“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเวลา หรือเทคนิค ผมสุดยอดแน่นอน! ”
จอห์นยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเบ่งกล้ามแขน พูดโอ้อวดตัวเอง
เมื่อเห็นว่าจอห์นยังคงตื้อ เป๋าฮวนก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง: “ไปให้พ้น!”
มีเสียงดังขึ้น “ปั๊ง” เป๋าฮวนปิดประตูอย่างดุเดือด
จอห์นยืนที่ประตูกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง ทำหน้าร้องไห้ เคาะประตูและตะโกน: “คุณเป๋า ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณโกรธ คุณต้องยกโทษให้ผมนะ!”
“คืนนี้คุณไม่สนใจ แล้วคืนพรุ่งนี้คุณจะยังอยู่ที่นี่ไหม? ผมชอบคุณเป๋ามากจริงๆ ผมอยากดูแลคุณเป๋า”
เป๋าฮวนไม่สนใจเขาเลย และไม่ตอบ เธอมีเพียงความรู้สึกที่หงุดหงิด
ขณะที่เธอหันหลัง กำลังจะกลับไปที่ห้อง วินาทีต่อมา จอห์นก็กรีดร้องลั่นจากนอกประตู
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ—”
เป๋าฮวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบเปิดประตูและเห็นจอห์นคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว เฟิงหานชวนจับเขาคุกเข่าด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม
“นี่…” เป๋าฮวนไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“คุณเป๋า ครั้งต่อไปถ้าคุณเจอผู้ก่อกวนแบบนี้อีก คุณควรรีบโทรแจ้งตำรวจ” เฟิงหานชวนชำเลืองมองเธอ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงขู่ที่เย็นชา
เป๋าฮวนกระตุกปากสองครั้งแล้วกล่าวว่า: “ขอบคุณมากคุณเฟิง”
“คุณเป๋า คุณจะใจร้ายแบบนี้ไม่ได้! คุณต้องช่วยผม! ผมมาหาคุณตอนกลางคืน เพราะคุณนัดกับผมไว้ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณเปลี่ยนแพลนแล้ว คุณต้องช่วยผม…” ใบหน้าของจอห์นบูดบึ้งเพราะความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาทั้งหมดบิดเบี้ยวไปหมด
เขากัดฟันและพยายามขอความช่วยเหลือจากเป๋าฮวน
เป๋าฮวนรู้สึกรำคาญกับการวิงวอนของเขา เธอจึงมองไปที่เฟิงหานชวน และกล่าวเบาๆว่า: “คุณเฟิง คุณปล่อยจอห์นเถอะ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด”
เธอเข้าใจการกระทำของจอห์น เป็ดธรรมดาต้องการจะขึ้นมาอยู่ตำแหน่งหงษ์ที่สูงกว่า จึงริเริ่มเข้าหาแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ
ตอนแรกถ้าเธอไม่สนใจ เรื่องนี้ก็จบ แต่ไม่คาดคิด เฟิงหานชวนจะปรากฏออกมา แถมยังให้บทเรียนกับจอห์น
“ไม่ได้ทำอะไรผิด?” เฟิงหานชวนหัวเราะเยาะราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างและพูดประชดประชันว่า: “ผมก็ลืมไป คุณเป๋าชอบเขาก่อน แถมยังถามเขาว่าเขาแข็งแกร่งหรือเปล่า ใช่ไหม?”
เป๋าฮวน: “???”
ตอนที่เธออยู่ห้องฟิตเนส เธอหยอกล้อกับจอห์นแบบนี้จริงๆ แต่สิ่งที่เฟิงหานชวนพูดออกมาหมายถึงอะไร?
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบ เฟิงหานชวนก็ปล่อยจอห์น และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า: “ผมเข้าไปยุ่งเอง”
หลังจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
เป๋าฮวนยืนมองแผ่นหลังของเขา ยังคงสูงและทรงพลัง ปฏิเสธไม่ได้ว่าสัดส่วนร่างกายของเฟิงหานชวน นั้นสมบูรณ์แบบมากจริงๆ
จากนั้น เธอก็มองเขาเปิดประตูอีกบานของชั้นนี้
มีเสียงดัง “ปั๊ง” เสียงกระแทกประตู
จู่ๆเป๋าฮวนก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก คุยกันแล้วว่าจะเป็นคนแปลกหน้ากันไม่ใช่เหรอ?
เฟิงหานชวนเล่นอะไรอยู่กันแน่?
จอห์นที่คุกเข่าลงบนพื้น คลานไปที่เท้าของเป๋าฮวน คว้าน่องของเธอแล้วกล่าวขอบคุณ: “ขอบคุณคุณเป๋า ขอบคุณคุณเป๋าที่ช่วยผม ผมจะไม่รบกวนคุณเป๋าอีกแล้ว!”
“คุณเป๋า นี่คือนามบัตรของผม ผมอาจจะไม่อยู่ในห้องฟิตเนสตลอด 24 ชั่วโมง หากคุณมีความต้องการใดๆ โทรหาผมได้ตลอดเวลา”
เมื่อพูดจบ จอห์นก็หยิบนามบัตรสีขาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงวอร์มของเขา โดยไม่คำนึงว่าเป๋าฮวนจะอยากได้หรือเปล่า เขาวางบนมือของเธอโดยตรง
ก่อนที่เป๋าฮวนจะได้สติหลับมา จอห์นก็กลับไปแล้ว
“…”
เป๋าฮวนมองไปที่นามบัตรในมือและไม่พูดอะไร
หลังจากได้สติกลับมา เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่เหลือบมองไปยังทิศทางอีกห้อง
ตอนนี้เธอกับเฟิงหานชวน ระยะห่างถือว่าใกล้กันมาก แต่ก็ไม่ใกล้ขนาดนั้น เธออยู่ห้องข้างๆเขา แต่ก็ไม่ใช่ข้างๆที่แท้จริง
เนื่องจากห้องมีขนาดใหญ่มาก ระยะห่างระหว่างสองห้องถึงแม้จะอยู่ในห้องสวีทติดกัน แต่ก็ยังห่างกันมาก
เป๋าฮวนถอนหายใจออกมาเบาๆโดยไม่รู้ตัว ปิดประตู หันหลังเดินเข้าไปในห้อง
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
เธอนอนกลิ้งไปมาใต้ผ้าห่ม นอนยังไงก็นอนไม่หลับ เพราะมีเรื่องหงุดหงิดมากมาย เตะผ้าห่มออกไปอย่างดุเดือด
เธอลุกขึ้นนั่ง เกาศีรษะอย่างมึนงง เธอรู้สึกเหนื่อยมากและง่วงนอน แต่นอนไม่หลับ
ในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย คิดย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว
ในความเป็นจริง แม้ว่าเธอกับเฟิงหานชวนจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ระยะเวลาศึกษาดูใจกันนั้นสั้นมาก ตั้งแต่รู้จักจนแยกกัน ไม่ถึง3เดือนด้วยซ้ำ
อีกอย่าง ครึ่งเดือนอยู่ในค่ายฝึก และอีกหนึ่งเดือนอยู่ในสงครามเย็น
เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้พูดยังไงก็ไม่เข้าใจ
แม้ว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันจะไม่นาน แต่3ปีที่แล้วที่อยู่กับเฟิงหานชวน รู้สึกเหมือนอยู่ด้วยกันมานานแสนนาน
อันที่จริง คำนวณแล้วเป็นเวลาที่สั้นมาก
เป๋าฮวนลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องนอนและเดินไปที่ตู้เก็บไวน์เล็กๆข้างห้องนั่งเล่น
ห้องราคาสูงก็ต้องมีของดีในห้องราคาสูง มีไวน์แดงคุณภาพดีหลายขวดในตู้เก็บไวน์ เธอหยิบขวดหนึ่ง เทลงในแก้ว
เมื่อก่อน ประสิทธิภาพการนอนของเธอดีมาก แต่หลังจากมาที่ประเทศเฉิน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการเจ็ตแล็กหรือการปรับตัวทางร่างกาย เธอมักมีอาการนอนไม่หลับ
ตอนนั้น จิตแพทย์ที่คุณปู่เชิญมา บอกเธอว่าก่อนนอนดื่มไวน์แดงสักเล็กน้อย ไวน์แดงมีส่วนช่วยในการนอนหลับ
เธอถือแก้วไวน์แดง เดินเข้าไปในห้องนอน เดินผ่านห้องนอน เดินไปที่ระเบียง และนั่งบนเก้าอี้หวาย
ตึกที่นี่สูงมาก มองจากตรงนี้ มีตึกสูงเรียงกันเป็นแถวประดับประดาไปด้วยไฟนีออน ส่องประกายระยิบระยับเต็มไปหมด เห็นความเจริญรุ่งเรืองและความสง่างามของเมือง
เป๋าฮวนเอียงขา จิบไวน์แดง อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงออกมา
เมื่อ3ปีที่แล้ว เธอกับกู้ไหว่แต่งเพลง “คุณยาย” ก่อนที่เธอจะเดบิวต์ ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นก่อน
