บทที่399 อยากให้ฉันออกหน้าแทนไหม？
ตอนแรกแววตาของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นมีแต่ความตกใจ แต่ตอนนี้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความน้อยใจ และเป็นความโกรธที่มากกว่าเดิม
โม่เสี่ยวฮุ่ยกำมือเอาไว้แน่น พลางจับที่หมัดของตัวเอง ด้วยความโกรธที่มีมากขึ้นในใจ หลังจากที่สูดหายใจเข้าลึกๆจากนั้น โม่เสี่ยวฮุ่ยก็เดินไปหาลี่เจี้ยนหวา
เมื่อเห็นว่ามีเงาของคนคนหนึ่งมาขังตัวเองอยู่ ลี่เจี้ยนหวาก็หันกลับมา แล้วก็เห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยอยู่ต่อหน้าตัวเอง เลยตกใจจนอาหารที่อยู่ในมือนั้นร่วงลงไป
“เสี่ยวฮุ่ย？” ลี่เจี้ยนหวาตกใจไม่แพ้กัน “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้？”
“ทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้? ” สิ่งที่ลี่เจี้ยนหวาพูดขึ้นมานั้นมันทำให้โม่เสี่ยวฮุ่ยโกรธจนต้องหัวเราะออกมา
ลี่จุนซินเดินมาข้างๆ ในตอนนั้นเอง พลางมีแต่ความโกรธอยู่ในแววตา： “พ่อ คุณอธิบายมาสิว่า คุณกำลังทำอะไรอยู่？”
ลี่เจี้ยนหวาขมวดคิ้วเป็นปม： “ค่อยกลับไปอธิบายที่บ้าน”
“ลี่เจี้ยนหวา！” โม่เสี่ยวฮุ่ยจะโกนเสียงดัง
เสียงดังขนาดนั้นทำให้หลายๆ คนหันมาไม่น้อยเลย
ลี่เจี้ยนหวารีบทำท่าให้เงียบ： “เสี่ยวฮุ่ย ความเป็นผู้ดีของคุณล่ะ? ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยหัวเราะเสียงเย็นชา： “ได้ งั้นคุณกลับบ้านกับฉัน แล้วอธิบายให้รู้เรื่อง”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดจบก็หันตัวเดินไป
จังหวะที่หันไปนั้น ก็มีน้ำตาที่อดทนมานานไหลออกมาจากเบ้าตาของตัวเอง
ยังมีเรื่องอะไรที่ให้น่าอายไปกว่าการเห็นสามีของตัวเองมีจู๋จี๋กับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ？
แถมยังมีเด็กนั่งอยู่ด้านข้างด้วย ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกลับๆ ของสามีกับผู้หญิงคนนั้น
ตอนที่เดินออกมานั้น ในหัวของโม่เสี่ยวฮุ่ยมีแต่ฉากที่ลี่เจี้ยนหวาป้อนข้าวผู้หญิงคนนั้น
หลายปีมานี้ ลี่เจี้ยนหวาเคยอ่อนโยนกับตัวเองแบบนี้ซะที่ไหนกัน？
โม่เสี่ยวฮุ่ยกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยความโกรธเคือง
ส่วนลี่จุนซินเมื่อเห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยกลับไป ตัวเองก็เรียกรถกลับบ้านไปด้วยตัวเองเหมือนกัน
ลี่เจี้ยนหวาเพิ่งจะรู้ถึงความหนักหนาของเรื่องนี้ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยจับได้แบบนี้
“อาหวา จะทำอย่างไรดี？” ผู้หญิงข้างๆ ลี่เจี้ยนหวาพูดขึ้นด้วยความกลัว
“ไม่เป็นไรหรอก มีฉันอยู่ คุณกับลูกกลับไปก่อนเถอะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ” ลี่เจี้ยนหวาตบหลังผู้หญิงคนนั้น พลางพูดปลอบใจ
จากนั้นจึงหันตัวไปพูดกับลูกชาย： “ดูแลแม่ให้ดีนะ”
เมื่อพูดจบลี่เจี้ยนหวาก็ออกไปจากร้านอาหาร
โม่เสี่ยวฮุ่ยขับรถกลับมาที่บ้าน เมื่อกลับมาที่บ้านก็ไปหาท่านปู่ลี่
