บทที่ 395 จื่อซีเครื่องประทินโฉมของเจ้าเลอะแล้ว
จื่อซีและจื่อเฟิงรู้สึกถึงความผิดปกติของนาง จึงรีบหันไปมองยังทิศทางที่สายตาของจ้องไป สังเกตอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่พบความผิดแปลกอะไร
จื่อซีหันไปถามโดยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“คุณหนูท่านเป็นอะไรไป？มีสิ่งใดผิดปกติงั้นหรือ？”
“เมื่อสักครู่นี้พวกเจ้าเห็นคนอยู่ตรงนั้นหรือไม่？”
หลานเยาเยาไม่มั่นใจกับเงาที่ได้เห็นเมื่อสักครู่นี้ เพราะมันเป็นเพียงภาพที่แวบผ่านไป ซึ่งเห็นมันจากแสงภายนอกอีกต่างหาก
“ไม่เห็นขอรับ！”
หลังจากที่จื่อซีตอบกลับไป เขาก็ได้หันกลับไปมองยังต้นไม้โบราณอย่างละเอียดอีกครั้ง พร้อมทั้งสำรวจไปยังบริเวณโดยรอบ แต่ก็ยังไม่พบความผิดปกติใดๆ
แม้แต่จื่อเฟิงเองก็ได้แต่ส่ายหย้าอย่างสงสัย
เขาเองก็ไม่เห็นความผิดปกติอันใด
“จื่อซี เจ้าเข้าไปในคุกมืดกับข้า จื่อเฟิงเจ้าไปให้คนในตำหนักเพิ่มการคุ้มกันให้มากขึ้น และคืนนี้ให้เฝ้าระวังห้องของเหล่าตาเฒ่าและเย็นหงเอาไว้ พอฟ้าสาง เจ้าค่อยไปพักผ่อน”
จู่ๆนางก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา ราวกับว่าค่ำคืนนี้จะต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น
“รับทราบ！”จื่อเฟิงรับคำสั่งแล้วก็จากไป
ทันใดนั้นจื่อซีก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูกเกี่ยวกับท่าทางที่ตื่นตัวของหลานเยาเยา
คุณหนูไม่เคยที่จะประหม่าเช่นนี้มาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นท่าทางระมัดระวังตัวของนาง อีกทั้งคิ้วของนางก็ขมวดจนเห็นความกังวล
นี่จะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆเช่นนั้นหรือ？
เมื่อมายังคุกมืด
ชายชุดดำที่ฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ ตอนนี้เสื้อดำตัวนอกได้ถูกถอดออกมาจนหมดแล้ว จะเหลือก็เพียงแต่เสื้อขาวตัวด้านใน
หลานเยาเยาหันไปดูอาวุธลับหลายอัน เสื้อคลุมสีดำ ยาพิษที่ยังอยู่ในกระบอก และดาบยาวที่เรืองแสงวิบวับวางอยู่บนโต๊ะ
ซึ่งบนปลายดาบยังมีคราบเลือดอยู่เล็กน้อย คงน่าจะเป็นเลือดของชายชุดดำคนนี้ที่หวังจะปลิดชีพตัวเอง
ซึ่งในตอนนี้มือสังหารผู้นั้นก็ได้ถูกตีจนสลบไปแล้ว
“คุณหนู บนตัวเขานอกจากของเหล่านี้แล้วก็ไม่มีเบาะแสอื่นใดเลย”
สิ่งของเหล่านี้ล้วนเป็นของที่มือสังหารใช้กันทั่วไป ไม่นับว่าเป็นเบาะแสใดได้
“ไม่เป็นไร อีกสักครู่เขาก็พูดออกมาเอง”สำหรับคนที่ปากแข็งนั้น นางมีวิธีของตัวเองที่จะทำให้เขายอมพูดออกมา “ปลุกเขาให้ตื่นเถอะ！”
“ขอรับ！”
จื่อซีพนมมือรับทราบ จากนั้นกีบเดินไป จนถึงตรงหน้าถังไม้อันใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำ ก่อนจะใช้ขันตักน้ำตักน้ำขึ้นมาแล้วสาดใส่หน้าของมือสังหารดัง “พรืบ”
น้ำขันที่หนึ่งสาดลงไป แต่มือสังหารกลับยังไม่ฟื้นคืนสติ
หลานเยาเยาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างติดตลก：“ผู้ใดลงมือหนักถึงเพียงนี้กัน？น้ำหนึ่งถังยังไม่สามารถปลุกเขาขึ้นมาได้ คงไม่ใช่เจ้าหรอกนะ？จื่อซี”
