บทที่445 เรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจสำหรับ
การกระทำของเคธี่ทำให้ลี่จุนซินไม่พอใจอย่างไม่ต้องสงสัย เธอวางตะเกียบลง จากนั้นก็ขมวดคิ้วพลางมองไปทางเคธี่ แล้วถามขึ้น： “เคธี่ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่？”
ถึงแม้ว่าลี่จุนซินจะอยากโน้มน้าวเคธี่ตลอด แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ยืนหยัดของเคธี่ขนาดนี้ ลี่จุนซินเองก็ไม่อยากจะบังคับให้เธอทำอะไร แค่เห็นว่าความสัมพันธ์ของเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงมันดีเหลือเกิน เธอเองก็ออกหน้าเพื่อช่วยอะไรเคธี่ไม่ได้
ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ ถึงอย่างไรสภาพแวดล้อมที่ทั้งสองคนโตมามันก็แทบจะไม่เหมือนกันเลย ลี่จุนซินคิดว่าเธอไม่มีทางรับได้ถ้าเกิดเคธี่ยังอยากจะมาแทรกกลางระหว่างคนสองคน
ข้าวมื้อนี้เรียกได้ว่าจากกันโดยไม่ดี สุดท้ายตอนที่เคธี่จากไปก็ไม่ได้มีสีหน้าดีๆ ต่อลี่จุนซินเลย ลี่จุนซินเองก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมา และยิ่งไม่อยากจะชวนคุยก่อน
จากนั้น เคธี่ก็กลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนที่ลี่จุนซินกลับบ้านไปก็มีท่าทีที่ดูไม่ดีเหมือนกัน
เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของลี่จุนซิน โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ถามด้วยความสงสัย： “ลี่จุนซิน คุณเป็นอะไรเหรอ？ไม่ได้ออกไปกินข้าวกับเคธี่หรือไง？”
“เห้อ แม่ อย่าพูดเรื่องนี้เลย วันนี้ไม่รู้เคธี่เป็นอะไร เหมือนกินระเบิดเข้าไปเลย ไม่เข้าใจจริงๆ” ลี่จุนซินที่พูดจาดีมีการศึกษามาตลอดทนไม่ได้จนต้องพูดออกมา
ในใจของโม่เสี่ยวฮุ่ยเข้าข้างเคธี่มากกว่าอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าลี่จุนซินจะเป็นลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง แต่ถึงอย่างไรเธอก็อยากได้สะใภ้ที่ตัวเองพอใจมาตลอด เคธี่นั้นเป็นคนที่เธอพอใจมากในตอนนี้
“อั้ยหยา คุณจะเอาอะไรกับเคธี่มาก？พวกคุณไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันเหรอ？เธอน่าจะชอบจุนถิงอยู่บ้างใช่ไหมล่ะ？คุณเป็นเพื่อน ทำไมไม่ช่วยบ้างล่ะ？”
เมื่อได้ยินสิ่งที่โม่เสี่ยวฮุ่ยพูด ลี่จุนซินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
โม่เสี่ยวฮุ่ยหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ？ลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้หย่ากันเลย เธอทำเรื่องแบบนั้นไม่ลงหรอก
“แม่ ตอนนี้จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋ออยู่ด้วยกันดี ทำไมคุณไม่ยอมรับความจริงนี้บ้างล่ะ？”
ตอนแรกลี่จุนซินคิดว่าตอนนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยน่าจะไม่ได้ดื้อดึงกับเรื่องนี้มากจนเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ โม่เสี่ยวฮุ่ยยังมีเรื่องที่ค้างคาใจกับเจียงหยุนเอ๋ออยู่อีก
