บทที่ 454 เจียงหย่วนไม่ได้ส่งอะไรมาให้ทั้งนั้น
บทที่ 454 เจียงหย่วนไม่ได้ส่งอะไรมาให้ทั้งนั้น
“เราต้องซ่อนสิ่งของเหล่านี้ในที่ที่คนอื่นคิดไม่ถึง ภายนอกเจ้าห้ามพูดเด็ดขาดว่าเจียงหย่วนมอบสิ่งของให้เจ้ามากแค่ไหน ตระกูลเจียงมีทรัพย์สมบัติมากมายและมีหูมีตามากมายเช่นกัน หากเขาพบว่ามีบางอย่างในบ้านหายไปจริง ๆ พวกเราคงไม่สามารถทนได้” ซุนซื่อพูดด้วยความเป็นห่วง
เกรงว่าเจียงหย่วนผู้นี้จะพึ่งพาไม่ได้เสียแล้ว ไม่เช่นนั้นก็คงไม่หายไปเช่นนี้
ตนเองยังคงเชื่อใจเจียงหย่วนมาก นางจึงเกลี้ยกล่อมกู้ซินเถาไม่ให้โกรธเขา และอย่าทิ้งความรู้สึกที่มีต่อเขา
ตอนนี้เมื่อคิดไตร่ตรองดีแล้ว ตราบใดที่เจียงหย่วนไม่บอกครอบครัวว่าเขาให้อะไรกับซินเถาไปบ้าง เช่นนั้นก็จะเป็นการจุดเครื่องหอมเพื่อบูชาเทพเจ้า*[1]
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าตระกูลเจียงจะรู้ว่าเจียงหย่วนแอบขโมยของจากบ้านและมอบให้กู้ซินเถา พวกเขาก็ต้องมีพยาน ไม่สามารถบอกแค่ว่าตนเองไม่รู้อะไรเลย
ซุนซื่อท่องอมิตาพุทธหลายครั้งในใจ โดยหวังว่าตระกูลเจียงจะไม่สงสัยหรือไม่รู้เรื่องนี้เลยตลอดไป
กู้ซินเถากลัวว่าทรัพย์สินของนางจะถูกตระกูลเจียงนำกลับไป ดังนั้นนางจึงฟังคำพูดของซุนซื่อ เทของเก่าและเครื่องประดับออกจากกล่อง และไปซื้อกล่องเล็ก ๆ หลายกล่องมา จากนั้นหยิบเครื่องประดับที่สภาพใหม่มาก และมีรูปแบบที่ทันสมัยใส่ลงไป เนื่องจากสิ่งเหล่านี้เป็นไปได้มากที่เจียงหย่วนจะซื้อมันให้กับกู้ซินเถาด้วยเงินของเขาเอง
ส่วนอย่างอื่น กู้ซินเถาทำตามคำแนะนำของซุนซื่อ และบรรจุสิ่งของเหล่านั้นลงในกล่องเล็ก ๆ หลายกล่อง จากนั้นนำไปวางไว้ในที่ต่าง ๆ ของบ้าน และฝังไว้แม้กระทั่งในสนามหลังบ้านหลายกล่อง
หลังจากจัดการสิ่งของทั้งหมดแล้ว กู้ซินเถาก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ เกรงว่าเมื่อตระกูลเจียงจะมาหามัน พวกเขาก็จะหามันไม่พบ
เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา ในเวลานี้กู้ซินเถาก็ได้ยินเฉาซื่อเอ่ยว่าเจียงหย่วนมอบของให้นางมากมาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางจะเริ่มระแวดระวัง
เฉาซื่อเป็นคนโลภและปากสว่าง เมื่อมีเรื่องอะไรเข้าปาก นางก็สามารถแพร่งพรายไปทั่วหมู่บ้านอู๋ซีได้ทันที
กู้ซินเถาจำคำพูดของซุนซื่อได้และพูดอย่างไม่พอใจว่า “เขาเคยให้ของมา แต่มันเป็นเพียงสิ่งของที่ไร้ค่า”
“เป็นไปได้อย่างไร?” เฉาซื่อเดาว่ากู้ซินเถาต้องโกหก ใบหน้าของนางวิตกกังวลเล็กน้อย “นายน้อยเจียงเป็นคนร่ำรวย เขาจะไม่ให้สิ่งดี ๆ แก่เจ้าได้อย่างไร แต่…เมื่อครู่เจ้าเพิ่งบอกว่าผ้าเช็ดหน้าราคาสองตำลึงเงินนั้นนายน้อยเจียงเป็นคนให้หรอกหรือ!”
เฉาซื่อกังวลเป็นอย่างมาก จากมุมมองของกู้ซินเถา เฉาซื่อต้องมีบางอย่างในใจ แต่ไม่พูดความจริงกับนาง
ทันทีที่กู้ซินเถาพูดเช่นนี้ นางดูไม่มีความสุขอย่างยิ่ง “ตระกูลเจียงร่ำรวยมากและเจียงหย่วนยังไม่ได้รับช่วงต่อจากตระกูลเลย เขาจะไปเอาเงินมาจากไหน!”
ผู้ใหญ่ของตระกูลยังคงอยู่ แม้ว่าเจียงหย่วนจะมีเงิน แต่ก็เป็นเงินที่พ่อแม่ของเขามอบให้เพื่อดื่มชาข้างนอก เงินค่าชาจะมีสักเท่าไรกันเชียว!
