เป๋าฮวนมองออก เวินซือเหยี่ยนตกใจมาก จนตอนที่เรียกชื่อเธอ ก็เหมือนไม่ค่อยกล้ายอมรับ
หรือว่าเวินซือเหยี่ยนก็รู้เรื่องที่เธอ”เสียไป”เมื่อสามปีก่อน?
ตอนนี้ เธอก็ไม่อยากปิดบังอะไรอีก จึงลุกขึ้น แล้วพยักหน้าให้อย่างมีมารยาท “คุณชายเวิน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“ฮวนฮวน อาเหยี่ยน พวกเรารู้จักกันเหรอ?” สีหน้าของตาแก่เวินเจี้ยนกัวก็ตกใจเหมือนกัน
ครั้งนี้ที่ท่านมา ก็เพื่ออยากให้เด็กทั้งสองคนเจอกัน ให้พวกเขารู้จักกัน แล้วมีโอกาสได้คุยกัน
ไม่คิดเลยว่า พวกเขาสองคนรู้จักกันตั้งนานแล้ว นี่จึงทำให้เวินเจี้ยนกัวแปลกใจ
“เคยเจอกันเมื่อสามปีก่อนค่ะ” เป๋าฮวนตอบตามความจริง “ตอนนั้นหนูใช้ชีวิตในเป่ยเฉิง ครั้งหนึ่งหนูเดินหลงทาง คุณชายเวินเลยพาหนูไปซูเปอร์มาร์เก็ตค่ะ”
เวินซือเหยี่ยนเดินไปหาเธอ แล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย “เพราะฉะนั้น เป๋าฮวนคือคุณ คุณก็คือเฉินฮวนฮวน เป๋าฮวนก็คือเฉินฮวนฮวน?”
“แต่ว่า เมื่อสามปีก่อน คุณก็……” เวินซือเหยี่ยนไม่ได้พูดต่อ
เป๋าฮวนรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร จึงถามตรงๆว่า “คุณชายเวินรู้ข่าวที่ฉันฆ่าตัวตายเมื่อสามปีก่อนไหมคะ?”
“ฆ่าตัวตาย?”
วินาทีนี้ เวินซือเหยี่ยนกับเวินเจี้ยนกัวพูดออกมาพร้อมกัน
“ฮวนฮวน หนูจะฆ่าตัวตายได้ยังไง?” เวินเจี้ยนกัวถามอย่างตกใจ
“คุณฆ่าตัวตาย? ตอนนั้นที่ผมผ่านบ้านคุณ แล้วเห็นจัดงานศพ แม่บ้านแค่บอกว่าคุณเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ” ตอนนี้เวินซือเหยี่ยนงงมาก
ไม่ว่าจะฆ่าตัวตายหรืออุบัติเหตุ ผู้หญิงที่เคยจัดงานศพ ทำไมต้องเปลี่ยนชื่อ แล้วโผล่มาต่อหน้าเขาแบบนี้?
นี่มหัศจรรย์เกินไปหรือเปล่า!
“ความจริง……เรื่องนี้ค่อนข้างยาวค่ะ” ตอนนี้เป๋าฮวนก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
แต่เธอก็ยังอธิบายว่า “ฉันไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ไปที่ประเทศเฉิน แล้วหลุดพ้นจากที่นี่”
“หลุดพ้น?” เวินซือเหยี่ยนนึกถึงเรื่องที่เฉินฮวนฮวนแต่งงานแล้ว
แต่ต่อมาเขารู้ว่า สามีของเฉินฮวนฮวนคือคุณชายสามตระกูลเฟิง แต่ตอนที่รู้ ก็เป็นตอนที่อยู่ในงานศพ
“อื้อ พูดง่ายๆก็คือ เฉินฮวนฮวนตายแล้ว ตอนนี้มีแต่เป๋าฮวนค่ะ” เป๋าฮวนพูดอย่างจริงจัง
เวินซือเหยี่ยนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เขาก็เริ่มเข้าใจ จึงพยักหน้า
“พรหมลิขิต พรหมลิขิตจริงๆ!”
