ขณะนี้เวลาในประเทศฮัวเป็นเวลากลางคืน หลังจากงีบหลับสักพักจะเป็นวันถัดไป
เฟิงเหลยถิงอายุมากแล้ว การนอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ เมื่อนึกถึงสุขภาพของเฟิงเหลยถิงไม่ค่อยดี เป๋าฮวนก็ไม่อยากอธิบายออกมา
“เดี๋ยวนะ เธอหมายความว่ายังไง?” เฟิงเหลยถิงเริ่มสับสนเล็กน้อย
ยิ่งเขาฟังเสียงของผู้หญิงคนนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเธอเหมือนเฉินฮวนฮวนมากขึ้นเท่านั้น เขาอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ ราวกับว่าเฉินฮวนฮวน กำลังคุยกับเขาอยู่
“นายท่าน รีบนอนเถอะค่ะ เจอกันพรุ่งนี้” เป๋าฮวนรู้ว่าคุยผ่านโทรศัพท์ไม่รู้เรื่อง เธอจึงไม่อยากพูดอะไรมาก
ไม่ว่าจะพูดทางโทรศัพท์ยังไง เฟิงเหลยถิงก็ไม่เชื่อ
“อืมโอเค เจอกันพรุ่งนี้” เฟิงเหลยถิงตอบอย่างงุนงง ตอบอย่างเรียบๆ
เมื่อเห็นว่าเขาตกลง เป๋าฮวนก็วางสาย
ผู้ชายยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาของเขาจ้องมาที่เธอ เป๋าฮวนรู้สึกได้ เธอวางโทรศัพท์ของเฟิงหานชวนไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วจ้องมาที่เขา
เธอพูดเบาๆ: “เตรียมตัวให้พร้อม กินมื้อเที่ยงเสร็จ เราก็จะบินไปประเทศฮัวเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเฟิงหานชวนก็สว่างขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะแปลกใจ: “จริงเหรอ?”
เขาดูไม่เชื่อเล็กน้อย เป๋าฮวนจะยอมกลับด้วยง่ายๆแบบนี้
“ฉันแค่จะกลับไปประเทศฮัวเพื่ออธิบาย อธิบายเสร็จก็จะกลับมา” เป๋าฮวนทำลายความหวังของเฟิงหานชวน
สีหน้าของเฟิงหานชวนเศร้าลงในทันใด เขาจับมือผู้หญิงทันที อารมณ์ของเขาหดหู่เล็กน้อย เขาทำอะไรไม่ถูกและกังวลเล็กน้อย
“ฮวนฮวน คุณ…คุณอยู่ที่ประเทศฮัวสักสองสามวันได้ไหม?” น้ำเสียงของเขาอ้อนวอน
“ไม่จำเป็น” เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นมองเขา เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว ตอบด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของเธอราวกับมีดพุ่งเข้าใส่หัวใจของเขา ทำให้เลือดไหลออกจากหัวใจ
เฟิงหานชวนคิดว่าเป๋าฮวนให้อภัยเขาแล้ว เขาจะได้อยู่กับเป๋าฮวนอีกครั้ง แต่คำพูดของเธอ เหมือนทำให้เขาตายทั้งเป็น
“ใกล้เที่ยงแล้ว ฉันจะไปดูว่าอาหารใกล้เสร็จหรือยัง คุณพักก่อน เสร็จแล้วฉันจะมาเรียก” เป๋าฮวนพูดขณะลุกจากเตียง เดินไปที่ประตูห้อง
เมื่อเธอเดินไปที่ประตู เธอเอื้อมมือออกไปและจับลูกบิดประตู ทันใดนั้นฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นเหนือศีรษะของเธอ แล้วกดลงที่ประตู มือใหญ่อีกข้างหนึ่งก็จับมือที่เธอจับลูกบิดประตู
“เฟิงหานชวน คุณจะทำอะไร” เป๋าฮวนหันหลังให้ผู้ชาย ถามอย่างเย็นชา
“ฮวนฮวน” เฟิงหานชวนเรียกเธอด้วยเสียงต่ำ แล้วกอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา
เป๋าฮวนรู้สึกว่าแผ่นหลังของเธอเกาะติดกับหน้าอกอันร้อนระอุ เป็นความรู้สึกอบอุ่น แต่พฤติกรรมนี้ทำให้เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“เฟิงหานชวน ในหัวคุณคิดแต่เรื่องไม่ดีอีกแล้วใช่ไหม?” เป๋าฮวนถามเขา
“ผมแค่อยากกอดคุณ แค่กอดเฉยๆ” เฟิงหานชวนตอบโดยที่คางของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอ แขนของเขาโอบเอวเธอ กอดแน่นขึ้น
เป๋าฮวน : “…”
เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังจะถูกเฟิงหานชวนสิงเข้าไปในร่างกาย
นี่เหรอ? เรียกว่ากอดเฉยๆ?
ความรู้สึกของหญิงสาวไร้เดียงสากับเฒ่าหัวงูนั้นต่างกัน
อย่างไรก็ตาม อยากกอดก็กอดเถอะ แค่กอด ไม่มีการกระทำอื่นใด ดังนั้นเป๋าฮวนจึงไม่ขัดขืน
เป๋าฮวนไม่พูด และผู้ชายที่อยู่ข้างหลังก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอรู้สึกปวดหลังเล็กน้อย แต่ผู้ชายก็ยังมีทีท่าจะไม่ปล่อย
“เฮ้ย เฟิงหานชวน พอหรือยัง?” เป๋าฮวนถามอย่างช่วยไม่ได้
ผู้ชายยังคงกอดเธอ แต่ไม่ตอบสนอง
เป๋าฮวน: “???”
