ตอนที่ 859 การทรมาน (2) / ตอนที่ 860 การทรมาน (3)
ตอนที่ 859 การทรมาน (2)
สายตาของจวินอู๋เสียมองไปที่โซ่และกุญแจชุดนั้น เทียบกับชุดที่อยู่ที่มือและเท้าของนางตอนนี้ ชุดใหม่นี้จำกัดการเคลื่อนไหวได้มากกว่าเยอะ กุญแจมือและโซ่ล่ามขานั้นเสริมด้วยโลหะ และเมื่อล็อคไปแล้วคนที่ถูกล็อคจะไม่สามารถขยับได้ ประกายหัวเราะเย็นเยียบปรากฏขึ้นในดวงตาของจวินอู๋เสีย นางลอบมองไปยังที่ที่เฉียวฉู่ซ่อนตัวอยู่ทางหางตาแต่ไม่พูดอะไรออกมา จากนั้นนางก็ยื่นมือออกมาเพื่อแสดงว่านางยินยอมให้ความร่วมมือ
ผู้คุมสองคนนั้นแอบสบตากัน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกว้างขณะที่เอาโซ่ตรวนอันเก่าออกจากจวินอู๋เสียและพูดว่า “ช่วงที่ผ่านมานี้คุณชายจวินสุขสบายดีหรือไม่ขอรับ ห้องขังสกปรกโกโรโกโสแบบนี้ต้องทำให้คุณชายจวินลำบากแน่ แต่คุณชายจวินโปรดวางใจ พวกเราจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับคุณชายจวินหรอกขอรับเพราะคุณชายเป็นสหายขององค์รัชทายาท พวกเราไม่กล้าละเลยหรอกขอรับ”
“ใช่แล้ว คุณชายจวินคงต้องทนอีกสักสองสามวันนะขอรับ พอเรื่องจบแล้วคุณชายก็จะได้ออกไปจากที่นี่”
ผู้คุมทั้งสองรับคำเป็นลูกคู่กันดิบดี ดูเหมือนจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้จวินอู๋เสียวางใจ พวกเขาใส่โซ่ตรวนชุดใหม่ให้จวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ ระมัดระวังทุกขั้นตอน พร้อมกับลอบชำเลืองมองจวินอู๋เสียอยู่เป็นระยะ เมื่อพวกเขาเห็นว่าจวินอู๋เสียไม่มีทีท่าระแวงอะไร ก็พากันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
เสียงกริ๊กสองครั้งดังขึ้นเมื่อกุญแจเหล็กทั้งสองถูกสวมเข้าที่มือของจวินอู๋เสีย โซ่รอบๆ เท้าของนางก็มัดเท้าเอาไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนา สำหรับจวินอู๋เสียตอนนี้แค่ขยับให้ได้สักครึ่งนิ้วก็เป็นเรื่องยากเย็นแล้ว
เฉียวฉู่ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดเฝ้าสังเกตการกระทำของผู้คุมทั้งสองพร้อมกับขมวดคิ้วนิ่วหน้า ถึงแม้เขาจะไม่คุ้นเคยกับโซ่ตรวนในคุก แต่แค่เห็นโซ่ตรวนชุดใหม่ที่ถูกสวมให้จวินอู๋เสีย เขาก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แขนขาทั้งสี่ข้างของจวินอู๋เสียถูกล่ามเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่ต้องพูดเรื่องเดินเลย แค่จะนั่งลงบนพื้นก็ยากแล้ว ไม่ว่าจะดูอย่างไรโซ่พวกนั้นก็ไม่เหมือนโซ่ที่เอาไว้ใช้กับนักโทษธรรมดาทั่วไปเลย