ทันใดนั้น เถ้าแก่เวินเจี้ยนกัวที่อยู่ข้างๆ อยู่ๆก็ปรบมือ
เป๋าฮวนกับเวินซือเหยี่ยนมองไปทางท่าน ปากท่านยิ้มจนจะฉีก แล้วยิ้มพูดว่า “พวกเราสองคนเคยเจอกันเมื่อสามปีก่อน? นี่ไม่ใช่พรหมลิขิต จะใช่อะไรล่ะ?”
“ปู่ครับ” เวินซือเหยี่ยนเอ่ยเรียก
เขาเป็นคนฉลาด จะไม่รู้ได้ยังไงว่าคุณปู่กำลังคิดอะไรอยู่? ก็แค่ อยากเชียร์เขากับเฉินฮวนฮวน
ไม่สิ ต้องพูดว่าเชียร์เขากับเป๋าฮวน
ตอนนี้ไม่มีเฉินฮวนฮวนแล้ว มีแค่เป๋าฮวน
เวินเจี้ยนกัวก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง แล้วรีบพูดว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ปู่ต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ? อาเหยี่ยน คืนนี้ฮวนฮวนเป็นคู่ออกงานหลาน หลานต้องดูแลดีๆ เข้าใจไหม?”
พูดไปด้วย เวินเจี้ยนกัวก็ยันไม้เท้าลุกขึ้น พ่อบ้านหวูก็รีบไปพยุงท่าน แล้วพยุงเดินไปทางประตู
“คุณปู่เวินคะ คุณปู่ไม่อยู่ร่วมงานเลี้ยงเหรอคะ?” เป๋าฮวนรีบเอ่ยถาม
งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม ทำไมคุณปู่เวินถึงรีบไปล่ะ?
“คุณหนูเป๋า ร่างกายเถ้าแก่ไม่ค่อยดี ไม่ควรอยู่ข้างนอกนาน ผมพาท่านกลับไปพักผ่อนก่อนนะครับ ต่อจากนี้คุณชายจะเป็นคนดูแลคุณเองครับ” พ่อบ้านหวูเอ่ย
เวินเจี้ยนกัวรีบพยักหน้าให้
เป๋าฮวน: “……”
ถึงเธอจะโง่แค่ไหน ก็รู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ฝากเธอกับเวินซือเหยี่ยน แถมยังให้เธอเป็นคู่ออกงานเขา เถ้าแก่เวินอยากเชียร์พวกเขา?
“งั้นเดี๋ยวหนูไปส่งค่ะ คุณปู่เวิน” เป๋าฮวนเดินไปทางพวกเขา
พ่อบ้านหวูห้ามเธอไว้ แล้วพูดว่า “ไม่รบกวนคุณหนูเป๋าดีกว่าครับ ข้างนอกมีคนตระกูลเวิน คุณหนูเป๋าอยู่ร่วมงานกับคุณชายเถอะครับ”
เป๋าฮวน: “……”
เหมือนเธอจะปฏิเสธไม่ได้
“งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณคุณปู่เวินมากนะคะ ขอบคุณคุณชายเวินด้วยค่ะ” เป๋าฮวนขอบคุณเวินเจี้ยนกัวแล้ว ค่อยหันไปขอบคุณเวินซือเหยี่ยนด้วย
เวินเจี้ยนกัวรีบพูดว่า “คนบ้านเดียวกัน จะขอบคุณทำไม ฮวนฮวน หนูเรียกอาเหยี่ยนว่าคุณชายดูเกรงใจเกินไป เขาก็เหมือนพี่ชายหนู โตกว่าหนูแค่ไม่กี่ปี หนูเรียกชื่อตรงๆเลยก็ได้”
“ค่ะ……ได้ค่ะ……” เป๋าฮวนจำใจต้องตอบตกลง
พอเวินเจี้ยนกัวไปแล้ว เป๋าฮวนค่อยรู้สึกโล่งใจ แล้วนั่งลงบนโซฟา
