บทที่ 421 แกะอ้วนที่รอเชือด
บทที่ 421 แกะอ้วนที่รอเชือด
เสี่ยวเถียนแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด คนอะไรจมูกไวปานนี้? เธอเหลือบมองลูกค้าคนนั้นอย่างครุ่นคิด
ไม่รู้ว่าเป็นใคร จมูกไวแบบนี้ ถ้าฝึกมาจะต้องเป็นนักชิมแน่นอน
แต่ในยุคนี้จะมีนักชิมแล้วหรือ?
ตอนที่ทั้งสองแบกตะกร้าไปหลังครัว ชายชราประหลาดใจที่เห็นว่าในนั้นมีปูจริง ๆ
“แม่เจ้า! เสี่ยวเถียน หลานไปเอาปูมาจากไหน?”
เสี่ยวเถียนยิ้ม “ออกไปไม่ไกลก็เจอแล้วค่ะ”
คุณย่าซูเห็นหลานเอาปลาเอากุ้งและของอื่น ๆ มาเยอะแยะ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องปกติ
เพราะมีราชามังกรคอยดูแล มีอาหารทะเลบ้างจะแปลกตรงไหนล่ะ?
ตอนนั้นคุณย่าลืมไปเสียสนิทว่า ถ้าราชามังกรดูแลจริง ๆ แล้วจะเอาอาหารทะเลมาให้เสี่ยวเถียนได้อย่างไร?
“หลานรักย่านี่สุดยอดจริง ๆ” หญิงชราเอ่ยชมหลังจากตรวจดูอย่างละเอียด
แต่หลังจากนั้นแกก็ต้องขมวดคิ้ว
“แต่ย่าไม่เคยทำเลยนะ ทำยังไงดี?”
คุณย่าซูเติบโตที่ตะวันตกเฉียงเหนือ หลังจากมาเมืองหลวงได้เห็นของพวกนี้เป็นครั้งคราว แต่ไม่เคยลงมือปรุงอาหารจากวัตถุดิบพวกนี้มาก่อน
ได้ยินว่าปลากับกุ้งพบบ่อยแค่ทางใต้เท่านั้นและมีราคาแพงมาก แต่เธอทำไม่เป็น ถ้าทำเสียขึ้นมาจะทำอย่างไร?
เสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างร่าเริง “ย่าไม่ต้องห่วงนะ มันทำง่ายมากเลย ง่ายกว่าเนื้อหมูอีก!”
แต่หญิงชราไม่เชื่อ มันดูยุ่งยากมากนะ จะไปง่ายได้อย่างไร?
“เสี่ยวเทียน แต่ย่าทำไม่เป็นจริง ๆ นะ” หญิงชราเศร้าใจมาก
“ย่าวางใจเถอะ หนูช่วยเอง วันนี้พวกเราลองทำก่อน พรุ่งนี้จะต้องดีแน่นอน”
เสี่ยวเถียนเตรียมวัตถุดิบไว้หลายอย่าง
เธออยากให้พี่ ๆ ได้ลองรสชาติใหม่ ๆ ด้วย
ครอบครัวของเราเกิดและโตที่ตะวันตกเฉียงเหนือ ไม่เคยกินอาหารทะเลสด ๆ เลย ให้พี่ ๆ ชิมหน่อยก็คงดี
น่าเสียดายที่วันนี้ไม่ใช่วันหยุด พวกพี่ใหญ่เลยไม่อยู่ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หาโอกาสทำในวันหยุดอีกสักมื้อก็ได้
หญิงชราได้ยินเช่นนั้นก็มองดู ของเยอะจริง ๆ เธอพยักหน้า
“มีอีกหลายเมนูเลยที่ย่าจะทำ”
เธอพยักหน้า “ย่าทำอาหารให้ลูกค้าก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูล้างปลากับกุ้งรอ”
หญิงชรารีบเอ่ย “หลานไม่ต้องทำหรอก แค่บอกย่าก็พอว่าต้องล้างยังไง!”
มือของหลานสาวบอบบาง ถ้าโดนอะไรทิ่มแทงขึ้นมาจะทำอย่างไร?
ยายแก่แบบเธอไม่ปวดใจตายเอาหรือ?
เสี่ยวเถียนกุมขมับ เธอถึงกับพูดไม่ออก
ส่วนแม่ของเธอแค่ยิ้ม ๆ แล้วก็ส่ายหัว
ในไม่ช้า อาหารทั้งหมดที่ลูกค้าสั่งก็เสิร์ฟเสร็จสรรพ หญิงชราเตรียมทำอาหารจานใหม่ตามคำแนะนำของเสี่ยวเถียนทันที
เด็กสาวไม่คิดจะทำของยาก ๆ เธอเลือกทำปูนึ่งและกุ้งอบน้ำมัน
หลังจากอธิบายวิธีทำ ย่าก็แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”
“มันง่ายมากค่ะ” เสี่ยวเถียนพยักหน้าหงึกหงัก
แต่หญิงชรายังไม่อยากเชื่อ ถ้าง่ายขนาดนั้นมันจะอร่อยหรือ? เธอไม่อยากเสียของไปเปล่า ๆ เลย
“ย่าไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถ้าไม่อร่อยก็ส่งมาให้หนูนี่!” เสี่ยวเถียนเห็นสีหน้าของย่าเลยพูดออกมา
คุณย่าซูพึมพำ “ถ้ามันไม่อร่อยจริง ๆ จะส่งไปให้หลานเพื่ออะไรล่ะ? มันก็ไม่อร่อยเหมือนเดิมไม่ใช่หรือไง?”
