“ฉันเป็นคนเอารูปสร้อยคอไป แล้วเสียบแทนแก อ้างว่าเป็นผู้ถูกกระทำในห้องเก็บของบลูส์คลับคืนนั้น”
“เฟิงหานชวนคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงคืนนั้น เลยดูแลฉันเป็นอย่างดี แถมยังให้บ้าน จ้างแม่บ้านส่วนตัวให้อีก”
“ตอนนั้นฉันก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าเฟิงหานชวนจะเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบขนาดนี้ เพราะข่มขืนฉัน ก็เลยดีกับฉัน”
“แต่ฉันได้ใช้ชีวิตดีๆแค่ไม่กี่วัน แกก็เป็นคนมาทำลาย! เฉินฮวนฮวน แกทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แกก็อย่าคิดจะมีความสุข!”
“เพราะฉะนั้น แกรู้ว่าทำไมเฟิงหานชวนถึงดีกับแกหรือเปล่า? เพราะแกแท้งลูกไง นั่นเป็นลูกของเฟิงหานชวน!”
หลิ่วเยว่เอ่อร์ยืนตัวตรง แล้วพูดออกมาทีละคำ เหมือนกระสุนปืน ที่ยิงสาดไปทางเฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนเข้าใจแล้ว ได้ยินชัดเจนแล้ว เธอแค่รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว โดยเฉพาะสมอง เหมือนหัวจะระเบิดอย่างนั้น
ความหวาดกลัวในที่มืดอ้อมล้อมเธอไว้ จนเธอเหงื่อตก
“ไม่……”
เธอกุมหัวแล้วกรีดร้อง จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง แล้วสลบไปกับพื้น
พอเห็นเธอสลบไปต่อหน้า หลิ่วเยว่เอ่อร์จึงสะดุ้ง แล้วเบิกตาโต
“ฉันกำลังฝันเหรอ? ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่? ที่นี่คือที่ไหน?” หลิ่วเยว่เอ่อร์มองเฉินฮวนฮวนที่พื้น แล้วรีบนั่งลงไปเขย่าตัวเธอ
แต่ว่า เฉินฮวนฮวนที่นอนอยู่ที่พื้น กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
“ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องจริง นี่มันอะไรกันเนี่ย อ๊ายยย……”
หลิ่วเยว่เอ่อร์เอาแต่ส่ายหน้า แล้วรีบหนีออกจากห้อง
เสียงดังขนาดนี้ จึงทำให้พยาบาลมาสนใจ พยาบาลรีบมาตรวจดูสถานการณ์ จึงเห็นเฉินฮวนฮวนนอนอยู่ที่พื้น
“คุณหนูเฉิน!!!”
……
ตอนที่เฟิงหานชวนกลับมา เฉินฮวนฮวนก็ถูกช่วยเหลือแล้ว
เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ทีแรกนอนอยู่นิ่งๆ แต่วินาทีที่เฟิงหานชวนแตะมือเธอ เธอก็เริ่มฝันร้าย
ในฝันร้าย ผู้ชายในห้องเก็บของเปิดเผยตัวตน เป็นหน้าของเฟิงหานชวน แล้วพุ่งมาหาเธอ
“อย่า อ๊าย ไม่ใช่ ไม่ใช่คุณ……”
เฉินฮวนฮวนส่ายหน้าสุดชีวิต แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตา
เฟิงหานชวนเห็นเฉินฮวนฮวนเป็นแบบนี้ จึงนึกถึงสิ่งที่หรงจิ่นซิวบอกเขาเมื่อกี้ กล้องวงจรในโรงพยาบาลจับภาพได้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์เข้ามาในห้อง ไม่นานก็วิ่งออกไปอย่างลนลาน
เฉินฮวนฮวนไม่มีแผล อาจจะเพราะสะเทือนจิตใจเลยสลบ ถ้าเขาเดาไม่ผิด น่าจะเป็นหลิ่วเยว่เอ่อร์บอกความจริงเรื่องบลูส์คลับกับเฉินฮวนฮวน
เฟิงหานชวนรู้สึกใจสั่น เขาจับมือเฉินฮวนฮวนไว้แน่น แล้วเอ่ยเรียกเธอ “ฮวนฮวน ผมอยู่ที่นี่ คุณรีบตื่นสิ……”
เขารู้ว่าเฉินฮวนฮวนกำลังฝันร้ายอยู่ จึงจำเป็นต้องปลุกให้เธอตื่น
ตามคาด พอได้ยินเสียงเรียกของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนจึงรีบลืมตาขึ้นมา แล้วหายใจเสียงดัง บนใบหน้ามีแต่ความหวาดผวา
“ฮวนฮวน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เฟิงหานชวนรีบเอ่ยถาม
เฉินฮวนฮวนได้ยินเสียงเขา จึงหันไป แล้วใช้ดวงตาที่บวมแดงจ้องเขา น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ใช่คุณหรือเปล่า?” ตาของเธอ มองเฟิงหานชวนอย่างไม่กะพริบเลย
เฟิงหานชวนรู้ว่าเธอถามถึงอะไร จึงพยักหน้า