เธอแต่งงานเข้ามาที่บ้านหลังนี้นานขนาดนี้แล้ว และเสียสละเพื่อบ้านทั้งแรงกายแรงใจไม่น้อยเลย
ท่านปู่ลี่พอใจในตัวสะใภ้อย่างโม่เสี่ยวฮุ่ยมาก ถึงอย่างไรก็เป็นผู้หญิงตระกูลสูงศักดิ์ โดดเด่นทุกด้าน ตอนแรกก็ชอบในจุดนี้ เลยเร่งให้ลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยแต่งงานกัน
โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้ว่าบ้านนี้ มีเพียงคนเดียวที่พร้อมจะออกหน้าให้ตัวเองได้ก็คือท่านปู่ลี่
เมื่อท่านปู่ลี่เห็นโม่เสี่ยวฮุ่ย ก็ลุกขึ้นแทบไม่ทัน
เขาเคยเห็นท่าทีของสะใภ้ที่อ่อนโยนแบบนี้ที่ไหนกัน
ใบหน้าที่มีน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เครื่องสำอางที่แต่งอย่างสวยงามก็หายไปหมดแล้ว เธอเป็นเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ เลย
ยังไม่ทันจะรอให้ท่านปู่ลี่ถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ร้องไห้พลางฟ้อง： “พ่อ คุณออกหน้าแทนฉันให้หน่อยได้ไหม？”
ท่านปู่ลี่พยุงโม่เสี่ยวฮุ่ยขึ้นมา จากนั้นก็ถามด้วยความไม่ช้าไม่เร็ว： “คุณเป็นอะไรไปกันแน่？ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้เป็นแบบนั้นล่ะ？”
โม่เสี่ยวฮุ่ยเช็ดน้ำตา ก่อนจะสะอึกสะอื้น： “พ่อ ลี่เจี้ยนหวามีผู้หญิงคนอื่นนอกบ้าน”
“ห๊ะ? ” ท่านปู่ลี่อึ้งไป
“เขามีผู้หญิงคนอื่นก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่มีลูกที่อายุเกือบเท่ากับจุนถิงด้วยนะ”
ท่านปู่ลี่ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้ยังต้องคุยเรื่องนี้ให้รู้เรื่องถึงที่มาที่ไปก่อน： “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณค่อยๆ บอกฉันมาเถอะ”
ดูจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยร้องไห้ไปพลางพูดไปด้วยนั้น ในใจของท่านปู่ลี่ก็พอจะเข้าใจได้ ว่าลูกชายของตัวเองนั้นทำเรื่องน่าอายเอาไว้ แล้วถูกสะใภ้จับได้
โม่เสี่ยวฮุ่ยเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ห้างให้ท่านปู่ลี่ฟัง
เมื่อท่านปู่ลี่ฟังจบ ก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เชื่อจนแทบจะหมดใจแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังต้องปลอบใจสะใภ้ตัวเองก่อน： “โอเค คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไป ถ้าเรื่องมันไม่ใช่แบบที่คุณคิดล่ะ？เดี๋ยวให้ลี่เจี้ยนหวากลับมาก่อน ฉันจะไปถามให้รู้เรื่องเอง”
ท่านปู่ลี่พูดออกไป จากนั้นโม่เสี่ยวฮุ่ยก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“โอเค คุณกลับไปจัดแจงตัวเองเถอะ ดูสิว่าตอนนี้คุณเป็นอย่างไร？” ท่านปู่ลี่มีสติกลับมา
โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้ว่าตัวเองควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว เลยรีบจากไป ก่อนจะกลับเข้าไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ท่านปู่ลี่มองเงาที่จากไปของโม่เสี่ยวฮุ่ยพลางถอนหายใจ ไม่รู้ว่าช่วงนี้ตระกูลลี่เป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เกิดเรื่องเลวร้ายติดๆ กันไม่จบไม่สิ้นแบบนี้