หลังจากผู้คุมทั้งสองใส่กุญแจเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็กระตุกโซ่เหล็กอย่างแรงเพื่อตรวจสอบ เมื่อแน่ใจว่าแน่นหนาดีแล้ว พวกเขาก็ก้าวถอยหลังทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของทั้งคู่หายไปและแทนที่ด้วยความยินดีในโชคร้ายของผู้อื่น
“จวินเสีย ท่านอยู่ในคุกนี้มาตั้งนาน ข้าเชื่อว่าท่านคงคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว รู้หรือไม่ว่าคนที่ถูกเข้ามาในนี้ทุกคนจะได้รับ ‘การดูแลด้วยความรักอย่างอ่อนโยน’ จากพวกเรา” ผู้คุมคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับหรี่ตาและดึงเอาแส้หนาสองนิ้วที่ห้อยอยู่ที่สะโพกออกมา
“ช่วงที่ผ่านมาคุณชายจวินคงพักอยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย แต่วันดีๆ พวกนั้นจบลงแล้ว แม้ว่าพวกเราไม่ได้ตั้งใจให้คุณชายจวินต้องลำบาก แต่กฎในคุกก็เปลี่ยนตามใจเราไม่ได้หรอกนะ คุณชายจวินดูแส้นี้สิขอรับ นักโทษทุกคนที่เข้ามาที่นี่ ไม่มีใครหนีรอดจากเจ้านี่ได้เลยสักคน แส้นี้แข็งแรงทนทานเป็นพิเศษและยังติดตะขอเอาไว้ด้วย หวดแค่ทีเดียวไม่ใช่แค่อาภรณ์จะขาดนะแต่เนื้อก็ขาดด้วย ข้าสงสัยจังว่าผิวเนียนๆ ของคุณชายจวินจะทนได้สักกี่ที” ผู้คุมพูด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขามองจวินอู๋เสียอย่างมุ่งร้าย เขาจงใจสะบัดแส้สีดำในมือต่อหน้าจวินอู๋เสีย ตะขอที่ยื่นออกมาบนแส้เห็นได้อย่างชัดเจน ในแสงเทียนริบหรี่สลัวๆ แบบนี้มันดูน่ากลัวกว่าปกติมาก
“ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน คุณชายจวินไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป คืนนี้เราสองคนจะทำให้คุณชายคุ้นเคยกับเครื่องมือทรมานที่เรามีอยู่ในคุก พวกเรารับประกันว่าคุณชายจวินจะได้พบกับประสบการณ์ที่ลืมไม่ลงเลยทีเดียว!”
ตอนที่ 860 การทรมาน (3)
“เราไม่รู้จริงๆ ว่าร่างกายผอมๆ บอบบางของคุณชายจะทนเครื่องทรมานทั้งเจ็ดสิบสองชุดที่เรามีในคุกนี้ได้หรือไม่ รู้หรือไม่ว่าคนที่เคยผ่านเครื่องทรมานทั้งหมดที่นี่ต่อให้รอดชีวิตไปได้ก็กลายเป็นพวกสวะใช้การไม่ได้ไปแล้ว มันคงจะน่าอายนะถ้าคุณชายจวินที่มีพลังวิญญาณขั้นสูงขนาดนั้นยังไม่รอดน่ะ” ผู้คุมที่ถือแส้พูดขึ้น เขายกแส้ขึ้นมาและสะบัดมันเสียงดัง แส้พุ่งฝ่าอากาศฟาดลงที่พื้นข้างๆ จวินอู๋เสียอย่างแรง ทิ้งรอยแส้สีขาวไว้ที่พื้นห้องขัง
จวินอู๋เสียมองสองผู้คุมที่ยืนทำหน้าชั่วร้ายด้วยแววตาเย็นชา
เฉียวฉู่ที่ยังซ่อนตัวอยู่ในความมืดเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ไอ้ผู้คุมสองคนนี้กำลังจะทรมานจวินอู๋เสียชัดๆ!
