เป๋าฮวนถูกเฟิงหานชวนกดให้อยู่ใต้ร่าง ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างยิ่งกว่าระฆังเสียอีก
“ไอตาบ้า คุณคิดจะทำอะไร? ฉันบอกคุณไว้เลยนะ ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายนิ้วก้อย ฉันจะทำให้คุณไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตแน่！” เป๋าฮวนส่งเสียงตะโกนออกไป
ตอนนี้เธอเสียใจมาก เสียใจที่เมื่อคืนแรงเข่าไม่พอ จึงเตะเขารุนแรงไม่ได้ แถมตอนนี้ยังต้องมาเคลียร์กัน ในสุสานแบบนี้อีก
น่าชื่นชมจริง ๆ!
เธอชื่นชมผู้ชายคนนี้จากใจจริง ๆ!
“ผมแค่อยากหาที่สงบ ๆ มีแค่เราสองคนเท่านั้น จะได้คุยกันดี ๆ ” เฟิงหานชวนพันธนาการมือทั้งสองข้างของเธอไว้ สีหน้าจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ผมมีแค่วิธีนี้วิธีเดียว คุณถึงจะไม่หนีผมไป”
เป๋าฮวน : “……”
ดูเหมือนจะฟังขึ้นอยู่บ้าง
“งั้นขอถามหน่อยคุณเฟิง คุณอยากคุยอะไรกับฉันเป็นการส่วนตัว? เรายังคุยกันไม่จบอีกเหรอ? น่าจะจบไปแล้วนะคะ!” เป๋าฮวนถามขึ้นอย่างหมดคำพูด
“คุณไม่ใช่ตัวแทน” เฟิงหานชวนตัดบทเธอทันที
เป๋าฮวน : “???”
“ฮวนฮวน ต่อให้คุณไม่ยอมรับยังไง ผมก็รู้ว่าคุณคือเฉินฮวนฮวน นี่เป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้” เฟิงหานชวนพูดอย่างหนักแน่น
หลังจากนั้นเป๋าฮวนก็ตกอยู่ในอาการอึ้งงันไป นานหลายวินาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะได้สติ
“ฮวนฮวนตายไปแล้ว” เธอเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ
“แต่เป๋าฮวนยังมีชีวิตอยู่” เขาตอบกลับไปอย่างจริงจัง
เป๋าฮวนขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปยังผู้ชายตรงหน้าที่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนด้วยสายตาสับสน
“ฮวนฮวน ให้โอกาสผมได้ไถ่โทษสักครั้ง ได้ไหม?” เฟิงหานชวนถามเธอต่อ ถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเรื่อย ๆ
ไถ่….โทษ?
เป๋าฮวนอึ้งงันไป ไม่พูดอะไรเลยช่วงเวลาหนึ่ง
“ฮวนฮวน ถ้าคุณเงียบ ผมจะคิดว่าคุณตกลง” เฟิงหานชวนอดเค้นถามไม่ได้
แต่เขาไม่กล้าร้อนใจ กลัวว่าถ้าบีบบังคับเฉินฮวนฮวนเหมือนอย่างในตอนแรก เธอจะหายตัวไปอีก
ถึงอย่างไร เธอก็มี “ชนักติดหลัง”
“คุณบอกว่าภรรยาของคุณตายไปแล้วสามปี นี่ก็สามปีแล้ว คุณไม่หาผู้หญิงแต่งงานใหม่ล่ะ?” เป๋าฮวนถามเขา
เพียงแต่คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของหรงจิ่นซิว ได้แวบเข้ามาในสมองของเธออีกครั้ง
“ไม่” คำตอบของผู้ชายหนักแน่น
“ว่ากันว่าผู้ชายมีความต้องการที่รุนแรง สามปีมานี้ คุณคงจะมีผู้หญิงแวะเวียนเข้ามาสนองความต้องการของคุณบ้างแหละ?” เป๋าฮวนนึกถึงหลิวหลี่ถง
ในสายตาของเธอ หลิวหลี่ถงเป็นนางบำเรอของเฟิงหานชวน
เพราะรู้ความสัมพันธ์นี้ เหมือนจุดชนวนระเบิดอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงตัดสินใจจากไปตั้งแต่ตอนแรก
“ไม่มี” คำตอบของผู้ชายยังคงหนักแน่น
“เหอะ!” เป๋าฮวนอดส่งเสียงเหอะอย่างเย็นชาออกมาไม่ได้ จากนั้นก็โต้กลับไป : “ผู้ชาย จะอดทนได้ถึง 3 ปีเหรอ? จะไม่สนองความใคร่ได้เลยจริง ๆ เหรอ?”