“ในตระกูลเจียงมีสิ่งของมากมาย เขาไม่นำของมาจากบ้านเพื่อให้เจ้าบ้างหรือ?” ใบหน้าของกู้ซินเถาฉายชัดถึงความกังวล ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกราวกับมีบางอย่างอยู่ในใจ
“ท่านอาหมายความว่าอย่างไร!” กู้ซินเถาจำสิ่งที่ซุนซื่อบอกนางในตอนนั้นได้ ดูเหมือนว่าจะมีคนจ้องไปที่สิ่งของที่เจียงหย่วนมอบให้นาง โชคดีที่นางไม่หลุดปากพูดถึงสิ่งของที่เจียงหย่วนมอบแก่นางให้ใครฟังเลย ถ้ามีคนรู้เรื่องนี้จริง ๆ เกรงว่าสิ่งต่าง ๆ จะป้องกันได้ยาก
กู้ซินเถาตกใจเล็กน้อยและมองดูเฉาซื่ออย่างหวาดกลัว ราวกับว่ามีความไม่พอใจมากมายในสายตาของนาง “นายน้อยเจียงยังเด็กอยู่และเขายังไม่ได้รับช่วงต่อจากตระกูล ดังนั้นทุกอย่างในตระกูลจึงเป็นของผู้อาวุโสที่สองนั้น เจียงหย่วนจะไปจัดการอำนาจอะไรได้ ท่านอาอย่าพูดเรื่องไร้สาระ ถ้ามันแพร่งพรายออกไป มันจะกระทบกับความบริสุทธิ์ของข้าว่าข้าคบกับเจียงหย่วนเพราะโลภในสิ่งของของตระกูลเจียง!”
สิ่งที่กู้ซินเถาพูดนั้นฟังดูดีมาก เมื่อเฉาซื่อได้ยินกู้ซินเถาพูดเช่นนั้น นางจะกล้าถามอีกได้อย่างไร
ท่าทีที่ตรงไปตรงมาของกู้ซินเถาไม่ได้ดูเหมือนว่านางกำลังโกหกอยู่เลย!
เป็นไปได้หรือไม่ที่เจียงหย่วนจะไม่ได้ส่งอะไรให้กู้ซินเถาจริง ๆ หากเป็นเช่นนี้ ตนเองก็ไม่รู้ว่าเงินจะมาถึงตนเมื่อไร
แม้ว่ากู้ซินเถาจะสวมใส่ชุดที่มีคุณภาพสูง แต่สิ่งเหล่านี้เมื่อซื้อมาก็ไร้ค่า ถึงจะนำพวกมันขายไปทั้งหมดก็ได้เงินไม่เท่าไร
เฉาซื่อหมดหนทาง นางทำได้แค่รอและเสียเวลากับกู้ซินเถาต่อไป
สีหน้าของเฉาซื่อเปลี่ยนไป เม้มริมฝีปากเล็กน้อย นางกลัวว่ากู้ซินเถาจะเกิดความสงสัยจึงรีบหัวเราะกลบเกลื่อน “โอ้ ซินเถา อย่าโกรธเลย! ข้าแค่ถามไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระข้างนอกอย่างแน่นอน! เมื่อฟังที่สาวน้อยซินเถาพูดเช่นนี้ ข้าก็ชื่นชมเจ้าเล็กน้อย ซินเถา เจ้าเป็นหญิงที่ดีและรู้วิธีรักษาตนให้บริสุทธิ์”
กู้ซินเถากะพริบตาและมองไปที่ใบหน้าของเฉาซื่อ ไม่รู้ว่าคำชมบนใบหน้าของนางเป็นความจริงหรือแค่เสแสร้ง แต่สิ่งที่นางพูดทำให้กู้ซินเถารู้สึกผิดเล็กน้อย
ใบหน้าของกู้ซินเถาแดงขึ้นเล็กน้อย แต่เพื่อไม่ให้เฉาซื่อสงสัย นางจึงรีบพูดว่า “ขอบคุณท่านอาสาม”
บทสนทนาของทั้งสองล้วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียง
เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นก็นึกถึงเรื่องที่ฉินเย่จือที่ไม่สนใจกู้ซินเถา
กู้ซินเถาโกรธ นางไม่รู้ว่าโกรธฉินเย่จือหรือกู้เสี่ยวหวานกันแน่ แต่ที่รู้คือนางเสียเงินไปมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา แต่ฉินเย่จือกลับไม่ได้พูดอะไรกับนางเลย ในทุกครั้งมีแต่นางที่พูดอยู่คนเดียว ใบหน้าของฉินเย่จือไร้อารมณ์และทำให้นางรู้สึกกลัวถึงสองครั้งติดต่อกัน
ยิ่งกู้ซินเถาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น และนางก็ยิ่งมุ่งมั่นที่อยากจะเอาชนะ
ฉินเย่จือยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่ออยู่กับกู้เสี่ยวหวาน
แต่ทำไมเขาถึงเมินเมื่อเจอนางกันล่ะ
หัวใจของกู้ซินเถารู้สึกหงุดหงิด และหัวใจของนางก็ราวกับถูกขีดข่วน
ความหลงใหลในตัวฉินเย่จือยิ่งฝังลึกลงไปในจิตใจของนาง
เขาเป็นแค่ลูกจ้างระยะยาวที่หน้าตาดีไม่ใช่หรือ วันหนึ่งเขาจะต้องมาอยู่ในกำมือของข้า ข้าจะทำให้เขามาอยู่แทบเท้า เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะทำให้เจ้ามาเลียรองเท้าเพื่อเรียกร้องความสนใจจากข้า
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ซินเถาก็รู้สึกพึงพอใจมากขึ้นราวกับว่านางได้เห็นวันนั้นที่ฉินเย่จือราวกับสัตว์เลี้ยงที่เชื่อฟัง แล้วคลานไปที่เท้าของนางเพื่อรอให้นางสงสาร
เมื่อกู้ซินเถาคิดถึงวันนั้น ในใจของนางก็ตั้งตารอมันมากขึ้น
*[1] อุปมาที่แสดงถึงความจริงใจ