พนักงานชายมองเป๋าฮวนจนเหม่อ แล้วเขาก็รู้สึกว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้สักที่
“เอาบะหมี่มาให้ฉันก็ได้ค่ะ” เป๋าฮวนแบมือออก
พนักงานชายรีบดึงสติกลับมา แล้วยื่นให้เธออย่างมีมารยาท “คุณหนูเป๋า เชิญครับ”
เป๋าฮวนรับบะหมี่มา กำลังจะปิดประตู แต่อยู่ๆพนักงานคนนั้นร้องขึ้นมาว่า
“อ๋อ! คิดออกแล้ว!” เขาอุทานออกมา
“มีอะไร……เหรอคะ?” มุมปากเป๋าฮวนกระตุก
“คุณหนูเป๋า คุณเองเหรอครับ เราเคยเจอกันครับ! เมื่อสามปีที่แล้ว!” พนักงานตื่นเต้นมาก แล้วตาก็เป็นประกาย
เป๋าฮวนอึ้งเล็กน้อย มองสำรวจผู้ชายตรงหน้า แล้วส่ายหน้าเอ่ยว่า “ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ”
“ผมรู้ว่าคุณไม่รู้จักผมครับ แต่ผมรู้จักคุณ ตอนนั้นผมเป็นเด็กในพอยเซิน คุณหนูตระกูลหลินเป็นคนพาคุณไปเที่ยว ผมเคยทักทายคุณ แต่ว่า……”
พนักงานพูดอย่างตื่นเต้น แต่สีหน้าก็เริ่มสงสัย เขาเกาหัว แล้วเอาแต่นึกย้อน พร้อมพึมพำว่า “ผมจำได้ว่าตอนนั้นคุณไม่ได้นามสกุลเป๋า นามสกุล……”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ใช่คนประเทศฮัว ฉันมาจากประเทศเฉิน ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ฉันมาร่วมงานประมูลค่ะ” เป๋าฮวนพูดอย่างเรียบนิ่ง “ตอนนี้ฉันอยากพักแล้ว เชิญไปได้เลยค่ะ!”
พูดจบ เธอก็ปิดประตูทันที
เสียงดัง”ปัง” พนักงานยืนบื้ออยู่หน้าประตู ค่อยรู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไป
เขาอาจจะจำคนผิด ถึงความจำจะดีแค่ไหน ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกัน แต่ท่าทางต่างกันสิ้นเชิง
อาจจะเพราะว่าหน้าตาเหมือนกันเกินไปมั้ง!
เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะนี่เป็นแขกระดับห้องสูท ยุ่งด้วยไม่ได้ จึงยอมเดินจากไป
……
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
จิ่งมั่วเอาเคเอฟซีมาส่ง
เป๋าฮวนนั่งอยู่ที่ระเบียง รับลมไปด้วย กินบะหมี่กับเคเอฟซีไปด้วย
“ไม่ได้กินตั้งนาน อร่อยมาก!” เธอเลียริมฝีปากอย่างพอใจ
จิ่งมั่วกุมขมับ แล้วเอ่ยเตือนว่า “คุณหนูครับ ดูแลสุขภาพด้วยครับ”
“รู้แล้วหน่า เดี๋ยวฉันจะไปออกกำลังกายเอง ยังไงฉันก็ต้องรักษาหุ่นอยู่แล้ว!” เป๋าฮวนหมดคำพูด
สองพี่น้องจิ่งเหลิ่งกับจิ่งมั่ว เป็นบอดี้การ์ดสามปีนี้ของเธอ ตระกูลจิ่งจงรักภักดีต่อตระกูลเป๋า พ่อของพวกเขาสองคน ตอนนี้เป็นพ่อบ้านของตระกูลเป๋า
ตระกูลเป๋าที่อยู่ประเทศเฉิน เป็นตระกูลที่ลึกลับ เพราะว่าลึกลับเกินไป จึงไม่มีข่าวอะไร ไม่เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กัน
“ครับคุณหนู เพราะอาชีพของคุณก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” จิ่งมั่วเตือนอีกครั้ง
“พวกนายสองพี่น้อง พูดอะไรที่น่าฟังหน่อยไม่ได้เหรอ?” เป๋าฮวนกุมหัวไว้ แล้วพูดว่า “นายรีบไปหาจิ่งเหลิ่งเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”
