หลังจากดื่มนมอุ่นเสร็จ ทั้งสองก็นอนพักผ่อน
แต่ว่า ไม่มีใครนอนหลับ
เฉินฮวนฮวนนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เธอไม่มีธุระอะไรที่ต้องทำ เธอจึงพูดขึ้นว่า: “อาหาน พรุ่งนี้ฉันอยากทำอาหารเช้าให้คุณ”
ในคฤหาสน์เงียบมาก พวกเขาเพิ่งย้ายเข้ามา จึงยังไม่มีคนใช้
“หือ? ทำอาหารเช้าให้ผมเหรอ? ยัยบ๊อง ผมไม่ขอให้คุณทำสิ่งเหล่านี้เพื่อผม” เฟิงหานชวนพลิกตัว นอนตะแคงโดยหันหน้ามาทางเฉินฮวนฮวน
ตอนแรกเฉินฮวนฮวนนอนราบ แต่ตอนนี้เธอก็นอนตะแคงและมองหน้าเฟิงหานชวน
“แต่ว่า ฉันอยากทำอาหารเช้าให้คุณ อยากให้คุณได้กินฝีมืออาหารเช้าของฉัน” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากของเธอ เสียงของเธอเบามาก แต่ใบหน้าของเธอดูจริงจัง
เฟิงหานชวนขดริมฝีปาก อดไม่ได้ที่จะปัดปลายนิ้วมือไปที่แก้มของผู้หญิงและกล่าวเบาๆว่า:“โอเค”
“ถ้าอย่างนั้นตามนี้นะ พรุ่งนี้ฉันจะตื่นเช้าๆ” เฉินฮวนฮวนตอบพร้อมรอยยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย
เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนก็รู้สึกว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขเช่นนี้มาก่อน
“ใช่สิฮวนฮวน เราต้องมีคนใช้สักสองคนที่นี่ คนใช้ที่บ้านเก่าคุณชอบคนไหนเป็นพิเศษไหม หรือจะให้ผมไปหาคนใหม่”
หลังจากเฟิงหานชวนพูดจบ เขาก็หยุดและกล่าวเสริมว่า: “คนใหม่อาจจะไม่รู้ว่าพวกเขาบุคลิกเป็นอย่างไร คนใช้ที่บ้านเก่าส่วนมากเป็นคนที่แม่บ้านหลี่และผู้ดูแลจางพามา ก็พอมีหลักประกัน”
“ไม่ต้องหาคนใหม่หรอก เอาคนที่บ้านเก่านั่นแหละ!” ชื่อของคนสองคนก็ปรากฏขึ้นในหัวของเฉินฮวนฮวน เธอกล่าวอย่างรวดเร็วว่า: “ถ้าคนใช้สองคน ถ้างั้นเสี่ยวลี่กับหลิวหลี่ถง เป็นไง?”
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขาไม่ได้อคติต่อเสี่ยวลี่ แต่มีความอคติต่อหลิวหลี่ถง เพราะเคยช่วยเฉินฮวนฮวนขอผ้าอนามัย มีภาพจำที่ไม่ดีกับหลิวหลี่ถง
เพราะภาพจำที่ไม่ดีนี้ เขาเกือบจะไล่หลิวหลี่ถงออก แต่หากเขาไล่เธอออก ก็จะทำให้คนใช้คนอื่นๆเอาเรื่องนี้มาพูดได้ เพราะหลิวหลี่ถงขยันทำงานมาตลอด การถูกไล่ออกอย่างกะทันหันย่อมต้องสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เขาเพิ่มเงินเดือนให้หลิวหลี่ถง เพื่อปิดปากหลิวหลี่ถง เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้ ตราบใดที่หลิวหลี่ถงไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้
เรื่องแบบนี้เขาก็ไม่คิดที่จะบอกเฉินฮวนฮวน มันน่าอายเกินไป และไม่อยากให้เฉินฮวนฮวนสงสัย
“หลิวหลี่ถงยังสาว ประสบการณ์ทำงานก็น้อย ไม่จำเป็นต้องกระฉับกระเฉง หาคนเก่าแก่ที่คุ้นเคยดีกว่า” เฟิงหานชวนหลับตาลงและกล่าวว่า: “ส่วนเสี่ยวลี่…”
เขานึกไม่ออกว่าเสี่ยวลี่คือคนไหน…
“ถ้าคุณรู้สึกว่าเสี่ยวลี่ไม่โอเค ถ้างั้นก็ให้เธออยู่ที่บ้านตระกูลเฟิงต่อ แต่ว่าฉันอยากขอร้องคุณเรื่องหนึ่ง” เฉินฮวนฮวนกระพริบตามองไปยังชายตรงหน้าและพูดอย่างจริงจัง
“เรื่องอะไร?” เฟิงหานชวนถามทันที
“เพิ่มเงินเดือนให้เสี่ยวลี่ได้ไหม?” เฉินฮวนฮวนจ้องไปที่เฟิงหานชวนโดยไม่กระพริบตา
ขณะที่เธอกล่าวคำเหล่านี้ เธอมีความจริงใจและอ้อนวอน
“เสี่ยวลี่แข็งแกร่งมาก เธอคนเดียวเลี้ยงสามีและลูก สามีของเธอพิการเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์และไม่สามารถทำงานได้ ลูกชายของเธอยังเรียนอยู่ชั้นประถมและเกรดของเขาดีมาก ฉันเลย… ”
ก่อนที่เฉินฮวนฮวนจะพูดจบ เฟิงหานชวนก็ขัดจังหวะ: “ฮวนฮวน คุณใจดีมาก”
เขาไม่เคยสนใจสภาพความเป็นอยู่ของคนอื่น ไม่สนใจภูมิหลังครอบครัวคนอื่นจะเป็นยังไง เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ และไม่ต้องเข้าใจ
แต่มาวันนี้ คำวิงวอนของเฉินฮวนฮวนทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งในใจของเขา
“ผมจะเพิ่มเงินเดือนให้เธอเป็นสองเท่า แล้วย้ายเธอมาทำงานที่นี่ โอเคไหม?” เฟิงหานชวนถามความคิดเห็นของเฉินฮวนฮวน
“โอเค!” เฉินฮวนฮวนกอดคอของผู้ชายอย่างมีความสุขและยิ้มอย่างสดใส
เธอเคยมีประสบกับช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในชีวิต ดังนั้นเมื่อเธอรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเสี่ยวลี่ เธอเพียงหวังที่จะช่วยเสี่ยวลี่ ทำให้เสี่ยวลี่มีชีวิตที่ดีขึ้น
“เวลามีความสุข ชอบที่จะริเริ่มเหรอ?” ดวงตาของเฟิงหานชวนเหลือบมองลงและคิ้วของเขาถูกยกขึ้นเล็กน้อย
เฉินฮวนฮวนตระหนักถึงความตื่นเต้นของเธอ ก็รีบดึงมือกลับและวางมันไว้ข้างหลัง หลับตาลงและกระซิบว่า: “ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำ อย่ามาพูดไปเรื่อย”
“พูดไปเรื่อยหรือไม่ ไม่ใช่การตัดสินใจของคุณ” เฟิงหานชวนเข้าหาเธอ ยกคางของเธอขึ้นด้วยปลายนิ้วของเขา