เฉียวฉู่เกือบยั้งตัวเองไว้ไม่ได้และกำลังจะลงไปกระทืบไอ้สารเลวสองคนนั่นให้จมธรณี แต่เขาก็เห็นจวินอู๋เสียมองมาทางเขาและแอบส่ายหน้า
ใจของเฉียวฉู่กระตุกวูบ เขาพยายามอดกลั้นความโกรธที่กำลังจะระเบิดเอาไว้อย่างเต็มที่และซ่อนตัวอยู่ในเงามืดต่อไป
ผู้คุมสองคนเดินวนรอบตัวจวินอู๋เสีย ดูเหมือนพยายามจะตัดสินใจว่าตรงไหนคือตำแหน่งที่ดีที่สุดในการลงแส้ครั้งแรก ความสงบนิ่งไม่ยินดียินร้ายของจวินอู๋เสียเริ่มทำให้พวกเขาเสียขวัญ ในขณะที่คนอื่นๆ ที่ถูกโยนเข้ามาในคุกนี้จะกรีดร้อง ร้องไห้ และอ้อนวอนกันทุกคน แต่เด็กหนุ่มคนนี้กลับต่างจากคนอื่นๆ ตั้งแต่วันแรกที่ถูกจับขัง เขาก็ไม่เปิดปากพูดออกมาเลยสักคำเดียว ทั้งๆ ที่ถูกขังคุกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธแค้นหรือวิตกกังวลออกมาเลยสักนิด
บนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น พวกเขาเห็นเพียงแค่สีหน้าเย็นชาเหินห่างเท่านั้น ความเศร้าสร้อยสิ้นหวังไม่มีอยู่ในแววตาของเด็กหนุ่มคนนั้นเลย
“คุณชายจวิน บอกหน่อยสิว่าข้าควรจะลงแส้ที่ก้นหรือที่หลังของท่านก่อนดี วางใจเถอะขอรับ ข้าน้อยรู้ว่าจะลงแส้ที่ไหนดี ข้าจะไม่ทำให้ใบหน้าของท่านบาดเจ็บเลยสักนิดเดียว รับรองว่าหลังจากเปลี่ยนอาภรณ์แล้วจะไม่มีใครบอกได้เลยว่าท่านถูกทรมาน” ผู้คุมพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างชั่วร้าย
จวินอู๋เสียยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อนเลย ดวงตาใสกระจ่างเย็นชาของนางเหลือบมองผู้คุมทั้งสองแค่แวบเดียว
“ตอนที่เจ้าลงมือกับข้า เจ้าจะต้องเสียใจแน่” จู่ๆ เสียงอันเย็นชาของจวินอู๋เสียก็ดังขึ้น
ผู้คุมสองคนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
“คุณชายจวิน ท่านล้อเล่นอะไรเนี่ย ตลกชะมัด! เสียใจหรือ! อย่าว่าข้าเลยนะที่ไม่ได้เตือนท่านก่อน รู้หรือไม่ว่าทำไมเราถึงใส่โซ่ตรวนชุดใหม่ให้ท่าน ข้าจะบอกความจริงให้รู้นะ โซ่ที่ท่านใส่อยู่ตอนนี้เคยใช้ล่ามผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีน้ำเงินมาแล้ว ถึงท่านจะมีพลังวิญญาณขั้นสีเขียว แต่จะทำลายโซ่ชุดนี้มันก็เกินกำลังท่าน ต่อให้จะพยายามขนาดไหนก็ตามที” ผู้คุมคนนั้นพูดเย้ยหยัน จะทรมานผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเขียวทั้งที พวกเขาจะไม่เตรียมตัวเลยได้อย่างไร
การที่พวกเขากล้าก้าวร้าวแบบนี้ก็เพราะพวกเขาเชื่อว่าจวินอู๋เสียไม่สามารถตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย
จวินอู๋เสียเชิดคางขึ้นเล็กน้อยและไม่มองผู้คุมทั้งสองคนอีก
ผู้คุมที่ถือแส้พลันยกมือขึ้น จากนั้นก็ส่งปลายแส้แหวกผ่านอากาศตรงเข้าไปที่หลังของจวินอู๋เสีย!
เฉียวฉู่ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดใจหายวาบ เขากำหมัดแน่นเพื่อห้ามตัวเองไม่ให้โจมตีออกไป
แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เงาร่างอันใหญ่โตก็พลันปรากฏขึ้นในห้องขัง มันคือสัตว์ร้ายขนาดตัวมหึมา และในตอนที่มันปรากฏตัวขึ้นนั้นเอง มันก็งับลงบนแส้ที่พุ่งตรงเข้าใส่ร่างของจวินอู๋เสีย!
การปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของสัตว์ร้ายสีดำทำให้ผู้คุมทั้งสองตัวแข็งทื่อในทันที ผู้คุมที่ถือแส้ยังไม่ทันได้ขยับตัว สัตว์ร้ายขนาดตัวมหึมาที่งับแส้อยู่นั้นก็เหวี่ยงเขาไปกระแทกเข้ากับกำแพงหินอย่างแรง!