บทที่ 408 อาจารย์ของซานเป่า
มีชีวิตที่ดี…
นั่นคือคำพูดก่อนที่เขาจะตัดสินใจ แต่ชีวิตที่ดีเป็นแบบไหนกัน?
“ตู้เย่ ท่านต้องอยู่เพื่อตัวเอง”
“เพื่อตัวเอง…” ตู้เย่พึมพำอย่างแผ่วเบา
เขาไม่มีความหวังในชีวิต ไม่มีเหตุผลที่เขาจะมีชีวิตต่อ
“ตู้เย่ ท่านจำคำพูดของข้าเมื่อหกปีที่แล้วได้หรือไม่?”
“ที่นี่เป็นบ้านของเจ้า เมื่อใดที่อยากกลับก็กลับมาได้ทุกเมื่อ”
“วันนี้ข้าก็ยังพูดเช่นเดิม แม้จะเป็นแค่การพบกันโดยบังเอิญก็ตาม”
เมื่อถังหลี่พูดจบ ชายหนุ่มก็กะพริบตา รู้สึกราวกับว่ามีกระแสน้ำอุ่นไหลผ่านภายในหัวใจของเขา
เมื่อหกปีที่แล้ว ในตอนที่ถังหลี่พูดประโยคนี้ เขารู้สึกไหวหวั่นอยู่บ้าง ครั้งนี้ก็ยังเป็นประโยคเดิม…
“ตู้เย่ ท่านคิดอย่างไรกับซานเป่า?” ถังหลี่ลูบหลังซานเป่าเบาๆ เด็กหญิงกำลังตั้งใจฟัง แม้นางจะยังเด็กแต่กลับเข้าใจทุกอย่าง
ตู้เย่ท่านลุงนิสัยไม่ดีที่อยากจะทิ้งนางไป แต่ท่านแม่อยากจะรั้งเขาไว้ ซานเป่าไม่อยากแยกจากตู้เย่ นางอยากให้เขาอยู่ต่อ เมื่อได้ยินแบบนี้เด็กหญิงเม้มปาก ดวงตาของนางเบิกกว้าง จดจ้องมองเขา
“ท่านลุง” นางเรียกเขาอย่างกระวนกระวาย
“ตู้เย่ ซานเป่าของข้าเป็นเด็กมีพรสวรรค์ในด้านการต่อสู้ ข้าอยากหาอาจารย์ไว้สอนนางสักคน ท่านสนใจสอนนางหรือไม่?” ถังหลี่กล่าว
ซานเป่าปล่อยหมัดออกไป ทำท่าทางให้เขาเห็นพลังที่แข็งแกร่งของนาง ตู้เย่มองเด็กหญิงตัวน้อยที่แสนน่ารัก เขาชอบเด็กน้อยคนนี้และในฐานะอาจารย์ของนางนั้น เขาประทับใจมาก…แต่….
ซานเป่ากระโดดลงจากเก้าอี้นางเดินไปหาเขา คว้าหมับเข้าที่ชายเสื้อของเขาเริ่มออดอ้อนเขาด้วยท่าทางเหมือนเด็กทารก
“ท่านลุง ท่านเป็นอาจารย์ให้ข้าเถอะนะ”
ตู้เย่ไม่พูดอะไรแต่ถังหลี่สังเกตบางอย่างได้จากสีหน้าของเขา
“ตู้เย่ เจ้ามีเรื่องกังวลใจหรือ?” ถังหลี่ถาม
“มือของข้าเปื้อนเลือดผู้คนมากมาย…”
ถังหลี่เข้าใจทันที
“ตู้เย่! เพียงวางดาบก็บรรลุสัจธรรมแล้ว”
“ซวนอิ่งล่มสลายไปแล้ว ท่านไม่ใช่เสวี่ยนเซิงอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องกลัวอดีต เจ้าคือตู้เย่ นับจากนี้ชีวิตของเจ้าได้เริ่มต้นใหม่แล้ว”
“ตู้เย่ อดีตผันผ่านไป เจ้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงอดีตได้แต่เจ้าเลือกทางเดินใหม่ได้ …ใช้ชีวิตต่อไปให้ดีเพื่อตัวของเจ้าเอง”
ถังหลี่พูดย้ำแต่ละคำออกมาล้วนเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริง
เขาคิดมาตลอดว่าตนเองเป็นคนไร้ทางไป ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ แต่วันนี้กลับรู้สึกถึงทางเดินที่สดใสในวันข้างหน้า เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังดึงชายเสื้อเขาอย่างออดอ้อน เอาแต่ใจ ตู้เย่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ตกลง เด็กน้อย”
ดวงตาของซานเป่าสว่างเป็นประกายในพริบตา
ช่างดียิ่ง! ท่านลุงตัวร้ายไม่ทิ้งนางแล้ว! ลุงตู้เย่จะเป็นอาจารย์ของนาง!