เรื่องแบบนี้มันทำให้ลี่จุนซินคิดว่าทำได้ยาก และก็ไม่รู้ว่าควรจะโน้มน้าวแม่ของตัวเองอย่างไรดี
แต่มีเรื่องหนึ่ง ที่ลี่จุนซินคิดว่าตัวเองรู้เป็นอย่างดี คือถ้าเกิดปล่อยให้โม่เสี่ยวฮุ่ยทำแบบนี้ต่อไป ลี่จุนถิงจะต้องเกิดปัญหาขึ้นกับโม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ช้าก็เร็วแน่นอน
“โอเค แม่ ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว ขึ้นไปข้างบนก่อนนะ”
อารมณ์ของลี่จุนซินนั้นไม่นิ่งเลยแม้แต่น้อย เลยพูดออกมาด้วยความรำคาญใจก่อนจะหันตัวเดินขึ้นไป
เมื่อมองเงาของลี่จุนซินที่เดินออกไป โม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็ส่ายหัวเหมือนกัน
ลี่จุนซินเองก็ไม่มีทางเข้าใจความคิดของเธอ โม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของลี่จุนซินเช่นเดียวกัน
ตอนแรกเธอจำได้ว่าลี่จุนซินเองก็ไม่ได้ชอบเจียงหยุนเอ๋อสักเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ว่าช่วงนี้ทำไมถึงดูเข้ากันได้ดีแปลกๆ
เมื่อคิดอยู่สักพัก โม่เสี่ยวฮุ่ยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเคธี่ พลางปลอบใจเธอ แถมยังรับประกันว่าจะช่วยให้เธอเข้าหาลี่จุนถิงได้ด้วย
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของโม่เสี่ยวฮุ่ยปลอบแบบนี้ เคธี่ก็เหมือนได้กินยาแก้ช้ำ เลยอารมณ์ดีขึ้นมากเลยล่ะ
……
ก่อนหน้านี้ลี่หุยคอยหาโอกาสเพื่อเข้าหาเจียงหยุนเอ๋อตลอด แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋ออยู่แต่ที่บ้าน ไม่ก็ถูกลี่จุนถิงพาออกไปข้างนอก
ตอนนี้ท้องของเธอใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ โอกาสการออกไปข้างนอกก็น้อยลงเช่นเดียวกัน
การจะได้เจอที่ห้างแบบครั้งก่อนก็น้อยลงไปด้วย
ลี่หุยปวดหัวเป็นอย่างมาก เพราะถ้าไม่ได้เข้าใกล้เจียงหยุนเอ๋อแล้วจะทำให้ความสัมพันธ์ของเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงสั่นคลอนได้อย่างไร？
ถ้าเกิดคิดถึงวิธีอื่นๆ ก็ทำได้ยากเกินไป เพราะเจียงหยุนเอ๋อเป็นคนที่ตอนนี้ลี่หุยรู้ ว่าเป็นจุดอ่อนเดียวของลี่จุนถิง
ดูๆ แล้วคงต้องหาวิธีอื่นแล้วล่ะ
พอดีที่วันนี้จ้าวเฟยเฟยมาคุยกับลูกชายของตัวเองพอดี
“อาหุยช่วงนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง？ได้แสดงอะไรที่โดดเด่นหรือเปล่า？” จ้าวเฟยเฟยมองดูลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงดูมาอย่างลำบาก
เพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในตระกูลลี่ เธอไม่รู้ว่าถูกคนอื่นนินทาว่าร้ายมากขนาดไหนแล้ว
บางคนว่าตัวเองว่าเป็นเมียน้อย บ้างก็ว่าลูกชายของตัวเองไม่มีพ่อ เธอยังพอทนได้ ขอแค่สุดท้ายได้เข้าไปอยู่ในตระกูลลี่ ก็ไม่มีใครกล้าว่าตัวเองอีกแล้ว