เด็กสาวหัวเราะ
ถึงคุณย่าซูจะสงสัย แต่ก็ยังทำตามที่หลานสาวบอก ปูนึ่งทำเสร็จไวมาก ในไม้ช้ากลิ่นหอมหวานของมันก็กำจายออกมา
พอได้กลิ่นก็รู้สึกว่ารสชาติยังดีอยู่
“กลิ่นแบบนี้เลยค่ะ ย่าวางใจเถอะ มันอร่อยแน่นอน รับประกันได้เลยว่าพี่ ๆ ชอบแน่!”
หญิงชราบ่น “ไม่ใช่ว่ามันชอบอาหารที่ฉันทำหรอก ต้องบอกว่ามันตะกละ”
เหลียงซิ่วหัวเราะ “แม่คะ แม่บอกพวกเขาตะกละ แต่ไม่โทษที่พวกเขาเลี้ยงยากหน่อยหรือ?”
เสี่ยวเถียนหัวเราะลั่น คุณย่าก็เช่นกัน
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวจิ่วเดินเข้ามา “ย่า ย่าทำอะไรอร่อย ๆ กินน่ะ? หอมมาก!”
“จมูกดีจริง ๆ!” หญิงชราจ้องมองเสี่ยวจิ่ว
แต่ไม่ทันได้พูดต่อก็เห็นใครบางคนเดินเข้ามา ทว่าอีกฝ่ายเป็นคนแปลกหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าหญิงชราแข็งทื่อทันที? นี่ใครน่ะ? ทำไมถึงเข้ามาในครัวเราได้?
เสี่ยวเถียนมองอีกฝ่าย เธอจำได้ว่าเป็นลูกค้าที่ทักเรื่องปูไม่ใช่หรือ?
แต่เหมือนชายคนนั้นจะมองไม่เห็นทุกคน เขาตรงดิ่งเข้ามาในครัวด้วยรอยยิ้มมีความสุขทันที “อย่างที่คิดเลย ฉันได้กลิ่นไม่ผิดจริง ๆ ด้วย ปูขนของทะเลสาบหยางเฉิง!”
เสี่ยวเถียนนิ่งค้าง สรุปเขาเป็นนักชิมหรือ?
ต้องจมูกไวขนาดไหนถึงเดินเข้ามาถึงครัวตามอำเภอใจแบบนี้?
“สหาย ที่นี่คือครัวด้านหลังนะ ออกไปข้างนอกด้วยค่ะ” เสี่ยวเถียนรีบกล่าว
เจ้าของร้านที่ไหนต้อนรับแขกที่ครัวกันล่ะ?
“สวัสดีสาวน้อย ฉันชื่อฮั่วซือเหนียน ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้กินอาหารที่ร้านของเธอน่ะ” ลูกค้าคนนั้นพูดด้วยวาจาสุภาพ
เสี่ยวเถียนอยากจะกลอกตาใส่
ตาลุงนี่ทำตัวสนิทเกินไปหน่อยไหม?
คุณจะเป็นใครมันสำคัญด้วยหรือ? ไม่สำคัญย่ะ!
“สาวน้อย ปูขนของบ้านเธอตัวละเท่าไรหรือ? ให้ฉันสักตัวได้ไหม?” ฮั่วซือเหนียนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ถึงจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ระมัดระวัง แต่เสี่ยวเถียนยังสังเกตเห็นได้
เธอพูดไม่ออก เป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่เพื่ออาหารแล้วถึงต้องทำขนาดนี้เลยหรือ?
“ขอโทษด้วยสหาย มันเป็นอาหารเย็นของพวกเราน่ะ” เสี่ยวเถียนปฏิเสธ
“สาวน้อย ฉันให้เงินมากกว่านี้ก็ไม่ได้หรือ?”
ถึงจะสงสัยว่าทำไมเสี่ยวเถียนต้องคุยกับเขาด้วย แต่เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจที่อีกฝ่ายอายุน้อย แล้วคุยด้วยอย่างจริงจังแทน
เสี่ยวเถียนอยากปฏิเสธนะ แต่คิด ๆ ดูอีกที เงินมาใครจะไม่เอาล่ะ?
“บ้านเราใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะได้ปูขนตัวนี้มา ราคาไม่ถูกนะ!” เสี่ยวเถียนลองเชิง
เธอพูดไปด้วยพลางสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายไปด้วยอย่างระมัดระวัง
หลังจากที่เห็นสีหน้าของฮั่วซือเหนียนหลังจากที่เธอพูดจบ ใบหน้าของเขาปรากฏความยินดีทันที เธอแทบมั่นใจได้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นแกะอ้วนที่รอเชือด*[1] อยู่!
เพราะมาส่งถึงบ้าน เสี่ยวเถียนคิดว่าเธอไม่สามารถทำตามความปรารถนาของพระเจ้าได้
“สาวน้อย บอกฉันหน่อยว่าปูขนหนึ่งตัวนึงราคาเท่าไร?” ฮั่วซือเหนียนไม่อยากจะทิ้งอาหารอันโอชะไปเลย
โอกาสหายากแบบนี้ เขาจะยอมแพ้ไม่ได้
ถ้าพลาดไป จะได้กินเมื่อไรก็ไม่รู้
*[1] ถึงทุกคนจะมีโอกาส แต่ก็ใช่ว่าจะได้รับกันทุกคน