ถึงอย่างไร เฟิงหานชวนก็มี “ชนักติดหลัง” เธอไม่มีทางเชื่อคำพูดของเขาอย่างแน่นอน
“ได้สิ” นัยน์ตาที่ลึกล้ำของเฟิงหานชวนได้มองไปทางเธอด้วยสายตาที่หนักแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ตลอดชีวิตนี้ผมเคยแตะต้องผู้หญิงเพียงคนเดียว นอกจากเธอแล้ว ผมก็ไม่ได้สนใจใครอีก”
ผู้หญิงเพียงคนเดียว?
นอกจากเธอ ก็ไม่สนใจใครอีก?
เป๋าฮวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แววตาของเธอเย็นชา ก่อนจะโต้กลับไปว่า : “อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่——คนแรกที่ฉันเคยเจอมา ก็คือคุณ!”
“ผมไม่ได้โกหกนะ” เฟิงหานชวนเริ่มร้อนใจ ก่อนจะพูดอย่างซื่อสัตย์ : “ถึงคุณจะไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ตลอดสามปีที่ผ่านมาผมป่วยหนัก ไม่มีแรงไปเที่ยวเล่นกับผู้หญิงคนอื่นหรอก!”
แววตาของเป๋าฮวนหม่นหมองลง ดูท่าหรงจิ่นซิวจะไม่ได้พูดจาซี้ซั้ว เฟิงหานชวนป่วยหนักจริง ๆ
“ป่วยเป็นอะไร? ถ้าคุณป่วยจริง ๆ ก็อยู่ห่าง ๆ ฉันเลย ฉันไม่อยากได้ผู้ชายขี้โรค!” เป๋าฮวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับพยายามจะถอยห่างออกไป
“เพราะคุณ ผมถึงป่วย” เฟิงหานชวนตอบกลับไป
“คุณป่วยเอง ยังกล้ามาโทษฉันอีกเหรอ?” เป๋าฮวนตอบกลับไป
เฟิงหานชวนไม่ตอบ ได้แต่มองเธอเงียบ ๆ จากนั้นก็ปล่อยตัวเธอ แล้วถอยหลังออกไปเอง
เขาหยิบบุหรี่และไฟแช็กจากฝั่งคนขับ จากนั้นก็พิงประตูรถ จุดบุหรี่และสูบมัน
ควันขมุกขมัวไปทั่วพื้นที่
เมื่อเป๋าฮวนเห็นการกระทำของเขา หัวคิ้วก็ได้ขมวดเข้าหากัน เธอเปิดประตูลงจากรถ และเดินอ้อมมาฝั่งของเขา ก่อนถามขึ้นว่า : “ในเมื่อคุณป่วยแล้ว ทำไมต้องสูบบุหรี่ด้วย?”
เฟิงหานชวนหยุดชะงักไป จากนั้นก็โยนบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงบนพื้น ก่อนจะใช้รองเท้าหนังบดขยี้ และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “เชื่อฟังคุณก็ได้ ไม่สูบแล้ว”
เป๋าฮวน : “???”
เธอแค่ถามเขาว่าทำไมต้องสูบบุหรี่ ไม่ได้บอกให้เขาอย่าสูบสักหน่อย
ไม่เจอกัน 3 ปี ทำไมเฟิงหานชวนถึงได้หลงตัวเองขนาดนี้นะ?
“ฮวนฮวน ถ้าคุณไม่เลือกจะจากไป ตอนนี้ลูกของเราคงจะเดินได้แล้ว……” เฟิงหานชวนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ลูก?
เธอเกือบลืมไปแล้ว เธอเสียเด็กไปหนึ่งคน….
เด็กที่จากไปโดยที่ยังไม่เป็นรูปร่างคนนั้น
“จะจากหรือไม่จากไป เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?” เป๋าฮวนปฏิเสธกลับไป
วินาทีต่อจากนั้น แววตาของผู้ชายก็เปล่งประกายขึ้นมาชั่วพริบตาเดียว เป๋าฮวนยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง
เธอเผลดหลุดปากออกไป แม้แต่เหตุผลที่จะโต้กลับอีกฝ่ายก็ไม่มี
“ฮวนฮวน คุณเปิดเผยออกมาแล้ว” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนหนักแน่นกว่าเดิม
เป๋าฮวนหมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป แต่ผู้ชายคนนี้กลับโอบกอดเธอจากด้านหลัง
“คุณไม่อยากให้เด็กคนนั้นกลับมาเหรอ? ผมได้ยินว่า หลังจากที่เขาจากไป จะมีโอกาสกลับมาอีก กลายเป็นลูกของเรา…….” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนแหบพร่าเล็กน้อย
เป๋าฮวนรู้สึกตาร้อนผ่าว สรุปแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่ใจร้ายที่สุด
สามปีมานี้ เธอคิดถึงเด็กคนนี้น้อยลง ราวกับเขาเป็นเพียงแค่ความผิดพลาดในชีวิตของเธอ
“คุณเฟิง กรุณาปล่อยฉันเถอะ!” เป๋าฮวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เฟิงหานชวนไม่ขยับสักนิด
“เฟิงหานชวน! คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันอยู่กับคุณไม่ได้!” เป๋าฮวนพูดปฏิเสธออกไป
วินาทีต่อจากนั้นมือที่โอบกอดเธอของผู้ชายคนนี้ ก็ปล่อยทันที
เป๋าฮวนหันกลับไป เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
“ฮวนฮวน เพราะคุณยายของคุณ ดังนั้นคุณถึงไม่ยอมให้อภัยผม?” น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย ราวกับพบเจอกับการโจมตีที่ทำร้ายจิตใจ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจึงแหบพร่าไม่สามารถดังกว่านี้ได้
“ผมอยากรู้ว่าต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมให้อภัยผม…..”
เป๋าฮวนอึ้งงันไปในทันที
แต่สีหน้าของเธอยังคงเย็นชา และถามขึ้นว่า : “คุณทำให้เธอฟื้นกลับมาได้ไหมละ?”
เห็น ๆ อยู่ว่าคำตอบคือไม่ได้
ดังนั้น นี่คือการเยาะเย้ยของเป๋าฮวน ไม่ใช่คำถามจริง ๆ
เฟิงหานชวนถอยโซซัดโซเซไปด้านหลัง มือข้างหนึ่งค้ำยันประตูรถเอาไว้ หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สีหน้าเริ่มซีดเผือดลง
“ในเมื่อไม่ได้ ต่อไปก็อย่ามารบกวนชีวิตของฉันอีก” เป๋าฮวนแกล้งทำเป็นไม่สนใจเฟิงหานชวน น้ำเสียงของเธอเย็นยะเยือกมากขึ้น
เธอมองไปยังจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งกำลังตะลุมบอนกับคนอื่นอยู่ที่ไกล ๆ ก่อนจะชำเลืองมองเฟิงหานชวน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “ให้คนของคุณหยุดด้วย ฉันจะพาบอดี้การ์ดของฉันกลับ!”
เสียง “พรึบ” ดังนั้น ทันใดนั้น ร่างของผู้ชายตรงหน้าก็ล้มลงไปบนพื้น
เวลานี้ ซูอวี่ได้พุ่งเข้ามาจากนั้นก็ควานหาขวดยาในรถ ก่อนจะเปิดเทใส่มือ และรีบป้อนใส่ปากของเฟิงหานชวนทันที
เมื่อเป๋าฮวนเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ถามขึ้นด้วยความตกใจว่า : “เขา…..เขาเป็นอะไร?”
เฟิงหานชวนในตอนนี้ ไม่ได้ดื่มเหล้าไม่ได้โดนแดด ทำไมถึงได้ล้มลงไปแบบนี้?
อีกทั้งยังต้องป้อนยาด้วย
ซูอวี่รู้สถานการณ์ล่วงหน้า ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางของเป๋าฮวน จึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่นัก แค่ตอบกลับไปว่า : “สามปีมานี้ ประธานเฟิงไม่ได้เป็นลมแค่ครั้งสองครั้ง……..”
“หลายครั้งเหรอ?” เป๋าฮวนเบิกตากว้าง และถามขึ้นด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ
“ครับ ประธานเฟิงไม่ใช่ไม่ทำงาน แต่เขาทำงาน ถ้าวันไหนไม่ทำงาน นั้นคือเขาป่วย……. เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณหนูเฉินครับ！”