เขาจะหาข้ออ้างอีกไม่ได้ จะโกหกอีกไม่ได้
“คุณจริงๆด้วย……” เฉินฮวนฮวนยิ้มอย่างเยือกเย็น น้ำตาก็เอ่อล้นออกมามากกว่าเดิม
“ฮวนฮวน ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ” เฟิงหานชวนรู้สึกทรมานจนหายใจไม่ออก เห็นน้ำตาของเฉินฮวนฮวน เขายื่นมือไป อยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ
เสียงดัง”เพี๊ยะ” มือของเขาโดนเฉินฮวนฮวนบังไว้ วินาทีที่มือของทั้งสองสัมผัสกัน จึงเกิดเสียงดัง
เห็นเฉินฮวนฮวนต่อต้านขนาดนี้ เฟิงหานชวนรู้สึกบีบหัวใจมาก
“ทำไมต้องโกหกฉัน?” แววตาที่โมโหของเธอจ้องเขาตรงหน้า ใช้แรงทั้งหมดที่เหลือตะโกนพูดออกมา
เฟิงหานชวนอึ้ง เขามองออก เฉินฮวนฮวนโกรธจริงๆ
“ฮวนฮวน คุณฟังผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณ ผมกลัวว่าถ้าพูดออกมา คุณจะ……ไม่ให้อภัยผม” ตาเฟิงหานชวนแดง ท่าทางรู้สึกผิดมาก แล้วเขาก็จับมือของเฉินฮวนฮวนไว้แน่น
“ไม่ให้อภัยคุณ? คุณรู้สึกว่าคุณโกหกฉัน ฉันก็จะให้อภัยคุณเหรอ?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกใจหายมาก
เหมือนทั้งตัวโดนผนึกอยู่ในน้ำเย็น แล้วรู้สึกเย็นไปทั้งตัว
“ฮวนฮวน……”
“เชิญคุณออกไป ฉันอยากอยู่เงียบๆ ฉันไม่อยากเห็นคุณ” เฉินฮวนฮวนชี้ไปทางประตู
“ฮวนฮวน ร่างกายคุณตอนนี้ยังไม่ดี ผมต้องอยู่ดูแลคุณ” เฟิงหานชวนไม่ยอมออกไป
“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาดูแล!” เฉินฮวนฮวนกรีดร้องออกมา “ฉันแค่อยากให้คุณไสหัวไป รีบไสหัวไปซะ……”
“ฮวนฮวน คืนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจ ผมโดนวางยา แล้วไม่ได้สติ ผมก็เลย……”
เฟิงหานชวนอยากอธิบาย แต่กลับโดนเฉินฮวนฮวนพูดแทรก “เพราะฉะนั้นคุณก็เลยจับตัวผู้หญิงคนหนึ่งมา แล้วข่มขืนเธอ จากนั้นก็รับผิดชอบ งั้นเหรอ?”
เฟิงหานชวนไม่มีอะไรจะพูด
“รู้จักกับคุณมาเดือนกว่า ฉันรู้สึกมหัศจรรย์มาก ตอนแรกคุณยังรังเกียจฉันขนาดนั้น ทำไมหลังๆถึงทำดีกับฉัน?”
“เพราะว่า คุณรู้ว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์โกหกว่าเป็นฉัน ฉันต่างหากที่เป็นผู้หญิงคืนนั้น แล้วฉันก็เป็นภรรยาที่นายท่านแต่งให้คุณพอดีด้วย”
“คุณก็เลยรู้สึกสงสาร แล้วรับผิดชอบฉันในฐานะสามี ใช่แบบนี้ไหม เฟิงหานชวน?”
“ไม่ใช่!” เฟิงหานชวนรีบปฏิเสธ เขามองตาเฉินฮวนฮวนอย่างจริงใจ แล้วอธิบายว่า “ฮวนฮวน ผมรักคุณ ผมอยากเป็นสามีภรรยากับคุณจริงๆ ไม่ใช่เพราะอยากรับผิดชอบ”
“เอามือของคุณออกไป” เฉินฮวนฮวนแสดงสีหน้ารังเกียจ
เฟิงหานชวนไม่อยากทำให้เธออารมณ์ขึ้น จึงยอมเอามือออก แต่อยากจะอธิบายต่อ กลับโดนเฉินฮวนฮวนแทรกอีกครั้ง “ฉันอยากนอน อยากพักผ่อน เชิญคุณออกไป”
“ฮวนฮวน คุณฟังผมพูดให้จบได้ไหม? กับคุณ ผมไม่ใช่แค่จะรับผิดชอบ……”
“ฉันเชื่อคุณ แต่คุณต้องให้เวลาฉันคิด ได้ไหม?” เฉินฮวนฮวนไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้อีก
ไม่อยากเจอหน้าเฟิงหานชวนอีก
ตอนนี้เธอแค่อยากตั้งสติ อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่อยากให้ใครมารบกวน
“ได้ ผมเฝ้าคุณอยู่นอกประตู มีอะไรคุณก็เรียกผมได้ โอเคไหม?” เฟิงหานชวนถามเธอ
เฉินฮวนฮวนไม่ได้ตอบ
เฟิงหานชวนไม่อยากให้เธอโกรธอีก จึงยอมออกจากห้อง
วินาทีที่ประตูปิดลง เฉินฮวนฮวนจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดหาเบอร์ใหม่เบอร์หนึ่ง
……
เฟิงหานชวนเดินออกไปที่ทางเดิน แล้วรีบโทรหาซูอวี่ทันที
“ส่งตัวหลิ่วเยว่เอ่อร์กลับไปในคุก แล้วให้คนสั่งสอนให้หลาบจำ!”
น้ำเสียงของเขาไม่ได้อ้อนวอนเหมือนเมื่อกี้ แต่กลับมีแต่ความเลือดเย็นกับกัดฟันแน่น