หลังจากที่จัดแจงตัวเองแล้ว ท่านปู่ลี่ก็บอกให้ผู้ดูแลบ้านไปเรียกลี่เจี้ยนหวากลับมา
ตอนที่ลี่เจี้ยนหวากลับมาถึงบ้าน ท่านปู่ลี่กับลี่จุนซินก็นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว แล้วก็ยังมีโม่เสี่ยวฮุ่ยที่ร้องไห้อยู่ด้วย
“พ่อ” ลี่เจี้ยนหวามองอารมณ์ของท่านปู่ลี่ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าอารมณ์ของท่านปู่ลี่นั้นไม่ดีเป็นอย่างมาก
ลี่เจี้ยนหวามองโม่เสี่ยวฮุ่ย และโทษว่าเธอพูดมาก ตอนแรกยังอยากจะกลับมาอธิบายอยู่บ้าง
“ฉันได้ฟังเรื่องวันนี้แล้วนะ คุณมีอะไรจะพูดไหม？” ท่านปู่ลี่เงยหน้ามองลี่เจี้ยนหวา
ลี่เจี้ยนหวาก้มหน้าลงระหว่างทางกลับบ้านเขาคิดเอาไว้หมดแล้ว ถึงอย่างไรก็สู้อะไรไม่ได้เลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ยอมรับแต่โดยดีจะดีกว่า
“พ่อ เรื่องนี้ฉันว่าเสี่ยวฮุ่ยคงบอกคุณไปหมดแล้ว เรื่องนี้ก็เหมือนกับที่เสี่ยวฮุ่ยเห็นนั่นแหละ”
“คุณกำลังจะบอกว่า คุณมีคนอื่นข้างนอกจริงๆ ใช่ไหม？แถมยังมีลูกอีกด้วย? ” แววตาของท่านปู่ลี่เปลี่ยนเป็นสายตาคมกริบขึ้นมาทันที
“ใช่” ลี่เจี้ยนหวาเงยหน้าขึ้นมา
เมื่อได้ยินลี่เจี้ยนหวาตอบรับแบบหนักแน่นแบบนี้ ใจของโม่เสี่ยวฮุ่ยก็เหมือนถูกเข็มทิ่มแทง
“ลี่เจี้ยนหวา คุณกล้ามาทำเรื่องแบบนี้ลับหลังฉันงั้นเหรอ คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร！” โม่เสี่ยวฮุ่ยลุกขึ้นจากโซฟา จากนั้นก็ปรี่เข้าไปที่ด้านหน้าของลี่เจี้ยนหวา ก่อนจะจับคอเสื้อของเธอเอาไว้
“เสี่ยวฮุ่ย คุณกลับมาก่อน！” ท่านปู่ลี่ตะโกนเสียงดัง “กลับมาคุยให้รู้เรื่องก่อน”
ลี่จุนซินรีบตามมาก่อนจะดึงโม่เสี่ยวฮุ่ยเอาไว้： “แม่ คุณใจเย็นก่อนนะ ใจเย็นๆ”
ลี่จุนซินตบหลังของโม่เสี่ยวฮุ่ยเบาๆ
“คุณนี่มันเลวจริงๆ เลย！” ท่านปู่ลี่เคาะไม้เท้าเต็มแรง พลางพูดด้วยความโกรธและจนปัญญา
อยากได้อยากมีอะไรนั้น เขาเป็นผู้ชายด้วยกันก็เข้าใจดี แต่แอบมาเลี้ยงเมียเก็บเอาไว้แบบนี้ แถมยังแอบมีลูกด้วยกันอีก นี่มันทำให้ตระกูลลี่เสียหน้าเป็นอย่างมาก
“พ่อ ในเมื่อพวกคุณก็รู้แล้ว งั้นฉันก็จะไม่ปิดบังพวกคุณอีก” ลี่เจี้ยนหวาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมา “ฉันคิดว่าจะเอารับลูกชายคนนั้นเข้ามา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นลูกหลานของตระกูลลี่ ฉันให้เขาอยู่ด้านนอกไม่ได้”
“คุณว่าอย่างไรนะ？” ท่านปู่ลี่ยังไม่ทันจะเปิดปาก โม่เสี่ยวฮุ่ยก็นั่งไม่ติดเก้าอี้แล้ว “ลี่เจี้ยนหวา คุณพูดอีกครั้งสิ？ฉันลงทั้งแรงกายแรงใจให้ครอบครัวนี้ คุณนี่สบายจังเลย ไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอกก็ไม่เท่าไหร่ แต่นี่มีลูกด้วยกันอีก คุณทำแบบนี้จะให้จุนถิงกับลี่จุนซินทำอย่างไร？”
โม่เสี่ยวฮุ่ยชี้ไปทางลี่เจี้ยนหวาพลางพูดต่อว่า