เธอค่อยๆหันศีรษะ ใบหน้าของผู้ชายปรากฏต่อหน้าต่อตา เขาเอาศีรษะซบไหล่เธอ หลับตาแน่น หายใจเข้าออก ราวกับว่า…
แม่เจ้า!
เธอพบว่า เฟิงหานชวนกำลังยืนซบไหล่เธอหลับ?
เขาต้องเหนื่อยแค่ไหน ขนาดยืนอยู่ยังหลับได้!
เป๋าฮวนอดคิดไม่ได้เรื่องคืนนั้นที่โรงแรม ทั้งสองคนทำกันตลอดทั้งคืน หลังจากที่ตัวเองผล็อยหลับไป ก็บินกลับประเทศเฉินตอนเช้า และนอนบนเครื่องบินไม่กี่ชั่วโมง
แต่ ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเฟิงหานชวนไปที่บริษัทก่อน จากนั้นจึงค้นหาที่อยู่ของเธอ แล้วรีบบินมาที่ประเทศเฉิน เมื่อคืนนี้ถูกเธอยั่วอีกและมี “ออกกำลังกาย” ที่หนักหน่วง ดูเหมือนจะหนักมาก
ที่สำคัญ เฟิงหานชวนยังเป็นผู้ป่วย!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เป๋าฮวนก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
เมื่อมองดูขนตาที่เรียวยาวของผู้ชายและผิวบอบบาง โดยไม่มีร่องรอยของรูขุมขน เป๋าฮวนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
รูปลักษณ์ของเฟิงหานชวน ไม่อาจปฏิเสธได้ มันหล่อมากจริงๆ!
แต่ว่าผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ ถูกเธอทรมานจนกลายเป็นเช่นนี้… เป๋าฮวน ถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
ราวกับว่ารู้สึกถึงการกระทำของผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา ผู้ชายค่อยๆลืมตาขึ้น เป๋าฮวนก็กำลังมองเขาเช่นกัน ทั้งสองสบตากัน
วินาทีต่อมา เฟิงหานชวนรีบปล่อยเธอ กล่าวขอโทษเบาๆ : “ขอโทษนะ คุณเหนื่อยไหม?”
เมื่อได้ยินคำขอโทษของเขา เป๋าฮวนก็เบ้ปากเล็กน้อย หลับตาลง ถอนหายใจอีกครั้ง อ้าปากจะพูด แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เฟิงหานชวนอดไม่ได้ที่จะถาม โดยตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ
“คุณเหนื่อยมากใช่ไหม?” เป๋าฮวนหันกลับมาและยืนเผชิญหน้ากับเขา เงยหน้าขึ้นมองเขา
เฟิงหานชวนก็รู้ว่าเขาเพิ่งผล็อยหลับไป อย่างไรก็ตาม เขาหมดสติไปครู่หนึ่ง ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าเขาผล็อยหลับไปขณะยืน
เมื่อเป๋าฮวนถามเรื่องนี้ เขาก็รู้ว่าเขากำลังยืนหลับจริงๆ
“ใช่” เฟิงหานชวนตอบเบาๆ
“เป็นเพราะฉัน ใช่ไหม?” เป๋าฮวนถามอีกครั้ง ความรู้สึกผิดของเธอยิ่งแย่ลงไปอีก
เฟิงหานชวนเงียบ
“ไม่ว่าสมรรถภาพทางกายของคุณจะดีแค่ไหน แต่คุณก็ยังเป็นคน ไม่ใช่เหล็ก คุณหาเวลาพักผ่อนบ้างสิ” เป๋าฮวนรู้สึกถึงไฟในใจ ตะโกนใส่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ผู้ชายไม่ได้โกรธหรือโมโห แต่เขากลับหัวเราะ ในสายตาของเป๋าฮวน เขาหัวเราะเหมือนคนงี่เง่า
“สมองคุณมีปัญหาแน่ๆ!” เป๋าฮวนพูดไม่ออก
“ฮวนฮวน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพักผ่อน แต่ผมไม่กล้าพัก” หลังจากที่เฟิงหานชวนพูดเช่นนี้ เขาก็กอดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา
อ้อมกอดนี้ต่างจากเมื่อกี้ คราวนี้เป็นการเผชิญหน้ากัน เมื่อกี้เป๋าฮวนหันหลังให้เขา
เป๋าฮวนตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินผู้ชายพูดต่อว่า: “ผมกลัวว่าถ้าผมพักแล้วจะเหมือน3ปีที่แล้ว ที่เสียคุณไป…”
“เพราะงั้น เลยไม่กล้าพัก”
“ผมพบว่าคุณจากไป ผมก็เรียกหาคุณอย่างบ้าคลั่ง”
“แต่ผมโชคดีมาก ที่คราวนี้ผมรู้ว่าคุณแค่จากไป กลับไปประเทศเฉิน ไม่ใช่ฆ่าตัวตายหรือตายจาก”
“ฮวนฮวน แค่คุณยังมีชีวิต แค่คุณยังมีชีวิตก็พอ…”