นางรู้สึกสงสัย แต่ว่าจื่อซีเป็นหมอ ถึงวรยุทธ์จะแกร่งกล้า แต่สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดก็ยังคงเป็นวิชาการรักษา
ยังไงเสียหมอก็ยังมีความเมตตา！
หากเป็นจื่อซีแค่ทำให้คนสลบก็น่าจะพอแล้ว ไม่น่าจะลงมือหนักถึงเพียงนี้ คนที่สามารถใช้มีดเดียวทำให้คนสลบแล้วสลบอีกก็มีเพียงจื่อเฟิงเท่านั้น
อย่างที่คาดไว้！
“คุณหนู ข้านั้นเป็นจิตใจดี จะไปลงมือหนักถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน ต้องโทษจื่อเฟิง ไม่รู้ว่าวันนี้ไปกินยาอะไรผิดมา ถึงได้สังหารพวกคนชุดดำเหล่าด้วยดาบเดียวเท่านั้น หากเวลาปกติให้เขาจัดการคนคนหนึ่งให้สลบ เขาก็ไม่ได้ลงมือหนักถึงเพียงนี้ แต่วันนี้กลับลงมืออย่างหนัก”
จื่อซีนึกถึงสายตาที่จื่อเฟิงมองเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุก
เอ่อ……
ยังมีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ？
หลานเยาเยาที่ใช้สายตามองไปยังร่างกายของจื่อซี พอเห็นตัวเขาที่ยังคงแต่งกายเป็นสตรีอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมา
“แค่กๆ！”
“จื่อซี เครื่องประทินโฉมของเจ้า……มันหลุดออกแล้ว”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาหรือเปล่า จื่อซีที่เดิมทีไม่ได้แต่งหน้าเด่นชัดมากนัก ในตอนนี้แค่มองก็เห็นผิวขาวอมชมพู ทั้งที่ผิวนั้นเนียนละเอียด แต่กลับสิ่งเหล่านี้กลับอยู่บนใบหน้าของบุรุษ ทั้งเครื่องประทินโฉมยังหลุดออกมาแล้วด้วย ……
เอ่อ？
อย่าว่าแต่จื่อเฟิงที่มีอารมณ์โกรธอยากระบายความไม่พอใจออกมาเมื่อได้เห็นเลย
แม้แต่นางที่พอได้มองอย่างละเอียดแล้ว ก็ยังอยากลงมือทุบตีด้วยเลย
หลุดแล้ว？
จื่อซีที่ไม่เข้าใจ จึงเดินไปถังน้ำ แล้วมองเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ เมื่อได้เห็นใบหน้าของตัวเองที่ยากเกินจะอธิบายออกมาได้ เขาก็ถึงกับตกใจอย่างมาก
“ไอ้ย๊า！ไอ้ย๊า……”
จื่อซีร้องตกใจออกมาเสียงสูง
เขาได้ลืมเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเป็นบุรุษที่แต่งกายเป็นสตรี ทั้งยังลืมอีกว่าตัวเองยังแต่งหน้าอยู่
ดังนั้นก่อนหน้านี้เพื่อที่จะจับมือสังหาร พอเหนื่อยเลยเช็ดหน้าโดยไม่ได้สนใจอะไร คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ตัวเองมีใบหน้าที่น่ารังเกียจได้ถึงเพียงนี้
ไม่แปลกเลยที่จื่อเฟิงจะจ้องมองเขาอย่างเหยียบหยาม……
ไม่น่าแปลกเลยที่คุณหนูจะมองเขาด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย……
ที่แท้เขาได้ทำเรื่องขายหน้าเอาไว้！
ฮือๆๆ……
ในอนาคตข้างหน้าเขาหวังจะแต่งงาน ถ้าหากสตรีที่เขาปลงใจด้วยได้รับรู้ถึงความอัปลักษณ์นี้ของเขา นางจะหัวเราะเยาะเขาอย่างไรกัน！
จื่อซีตักน้ำขึ้นมาด้วยความเขินอาย เพิ่มด้วยพละกำลังแล้วสาดลงไปยังใบหน้าของมือสังหาร
“พรืบ……”
น้ำขันนี้จื่อซีได้เพิ่มกำลังไปอย่างเต็มที่ หากยังไม่ฟื้นขึ้นมา เขาจะหยิบมีดขึ้นมาเพื่อระบายอารมณ์แล้วจริงๆ