“ท่านอาจารย์!” ซานเป่าร้องออกมา
ต้องรีบมัดมือชกเขาจะหนีไปไหนไม่ได้!
รอยยิ้มของตู้เย่ค่อยๆ กว้างขึ้นกว่าเดิม เด็กคนนี้ฉลาด เขากำลังจะได้ลูกศิษย์ที่ฉลาดมาก ตู้เย่ดีดหน้าผากของนาง ซานเป่าเอามือปิดหน้าผาก นางชกเขากลับทันที
ถังหลี่เห็นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
นางเปลี่ยนชะตากรรมของตู้เย่ได้แล้ว ชีวิตของเขาจะไม่เหมือนในนวนิยายอีกต่อไป
“ตู้เย่ ไปที่จวนอู่โหวกับข้าเถอะ ข้าจะจัดพิธีรับศิษย์คารวะอาจารย์ให้ท่าน”
“ตกลง” ตู้เย่พยักหน้า
ทั้งสามคนออกจากโรงน้ำชากลับไปยังจวนอู่โหว ที่หน้าจวนมีชายคนหนึ่งกำลังถือกรงนกอยู่ เป็นท่านอู่โหวเยว่นั่นเอง เขากำลังยืนรอหลานสาวตัวน้อย
อู่โหวเยว่ไม่ได้คิดว่าหลานสาวของเขาจะห่วงใยขอทานผู้นั้นจนเศร้าเสียใจไปถึงสองวันเต็มๆ
“ท่านปู่”
นายท่านอู่เงยหน้าขึ้นเห็นซานเป่า นางมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าไม่ได้มีทีท่าเศร้าเสียใจเหมือนตอนที่ออกจากบ้านเลย เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ท่านพ่อ” ถังหลี่เรียกเขา อู่โหวเยว่ยิ้มรับ
ดวงตาของเขาก็เหลือบไปเห็นชายแปลกหน้าที่เดินตามมา คนผู้นี้มีรูปลักษณ์คล้ายจะเป็นหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิง ใบหน้าเขามีเหลี่ยมมุมทำให้ไม่เหมือนกับผู้หญิงเสียทีเดียว แต่กลับดูเหมือนเด็กหนุ่มที่หล่อเหลามากกว่า
คนผู้นี้คือ…
“ท่านปู่ ท่านผู้นี้คืออาจารย์ของข้า” ซานเป่าพูดอย่างมีความสุข
“นายท่านจำข้าไม่ได้หรือ?” ตู้เย่พูดด้วยรอยยิ้ม สภาพจิตใจของเขาดีขึ้นกลายเป็นคนช่างเจรจาไป
“ เจ้า…เจ้าคือ…” นายท่านอู่โหวเยว่รู้สึกว่าเสียงของชายคนนี้คุ้นเคยมาก เหตุใดเขาจึงจำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร
“ข้าคือขอทานคนนั้น” ตู้เย่กล่าว
ขอทาน?
ขอทานสกปรกคนนั้น?
