ทุกคนต่างหน้าถอดสี ต่อให้เป็นคนที่ก่อนหน้านี้กล่าวคำพูดด้อยค่าหลานหลิงอ๋องมากที่สุด ขณะนั้นก็ทำได้เพียงปล่อยให้ใจเต้นระส่ำ และพยายามปิดปากซึ่งอ้าค้างของตนอีกครั้ง!
ห้าวหาญ!
ดื้อรั้น!
บ้าคลั่ง!
หลินเยวียนจับไมโครโฟนด้วยมือทั้งสองข้าง หน้าจอด้านหลังเวทีก็สว่างขึ้น สายลมพัดกระหน่ำบนผืนดินอันรกร้าง รอยหมึกสีเข้มแต่งแต้ม ผิวน้ำเหนือทะเลสาบนิ่งสงบ พลันโหมคลั่งขึ้นทันใด
“ผืนน้ำเย้ยเยาะ!”
“เกลียวคลื่นสาดสองฝั่ง!”
“ลอยตามแรงคลื่น จดจำเพียงวันนี้!”
คลื่นซัดเข้าหาทั้งสองข้างของชายฝั่ง เล่าถึงแนวคิดเชิงศิลปะเกี่ยวกับภาพนี้ เนื้อเพลงสั้นกระชับเปี่ยมไปด้วยพลัง หน้าอกของหลินเยวียนส่งเสียงกังวานเคล้าไปกับเสียงของกลองและผีผา เสียงของเขาราวกับมีมนตร์สะกด สะท้อนและวนเวียนอยู่ในจิตใจของผู้คน!
ผู้ชมต่างตกตะลึง!
นี่มันเพลงบ้าอะไรฟระเนี่ย ทำไมถึงระเบิดพลังได้ขนาดนี้ ทั้งที่เนื้อเพลงสุดแสนจะเรียบง่าย แม้แต่เพลงประกอบก็ไม่ได้หรูหราแม้แต่นิดเดียว แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกอยากกรีดร้องออกมา!
มองไปเบื้องหน้า
ในตำแหน่งของคณะกรรมการประเมิน!
มีคนลุกขึ้นยืน!
นี่คือหลานหลิงอ๋องผู้ซึ่งกลัวดอกพิกุลร่วงอยู่ตลอดเวลาจริงหรือ นี่คือหลานหลิงอ๋องผู้ซึ่งชอบร้องเพลงสลับเสียงไปมาในเพลงบัลลาดเหล่านั้นจริงหรือ?
ผืนน้ำเย้ยเยาะ!
เมื่อเสียงของผีผาและกลองโบราณสอดแทรกเข้ามา กอปรกับเสียงของหลานหลิงอ๋อง เห็นชัดๆ ว่าไม่ได้ตะโกน แต่กลับทำให้ทั้งห้องส่งขนลุกซู่ ผู้ชมรู้สึกว่าห้วงสำนึกสั่นสะเทือน ราวกับเสียงผืนน้ำกำลังเย้ยเยาะปรากฏขึ้นในโสตประสาทจริงๆ!
อึ้งสิครับ!
อึ้งกันทั้งหมดนี่แหละ!
บางคนตะโกนออกมา!
บางคนกรีดร้อง!
อารมณ์ของทุกคนประหนึ่งเรือน้อยลอยเดี่ยวในทะเล และถูกคลื่นโหมซัด บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ พวกเขาเพียงแค่กรีดร้องโดยไม่รู้ตัว เพราะการแสดงอันน่าทึ่งเวทีนี้…
นี่คือยุทธภพ!
ราวกับเกลียวคลื่น ราวกับระลอกคลื่นไร้ที่สิ้นสุด แสงดาบเงากระบี่ ก่อเกิดและดับสูญ บุญคุณและความแค้น หลังจากความโกลาหลบนโลกผ่านไป เหลือเพียงรอยยิ้มอันตราตรึงในจิตใจเท่านั้น!
แต่ทว่า
ในเพลงประเภทนี้ ย่อมไม่มีเสียงด้านล่างเวทีเสียงใดที่สามารถกลบเสียงของกลองและเสียงร้องได้ และไม่อาจกลบกลิ่นอายเข้มข้นจากยุทธภพซึ่งกรุ่นกำจายบนเวทีนี้ได้เช่นกัน!
ในตำแหน่งกรรมการตัดสิน
เหมาเสวี่ยวั่งเบิกดวงตากว้าง หลิ่วซวี่อ้าปากค้างราวกับกำลังเสียอาการ อู่หลงสองมือประสานด้านหลังศีรษะอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงขับร้องและเสียงดนตรีบรรเลงสอดรับ สีหน้าของหยางจงหมิงแปรเปลี่ยนจากเคร่งขรึมเป็นตกตะลึง
อารมณ์ที่ต่อเนื่อง
ใบหน้าซึ่งถูกกล้องจับไว้เปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง และปฏิกิริยาของนักร้องแต่ละคนในห้องรับรองขณะนั้นก็เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน!