เธอชอบเพลงนี้มาก การเรียบเรียงของกู้ไหว่นั้นยอดเยี่ยม เป็นเนื้อเพลงความรู้สึกที่เธออยากบอกกับคุณยาย ได้เรียบเรียงมันออกมาทั้งหมด
จากที่ฮัมเพลงป๊อปยอดนิยมของประเทศเฉิน จู่ๆเธอก็ฮัมเป็นเพลง “คุณยาย” เป๋าฮวนเหมือนเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเอง
แต่ว่า เพราะเธอเมามากแล้ว เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีเงาดำ ยืนอยู่ข้างระเบียง กำลังตั้งใจฟังเธอร้อง
…
อาจเป็นเพราะไวน์แดง หรือบางทีเป็นอารมณ์ผ่อนคลายที่คล้อยตามสายลม
เมื่อคืน ถือว่าเป๋าฮวนนอนหลับฝันดี
เมื่อเธอตื่นขึ้น แดดก็ส่องเข้ามาแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งและเหยียดแขนอย่างเกียจคร้าน
“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง…”
ในเวลานี้ เธอได้ยินเสียงกริ่งประตู
เช้าแบบนี้ หรือว่าจิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งจะมาหาเธอแล้ว?
เป๋าฮวนรีบไปที่ประตู แต่คราวนี้ เธอมองผ่านตาแมวประตูก่อน พบว่าเป็น Alex
เธอรีบเปิดประตูและถามด้วยความสงสัย: “Alex มีอะไรหรือเปล่า?”
“หึหึหึหึ!”Alexเปล่งเสียงออกมา เอากล่องสีดำออกมาจากข้างหลัง
เขายกมุมปาก ยิ้มแล้วยื่นกล่องให้เป๋าฮวน แล้วกล่าวว่า: “Joy เมื่อคืนหลังจากที่คุณจากไป ผมเห็นสร้อยคอที่สวยมาก ผมว่ามันเหมาะกับคุณมาก ผมเลยประมูลมันมา ”
Alexกล่าวพร้อมกับเปิดกล่อง
เป๋าฮวนเห็นสร้อยคอทองคำขาวที่สวยมาก เป็นเหมือนรูปดอกทานตะวัน มีความรู้สึกที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่นุ่มนวล
ปฏิเสธไม่ได้ว่าสร้อยเส้นนี้สวยมาก ทำให้ดวงตาของเป๋าฮวนเปล่งประกาย
“ขอโทษนะ Alex ฉันรับของขวัญของคุณไว้ไม่ได้หรอก”
แต่ เป๋าฮวนก็ปฏิเสธโดยตรง
เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมรับสิ่งของจากคนอื่นง่ายๆ
แม้ว่าเธอจะปฏิเสธโดยตรง แต่ท่าทางการพูดของเธอนั้นสุภาพมาก ไม่ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกอับอาย
Alexเกาหัว ยิ้มอย่างเขินอาย ยักไหล่แล้วพูดว่า: “แม้ว่าผมจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ได้ยินคุณปฏิเสธ ผมก็ยังแอบรู้สึกผิดหวัง”
“ขอโทษจริงๆ” เป๋าฮวนเม้มริมฝีปากของเธอ
“Joy ผมไม่มีโอกาสเลยใช่ไหม?” Alexเป็นชาวอเมริกา เป็นคนเปิดกว้างทางอารมณ์ เขาจึงถามตรงๆ
พวกเขาไม่ชอบอ้อมค้อม
3ปีที่เป๋าฮวนมาอยู่ต่างประเทศ ความกล้าก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน
เธอเพียงพยักหน้าเบาๆ แต่ไม่พูดอะไร
Alexเข้าใจจากการพยักหน้าของเธอ เขาพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด: “ดูเหมือนว่าผมจะไม่ใช่สเปคของคุณ”
“Alex ฉันขอโทษจริงๆ คุณเป็นคนดี” เป๋าฮวนทำได้เพียงปลอบโยนเขา
“ถ้าอย่างนั้นเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไหม? อันที่จริง ผมเป็นคนที่ไม่คิดมากอยู่แล้ว ต่อให้คุณปฏิเสธผม สำหรับผมมันก็ไม่เป็นไรหรอก” Alexต้องการรักษาความเป็นเพลย์บอยของเขาไว้
เป๋าฮวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกำลังจะตอบ ก็ได้ยินเสียง “ปั๊ง” จากอีกด้านของทางเดิน
เธอรีบหันศีรษะไปทางขวา เห็นเฟิงหานชวนออกมาจากห้องของเขา เสียงดังเมื่อกี้ คือเสียงที่เขาปิดประตู
เป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ เธอเจอเฟิงหานชวนอีกครั้ง?