ใช่! นี่คือเสียงของเขา
ขอทานคนนั้นหน้าตาดีขนาดนี้เชียวหรือ? ช่างเหมือนหน้ามือกับหลังมือ จนนายท่านอู่โหวเยว่ตกใจเกินกว่าจะรับไหว
“ท่านพ่อ เข้าไปข้างในก่อนเถอะ” ถังหลี่พูด
อู่โหวเยว่ถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นจึงได้สติ
“เจ้าจะเป็นอาจารย์ของซานเป่าหรือ?” เขาอดมองตู้เย่อีกครั้งไม่ได้ เป็นอาจารย์ของซานเป่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“ฝีมือของเจ้าเป็นอย่างไร?” อู่โหวเยว่ถาม
“ท่านผู้เฒ่าอยากให้ข้าแสดงให้ดูหรือ?” ตู้เย่เลิกคิ้วถามเขา
นายท่านอู่พยักหน้าราวกับตั้งใจจะทดสอบเขาจริงๆ ตู้เย่เดินไปที่หินประดับสวนขนาดใหญ่ เขายื่นมือตบหินด้วยฝ่ามือเดียว ทันใดนั้นหินทั้งก้อนก็แตกลงเป็นชิ้นเล็กๆ ในทันที
นายท่านอู่มองแล้วลอบกลืนน้ำลายเขาหันไปมองตู้เย่อีกครั้ง
“อาจารย์ของซานเป่า” เขาเปลี่ยนคำพูดไวมาก
ถังหลี่รู้สึกขบขันกับอู่โหวเยว่ เขาเป็นคนแก่ที่น่าขันจริงๆ
“ในเมื่อลูกสะใภ้ข้าและซานเป่าชอบเจ้า ทั้งเจ้ายังทักษะที่ดีเช่นนี้ ข้าจะพูดอะไรได้เล่า” นายท่านอู่พูดด้วยรอยยิ้ม เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหลานสาวของเขาจะมีสายตาที่แหลมคมมาก นางมองเห็นความสามารถที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวขอทานข้างถนนผู้นี้ได้ เดิมทีเขาคิดว่าขอทานเป็นคนไม่ดี ซานเป่าอาจจะได้บทเรียนจากความมีน้ำใจของนาง แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเขาที่มองผิดพลาดไป
ขอทานคนนี้น่าทึ่ง สุขุม และเป็นคนมีฝีมืออย่างหาตัวจับยาก ถังหลี่ก็เห็นด้วยเช่นกัน ซานเป่ามีวิสัยทัศน์ที่ดีเขายอมรับว่าตนเองโง่เขลากว่าหลานสาว เขาพอใจผลลัพธ์ในครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ซานเป่าเดินตามตู้เย่ราวกับหางน้อยๆ นี่ทำให้ท่านปู่อย่างเขาไม่ค่อยพอใจนัก
“ซานเป่า เจ้าไปอยู่กับท่านปู่ก่อนเถอะ แม่จะพาอาจารย์ของเจ้าไปหาท่านพ่อ” ถังหลี่พูด
ในตอนนี้เว่ยฉิงน่าจะกลับมาที่จวนแล้วนางต้องการที่จะคุยกับเขา เรื่องที่ตู้เย่มาเป็นอาจารย์ของซานเป่าเป็นเรื่องใหญ่ ควรจะให้เว่ยฉิงรับรู้ด้วย
ซานเป่าเดินตามท่านอู่โหวเยว่ไป
“เป็นอะไร ไม่พอใจหรือ? เด็กน้อย ใครเป็นซื้อถังหูลู่ให้เจ้า ไหนจะขนมต่างๆ อีกมากมายเหมยกุ้ยอีก หืม?” อู่โหวเย่ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากหลานสาวตัวน้อยและต่อว่านาง
ถังหลี่เดินนำตู้เย่ อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินประโยคตัดพ้อหลานสาวของท่านปู่
ทั้งสองคนเดินมาถึงห้องหนังสือของเว่ยฉิง
เว่ยฉิงเปิดประตูเมื่อเห็นถังหลี่ แววตาของอ่อนโยนลง เขาเหลือบไปเห็นผู้ชายที่เดินตามนางมา ดวงตาเขาหรี่ลง ทั้งสองคนสบตากัน ในนิยายต้นฉบับทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันบางอย่าง