“ครับ คุณหนู” จิ่งมั่วพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกไป
เป๋าฮวนค่อยถอนหายใจ แล้วยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิ แล้วใช้มือจับปีกไก่ขึ้นมา
เธอกำลังจะอ้าปากกัด แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่น
เป๋าฮวนใช้มืออีกข้างที่สะอาดจับโทรศัพท์ขึ้นมา บนหน้าจอก็มีใบหน้าของคนแก่คนหนึ่งโผล่มา
ใบหน้าที่ดูมีอายุ แต่ก็ปกปิดความเป็นผู้ดีไม่ได้ โครงหน้าสมส่วน ดูออกว่าตอนหนุ่มต้องดูดีแน่นอน
“ฮวนฮวน ถึงโรงแรมแล้วเหรอ?” เป๋าเยี่ยนไอเสียงเบา แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“ถึงแล้วค่ะ คุณตา หนูกำลังกินบะหมี่อยู่” ขณะพูด เป๋าฮวนก็ยกบะหมี่ร้อนๆไปที่หน้าจอ
เป๋าเยี่ยนหัวเราะ แล้วพูดว่า “ถ้าหนูอยากกิน เดี๋ยวตาให้คนไปซื้อมาก็ได้ ทำไมต้องไปกินถึงประเทศฮัว”
“คุณตาคะ หนูไม่ได้มาเพื่อกินนะคะ หนูมาร่วมงานประมูล!” เป๋าฮวนเอ่ยย้ำ “จากที่หนูรู้มา มีเพชรไพลินของราชินีซีซาร์ที่จะมาประมูลด้วย หนูอยากซื้อมาออกแบบเป็นสร้อยคอค่ะ”
“ฮวนฮวน ถ้าหนูอยากได้อะไร ก็สั่งให้คนไปประมูลก็ได้ ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น ลำบากแย่เลย” เป๋าเหยี่ยนพูดย้ำอีก
เป๋าฮวนกุมขมับ แล้วเอ่ยว่า “คุณตาคะ คุณตาอย่าลืมสิคะ ตอนนี้หนูถึงที่นี่แล้ว”
“ไม่คุยแล้วค่ะ หนูจะกินตอนร้อนๆ” พูดจบ เธอก็วางสายวิดีโอคอลทันที
จากนั้น เธอก็เริ่มกินคำใหญ่
อีกฝั่ง ประเทศเฉินที่อยู่แสนไกล
บ้านสไตล์จีนที่เรียบหรู
ในห้องรับแขก เถ้าแก่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีแดง มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้ว พร้อมส่ายหน้า
แล้วเขาก็พึมพำกับตัวเอง “ฮวนฮวน ตาไม่รู้ว่าหนูยังปล่อยวางคนคนนั้นไม่ได้ ก็เลยอยากกลับไปหรือเปล่า”
……
พอกินอิ่มแล้ว
เป๋าฮวนก็เปลี่ยนชุดออกกำลังกาย หยิบการ์ดห้องไว้ แล้วเดินออกจากห้อง
เธอเดินไปทางฟิตเนส ตอนที่เดินผ่านหน้าลิฟต์ ได้ยินเสียง”ติ้ง”พอดี แล้วประตูลิฟต์ก็ค่อยๆเปิดออก
เป๋าฮวนหยุดฝีเท้า แล้วหันไปทางลิฟต์ คิดว่าพี่น้องจิ่งมา
แต่ว่า วินาทีต่อมา รอเห็นหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ในลิฟต์ชัดแล้ว ร่างกายเธอจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่
คือเขา……
เป๋าฮวนดึงสติกลับมา แล้วรีบหันเดินตรงไปข้างหน้า
ตอนที่เฟิงหานชวนเดินออกจากลิฟต์ จึงหันไปมอง เขาเห็นแค่แผ่นหลังที่คุ้นเคย รีบวิ่งเข้าไปในฟิตเนส จากนั้นก็หายไปเลย
ชุดออกกำลังกายรัดรูป แล้วมัดผมหางม้าสูงๆ ถึงการแต่งตัวจะดูไม่เหมือน แต่แผ่นหลังนั้น เหมือนเธอมาก เหมือนมากๆ
“บอสเฟิง คุณกำลังดูอะไรเหรอครับ?” ซูอวี่เห็นเฟิงหานชวนเหม่อ จึงมองตามสายตาเขาไป
จากนั้น เขาก็เห็นคำว่า”ฟิตเนส” จึงรู้สึกงง
“บอสเฟิง ตอนนี้คุณจะออกกำลังกายเหรอครับ?”
“ซูอวี่ เมื่อกี้นายเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหรือเปล่า?” เฟิงหานชวนถามเสียงเย็นชา
“ผู้หญิง? เหมือนมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปในฟิตเนส แต่ผมไม่ได้สังเกต……” ซูอวี่พูดความจริง เพราะเมื่อกี้เขากำลังตอบข้อความอยู่
แน่นอน ต้องเป็นข้อความที่เกี่ยวกับเรื่องงานอยู่แล้ว ไม่งั้นเขาคงไม่กล้าเล่นโทรศัพท์ต่อหน้าเฟิงหานชวนหรอก
ให้ความกล้าเท่าไหร่กับเขา เขาก็ไม่กล้าทำหรอก!
“เมื่อกี้ เหมือนฉันเห็นฮวนฮวน” ตอนที่เฟิงหานชวนพูด เสียงเบามาก แล้วสายตาก็เอาแต่มองไปทางฟิตเนส
“คุณ คุณหญิง???” ซูอวี่ตกใจจนเบิกตาโต
ใช่ ตกใจมาก
คุณหญิงเสียชีวิตไปสามปีแล้ว หรือว่าเมื่อกี้บอสเจอผีผู้หญิง?
ซูอวี่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว แล้วรีบเอ่ยเตือนว่า “บอสครับ เมื่อสามปีก่อน คุณหญิงก็……”
แววตาลึกๆของเฟิงหานชวน แฝงไปด้วยความเศร้าความเจ็บปวด เขาถอนหายใจเสียงเบา แล้วพึมพำว่า “สามปีแล้วเหรอ”
“ครับบอสเฟิง สามปี สามปีแล้วครับ!” ตัวซูอวี่สั่น
ตอนนี้เขากลัวว่าอารมณ์บอสจะไม่คงที่ แล้วจะกำเริบอีก ไม่อยากนึกถึงผลกระทบที่จะตามมาเลย
เพราะฉะนั้น สามปีนี้ ไม่มีใครกล้าพูดถึงชื่อเฉินฮวนฮวน เหมือนผู้หญิงคนนั้น ไม่เคยมีตัวตนอย่างนั้น
แต่ว่าซูอวี่คิดไม่ถึงจริงๆ วันนี้ อยู่ๆบอสก็พูดถึงคุณหญิงอย่างนิ่งเฉย ไม่ได้อาละวาด
“ผ่านมานานขนาดนี้แล้วเหรอ” เฟิงหานชวนพูดเสียงเบา เหมือนพูดให้ตัวเองฟัง
เขาหันเดินไปทางห้องสูท แล้วซูอวี่ก็รีบเดินตามไป
พอได้ยินเสียงปิดประตู ผู้หญิงที่อยู่หน้าฟิตเนส ค่อยชะโงกหน้าออกมา
พอแน่ใจแล้วว่าเฟิงหานชวนกับซูอวี่เข้าห้องสูทไปแล้ว เธอจึงยืนตัวตรง แล้วสีหน้ามีแต่ความเย็นชา
“เหอะ!”
เป๋าฮวนยิ้มเยาะเย้ย
ผู้ชายคนนี้ แม้แต่เธอ”ตาย”ไปนานแค่ไหน ก็จำไม่ได้?
ตอนนั้นเอาแต่พูดว่ารักเธอ แต่สุดท้าย น่าตลกชะมัด!
เธอรู้สึกโชคดีจริงๆ ที่สุดท้ายไม่ได้เชื่อเขา แล้วเลือกที่จะจากไป……