“ใช่ ตัวติดคุณ”
เฉินฮวนฮวนตอบอย่างสบายใจ ไม่มีความเขินอายแม้แต่น้อย และก็ไม่ได้หลบเลี่ยง
เฟิงหานชวนอึ้งนิดหน่อย จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก เดินสาวเท้าอ้อมรอบโต๊ะไปข้างหน้าเฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหานชวน กะพริบตาแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย “ทำ…ทำไมเหรอ? ในเมื่อคุณชอบฉันขนาดนั้น งั้นฉันตัวติดกับคุณ ไม่ได้เหรอ?”
เฟิงหานชวนก้มตัวลง มือค้ำโต๊ะอาหาร ดูเหมือนมีความประหลาดใจแวบผ่านใบหน้า แล้วดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้น ก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า
เฉินฮวนฮวนโดนจ้องจนเขินอายนิดหน่อย ดวงตาอันชาญฉลาดของเธอมองไปมา แล้วเอ่ยปากเสียงเบา “คุณ คุณรีบไปล้างจานเร็ว”
“มีเครื่องล้างจาน” เฟิงหานชวนไม่ได้ยืดตัวขึ้น ยังคงก้มตัวอยู่อย่างงั้น มือข้างหนึ่งค้ำโต๊ะ อีกมือหนึ่งค้ำเก้าอี้ที่เฉินฮวนฮวนนั่งอยู่
“งั้น งั้นงั้น งั้นคุณก็ต้องเอาจานใส่เข้าไปในเครื่องล้างจาน” เฉินฮวนฮวนหลบสายตา เธอรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
ในเมื่อสายตาจ้องมองของเฟิงหานชวน ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับไหว
“ล้างจานเหรอ ไม่รีบร้อน” น้ำเสียงของชายหนุ่มเบาบาง แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ชัดเจน
“งั้น…งั้นฉันขึ้นไปพักที่ชั้นบนก่อน?” เฉินฮวนฮวนร้องขอ
เฟิงหานชวนยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วถามอย่างเฉยเมย “ไม่ใช่ว่าตัวติดกับผมเหรอ? ทำไมถึงได้ทิ้งผมไว้แล้วขึ้นไปชั้นบนก่อน?”
“ฉัน…” เฉินฮวนฮวนพึมพำ “คุณอย่าจ้องฉันอยู่ตลอด ฉันก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้”
“ทำไมผมจะมองคุณไม่ได้? ไม่ให้ผมมองคุณ แล้วจะให้ผมไปมองใคร?” เฟิงหานชวนรู้สึกตลก เพราะว่าเมื่อเฉินฮวนฮวนเขินอายขึ้นมา น่ารักมากจริง ๆ
เฉินฮวนฮวนหน้าแดงขึ้นมาในทันที แล้วพูดขึ้น “คุณจะมองคนอื่นไม่ได้!”
“ไม่มอง” เฟิงหานชวนตอบอย่างใจเย็นมาก
เฉินฮวนฮวนเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร
“ดังนั้น อนุญาตให้ผมมองคุณได้แล้วยัง?” เฟิงหานชวนยิ้มมุมปากแล้วถามขึ้น
เฉินฮวนฮวนรู้สึกกระอักกระอ่วน คำถามนี้ทำให้เธอไม่พยักหน้า…ไม่ได้ เธอจึงพยักหน้า แล้วตอบรับ “ค่ะ”
แน่นอนว่าเธออนุญาตให้เฟิงหานชวนมองเธอได้ เพียงแต่เป็นเพราะเฟิงหานชวนจ้องเธออยู่ตลอด ทำให้เธอเขินแค่นั้นแหละ มักรู้สึกเหมือนบนหน้าตัวเองมีอะไรติดอยู่อย่างงั้นแหละ
“งั้น…” จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรออก จึงเอ่ยถามขึ้น “คุณมองฉันทำไม?”
เฟิงหานชวนตอบอย่างไม่ลังเล “มองภรรยาของผม ว่าสวยขนาดไหน”
ไม่ต้องสงสัยเลย เฉินฮวนฮวนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม แดงไปถึงขอบฟ้า แดงไปถึงหัวใจ
เธอรีบก้มหน้าก้มตาลง แต่หลังจากนั้นก็มีความเย็นแผ่ซ่านมาจากคาง
นิ้วมือของชายหนุ่มจับคางของเธอไว้ จากนั้นก็จับคางของเธอให้เงยหน้าขึ้น เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องจ้องตากับชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง
ในตอนที่เธอเพิ่งรู้จักเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนมักจะสีหน้าเย็นชา เย็นยะเยือกจนถึงกระดูก ความเยือกเย็นแบบนั้น เป็นความเย็นที่ทำให้คนรู้สึกกลัว
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ในตอนที่เฟิงหานชวนมองไปที่เธอ เขามักจะยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก สีหน้าผ่อนคลาย แม้ว่าในตอนที่เขาไม่ได้ยิ้ม ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว
อีกอย่างในตอนที่เขาสีหน้าเคร่งขรึม มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจมาก
ในตอนที่หัวสมองของเธอเต็มไปด้วยเฟิงหานชวน ใบหน้าของเฟิงหานชวนก็ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา
ในตอนที่เธอได้สติขึ้น ริมฝีปากของเฟิงหานชวนกับริมฝีปากของเธอ ห่างกันเพียงแค่หนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น
เฉินฮวนฮวนตะลึงจนถลึงตาโต เธออ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไร สถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธอพูดไม่ออก
เฟิงหานชวนเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ เขายิ้มมุมปาก จากนั้นก็เอนศีรษะ ประกบริมฝีปากอันอ่อนนุ่มนั้น
มีกลิ่นอ่อน ๆ ของมะเขือเทศ ทำให้เขารู้สึกว่าหอมมาก และก็มีความอยากอาหาร เหมือนกับกำลังลิ้มรสของอาหารอยู่อย่างละเอียดลออ
เฉินฮวนฮวนประหม่ามาก ถึงแม้ว่าเรื่องของการจูบ จะไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังประหม่ามาก สองมือน้อย ๆ กำชายเสื้อไว้แน่น
เขาอ่อนโยนมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าเฉินฮวนฮวนคือผู้หญิงในคืนนั้น เขามีความใจเย็นกับเธอมากขึ้น ไม่รุนแรงเหมือนเมื่อก่อน
ช่วงเวลาดังกล่าวทำให้เขาเพลิดเพลินมาก จนกระทั่งหญิงสาวผลักหน้าอกของเขา เขาถึงปล่อยเธอออกอย่างไม่เต็มใจ
“รีบ…รีบไปล้างจาน” ในตอนที่เฉินฮวนฮวนพูด กำลังหอบอยู่
“ฮวนฮวน คุณว่ายน้ำไม่เป็นใช่ไหม?”
จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ถามประโยคนี้ขึ้น
เฉินฮวนฮวนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย จึงถามขึ้น “ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ ทำไมจู่ ๆ คุณถามเรื่องนี้คะ?”
เธอยังสงสัยว่าเฟิงหานชวนเพิ่งทำเรื่องเลวร้ายมา ดังนั้นอยากจะหาโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุย
“ฮวนฮวน เพราะว่าคุณเปลี่ยนลมหายใจไม่เป็น” เฟิงหานชวนอมยิ้ม ก้มหน้าลง ริมฝีปากบางอยู่ข้างใบหูของเธอ แล้วพูดเสียงเบา “ต่อไปจะสอนคุณว่ายน้ำ แบบนี้เวลาที่พวกเราจูบกัน ก็สามารถยืดเวลาออกไปได้เยอะ”
เฉินฮวนฮวนหน้าแดงสุด ๆ
เดิมทีเธอคิดว่าเฟิงหานชวนยังมีความเขินอายอยู่เล็กน้อย หลังจากที่ผ่านเรื่องแบบนี้ อยากจะหาเรื่องอื่นคุย เพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่ครุมเครือ แต่เธอคิดไม่ถึง…
คิดไม่ถึงตรงที่ เขาเพิ่มความลึกของเรื่องนี้!
“ยังจำคืนวันก่อนได้ ตอนที่อยู่ที่คฤหาสน์เก่า ผมพอใจกับผลงานของคุณมาก” เฟิงหานชวนตั้งใจพูดขึ้น “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน คุณไม่ควรจะเขินอายกับผมแบบนี้ การแสดงของคุณเมื่อคืนวาน ถึงจะเป็นวิธีการที่ถูกต้องที่สุด”
เฉินฮวนฮวนได้ยินคำพูดเหล่านั้นของเฟิงหานชวน เหตุการณ์ในคืนก่อนผุดขึ้นในหัว
เธอรู้สึกสับสน เธอลุกขึ้นยืนกะทันหัน อยากจะวิ่งไปข้างหน้า แต่เท้าลื่น จู่ ๆ ก็หงายไปด้านหลัง
เฟิงหานชวนมือไวตาไว รับเธอไว้ได้ในทันที เฉินฮวนฮวนโชคดีจริง ๆ ที่ล้มอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงหานชวน
“ฮวนฮวน อย่าประมาทเลินเล่อขนาดนี้! ถ้าล้มลงไป จะส่งผลกระทบต่อลูก” น้ำเสียงดุดันของเฟิงหานชวนตะโกนออกมา
เฉินฮวนฮวนตะลึง กะพริบตาปริบ ๆ อยู่หลายครั้ง จากนั้นก็จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า
เธอพบว่า เฟิงหานชวนให้ความสำคัญกับเด็กในท้องของเธอมากกว่าที่เธอคิด ความเป็นห่วงแบบนั้น ปฏิกิริยาตอบรับแบบนั้น ไม่ได้เสแสร้งออกมา
เห็นเฉินฮวนฮวนมองตัวเองอย่างงุนงง เฟิงหานชวนรู้ได้ถึงการแสดงออกของตัวเอง อาจจะทำให้เฉินฮวนฮวนตกใจ เขาอธิบายอย่างจริงจัง “ขอโทษด้วยฮวนฮวน ผมไม่ควรจะดุคุณขนาดนี้ ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณกับลูก”
“อาหาน เด็กคนนี้คือ…หลิวตง…” เฉินฮวนฮวนยังพูดไม่จบ นิ้วชี้ของชายหนุ่มก็วางลงบนปากของเธอ
“ฮวนฮวน ผมเคยพูดไว้ เด็กคนนี้คือลูกของพวกเรา ต่อไปไม่ต้องพูดแบบเมื่อกี้อีก” เฟิงหานชวนสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงก็จริงจัง แม้แต่น้ำเสียงที่เถียงไม่ได้
วินาทีต่อมา เฉินฮวนฮวนอ้าแขนออกกอดคอของชายหนุ่มเอาไว้ แล้วยื่นหน้าของตัวเองยื่นออกไป…