ทันทีที่น้ำถูกสาดลงไป มือสังหารก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว จากนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากที่เห็นหลานเยาเยา เขาก็หลุดปากเรียกออกมา “เทพธิดา”
“ดีมาก ดูเหมือนว่าจะรู้จักข้าเทพธิดาคนนี้เสียแล้ว”
หบานเยาเยายกมุมปากขึ้นด้วยสีหน้าที่ได้เปรียบ ก่อนจะเดินไปข้างหน้าแล้วใช้สายตาที่เย็นชามองไปยังมือสังหาร“สาวใช้ช่าจื่อคนสนิทของข้า พวกเจ้าก็เป็นผู้สังหารใช่หรือไม่？”
มือสังหารถึงกับร้อนรน สายตาว่อกแว่กไม่มั่นคง แต่เขากลับไม่ยอมพูดสิ่งใดออกมา เอาแต่นิ่งเงียบ ให้ความรู้สึกราวกับว่าอยากจะฆ่าอย่างไรก็รีบลงมือเถอะ
หลานเยาเยาเปล่งเสียงออกมาอย่างเยือกเย็น
“หวังว่าอีกสักประเดี๋ยวเจ้าจะยังมีท่าทีเช่นนี้”พูดไปนางก็พลางหยิบยาออกมาจากแขนเสื้อขวดหนึ่ง
“เจ้าอย่าได้ร้องไห้ขอร้องวิงวอนที่อยากจะพูดออกมาแล้วกัน”
ในฐานะของมือสังหารก็ต้องทำตามกฎของมือสังหาร เมื่อรับเงินมาจากผู้ว่าจ้างแล้วก็ต้องเป็นตัวแทนกำจัดภัยให้กับเขา ไม่อาจเปิดเผยตัวตนของผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้
ดังนั้นมือสังหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี จะมีพิษซ่อนในปาก เมื่อทำภารกิจไม่สำเร็จแล้วยังไม่อาจที่จะหนีรอดได้ก็จะใช้วิธีการนี้ในการลงโทษตัวเอง
แต่คนล้วนแต่มีจุดอ่อนของตัวเอง
สิ่งที่หลานเยาเยาหยิบออกมานั้นคือยาผงชนิดหนึ่ง แล้วนางก็โรยผงใส่หน้าของมือสังหาร
“ไม่ต้องกลัวไป นี่เป็นเพียงผงยาชนิดหนึ่งเท่านั้น คุณสมบัติของมันคือไร้สีไร้กลิ่น เพียงพอที่จะดึงดูดเหล่าแมลงนับร้อยได้ ไม่ว่ามันจะมีพิษหรือไม่มีพิษ อีกประเดี๋ยวเจ้าก็ลองรับรู้เอาเอง”
มือสังหารไม่ได้สนใจสิ่งใด ทั้งยังทำตัวแข็งกระด้างขึ้นอีก
หลังจกที่โปรยยาใส่มือสังหาร หลานเยาเยาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วไปนั่งรอข้างๆอย่างเงียบๆ
ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นฝูงมดกลุ่มหนึ่ง คลานเข้ามายังภายในคุกมืด ซึ่งเป้าหมายเดียวของพวกมันก็คือ ‘เจ้าอาหาร’ที่มีกลิ่นหอมอันเย้ายวนนั่นเอง
แล้วตามมาด้วยฝูงผึ้งพิษ จากนั้นก็ตามมาด้วยงูหลากชนิด……
จนทำให้รู้สึกขนลุก
เหล่าแมลงพิษเหล่านั้นยังไม่ทันได้เข้าใกล้ตัวเขา สีหน้าของมือสังหารก็ได้ซีดไปก่อนเสียแล้ว
ความตายนั้น เขาไม่ได้กลัว
แต่จะให้ถูกแมลงค่อยๆแทะเล็มกัดกินแล้วค่อยๆตายไป นี่มันมีความแตกต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น？
เมื่อเขาสังเกตเห็นมดจำนวนมากคลานขึ้นมายังเท้าของเขา ความรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกมดนับหมื่นกัดก็แล่นเข้ามา
“อ๊า……”
แล้วร่างกายของเขาก็ค่อยๆถูกผึ้งพิษต่อยทีละตัวๆ เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานจนตัวสั่น เขาปิดตาลงดิ้นรนอย่างหนัก
ผ่านไปเพียงไม่นาน
เขาก็ทนไม่ได้กับความทรมานนี้แล้ว
แล้วเขาก็รู้สึกถึงความเย็นจากงูตัวหนึ่ง กำลังคลานเข้ามาในกางเกงของเขา ค่อยคลานขึ้นมาอย่างเชื่องช้าตามขาของเขา ราวกับว่ากำลังตามหาอะไรบางอย่างที่จะมุดเข้าไปอยู่นั้น