ตอนที่ 384 บัณฑิตน้อย เจ้าจะทำให้ข้าเสียนิสัย
นี่ถือเป็นความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวในวัยเด็กของนาง พอโตขึ้นมานางก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะใช่พ่อแท้ ๆ ของนางหรือเปล่า ตอนเริ่มเข้าโรงเรียนนางก็ตั้งใจเรียนมากเป็นพิเศษเพื่อให้สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัย จากนั้นจะหางานดี ๆ ทำและตามหาพ่อแม่ที่ทอดทิ้งไป ตั้งใจว่าจะทำให้พวกเขารู้สึกผิดที่ทิ้งนาง…
น่าเสียดายที่นางยังเรียนไม่ทันจบก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน นางทะลุมิติมาอยู่ในยุคสมัยที่เคยอ่านเจอในหนังสือประวัติศาสตร์
โชคดีว่าที่นี่นางมีมารดาผู้แสนอบอุ่น แม้จะตรากตรำทำงานหนักขนาดไหนก็ไม่เคยคิดทอดทิ้งบุตรสาวสติไม่ดี ส่วนพี่สาวคนโตแม้จะปากร้ายและเกลียดชังน้องสาวสติไม่ดี ทว่าก็ไม่เคยลงมือทุบตีน้องเลยสักครั้ง
ยังมีน้องชายคนโตที่พยายามร่ำเรียนเพื่อสอบติดซิ่วไฉแล้วลดภาระของครอบครัว มีเจ้าหนูน้อยที่เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแต่พยายามเลี้ยงกระต่ายเพื่อหาเงินก้อนโตให้พี่สาวคนรองไม่ต้องลำบากมากเกินไป…
และเรื่องดีที่สุดคือการได้พบกับ Mr.Right1 ของนาง…บัณฑิตน้อยที่รู้จักเอาใจใส่ เต็มใจดูแลและกลายเป็นคู่หมั้นที่ดีที่สุดเพื่อนาง คิกคิกคิก !
หลังได้ยินคำขอนี้แล้วเจียงโม่หานก็หยุดเดิน เขาวางถ้วยลงแล้วโน้มกายเข้าไปอุ้มหลินเว่ยเว่ยที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงมาไว้บนตัก จากนั้นก็ใช้เสื้อคลุมห่อตัวนางไว้ “แบบนี้ได้หรือไม่ ? หรือว่า…”
จู่ ๆ เขาก็ช้อนอุ้มนางขึ้นเหมือนอุ้มเจ้าหญิงออกจากเตียงแล้วเดินไปมาสองสามรอบข้าง ๆ เตียง แถมยังโยกกายไปมาเพื่อกล่อมนางเหมือนกล่อมเด็กน้อย “หรือว่าแบบนี้ ? ”
หลินเว่ยเว่ยโอบรอบลำคอเขาไว้พลางฉีกยิ้มหน้าแดง จากนั้นก็ยืดกายขึ้นไปหอมแก้มเขา “บัณฑิตน้อย เจ้าอย่าตามใจข้ามากเกินไป เพราะจะทำให้ข้าเสียนิสัย ! ”
เจียงโม่หานจุมพิตบนหน้าผากนางเบา ๆ “เสียนิสัยแล้วข้าก็ยังพอใจ คู่หมั้นทั้งคน ข้ายินดีตามใจ…”
“พี่รอง ข้าสอบ…ไอโยว ไอโยวโยว ! ข้าไม่เห็นอะไรสักอย่างจริง ๆ นะ ! ” หลินจื่อเหยียนวิ่งเข้ามาบอกข่าวด้วยความดีใจ ทว่าหลังผลักประตูเข้ามาแล้ว เขากลับเห็นภาพที่ทำให้คนอิจฉาตายได้เลย เขารีบปิดตาพลางถอยออกจากห้องและปิดประตูให้ทั้งสองคนอย่างใส่ใจ
ไม่…ไม่ถูกสิ ! พี่รองกับพี่เขยรองยังไม่แต่งงานกันเลย ปล่อยให้กอดกันอย่างแนบชิดขนาดนั้นจะดีจริงหรือ ? ถ้าอย่างไร…เข้าไปขัดขวางพวกเขาดีหรือเปล่า ? คงไม่ได้กำลังทำหลานให้เขาอุ้มอยู่หรอกกระมัง ? พี่รองเพิ่งอายุ 15 ปี หากมีลูกจะไม่เร็วเกินไปหน่อยหรือ ?
ให้ตายเถิด พี่สาวยังไม่ทันแต่งงาน เขาก็คิดเรื่องเด็กแล้ว !
ไม่ถูก ! ตอนที่เขาออกไปดูผลสอบ พี่รองยังป่วยอยู่เลย ! ศิษย์พี่เจียง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นคนแบบนี้ คนฉวยโอกาส ! ไม่ได้การ อย่างไรก็จะปล่อยให้รังแกพี่รองไม่ได้ ในฐานะน้องชาย เขาต้องยืนข้างพี่รอง !
หลินจื่อเหยียนผลักประตูเข้าไปใหม่แล้วพูดกับเจียงโม่หานด้วยน้ำเสียงจริงจังและรุนแรง “ปล่อยพี่รองของข้าเดี๋ยวนี้ พวกท่านยังไม่ได้แต่งงานกัน ต้องรักษาระยะห่าง…”
ตอนนี้หลินเว่ยเว่ยถูกวางลงบนเตียงแล้ว นางกำลังนั่งกอดขาและห่อตัวด้วยผ้าห่ม ใบหน้าค่อนข้างซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าดูอ่อนแอพอสมควร หลินจื่อเหยียนยังพูดอีกรอบ “พี่สาวของข้าไม่สบาย ศิษย์พี่เจียงได้โปรดออกไปจากห้องของพี่รองด้วย ! ” เอาล่ะ แม้แต่คำว่าพี่เขยรองก็ไม่เรียกแล้ว
หลินเว่ยเว่ยถามเขา “เจ้าไม่ได้ไปดูผลสอบมาหรือ ? ผลสอบเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าเคร่งขรึมพลันเปลี่ยนมาคลี่ยิ้มเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับนาง “พี่รอง ข้าสอบผ่านระดับเซี่ยนซื่อโดยได้อันดับที่สอง ! พี่เขยใหญ่ก็ติดสิบอันดับแรก พวกศิษย์พี่เมิ่งก็ติดอันดับเช่นกัน แต่…หยางยี่หรานอยู่อันดับท้าย ๆ จึงไม่ค่อยพอใจนัก ! ”
หลินเว่ยเว่ยโบกมือเรียกเขาให้เข้ามาใกล้และเอื้อมมือไปลูบศีรษะน้องชาย “ต้าฮว๋าของเราเก่งจริง ๆ สอบระดับเซี่ยนซื่อได้ตั้งอันดับที่สอง ! เจ้าปลอบสหายคนนั้นหรือเปล่าว่าทั้งอำเภอมีแค่ 50 ที่นั่ง คนสอบตั้งหลายร้อยคน ผลสอบอยู่ใน 50 อันดับแรกก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ! ”
หลินจื่อเหยียนถูกพี่สาวลูบศีรษะเหมือนลูกหมาจึงรู้สึกอายพอสมควร…ปกติในบ้านก็มีพี่รองเท่านั้นที่ได้รับเกียรตินี้ เขาโตขนาดนี้และใกล้จะเป็นบัณฑิตถงเซิงอยู่แล้วยังโดนพี่สาวสัมผัสตัวอีก หากไม่อายก็แปลก
หลังได้ยินแบบนั้นเขาก็พูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ข้าก็ปลอบเขาแบบนี้ แม้ว่าหยางยี่หรานจะยังกังวลอยู่แต่ก็ยังดีใจมากๆ และบอกว่ารอให้สอบฝู่ซื่อในเดือน 4 เสร็จแล้วก็ยังจะไปอยู่กับพวกเราทั้ง 5 คนอีก จริงสิ ศิษย์พี่เมิ่งยังบอกว่าอยากเช่าบ้านหลังใหญ่ ๆ สักหนึ่งหลังในตัวเมือง ถึงเวลานั้นพวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน…”
หลินเว่ยเว่ยพยักหน้า “ในตัวเมืองนั้นคุณชายหนิงค่อนข้างคุ้นเคยมากกว่าเรา เรื่องเช่าบ้านก็บอกให้ศิษย์พี่เมิ่งของเจ้าไม่ต้องกังวล ! ”
เจียงโม่หานไม่อยากรบกวนศัตรูหัวใจในทุกเรื่อง เขาจึงพูดว่า “การสอบเซี่ยนซื่อจบลงแล้ว ถ้าอย่างไรเราพาจื่อเหยียนกับศิษย์พี่เผิงไปเที่ยวในเมืองสักสองสามวันเพื่อผ่อนคลายจิตใจ ในเมืองจงโจวมีบ้านให้พวกบัณฑิตที่เข้าสอบเช่าโดยเฉพาะ พวกเราไปดูด้วยตัวเองจะได้เลือกอย่างตรงใจมากกว่า”
หลินจื่อเหยียนตื่นเต้นขึ้นมาทันที แต่พอเห็นสีหน้าไร้เลือดฝาดของพี่รอง เขาก็รีบพูดด้วยความเป็นห่วง “พี่รองยังไม่สบายอยู่ อย่าเพิ่งเดินทางเลยดีกว่า”
“ไม่เป็นไร อีกไม่เกินสามวัน ข้าก็ลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นได้เหมือนเดิมแล้ว ! ต้าฮว๋าอยากเข้าเมืองหรือไม่ ? ” หลินเว่ยเว่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม
หลินจื่อเหยียนพยักหน้า “ข้าอยากเข้าไปดูสถานที่สอบในเมืองเพื่อจะได้ทำความคุ้นเคยไว้ก่อน เมื่อครู่ข้าเพิ่งได้ยินว่าทางราชสำนักส่งขุนนางใหญ่มาจับตาดูการสอบฝู่ซื่อและเยวี่ยนซื่อ ดูท่าทางแล้วฮ่องเต้จะให้ความสำคัญต่อผู้มีความสามารถมากทีเดียว ! ”
“สมควรส่งขุนนางมาดูแลอยู่แล้ว แค่การสอบระดับเซี่ยนซื่อก็เกือบกลายเป็นเครื่องมือหาผลประโยชน์ของคนบางกลุ่ม ! ” หลินเว่ยเว่ยคาดไม่ถึงว่าอู๋ปัวจะใจกล้าขนาดนั้น รนหาที่ชัด ๆ !
หลินจื่อเหยียนบ่นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม “ใช่! ถ้าไม่ตรวจสอบจนพบเรื่องทุจริตได้ทันเวลา แล้วปล่อยให้พวกคนที่ซื้อข้อสอบระดับเซี่ยนซื่อเข้าสนามสอบได้ บัณฑิตที่มีความสามารถจริง ๆ ก็คงสอบตกกันเป็นแถว ความพยายามที่เล่าเรียนมาหลายปีต้องพังทลาย พวกเราที่สอบติดก็ต้องโดนเจ้าพวกเบาปัญญาแย่งชิงตำแหน่งไป ! ”
ถูกต้อง ! หยางยี่หรานที่สอบติดอันดับท้าย ๆ ก็คงตกอันดับจนไม่เห็นชื่อ !
“จริงสิ ! ศิษย์พี่เมิ่งบอกว่าให้พวกเราไปกินไก่ย่างที่หยวนเค่อหลายเพื่อฉลองที่เราทั้งห้าสอบติดและยังเชิญบัณฑิตหลิ่นเซิงผู้ค้ำประกันให้พวกเราไปด้วย…พี่รอง ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง ? ” หลินจื่อเหยียนถามด้วยความเป็นห่วง
หลินเว่ยเว่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “ดีขึ้นมากแล้ว ! ”
หลินจื่อเหยียนรีบพูดต่อ “เช่นนั้นก็ไปด้วยกันได้หรือไม่ ? ศิษย์พี่เมิ่งจองโต๊ะไว้แล้ว บอกว่าวันนี้ประกาศผลสอบ ดังนั้นที่หยวนเค่อหลายจะต้องลูกค้าเนืองแน่น เขาจึงกลัวว่าจะไม่มีโต๊ะเหมือนครั้งก่อน หลังดูผลสอบแล้ว เขาก็รีบไปจองโต๊ะ และให้ข้ากลับมาเชิญพี่รองกับพี่เขยรองไปด้วยกัน ! ”
“บัณฑิตน้อยช่วยตุ๋นซี่โครงให้ข้ากินแล้ว ข้ากินไปถ้วยใหญ่เชียวล่ะ อิ่มจะตายอยู่แล้ว พวกเจ้าไปกันเถิด ! ” บัณฑิตคนอื่น ๆ สนิทกับนาง หากร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันก็ไม่มีอะไรหรอก แต่บัณฑิตหลิ่นเซิงถ้ามีนิสัยอวดเก่งขึ้นมา นางไปด้วยก็คงจะหมดสนุก
หลินจื่อเหยียนเผยสีหน้าตกใจ “ว่าอย่างไรนะ ? ศิษย์พี่เจียงเข้าครัว ? ล้างซี่โครงสะอาดหรือเปล่า ? ปรุงสุกหรือไม่ ? พี่รอง ท่านกินแล้วไม่เป็นอะไรจริงหรือ ? ปวดท้องหรือเปล่า ? ”
เจียงโม่หานจ้องเขาด้วยสีหน้าเย็นชา แต่แล้วก็เบือนหน้าหนี…ช่างเถิด นี่เป็นน้องภรรยา ! เขาจะไม่ถือสาไอ้เด็กน้อยคนนี้ !
[i]
1 Mr.Right หมายถึง หนุ่มที่ใช่