อีกอย่าง ตอนนี้Alexยังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอสังเกตเห็น เฟิงหานชวนเหลือบมองพวกเธอ
แต่ว่า เฟิงหานชวนไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาเดินตรงไปที่ลิฟต์และจากไป
เป๋าฮวนขดริมฝีปากของเธออย่างลับๆ บอกว่าเป็นคนแปลกหน้ากัน เฟิงหานชวนนี่ “รักษาคำพูด” จริงๆ~
“Joy คุณกำลังมองเขาเหรอ?” Alexเห็นเฟิงหานชวนจากไป ถามด้วยความอิจฉาเล็กน้อย
“ห้ะ?” เป๋าฮวนได้สติและพูดอย่างรวดเร็ว: “จะเป็นไปได้อย่างไร! ฉันแค่เหลือบมองโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“เมื่อคืนเขาประมูลไพลินของราชินี เขามอบให้คุณหรือเปล่า?” Alexอยากถามคำถามนี้มาตลอด
เมื่อคืนนี้ เขาคิดว่าเฟิงหานชวนก็เหมือนกับเขา เป็นแค่คนที่คอยตามจีบเป๋าฮวน และเป๋าฮวนก็ดูเหมือนจะเกลียดเฟิงหานชวน
ดังนั้น ในเวลานั้น เขาจึงไม่ได้เห็นเฟิงหานชวนเป็นคู่ต่อสู้
แต่ว่า เฟิงหานชวนใช้เงินจำนวนมาก เพื่อประมูลไพลิน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าจะต้องมอบให้เป๋าฮวน ซึ่งทำให้ Alex รู้สึกตกใจเพราะเขาไม่มีกำลังพอที่จะประมูลไพลินนั้นได้
ต่อมา เขาก็ประมูลสร้อยคอทองคำขาวรูปดอกทานตะวัน ที่จริงเขาไม่ได้ต้องการจะมอบให้เป็นของขวัญกับเป๋าฮวน แต่เขาแค่อยากรู้ว่าเป๋าฮวนได้รับไพลินนั้นไหม
“พูดให้ถูกคือ เขาไม่ได้ให้ฉัน ฉันใช้เงินของฉันซื้อมา” เป๋าฮวนโพล่งออกมา
“อะไรนะ? คุณซื้อไพลินจากเขาในราคา5พันล้าน?” Alexอ้าปากด้วยความตกใจ
“เรื่องมันซับซ้อนกว่านั้น ฉันไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ที่จริงฉันไม่ได้ซื้อในราคา5พันล้าน แต่เป็น1พันล้าน”
หลังจากที่เป๋าฮวนตอบ จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โอนเงินให้เฟิงหานชวน!
“อ๊ะ!” เธออุทาน ตบหัวตัวเองแล้วกล่าวว่า: “ฉันลืมเรื่องที่สำคัญแบบนี้ได้อย่างไร”
ดังนั้น เธอจึงหันหลังกลับและรีบไปที่ห้องนอน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จะบอกให้จิ่งมั่วช่วยเธอโอนเงินให้เฟิงหานชวน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอกำลังจะโทรหาจิ่งมั่ว เธอก็นึกถึงสิ่งที่สำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือเฟิงหานชวนไม่ได้ส่งเลขบัญชีธนาคารให้เธอ
เมื่อนึกขึ้นว่าเขาเพิ่งขึ้นลิฟต์ไปเมื่อกี้ น่าจะยังมีเวลารับโทรศัพท์ ดังนั้นเป๋าฮวนจึงโทรหาเขาทันที
ในเวลาประมาณหนึ่งวินาที การโทรก็เชื่อมต่อ
“มีอะไร?” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นทันที
“เฟิงหานชวน นี่ฉันเอง เป๋าฮวน ส่งเลขบัญชีธนาคารของคุณมา ฉันกำลังจะโอนเงินให้คุณ” เป๋าฮวนพูดทันที
“คุยกับผู้ชายอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีเวลามาโอนเงินให้ผม?”