นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 327 เจอหน้าแต่ไม่รู้จักกัน
คิดว่าช่วงนี้คงไม่มีโอกาสไปเจอสวีฉางหลินแล้ว ต้องรอดูอีก
ไป๋ยี่เซวียนก็เห็นด้วยกับวิธีแบบนี้ เลยปรึกษารายละเอียดกับโจวกุ้ยหลานทันที จากนั้นโจวกุ้ยหลานก็ให้เขาช่วยซื้อบ้านหลังหนึ่งให้ตัวเอง
ไป๋ยี่เซวียนยอมรับ หลังจากจากไปอย่างตื่นเต้นแล้ว โจวกุ้ยหลานก็พาเด็กสองคนไปเล่นสักครู่หนึ่ง แล้วก็นอน
วันที่สอง โจวกุ้ยหลานเช่ารถม้าของโรงเตี๊ยม ให้คนขับรถพานางไปที่อี้จั้น หลังจากส่งจดหมายกลับไปเสร็จ ถึงพาเด็กสองคนนั่งรถม้ากลับมาถึงโรงเตี๊ยม
กินมื้อเที่ยงเสร็จ โจวกุ้ยหลานก็พาเด็กสองคนไปจวนหู้กั๋วกงอีกครั้งหนึ่ง ยังคงมีหลายคนเฝ้าอยู่หน้าประตู บางคนอยากให้ผู้อารักขาช่วยส่งจดหมายฉบับหนึ่งเข้าไป แต่ถูกผู้อารักขาปฏิเสธโดยตรง
โจวกุ้ยหลานถอนหายใจออกมา”พ่อของพวกเจ้ามีความสามารถหรือเกิน พวกเราเจอเขาไม่ได้เลย”
“พ่อร้ายมากเลย!”เสี่ยวรุ่ยหนิงทำแก้มโป่ง พูดอย่างไม่พอใจ
“พ่อของพวกเจ้าไม่รู้ว่าพวกเรามา พวกเจ้าอย่าโกรธพ่อเลยนะ”โจวกุ้ยหลานรีบปลอบให้
ถ้าเด็กสองคนมีความทรงจำที่ไม่ดีต่อสวีฉางหลิน งั้นทีหลังที่บ้านจะไม่มีวันสงบแล้ว
เมื่อนึกถึงที่นี่ นางก็รู้สึกเสียใจ นางก็ถือว่ามาหาสามีแต่ไกลเนอะ?ในที่สุดไม่เจอหน้าสามีด้วยซ้ำ ยังมีเรื่องที่เศร้ากว่านี้อีกไหมเนี่ย?
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะนางมีความเคียดแค้นมากเกินไปหรือเปล่า เพิ่งคิดจะไป เงยหน้าก็เห็นรถม้าคันหนึ่งวิ่งมาทางนี้ และจอดอยู่หน้าพวกเขา
นางเงยหน้า เห็นแต่สวีฉางหลินเดินลงมาจากรถม้า
โจวกุ้ยหลานหายใจไม่ออก วินาทีต่อไปคิดจะพาเด็กหลายคนไปเรียกเขา แต่คนที่บังอยู่หน้าประตูเร็วกว่าอีก
ไม่ทราบว่าใครตะโกนออกมา”นายพลสวีอยู่ที่นี่!”
คนที่ยืนอยู่ข้างนอกล้วนวิ่งมาทางสวีฉางหลินเหมือนกับบ้าไปแล้ว เกือบจะชนจนโจวกุ้ยหลานล้มลงพื้น
นางใช้มือกอดบุตรชายในอ้อมอก กลัวว่าเด็กสองคนถูกชน
เงยหน้าอีกครั้งหนึ่งก็เห็นทุกคนได้ล้อมรอบสวีฉางหลินเป็นชั้นๆแล้ว
สวีฉางหลินมีความได้เปรียบเรื่องส่วนสูง จึงโดดเด่นมากในฝูงชน
ในสายตาของโจวกุ้ยหลานเขายังคงไร้สีหน้าใดๆเหมือนเดิม เม้มปากเล็กน้อย เดินหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนคนที่ล้อมรอบเขาอยู่
อ้าปากอยากจะเรียกสวีฉางหลิน แต่เหมือนโดยคนอื่นบีบคอ ส่งเสียงออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย ดวงตาก็เบลออย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งขาก็ขยับไม่ได้แล้ว
สวีฉางหลินจริงๆ สวีฉางหลินที่ไม่ได้เจอมาสามปีแล้วจริงด้วย!