ทันใดนั้น ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆค่อยเอ่ยพูดเสียงเบาว่า “คำพูดของคุณปู่ คุณไม่ต้องใส่ใจก็ได้ ไม่ต้องรู้สึกหนักใจด้วย”
“อื้อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไร” เป๋าฮวนค่อยรู้สึกตัวว่าเวินซือเหยี่ยนยังอยู่ เธอจึงยืนขึ้นแล้วยิ้มแก้เก้อ
สามปีก่อน เธอกับเวินซือเหยี่ยนเคยเจอกันแค่สองครั้ง ไม่ได้สนิทกันมาก ตอนนี้อยู่ๆก็เจอกัน เธอเลยรู้สึกไม่มีอะไรจะคุยด้วย
“งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว ไปพร้อมกันไหมครับ?” เวินซือเหยี่ยนเอ่ยพูดก่อน
เป๋าฮวนมองไปทางเขา เห็นเขาสวมใส่ชุดสูทที่สั่งตัดด้วยมือ เข้ากับตัวมาก แล้วดูดีมาก
“คุณชายเวิน คุณไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันค่อยตามไป” เป๋าฮวนจงใจพูดแบบนี้
ถ้าเธอไปพร้อมเวินซือเหยี่ยน ก็ถือว่ายอมรับว่าเป็นคู่ออกงานเขา แบบนี้ชัดเจนเกินไปไม่ค่อยดี
“ฮวนฮวน คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนั้นก็ได้” ใบหน้าเวินซือเหยี่ยนอ่อนโยน แล้วยิ้มอ่อน
“คะ?” เป๋าฮวนงงเล็กน้อย
“คุณเรียกผมว่าอาเหยี่ยนก็ได้” เวินซือเหยี่ยนยิ้มเอ่ย “ปู่ผมกับตาคุณเป็นเพื่อนรักกัน เราก็ถือว่ามีพรหมลิขิตต่อกัน สามปีก่อนผมเคยช่วยคุณ ยังไงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันไหมครับ?”
“หา?” เป๋าฮวนอึ้งอีกครั้ง พอตั้งสติได้แล้ว เธอจึงพยักหน้าตอบว่า “ค่ะ!”
นักแสดงดังจะเป็นเพื่อนกับเธอ ทำไมถึงไม่รับไว้ล่ะ?
พอได้ยินคำตอบของเป๋าฮวน เวินซือเหยี่ยนจึงยิ้ม เดินไปหาเธอ แล้วยื่นมือไปหาเธอ ก้มตัวลงเล็กน้อย “เป็นเกียรติของผมครับ!”
ท่าทางเวินซือเหยี่ยนมีมารยาทมาก จึงทำให้เป๋าฮวนปฏิเสธเป็นคู่ออกงานไม่ได้ เธอจึงยื่นมือออกไป วางลงที่ฝ่ามือของเขา
พอวางมือลงบนฝ่ามือของเขาแล้วลุกขึ้น มือของเป๋าฮวนจึงดึงออกจากฝ่ามือเขา แล้วเปลี่ยนไปที่แขนแทน
ทั้งสองเดินไปที่ห้องโถงงานเลี้ยงด้วยกัน วินาทีที่ยามหน้าประตูเห็นเวินซือเหยี่ยน จึงรีบเปิดประตูให้พวกเขาทันที
พอเปิดประตูแล้ว วินาทีที่เวินซือเหยี่ยนพาเป๋าฮวนเดินเข้าไปในงาน สายตาของทุกคนจึงหันมามองพวกเขาสองคน
“เวินซือเหยี่ยน!”
“เวินซือเหยี่ยนพาคู่ออกงานมาด้วย นี่เป็นครั้งแรกเลยใช่ไหม?”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”
……