……
“สุดปัง! สุดเจ๋ง! หลานหลิงอ๋องเจ๋งสุดยอด!”
หุ่นยนต์ตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น มือพลางตบหน้าขาฉาด
ในหน้าจอบนกำแพง เสียงเพลงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับหลานหลิงอ๋องกำลังไล่ตามแสง แต่ก็แลดูราวกับว่าแสงกำลังไล่ตามเขา!
……
“น่ากลัวจริงๆ”
ลมหายใจของหงส์ขาวถี่ขึ้นเป็นครั้งแรก
ต่อให้ในเวทีที่แล้วหุ่นยนต์จะทำผลงานได้ดีแค่ไหน เธอก็ยังนับว่าสุขุม
แต่เวทีนี้เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป
ไม่เพียงเพลงดี แต่ยังขับร้องได้ดีมากอีกด้วย!
ดีถึงขั้นงดงาม!
ดีถึงขั้นยอดเยี่ยม!
ดีถึงขั้นที่เธอชักจะสงสัยขึ้นมาว่านักร้องภายใต้หน้ากากหลานหลิงอ๋องนั้นถูกสลับตัวมาหรือเปล่า!
……
ปลาปักเป้าถึงกับจนคำพูด
เธอเพียงจับจ้องร่างนั้นในหน้าจออย่างไม่ละสายตา พลันแอบรู้สึกดีใจ
โชคดีที่ฉันไม่ได้ขึ้นเวทีเป็นคนที่สอง!
ผู้ที่ขึ้นเวทีเป็นลำดับที่สองของวันนี้…
เรียกว่าถือกุญแจสู่ความตายแท้ๆ!
……
และในห้องรับรองฝั่งซ้าย
นักร้องเสริมในสัปดาห์นี้ซึ่งจับสลากได้เป็นลำดับที่สองพอดิบพอดีแทบล้มทั้งยืน
เหมือนว่าเขาจะเป็นนักร้องชาย สวมหน้ากากสิงโต เพียงแต่ในยามนี้หน้ากากสิงโตของเขาไม่ได้มีความน่าเกรงขามหลงเหลืออยู่เลย
แววตาของเขามองหน้าจอด้วยแววตาสิ้นหวัง
“ยังจะต้องแข่งอะไรอีกวะเนี่ย!”
หน้ากากนักร้องในตำนาน หนักหน่วงได้ถึงขนาดนี้เชียวเรอะ?
ไม่ล่งไม่เล่นมันแล้วโว้ย!
ใครจะแข่งก็แข่งเองเถอะ!
ไม่เล่นแล้วไม่ไหวไม่ไหว!
รายการของพวกคุณไม่อยากให้ผมชนะก็บอกมาตามตรง นี่ถึงขั้นหยิบคนที่น่ากลัวขนาดนี้มาต้อนรับผมเชียวเหรอ?
จินตนาการได้ว่า
เมื่อรายการตอนนี้ออกอากาศ ต่อให้ฟุตเทจจะไม่ถูกตัดออก แต่บางคำน่าจะถูกดูดเสียงออกไป
เวทีนี้ ไม่มีทางรับมือต่อได้ ใครรับเวทีต่อคนนั้นซี้แหงแก๋!
ราชาราชินีเพลง?
คุณเรียกพวกเขามาเลย ดูซิว่า ตอนนี้พวกเขาจะตอบรับไหม!
……
ด้านข้าง
ยังมีนักร้องเสริมอีกคนหนึ่ง
นักร้องเสริมอีกคนหนึ่งสวมหน้ากากดอกกุหลาบ ถึงแม้จะไม่ได้พูดจา ทว่าในใจกลับอัดอั้นเหลือเกิน
เปิดเวทีบ้าอะไรแบบนี้ฟระ?
นี่มาคว่ำเวทีชัดๆ!
หลังจากนี้มีราชาราชินีเพลงก็หนักพอแล้ว!
แต่นี่คุณกลับบอกฉันว่า หลานหลิงอ๋องที่โดนชาวเน็ตถล่ม แถมยังบอกว่าสัปดาห์นี้จะถูกนักร้องเสริมเตะตกรอบ แท้จริงแล้วกลับเป็นบอสที่เร้นกายอยู่เนี่ยนะ?
หลานหลิงอ๋องที่จะตกรอบในสัปดาห์ที่สาม?
ไหนลองเขี่ยหลานหลิงอ๋องตกรอบให้ดูเป็นขวัญตาหน่อยซิ!?