โจวกุ้ยหลานปล่อยให้น้ำตาไหลลื่น อย่างนี้ถึงสามารถมองเห็นสวีฉางหลินได้อย่างชัดเจน
นางอ้าปาก และใช้แรงทั้งร่างกาย ตะโกนใส่ผู้ชายที่ใกล้จะเดินผ่านว่า”สวีฉางหลิน!”
พอตะโกนออกมาแล้ว ถึงรู้สึกว่าลำคอสบายขึ้น
คนที่ล้อมรอบสวีฉางหลินต่างหันมา มองไปทางนี้ด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ
สวีฉางหลินก็หันมา มองไปทางโจวกุ้ยหลาน
สี่ตาประสานกัน แต่สีหน้าของโจวกุ้ยหลานกลับอึ้งไปเลย ส่วนสวีฉางหลินที่มองมานั้นไม่มีความแปรปรวนในสายตา สีหน้าเย็นชามาก เหมือนมองคนแปลกหน้าอยู่
ทันใดนั้น โจวกุ้ยหลานเหมือนถูกคนราดด้วยน้ำเย็น เย็นเจี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า
มองมาเพียงตาเดียว จากนั้นสวีฉางหลินก็หันหัวกลับไป พร้อมเดินหน้าไปต่อ เขาเดินด้วยก้าวใหญ่ ไม่กี่ก้าวเองก็เข้าไปในจวน ส่วนคนเหล่านั้นล้วนถูกบังอยู่ข้างนอก
บางทีถอนหายใจออกมา และนั่งรถม้าจากไปโดยตรง ส่วนบางคนยังรออยู่หน้าประตู เพียงว่าสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
บางคนชี้มาที่โจวกุ้ยหลาน เหมือนกระซิบตำหนิอะไรสักอย่าง
โจวกุ้ยหลานรู้สึกแต่ว่าหมดแรงแล้ว แม้กระทั่งขายังยกขึ้นมาไม่ไหวเลย
นางไม่เคยเห็นสวีฉางหลินที่เป็นแบบนั้น เหมือน……เหมือนนางเป็นคนแปลกหน้า คนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จักเลย
“แม่ขอรับ?”เสี่ยวรุ่ยอานจับมือของโจวกุ้ยหลาน และเรียกอย่างระมัดระวัง
เสียงนี้ทำให้โจวกุ้ยหลานตื่นขึ้นมา นางก้มหน้าเห็นเด็กสองคนกำลังเงยหน้ามองนาง สายตายังมีความห่วงใย
โจวกุ้ยหลานใจกระตุก มีความรู้สึกผิดเกิดขึ้นในใจ
นางจะทำให้เด็กสองคนเป็นห่วงได้อย่างไรล่ะ?
ตั้งแต่ที่มาเมืองหลวง สภาพของนางก็แย่ตลอด ทำให้เด็กสองคนนี้เป็นห่วงมากี่ครั้งแล้วเนี่ย?
นางหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองลงไป จากนั้นก็จับมือของบุตรชายสองคนเดินไปทางโรงเตี๊ยม พูดด้วยเสียงสะอื้น”แม่ไม่เป็นอะไร แม่ตื่นเต้นเกินไป”
เสี่ยวรุ่ยอานหันกลับไปมองประตูบานนั้น มีการคาดเดาในใจ”แม่ คนเมื่อกี้นี้คือพ่อหรือเปล่าขอรับ?”
“ใช่ คือพ่อของพวกเจ้า พวกเจ้าเห็นไหม?”โจวกุ้ยหลานพยายามยิ้ม อยากให้เด็กสองคนสบายใจ
เสี่ยวรุ่ยหนิงส่ายหน้า”มองไม่เห็น”
โจวกุ้ยหลานก้มหน้ามองเขาทีหนึ่ง เห็นเขาก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน สีหน้าคล้ายกับสวีฉางหลินอยู่
นางอดไม่ได้ที่จะขำ แต่ใจรู้สึกสบายขึ้น”ทีหลังก็จะเห็นแล้ว”
“แม่ ทำไมพ่อไม่สนใจพวกเรา?”เสี่ยวรุ่ยอานเบิกตากว้างมองโจวกุ้ยหลาน
โจวกุ้ยหลานหายใจไม่ออก พอนึกถึงสายตาที่เย็นชาในเมื่อกี้นี้ของสวีฉางหลิน ก็ปวดใจขึ้นมา
ไม่เคยเห็นสวีฉางหลินที่เป็นแบบนี้ และไม่เคยคิดว่าสวีฉางหลินจะมองนางด้วยสายตาแบบนี้
สวีฉางหลินที่นางเห็น เป็นคนที่มีเลือดเนื้อ และให้ความอบอุ่นตลอด……
นางหยุดคิดเพ้อเจ้ออีก ฝืนยิ้มให้เสี่ยวรุ่ยอานอีกครั้งหนึ่ง”เขาน่าจะมีเหตุผลอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขาจำเราไม่ได้?”
อาจจะ……มีความลำบากใจอะไร?
“ข้ากับรุ่ยหนิงล้วนไม่เคยเห็นพ่อ……”เสี่ยวรุ่ยอานรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
เมื่อกี้คนข้างหน้าเยอะเกินไป เขาเตี้ยไป เลยไม่เห็นพ่อ
โจวกุ้ยหลานตั้งสติขึ้น ให้กำลังใจเด็กสองคน”ไม่เป็นไร อนาคตพวกเจ้าจะได้เห็นพ่อของพวกเจ้าแน่นอน!”
“แล้ว……พ่อจะไม่ชอบข้ากับรุ่ยหนิงหรือเปล่า?”เสี่ยวรุ่ยหนิงพูดอย่างกังวล
“จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ?แม่เขียนจดหมายบอกพ่อพวกเจ้าว่าได้คลอดพวกเจ้า เขาคิดจะกลับมาเยี่ยมพวกเจ้าจากชายแดนทันทีเลยนะ!”โจวกุ้ยหลานนึกถึงจดหมายที่สวีฉางหลินส่งมาในก่อนหน้านี้ ความกังวลในเมื่อกี้นี้ก็หายไปหน่อยนึง
ใช่แล้ว สวีฉางหลินชอบเด็กสองคนมากขนาดนั้น จะไม่ทอดทิ้งพวกเขาหรอก?
“และยังมีพี่ชายของพวกเจ้า ก็ฉลาดและน่ารัก เขาก็จะชอบพวกเจ้าด้วย”โจวกุ้ยหลานยิ้มและปลอบใจเด็กสองคน
เสี่ยวรุ่ยหนิงเบิกตากว้าง”หนิงหนิงยังมีพี่ชายหรือ?”
“ใช่ พี่เสี่ยวเทียน”
“แล้วพี่ชายโตกว่าหรือพี่เสี่ยวเทียนโตกว่า?”
“โง่!ก็ต้องพี่เสี่ยวเทียนโตกว่าสิ!”
“ทำไมคนที่โตกว่าไม่ใช่พี่ชายล่ะ?”
“เจ้านี่โง่จริง แม่บอกแล้วว่าคือพี่เสี่ยวเทียนไง คือพี่ชายของพวกเราสองคน!”
เด็กสองคนพูดกันทีละประโยค กลับทำให้โจวกุ้ยหลานขำออกมา
เด็กสองคนนี้ถือว่าเป็นที่พึ่งจิตใจของนาง อารมณ์เชิงลบในเมื่อกี้นี้เกือบจะถูกเด็กสองคนกำจัดไปหมด เด็กสองคนนี้เป็นสวรรค์ของนางจริงๆเลย
หรือว่าสวีฉางหลินมีความลำบากใจอะไรอยู่จริงๆ นางควรจะเชื่อเขา ไม่ใช่หรือ?
ในเมื่อตอนนี้เขาไม่กล้าทำเป็นรู้จักพวกเขา ไม่เป็นไร นางสามารถรอได้
……
ณ จวนหู้กั๋วกง สวีฉางหลินทำเป็นมองไม่เห็นคนที่เดินผ่าน และเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว พร้อมปิดประตูห้อง เมื่อนึกถึงภรรยาและเด็กน้อยน่ารักสองคนที่เห็นเมื่อกี้นี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก