อย่างไรก็ตามขโมยก็คือขโมย เพื่อให้ผลลัพธ์มีความเสถียรภาพมากขึ้น ในเมื่อมีโอกาสอีกครั้งอยู่ตรงหน้าของเธอ เป๋าฮวนจึงตัดสินใจที่จะขโมยมันมาอีกเป็นครั้งที่สอง
เธอไม่มีประสบการณ์จริงๆ ไม่ว่าจะสามปีก่อนหรือสามปีหลังจากนั้น ท่าทางของเธอก็เลยดูเงอะงะเพราะว่าไม่ถนัดและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
เฟิงหานชวนตื่นขึ้นทันที
ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาก็เห็นขนตาที่อ่อนนุ่มของผู้หญิงและเมื่อมองลงมามันก็คือปลายจมูกเล็กๆของเธอ
ริมฝีปากของเขารับรู้ถึงความรู้สึกที่นุ่มนวลราวกับมีขนมสายไหมกดลงบนริมฝีปากของเขา
เฟิงหานชวนตระหนักว่าได้เป๋าฮวนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เขาเอื้อมมือไปจับไหล่เพรียวของเธอแล้วผลักเธอออกไป
เป๋าฮวนรู้ว่าเฟิงหานชวนจะต้องตื่น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกตกใจใดๆ เธอใช้ดวงตาสีแอปริคอทกลมโตจ้องมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าของเธอ
“คุณกำลังจะทำอะไร?”เฟิงหานชวนลุกขึ้นนั่งทันที สายตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเป๋าฮวน
“ฉัน? คุณไม่รู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไรเหรอ?” เธอใช้นิ้วม้วนผมลอนของเธอ
เธอสวมชุดเดรสสายเดี่ยวเรียบง่ายซึ่งเธอทำมันขึ้นมาเอง สายเดี่ยวออกแบบมาอย่างดี แต่เนื่องจากเธออ้วนขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นมันจึงดูคับเล็กน้อย แต่ก็ดีเพราะทำให้เห็นส่วนโค้งส่วนเว้าที่ชัดเจนขึ้น
ไฟในห้องไม่ได้ปิดเฟิงหานชวนจึงสามารถมองเห็นรูปร่างของผู้หญิงตรงหน้าทั้งหมด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม เขามาที่ประเทศเฉินเพื่อทำธุระ และธุระนี้ก็คือมาหาเป๋าฮวนและถามให้ชัดเจนว่าเธอหมายถึงอะไร!
แต่ตอนนี้เฟิงหานชวนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกสับสนอีกครั้ง
ในเมื่อเป๋าฮวนต้องการจะหนีเขาและออกห่างจากเขา แล้วทำไมเมื่อสักครู่เธอถึงเป็นคนเริ่มจูบเขาก่อน?
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น เขาไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด
“เป๋าฮวน ในเมื่อคุณต้องการจะไปจากผม ทำไมถึง…”
“ฮึ่ม~” เป๋าฮวนทำหน้ามุ่ย คำถามนี้ทำให้เธอตอบยาก
เมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่ไม่พอใจของเธอ บวกกับริมฝีปากชุ่มชื้นของเธอที่เปล่งประกายอวบอิ่มภายใต้แสงไฟ มันทำให้เขารู้สึกอยากจะจูบเธอ
แต่แม้ว่าจิตใจของเฟิงหานชวนจะกำลังว้าวุ่น แต่เขาก็ยังนึกถึงเหตุและผลอยู่
“ทำไมคุณไม่ตอบ?”เขาถาม
เมื่อสักครู่เป๋าฮวนกำลังคิดอยู่ตลอด และเธอก็คิดคำตอบออกพอดี: “ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบร่างกายของคุณล่ะ!”
“คุณเข้าใจคำตอบนี้ไหม?”
เฟิงหานชวน: “…”
เขาไม่ตอบ เขาพูดไม่ออกและตกอยู่ในสภาวะที่กำลังตกตะลึง
เขาคิดไม่ถึงว่าเป๋าฮวนจะพูดแบบนี้ออกมา
เธอไม่มีอะไรเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วเลย ยกเว้นใบหน้าและร่างกายของเธอ
“มีอะไรให้ตกใจเหรอ? ยังไงก็ตามพรุ่งนี้คุณต้องไปตั้งแต่เช้า ก่อนที่พวกเราจะจากกัน ขออีกสักคืนเถอะ~”
เป๋าฮวนหัวเราะคิกคักและรีบพุ่งไปที่เฟิงหานชวน
เฟิงหานชวนไม่ได้หลบ เป๋าฮวนก็พุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที
“ในเมื่อคุณชอบร่างกายของผม แล้วทำไมถึงไม่อยู่ประเทศจีนต่อล่ะ? ต่อให้คุณไม่อยากกลับมาคบกับผม ก็อย่างที่ผมเคยบอก พวกเราสามารถเป็น FWB ก็ได้ “เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเป๋าฮวนไม่ได้พูดความจริง ดังนั้นเขาจึงพยายามบีบเธอต่อไป
“แต่ฉันอยากกลับมาประเทศเฉินนี่ บ้านของฉันอยู่ที่นี่ และฉันก็คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วย”เป๋าฮวนตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ผมมีบริษัทสาขาย่อยอยู่ที่ประเทศเฉิน และเรายังสามารถนัดเจอกันได้นะ ตัวอย่างเช่น ผมมาที่นี่สัปดาห์ละครั้งเพื่อมาหาคุณก็ได้ หรือถ้าคุณรู้สึกว่าไม่สะดวกที่จะอยู่บ้านของคุณ เราสามารถนัดไปที่อื่นในในประเทศเฉินก็ได้”
“เป๋าฮวน ตอนนี้การติดต่อสื่อสารมันสะดวกมาก และเราทุกคนก็มีเครื่องบินส่วนตัว ไปไหนมาไหนก็สะดวกมาก”
ใช่เหรอ?
นี่คือเขาจริงๆเหรอ!
เป็นไปได้ยังไง!
เธอจะยืมเชื้อพันธุ์ของเขา แล้วเธอจะนัดเจอกับเขาทุกสัปดาห์ได้อย่างไรกัน?
เฟิงหานชวนคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า?
อย่างไรก็ตามเป๋าฮวนวนกลับมาคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเธอทำให้เฟิงหานชวนเข้าใจผิด เฟิงหานชวนเลยเข้าใจผิดคิดว่าเธอเต็มใจที่จะเป็น FWB กับเขา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เป๋าฮวนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มีร่องรอยความไม่เข้าใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอจะปฏิเสธเฟิงหานชวนได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตามเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นเพื่อนอะไรแบบนั้นกับเขาทั้งนั้น และก็ไม่สามารถนัดเจอกับเขาเป็นประจำได้ เพราะโอกาสของวันนี้อยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะคว้าโอกาสครั้งที่สองของเธออีกครั้ง
ผลของการขโมยมันมาสองครั้งก็ควรจะพอและเห็นผลแล้ว และไม่จำเป็นต้องขโมยมันมาอีกในครั้งที่สาม
ยิ่งกว่านั้น ถ้าจะต้องขโมยมันอีกในครั้งต่อไป เธอกลัวว่าจะไม่สามารถหนีจากเฟิงหานชวนได้อีกแล้ว
ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะมีอะไรกับเฟิงหานชวนอีกครั้งในวันนี้และจะขอลาจากเขาตลอดไป
เพราะลูกของเธอจะต้องมีนามสกุลเป๋า ดังนั้นจึงไม่สามารถให้เฟิงหานชวนรู้ได้
“ไม่ใช่ นั่นมันวุ่นวายมากเกินไป ฉันต้องออกไปหาคุณ ฉันไม่อยากทำแบบนั้น!”เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คางของผู้ชายตรงหน้า เธอสังเกตเห็นว่ามีเคราบางๆขึ้นที่คางของเขา
“ผมสามารถมาหาคุณได้ มาหาคุณที่นี่ไง”เฟิงหานชวนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา เสียงของเขาดังก้องในห้องที่เงียบสงบ
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง!”เป๋าฮวนลุกขึ้นออกจากเขาและพูดติดๆขัดๆ: “คุณ คุณ ครั้งนี้คุณบังเอิญ บังเอิญจนมาอยู่ที่ระเบียงห้องของฉัน คุณจะทำเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง? คุณ…คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ!”
“แค่เพียงคุณตกลง ผมก็จะเข้ามาอย่างเปิดเผย”
“ไม่ได้! คุณมันบ้า! คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ! “เป๋าฮวนรู้สึกกระวนกระวายและตะโกน: “ถ้าคุณเข้ามาอย่างเปิดเผยทุกสัปดาห์ ทุกคนจะไม่รู้เลยหรือไงว่าเรานัดกัน? ฉันเป็นผู้หญิง ฉันต้องอายไหม? ”
“……”
“เฟิงหานชวน คุณแค่ลืมๆสามปีที่แล้วไป แค่วันนี้คืนเดียว หลังจากนั้นพวกเราทั้งสองก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก คุณก็ไปตามทางของคุณ ฉันก็จะไปตามทางของฉัน”
“……”
“ทำไมคุณไม่พูด? จริงๆแล้วคุณไม่ต้องการเหรอ? ทำไม คุณไม่ได้ไม่มีผู้หญิงแล้วเหรอ อย่าทำเป็นลังเลสิ! ”
“ฮวนฮวน”จู่ๆร่างสูงก็เรียกเธอ
เป๋าฮวนหยุดพูดและมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าโดยไม่กะพริบตา
“คุณยังเกลียดผมอยู่เหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณลงโทษผมแบบนี้ใช่ไหม? “เฟิงหานชวนรู้สึกว่านอกเหนือจากการลงโทษแล้ว เขาไม่สามารถเดาได้เลยว่าเป๋าฮวนต้องการจะทำอะไร
หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เขาก็มั่นใจได้เพียงว่าเป๋าฮวนยังคงเกลียดเขาอยู่
เกลียดเขาที่คืนนั้นขืนใจเธอ เกลียดเขาที่ไม่ยอมให้เธอเห็นยายเป็นครั้งสุดท้าย เกลียดเขาที่ปิดบังเธอมาตลอด เกลียดเขาที่หลอกเธอ
ทุกอย่างที่เธอพูดทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหกและเธอกำลังลงโทษเขาและทรมานเขา
เป๋าฮวนตกใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ถ้าพูดว่าเกลียด ในตอนแรกเธอก็เกลียดเฟิงหานชวนจริงๆนั่นแหละ แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดเขาแล้ว และเธอก็ไม่ได้คิดที่จะลงโทษเขาด้วย
ท้ายที่สุดเขาเองก็ป่วยจนทรมานและนั่นก็นับได้ว่าเขาลงโทษตัวเองไปแล้ว
เพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถยอมรับมันและกลับไปหาเขาได้ เธอไม่ใช่เฉินฮวนฮวนแล้ว และเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่กับเฟิงหานชวนอีกต่อไป
สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอต้องให้กำเนิดลูกหลานของตระกูลเป๋า ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้เฟิงหานชวนรู้แผนของเธอได้ ถ้าเขารู้บางทีเฟิงหานชวนอาจจะแย่งตัวเด็กไป แต่ท้ายที่สุดแล้วนั่นก็คือลูกของเธอและเขา ลูกของเขา
เด็กคนนี้เป็นของตระกูลเป๋า และเป็นของตระกูลเฟิงด้วย
ดังนั้นเธอจึงต้องซ่อนมันเอาไว้
เฟิงหานชวนสามารถมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นได้ แต่เด็กที่เธอให้กำเนิดนั้นจะต้องอยู่ในตระกูลเป๋าเท่านั้น
“ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ฉันไม่ได้ลงโทษคุณ จะพูดยังไงดี เฟิงหานชวน ฉันคิดว่าฉันพูดไปชัดเจนมากแล้วนะ…”เป๋าฮวนเริ่มวิตกกังวล
“คุณพูดไม่ชัดเจน ไม่ชัดเจนเลย!”เฟิงหานชวนจับไหล่ของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง
ในขณะเดียวกันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองรีบปิดปากทันที
“ฮวนฮวน นี่ตาเอง”เสียงของเป๋าเยี่ยนดังขึ้น
“คุณตา ดึกแล้วยังไม่พักผ่อนอีกเหรอคะ? คุณตามาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ?”จู่ๆเป๋าฮวนก็รู้สึกกังวล
เธอเหลือบมองเฟิงหานชวน จากนั้นก็มองไปที่ประตูห้อง คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย หรือว่าคุณตาและคนอื่นๆพบว่าเฟิงหานชวนบุกเข้ามาแล้วอย่างนั้นเหรอ?
เพราะปกติแล้วถ้าคุณตาไม่มีเรื่องอะไรก็จะไม่มาหาเธอ โดยเฉพาะเวลานอนแบบนี้
“ฮวนฮวนอ่า ฉันได้ยินว่าซูซานบอกว่าเธอไม่ได้ทานมื้อดึก แล้วก็รู้สึกเจ็ตแล็กอยู่หน่อยๆด้วย เธอรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” เสียงของเป๋าเยี่ยนดังขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
เป๋าฮวนผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตอบไปว่า: “หนูสบายดีค่ะคุณตา หนูแค่ไม่อยากกินผลไม้แล้ว จริงๆหนูหลับไปสักพักแล้ว”
“หลับแล้วเหรอ? งั้นหลับต่อเถอะ ตาจะไม่กวนแล้ว ถ้าไปประเทศจีนอีกในครั้งนี้ คงจะไม่มีเรื่องอะไรอีกใช่ไหม? ”
ตอนที่เป๋าเยี่ยนพูด เขาก็มองย้อนกลับไปที่จิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา และยังมีบอดี้การ์ดในชุดดำอีกหลายคน
ถูกต้อง คนในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดเห็นเฟิงหานชวนมาที่ระเบียงห้องของเป๋าฮวน และพวกเขาก็ให้เป๋าเยี่ยนดูกล้องวงจรปิดได้ทันเวลา
ดังนั้นทั้งแผนกรักษาความปลอดภัยและเป๋าเยี่ยนจึงรู้ว่าเฟิงหานชวนอยู่ในห้องของเป๋าฮวน
อย่างไรก็ตาม ทุกคนไม่ได้พูดอะไรและนิ่งเงียบ
“ไม่เป็นไรค่ะ แน่นอนว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณตาอยากจะคุยกับหนูใช่หรือเปล่า?”ขณะที่พูดเป๋าฮวนก็ชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธอ แล้วมองไปที่เฟิงหานชวน
เธอกังวลว่าถ้าเธอไม่เปิดประตู คุณตาอาจจะสงสัยได้ อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอตกอยู่ในสภาวะรู้สึกผิดชอบชั่วดี
ใบหน้าของเฟิงหานชวนดูหดหู่ ให้เขาซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าอย่างนั้นเหรอ? นายท่านเป๋าคนนี้น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
หรือว่าเป๋าฮวนไม่อยากให้คนในตระกูลเป๋ารู้เรื่องของพวกเขา?
“คุณตา คุณอยากเข้ามาคุยกับหนูไหม? หนูขอใส่เสื้อคลุมแป๊ปเดียวนะคะเดี๋ยวไปเปิดประตูให้! “เป๋าฮวนพูดไปทางประตู แล้วผลักเฟิงหานชวนออก
เฟิงหานชวนปฏิเสธที่จะซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าและเป๋าฮวนก็ผลักเขาออกไม่ได้ ในขณะที่เธอกำลังเหงื่อตก เสียงของเป๋าเยี่ยนก็ดังขึ้นอีกครั้ง: “ฮวนฮวน ดึกมากแล้ว และถ้าเธอหลับก็หลับต่อเถอะ พรุ่งนี้พวกเราค่อยคุยกันก็ได้เนอะ?”
“โอเค โอเคค่ะ งั้นหนูจะนอนต่อแล้ว คุณตาเองก็ไปนอนด้วยนะคะ!”เป๋าฮวนรีบตอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
“อื้ม ราตรีสวัสดิ์ฮวนฮวน”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณตา”
เมื่อได้ยินเสียงไม้เท้าที่เดินออกไป เป๋าฮวนก็ปล่อยมือที่อยู่ข้างหลังของเฟิงหานชวนออกทันที จากนั้นเอนหลังนอนลงบนผ้าห่ม
“ตกใจแทบตาย!”เป๋าฮวนถอนหายใจอีกครั้ง
ใบหน้าของเฟิงหานชวนดูมืดมน เขาถามว่า: “คุณกลัวคุณตาของคุณเหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่!”เป๋าฮวนวางมือบนผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง จากนั้นก็พูดว่า: “ฉันไม่ได้กลัวคุณตา ฉันกลัวว่าคุณจะถูกคุณตาของฉันเห็นเข้า”
“ดังนั้นแล้ว คุณเป็นห่วงผม ใช่ไหม?”มีความหวังริบหรี่ในส่วนลึกของดวงตาสีดำของเฟิงหานชวน
“ไม่ใช่สักหน่อย!”เป๋าฮวนปฏิเสธและอธิบายทันที: “ฉันบอกคุณไปแล้วว่าถ้าคุณถูกคุณตาของฉันเห็นเข้า คุณคงจะต้องสาหัสแน่ๆ แม้ว่าเราจะเคยมีความแค้นกันมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ไม่อยากเห็นคุณเป็นทุกข์อีก! จริงไหม?”
ในความเป็นจริงเป๋าฮวนจงใจขู่เฟิงหานชวน เธอรู้ว่าถ้าตัวเธอไม่เห็นด้วย แล้วคุณตาจะลงมือทำเฟิงหานชวนได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตามเธอไม่ต้องการให้คุณตารู้เรื่องของเฟิงหานชวน จะดีกว่านี้ถ้าเหตุการณ์นี้ผ่านไปเงียบๆและผ่านไปด้วยดี
“ยิ่งไปกว่านั้น……”เป๋าฮวนลังเลที่จะพูดและหยุดชะงัก
“ยิ่งไปกว่านั้นอะไร?”เฟิงหานชวนถาม
“ยิ่งไปกว่านั้น คืนนี้คุณห้ามให้คุณตาเห็นเพราะฉันยังอยากอยู่กับคุณ…”เป๋าฮวนจ้องตรงไปที่เฟิงหานชวนด้วยสายตาที่น่าดึงดูด
เฟิงหานชวนรับรู้มันได้ทันที เดิมเขาคิดว่าเป๋าฮวนกำลังลงโทษเขาอย่างจงใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะรู้สึกว่าไม่เป็นเช่นนั้น
แค่วันนี้เธอดูทำเรื่องไม่ถูกต้องมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเธอรอเรื่องนั้นไม่ได้
ถ้าถูกใครวางยาเขาจะเข้าใจมันได้ทันที แต่เท่าที่ดูตอนนี้เป๋าฮวนน่าจะมีสติอยู่ ไม่ได้มีปัญหาใดๆเลยด้วย
เป็นไปได้ไหมสามปีที่เธออยู่ประเทศเฉิน เธอจะกลายเป็นผู้หญิงปล่อยตัว?
และใจร้อนขนาดนี้?
แต่ถ้าเป็นกรณีนี้ ทำไมเธอถึงไม่ตกลงที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ระยะยาวกับเขา?
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจ
เป๋าฮวนไม่สนใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอไม่สามารถเสียโอกาสดีๆแบบนี้ได้ เพราะเฟิงหานชวนกำลังจะไปในเช้าวันพรุ่งนี้แล้ว