“ได้แน่นอน”
เฟิงหานชวนวางชามบนโต๊ะข้างเตียงก่อน จับมือหญิงสาวทั้งสองข้างด้วยมือทั้งคู่ของเขาไว้ มองเธอด้วยดวงตาสีดำสนิทอย่างจริงจัง
น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเป็นพิเศษ ทำให้หัวใจที่ห้อยอยู่ของเฉินฮวนฮวนค่อยๆร่วงหล่นลงมา
เนื่องจากเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเฟิงหานชวน เธอจึงกังวลว่าเฟิงหานชวนจะรักเด็กคนนี้จริงๆหรือไม่ เมื่อเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนมั่นใจแล้ว
เธอมั่นใจว่าเฟิงหานชวนจะดีกับเด็กคนนี้แน่นอน ได้แน่นอน
เธอเอามือของเฟิงหานชวนออก และเอนตัวไปข้างหน้า เกี่ยวคอของเฟิงหานชวนด้วยมือทั้งสองข้าง และกอดเขาอยู่แบบนี้
เฟิงหานชวนตกใจโดยไม่รู้ตัว แต่ก็คืนสติขึ้นมาอย่างรวดเร็วและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากจะกอดคุณ” เฉินฮวนฮวนเอนหน้าซบลงบนไหล่ของชายหนุ่มแล้วกระซิบ: “ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำอย่างไร”
“จากนี้ไป มีผมอยู่” เฟิงหานชวนตอบเบาๆ โดยไม่พูดอะไรมาก เขาเชื่อว่าเฉินฮวนฮวนสามารถสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขาแล้ว
ตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณสำหรับความเห็นแก่ตัวของเขา ถ้าเขาบอกความจริงเกี่ยวกับคืนนั้น ทั้งสองคนก็จะไม่มีความสงบสุขเหมือนตอนนี้
“ค่ะ มีคุณอยู่” เฉินฮวนฮวนหลับตาลงด้วยความยินดี
กอดกันสักพัก คราวนี้เป็นเฟิงหานชวนที่เริ่มดึงเฉินฮวนฮวนออก น้ำเสียงของเขาเย้ายวนมากแล้วกล่าวว่า “คนดี ดื่มยาก่อน ไม่อย่างนั้นมันจะเย็น”
“ได้” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และไม่ต้องรอให้เฟิงหานชวนป้อนเธอ หยิบชามขึ้นมาดื่มลงไปในคราวเดียว
ทันทีที่เธอดื่มเสร็จ ใบหน้าเกือบทั้งหมดของเธอก็แข็งเข้าหากัน ปากของเธอเป่าลมออกตลอดเวลา และเธอดูเจ็บปวดเป็นพิเศษ
“ขมมากเหรอ?” เฟิงหานชวนมองเธอท่าทีแบบนี้ รู้สึกตลกเล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกปวดใจมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เฉินฮวนฮวนก็ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นนี้
“อืม ขมจะตายแล้ว” เฉินฮวนฮวนเม้มปากอย่างเป็นทุกข์ คิ้วของเธอยังคงขมวดเข้าหากันดังเดิม
“ลืมซื้อน้ำตาลมาให้คุณ ตอนนี้ผมจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตสักรอบ” เฟิงหานชวนลุกขึ้นยืนหันหลังและเตรียมจากไป
เฉินฮวนฮวนคว้าแขนของเขาทันที ส่ายหัวกะทันหันแล้วพูดว่า “ไม่ต้องออกไปแล้ว ไม่เป็นไร ผ่านไปแป๊ปเดียวก็ไม่ขมแล้ว”
“คุณหิวไหม? ยังไม่ได้ทานอาหารเย็น อยากกินอะไรผมจะทำให้คุณ” เฟิงหานชวนนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง จับมือของเฉินฮวนฮวนด้วยเสียงที่เบา และน้ำเสียงอ่อนโยนมาก
เขารู้สึกว่าความอดทนทั้งชีวิตของเขา ใช้เพียงแค่กับตัวเฉินฮวนฮวนคนเดียวเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น
“ไม่ต้องแล้ว” เฉินฮวนฮวนส่ายหัว เธอไม่อยากอาหาร
ถึงแม้ว่าเฟิงหานชวนจะดีกับเธอมากและไม่ถือสากับชาติกำเนิดของเด็กคนนี้ แม้ว่าเธอก็ไม่ได้เป็นทุกข์ขนาดนั้นแล้ว แม้กระทั่งคิดที่จะคลอดเด็กคนนี้
แต่สุดท้ายเด็กคนนี้เป็นลูกใคร ใจตัวเธอเองรู้ดี แล้วก็จะมีความสุขขึ้นมาทันทีได้อย่างไร?
เฟิงหานชวนรู้ดีว่าเฉินฮวนฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาใช้แรงนิดหน่อยจับมือเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เฉินฮวนฮวนตอนนี้ร่างกายของคุณสำคัญมาก ต้องดูแลร่างกายดีๆและอดอาหารอีกไม่ได้แล้ว รู้หรือเปล่า?”
“ตอนเช้าผมซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถุงหนึ่งมี5ซอง หรือไม่ก็ต้มบะหมี่และเพิ่มไข่ละกัน สะดวกหน่อย” เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนก็เหนื่อยมาทั้งวัน และทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขายุ่งกับอาหารเย็น
เฟิงหานชวนดีกับเธอมาก ต่อไปเธอจะทำดีกับเขา ดีขึ้น ดีขึ้น และดีขึ้น
“อันนั้นไม่มีประโยชน์ ถ้าคุณอยากทานบะหมี่ ผมจะต้มบะหมี่ให้คุณ” พูดแล้วเฟิงหานชวนก็ปล่อยมือของเฉินฮวนฮวน ตบหลังมือของเธอเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องนอนไปเลย
เฉินฮวนฮวนไม่มีปฏิกิริยาในตอนแรก จู่ๆนึกขึ้นได้ว่าไม่มีบะหมี่อยู่ในบ้าน เธอรีบยกผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง เมื่อเธอเตรียมจะลงไปข้างล่าง เธอเห็นไฟรถสว่างขึ้นที่ชั้นล่างผ่านหน้าต่างที่จรดพื้น
เธอเปิดประตูจรดพื้นทันที วิ่งไปที่ระเบียง มองลงไปก็เห็นเฟิงหานชวนขับรถออกจากวิลล่า
ทันใดนั้น จมูกของเฉินฮวนฮวนคัดและดวงตาเปียก เธอยื่นมือออกแล้วขยี้ตา มีน้ำตาติดอยู่บนนิ้วมือของเธอ
นอกจากแม่และยายของเธอแล้ว ไม่เคยมีใครดีกับเธอขนาดนี้
……
เฟิงหายชวนขับรถกลับมาอย่างเร็ว เขาแค่ขับรถไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ประตูใหญ่เพื่อซื้อส่วนผสมเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาหยุดรถก็พบร่างเล็กที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่ประตูรอเขาอยู่
เฟิงหานชวนลงจากรถทันที หยิบถุงที่บรรจุส่วนผสมแล้วรีบเดินไปหาเฉินฮวนฮวน น้ำเสียงของเขาเร่งรีบและเป็นห่วง: “ออกมาทำไม?”
“รอคุณกลับมา” เฉินฮวนฮวนเม้มปากและตอบด้วยเสียงเบา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเฟิงหานชวนก็อ่อนลงมากแล้วเขายกมือขึ้นแตะศีรษะของเฉินฮวนฮวน พูดด้วยรอยยิ้ม: “ตามผมไปที่ห้องครัว”
“ได้” เฉินฮวนฮวนหรี่ตาเป็นมุมโค้ง จากนั้นควงแขนของเฟิงหานชวน ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องครัวที่ชั้นหนึ่งด้วยกัน
ของในครัวมีน้อยมากจึงดูสะอาดตาเป็นพิเศษ นำส่วนผสมทั้งหมดที่เขาซื้อออกมาจัดเรียงและ เฉินฮวนฮวนก็ช่วยเขาทำพร้อมกัน
แม้ว่าเฟิงหานชวนจะไม่อยากให้เฉินฮวนฮวนทำสิ่งต่างๆ แต่เขารู้สึกว่าบางทีแบบนี้เฉินฮวนฮวนอาจเบี่ยงเบนความคิด หยุดคิดฟุ้งซ่าน เลยปล่อยให้เธอช่วย
“ฮวนฮวน ล้างแล้วหั่นมะเขือเทศสองลูกนี้” เฟิงหานชวนส่งมะเขือเทศสองลูกให้เฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนเหมือนเด็กที่ได้ลูกอม ยกริมฝีปากขึ้นอย่างมีความสุข พยักหน้าทันทีแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “สัญญาว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ!”
เฟิงหายชวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เริ่มหยิบชามมาตีไข่และพูดว่า “คืนนี้จะทำมะเขือเทศและไข่ราดบะหมี่ให้คุณ”
“ดีเลยดีเลย!” เฉินฮวนฮวนยังคงพยักหน้าต่อไป หัวเล็กๆ ของเธอสั่นเหมือนกับกลองป๋องแป๋ง
อาจเป็นเพราะเธอพบสิ่งที่ทำได้ เฉินฮวนฮวนทำอย่างจริงจังเอามากๆ ในสมองไม่ได้คิดถึงเรื่องเด็กอีกต่อไป
เธอหั่นมะเขือเทศอย่างพิถีพิถัน หั่นมะเขือเทศมีขนาดเท่ากันเกือบทุกชิ้น เฟิงหานชวนยุ่งเสร็จก็หันกลับไปมอง เมื่อเห็นฉากนี้ถึงกับยิ้มเบาๆ
เมื่อเฉินฮวนฮวนได้ยินเสียงหัวเราะ เธอหันศีรษะอย่างรวดเร็วและพบกับดวงตายิ้มแย้มคู่นั้น หน้าของเธอหน้าแดงก่ำ
“ทำไมจู่ๆถึงยิ้ม?” เธอสงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิด
“หลังจากทอดมะเขือเทศแล้วก็ไม่ต้องพูดถึงรูปร่าง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องหั่นเรียบร้อยขนาดนี้” เฟิงหานชวนเดินไปหาเฉินฮวนฮวน ช่วยเธอรวบผม แล้วเดินไปรอบๆเธอและเทมะเขือเทศบนเขียงลงในชาม
เขาหยิบชามขึ้นมา เดินไปที่หน้ากระทะ เปิดเตา เทน้ำมันลงไป แล้วหันไปมองเฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนถูกเขาเฝ้าดูและกระซิบว่า: “ครั้งต่อไปรู้แล้วนะ”
เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนซุ่มซ่าม ซึ่งทำให้เฟิงหานชวนรังเกียจ
“เด็กโง่ มานี่สิ” เฟิงหานชวนกวักมือเรียกเธอ
เฉินฮวนฮวนมึนงงเล็กน้อย แต่ก็ยังขยับเท้าก้าวเล็กๆเดินไปที่ด้านข้างของเฟิงหานชวน
ในขณะนี้ น้ำมันร้อนในกระทะเดือดขึ้นมา
“ยืนอยู่ข้างผม เป็นเพื่อนผม” เฟิงหานชวนมองที่เธอ ขดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วหันศีรษะไปเริ่มทำอาหาร