……
ไม่มีใครคาดคิดว่าการเปิดเวทีของหลานหลิงอ๋องจะเข้าสู่โหมดระเบิดตั้งแต่ประโยคแรกของเพลง!
หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยระเบิดลูกใหญ่ยิ่งกว่า!
จู่ๆ หลินเยวียนหยิบไมโครโฟนออกจากขาตั้ง หันหลังกลับ มือซ้ายของเขายกสูงขึ้นเหนือศีรษะ ชี้ไปยังเพดานสีซีด แสดงท่าทางซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ขณะเดียวกันเสียงของเขาก็สูงขึ้นเล็กน้อย
“ยุทธจักรเย้ยเยาะ!”
“วสันต์คล้อยไกล!”
“คลื่นชำระโลกีย์สิ้น สักกี่คนจะรู้!”
ปฏิกิริยาตอบสนองสารพัดรูปแบบของผู้ชมดูเหมือนจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการแสดงของหลินเยวียนแต่อย่างใด เพลงนี้คล้ายกับเขาร้องให้ตนเองฟัง และร้องให้ผู้ชมฟัง แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเขาร้องให้แก่บรรดากลุ่มคนที่พยายามปกป้องเขาอย่างโง่งมเหล่านั้น
“สายลมเย้ยเยาะ!”
“พาให้โดดเดี่ยว!”
“เพียงสิ่งเดียวที่เหลือคือความอาจหาญ!”
ผมไม่ได้เก่งกาจถึงขนาดนั้น แต่ผมอยากคู่ควรกับความรักที่พวกคุณมอบให้ และคู่ควรกับความพยายามต่อสู้ของพวกคุณ…
เพลงนี้ พวกคุณได้ยินหรือเปล่า
พวกคุณต้องได้ยินสิ!
เนื้อเพลงประโยคนี้ หลินเยวียนลากเสียงยาว เขาไม่ได้จงใจทำเสียงสั่น ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนประณีตและเป็นธรรมชาติ
“หัวเราะเยาะเพราะเพียงความอาจหาญ…”
หลินเยวียนร้องจบแล้ว
เพลงยังไม่จบลง
เสียงของกลอง ผีผา และกู่เจิงดังขึ้นสลับกัน
อันที่จริงเวทีนี้ เดิมทีเขาใคร่ครวญว่าควรลองร้องแร็ปดีไหม
แต่ขณะซ้อม เขาทดลองอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ปัดความคิดนี้ตกไป
ร้องแร็ปไม่ได้ เพราะท่อนแร็ปของเพลงนี้ต้องใช้ความโกรธ หลินเยวียนไม่ได้โกรธ เขาเพียงแต่มีอารมณ์ที่ซับซ้อนและโกลาหลพลุ่งพล่านอยู่เต็มอก
เขาต้องการแสวงหาความสงบท่ามกลางอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนี้
ท่อนสุดท้ายของบทเพลงนั้นเบาสบายและโปร่งโล่ง
หลินเยวียนหาความสงบของตนเจอแล้ว
ความสงบนี้เรียกว่า ‘การปกป้อง’
เมื่อคืนตอนที่สองของรายการออนแอร์ ‘หลานหลิงอ๋อง’ คนนั้นอยู่ท่ามกลางความโกลาหลไม่อาจพบความสงบ แต่ก็มีคนปกป้องเขา
ช่างโง่งม ช่างกล้าหาญ
ในเวทีนี้ ถึงคราวที่เขาต้องปกป้องผู้อื่นบ้างแล้ว
ถือเป็นคำขอโทษ และการตอบแทนที่ล่าช้า
จะใช้เหตุผลกับคนอื่น?
หยิบเพลงนี้ขึ้นมา
จะเผชิญหน้ากับคนอื่น?
หยิบเพลงนี้ขึ้นมา
เจอทำนายอันดับ?
หยิบเพลงนี้ขึ้นมา
ถ้าบอกว่าเป็นเพลงที่ผมเลือก เช่นนั้นการแสดงเวทีสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จได้เพราะพวกคุณ เสียงกู่ร้องที่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับถูกลิขิตมาให้โดดเดี่ยว เพราะฉะนั้นตัวผมในวันนี้และหลังจากนี้ ขอเลือกเดินไปกับพวกคุณจนสุดทาง!
เพลงค่อยๆ เบาลง
หลินเยวียนโค้งคำนับไปยังด้านล่างเวที ทว่าสายตายามเงยหน้าขึ้น กลับประหนึ่งมองเห็นบรรดาร่างซึ่งพยายามดิ้นรนปกป้องเขา ท่ามกลางห้องส่งแห่งนี้
ใครชนะใครแพ้มีแต่สวรรค์รู้?
แต่เวทีนี้ ผมนี่แหละคือสวรรค์!
…………………………………………………..