ขอแค่ตัวเองเอาโม่เสี่ยวฮุ่ยออกไปจากตระกูลลี่ให้ได้ ตัวเองกับลี่หุยก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้นได้
แต่ว่าตอนนี้ยังยากเย็นอยู่ไม่น้อยเลย อย่างแรกคือต้องผ่านด่านของคุณปู่ตระกูลลี่ที่ยากที่สุดไปให้ได้ก่อน
ถึงแม้ว่าปู่ลี่จะไม่ใช่คนที่มีอำนาจมากที่สุดในตระกูลลี่ แต่ว่าคำพูดเพียงคำเดียวของเขาก็มีความสำคัญเป็นอย่างมาก
อีกอย่างลี่เจี้ยนหวาก็ยังกลัวและเคารพพ่อของตัวเองมากอีกด้วย
ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำคือให้ท่านปู่ลี่ยอมรับตัวเอง และยอมรับลี่หุยให้ได้
แต่ว่าทุกอย่างนี้มันไม่ง่ายเลย แถมนี่ยังต้องการความพยายามของลี่หุยเป็นอย่างมากด้วย
“ปกติ” เมื่อลี่หุยคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าก็มีความพ่ายแพ้เผยออกมา
จ้าวเฟยเฟยตบไหล่ของลูกชาย： “อาหุยคุณอย่าเพิ่งถอดใจ ตอนนี้คุณเองก็โตแล้ว แม่เชื่อว่าคุณเองก็มีความสามารถมากพอที่จะเทียบกับลี่จุนถิงได้ มีแซ่ลี่เหมือนกัน และก็มีพ่อคนเดียวกัน ทำไมเขาถึงมีชีวิตดีๆ แบบนั้น แต่คุณกลับต้องเป็นแบบนี้ล่ะ”
ตั้งแต่เล็กจนโต จ้าวเฟยเฟยพยายามใส่ความคิดนี้ให้ลี่หุยมาตลอด
จ้าวเฟยเฟยเองก็ไม่อยากด้อยไปกว่าคนอื่นเหมือนกัน
“ฉันรู้น่ะ” ทุกครั้งที่ได้ยินจ้าวเฟยเฟยบ่นแบบนี้ ลี่หุยก็รู้สึกรำคาญ “แต่ว่าฉันหาทางลงมือไม่ได้เลย”
จ้าวเฟยเฟยขมวดคิ้วแน่น ที่แท้ลูกชายก็เจอปัญหา เธอยังว่าอยู่ว่าทำไมถึงได้รำคาญขนาดนั้น： “บอกแม่มา ว่าทำไมคุณถึงหาทางลงมือไม่ได้”
ลี่หุยบอกสถานการณ์ที่ตัวเองเจอในตอนนี้ให้กับจ้าวเฟยเฟยฟัง
จ้าวเฟยเฟยได้ยินดังนั้นก็เงียบไป พลางกลอกตาไปมา จากนั้นก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นมา
“แม่จะบอกคุณให้นะ คนอย่างโม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ชอบสะใภ้ของตัวเองน่ะ” จ้าวเฟยเฟยขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของลูกชาย
ลี่หุยเองก็รู้ดี พลางคิดว่าสิ่งที่จ้าวเฟยเฟยพูดนั้นมันไร้สาระ： “ฉันรู้เรื่องนี้ แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ？”
“คุณฟังที่ฉันพูดให้จบก่อน อย่าเพิ่งใจร้อนไป” จ้าวเฟยเฟยยิ้มขึ้น ช่วงนี้เธอเองก็ได้ยินเรื่องของตระกูลลี่มาจากลี่เจี้ยนหวามากมาย เลยพอจะรู้มาบ้าง “ลี่จุนซินมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อเคธี่ เธอเหมือนจะชอบลี่จุนถิงอยู่บ้าง แถมโม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็พอใจในตัวเคธี่เป็นอย่างมาก ช่วงนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยเลยเหมือนพยายามจะให้ลี่จุนถิงกับเคธี่ลงเอยกัน เคธี่เองก็เหมือนจะหาวิธีแยกลี่จุนถิงกับสะใภ้ของเธอเหมือนกัน ไม่แน่ถ้าคุณไปหาเคธี่ แล้วร่วมมือกับเธอ อาจจะเป็นประโยชน์ที่ดีเลยล่ะ”