“เหอะเหอะ!”
เป๋าฮวนหัวเราะเยือกเย็นให้ชายหนุ่ม
สองครั้งนี้ ที่เธอยินยอมทำอะไรแบบนั้นกับเขา เป็นเพราะ “แผนมิดีมิร้าย” ของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ “มีความสนใจ” เขาแล้วจริง ๆ!
“ฉันจะนอนแล้ว” เป๋าฮวนยื่นมือออกไปผลักเขา แล้วเดินไปที่ประตูห้องโดยสาร
จากนั้นก็เปิดประตูห้องโดยสารออก พบว่าจิ่งมั่วกับจิ่งเหลิ่งนั่งอยู่บนม้านั่งเล็กๆ ด้วยความเคารพ
“เข้ามาเถอะ ด้านในมีที่นั่ง” เสียงของเป๋าฮวนยืดยาด แต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชา
จิ่งเหลิ่งรู้สึกหัวสมองตึงเครียด แล้วถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “คุณหนูใหญ่ครับ คุณให้พวกเราเข้าไปทำอะไรครับ?”
ไม่ใช่ว่าจะทุบตีคนหรอกนะ?
“ด้านในที่นั่งเยอะขนาดนั้น พวกนายนั่งตรงนี้ทำอะไร? ฉันไม่มีนิสัยชอบแกล้งคน!” เป๋าฮวนพูดอย่างหมดคำพูด “เดี๋ยวฉันจะนอนสักงีบ รีบเข้ามา!”
“หา?” จิ่งเหลิ่งตะลึง จากนั้นก็เกาหัว เผยให้เห็นรอยยิ้มมีเลศนัย แล้วพูดเสียงเบา “คุณหนูใหญ่ครับ พวกคุณเสร็จเรื่องเร็วขนาดนี้เลยเหรอครับ? เฟิงหานชวนคนนี้ไม่ผ่านนี่ครับ”
เป๋าฮวน “…”
ผ่านไปหนึ่งนาที หัวของจิ่งเหลิ่งถูกตบจนกลายเป็นรังไก่
…
หลังจากผ่านเวลาการบินที่แสนนาน ก็มาถึงสนามบินปลายทาง แล้วนั่งรถไปที่คฤหาสน์เฟิง
ในเวลาเที่ยงวันที่มีแดดจ้า เป๋าฮวนกับเฟิงหานชวนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ในตอนนี้เอง คนในคฤหาสน์ตระกูลเฟิงทุกคนมารวมตัวกันที่ตัวคฤหาสน์
ที่มากันครบ เป็นเพราะก่อนที่เครื่องจะลงสู่พื้นหนึ่งชั่วโมง เฟิงหานชวนโทรหาเฟิงเหลยถิง ว่าจะพา “เฉินฮวนฮวน” กลับมาพบเขา
เป๋าฮวนเพียงแค่อยากจะอธิบายกับนายท่านให้ชัดเจน แต่เธอคิดไม่ถึง ว่าเมื่อมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ก็พบว่าที่คฤหาสน์มีรถจอดอยู่หลายคันมาก
จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็วิ่งออกมา
แทบทุกคนในนี้ เป๋าฮวนรู้จักหมด อีกอย่างเมื่อได้เห็นสายตาตกตะลึงของพวกเขา เธอก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน
ในเมื่อเพียงครู่หนึ่งก็มีกลุ่มคนวิ่งออกมาเยอะขนาดนี้ เธอตกใจมาก
เธอมองอย่างละเอียด คนที่ยืนนำอยู่ด้านหน้าคือนายท่านเฟิงเหลยถิง คนที่พยุงอยู่ด้านข้างเฟิงเหลยถิงคือเฟิงเฉินเหยี่ยน
และด้านหลังพวกเขา มีสองพี่น้องเฟิงเจิ้งหมิงและเฟิงเจิ้งซวินยืนอยู่ แล้วก็ภรรยาของพวกเขา แม่บ้านหลี่ เสี่ยวลี่และหลิวหลี่ถงก็มาด้วย แม้กระทั่ง…หลีซืออวิ๋น
เธอมองไปรอบ ๆ มีเพียงเด็กหญิงวัยรุ่นคนนั้นที่อยู่ด้านข้างหลีซืออวิ๋นที่เธอไม่คุ้นหน้า อายุน่าจะเท่า ๆ กับตัวเอง เธอย้อมผมสีเกาลัด ดูทะเล้นและแปลกตามาก สวมชุดเดรสต่างประเทศสไตล์ใหม่
เป๋าฮวนคิดว่าตัวเองเดาไม่ผิด คนนั้นก็คือลูกสาวคนเดียวของเฟิงเจิ้งซวิน
สายตาของทุกคน บ้างก็ตกตะลึง บ้างก็ดีใจ มีเพียงคนเดียวก็คือ…หลีซืออวิ๋น สายตาของเธอแฝงไปด้วยความอิจฉา
เป๋าฮวนรู้สึกได้ถึงสายตาแบบนั้นในทันที ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดลูกตา ไม่สบายเป็นอย่างมาก
เพียงแต่เธอก็สามารถเข้าใจหลีซืออวิ๋นได้ ในเมื่อหลีซืออวิ๋นคิดเองเออเอง ทำเรื่องวุ่นวายใหญ่โต เสียศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก แล้วยังจะพาเธอออกมา เกลียดเธอเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“แม่เจ้า!!!”
นี่เป็นเสียงประหลาดใจที่เฟิงเฉินเหยี่ยนส่งออกมา ม่านตาของเขากว้างขึ้นหลายเท่า แล้วร้องเรียกขึ้น “เหมือนกันมาก เหมือนกันมากจริง ๆ!”
“ฮวนฮวน ฮวนฮวนกลับมาแล้ว” เฟิงเฉินเหยี่ยนตื่นเต้นจนวิ่งมาด้านหน้าเป๋าฮวน
เป๋าฮวนยิ้มเล็กน้อย นึกว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนจะจำตัวเองได้จริง ๆ อันที่จริงค่อนข้างโล่งใจอยู่
จากนั้นวินาทีต่อมา เฟิงเฉินเหยี่ยนก็ตื่นเต้นจนจับมือของเธอ แล้วรีบพูดขึ้น “เธอคือฝาแฝดของฮวนฮวนใช่ไหม?”
เป๋าฮวน “…”
เฟิงหานชวนเหลือบมองมือของเฟิงเฉินเหยี่ยน ดวงตาเคร่งขรึม พูดด้วยความเย็นชา “อาเยี่ยน ปล่อยมือ”
เฟิงเฉินเหยี่ยนสัมผัสได้ถึงสายตาพิฆาตของอาสามของตัวเอง จึงรีบดึงมือกลับ แล้วพูดพึมพำ “แค่จับมือเอง เหมือนกับการทักทาย นี่ก็หึงเหรอ?”
เป๋าฮวนที่อยู่ด้านข้างหมดคำพูด “…”
เวลานี้ นายท่านเฟิงพยุงไม้เท้าเดินเข้ามา ท่าทางเชื่องช้า ดูแล้วเดินไม่ค่อยเร็ว เป๋าฮวนมองดูเขา แล้วคิดถึงคุณตาของตัวเอง จู่ ๆ ก็แสบจมูกขึ้นมา
เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนเฟิงเหลยถิงดีกับเธอมาก อีกอย่างร่างกายของเฟิงเหลยถิงเมื่อก่อนแข็งมาก ในเมื่อตอนนั้นยังมีความรักกับสาวเซ็กซี่ ไม่ต้องพูดเลยว่าโรแมนติกและอ่อนโยนแค่ไหน
แต่ตอนนี้ เฟิงเหลยถิงแก่ขึ้นเป็นสิบปียี่สิบปีจริง ๆ เปลี่ยนไปเยอะมาก เธอรู้สึกผิด เป็นเพราะตัวเองทั้งหมด ถึงได้ทำให้เฟิงเหลยถิงกลายเป็นแบบนี้
“ขอโทษค่ะ นายท่าน” เป๋าฮวนขอโทษอีกครั้ง
“เด็กโง่ เจอหน้ากันครั้งแรกก็ขอโทษฉันแล้ว?” เฟิงเหลยถิงยิ้มอย่างดีใจ มองไปทางเฟิงหานชวน แล้วพูดขึ้น “ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมนายถึงแน่ใจว่าเธอคือฮวนฮวน เหมือนกันจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือเสียง”
เพียงแต่นึกได้ถึงคำพูดที่หลานชายของตัวเองเฟิงเฉินเหยี่ยนเคยพูดว่า ว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ยินยอมที่จะคบกับเจ้าสาม เฟิงเหลยถิงก็เป็นกังวลขึ้นมานิดหน่อย
ถ้าหากหญิงสาวคนนี้ปฏิเสธเจ้าสาม งั้นอาการป่วยของเจ้าสามก็เกรงว่าจะแย่ยิ่งกว่าเดิม?
เฟิงเหลยถิงเอ่ยปากถามขึ้นในทันที “หนูน้อย ครั้งนี้หนูกลับมากับเจ้าสาม เพราะยอมรับการจีบของเจ้าสามแล้วใช่ไหม?”
เป๋าฮวน “???”
“ไม่ใช่ค่ะ” เธอส่ายหน้า
การปฏิเสธนี้ ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ตกตะลึงอีกครั้ง
ยินยอมกลับมาพบผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว แต่ไม่ยินยอมให้ตามจีบ? ทุกคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างมาก
“งั้นครั้งนี้ที่หนูมาที่นี่ เพราะ…” เฟิงเหลยถิงก็งุนงง แม้กระทั่งรู้สึกแน่นหน้าอก
ถึงแม้จะรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือของทดแทน แต่แค่เพียงลูกชายของตัวเองชอบ สามารถช่วยลูกชายของเขาจากน้ำลึกได้ งั้นเขาก็ขอบคุณฟ้าขอบคุณสวรรค์แล้ว
เพียงแต่ของทดแทนนี้ไม่เหมือนกับที่พวกเขาคิดไว้แบบนั้น
ยิ่งไปกว่านั้น เขามักรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับเห็นเฉินฮวนฮวน แต่เขารู้ว่าศพของเฉินฮวนฮวนเขาเป็นคนเห็นเองกับตา
“นายท่านคะ หนูเคยคุยในสายโทรศัพท์กับท่านไปแล้วว่า หนูจะมาอธิบายกับท่านอย่างชัดเจนด้วยตัวของหนูเอง”
เป๋าฮวนหยุดนิ่งไป จากนั้นก็รวบรวมความกล้าเอ่ยปากขึ้น “หนูก็คือ…”
“พ่อครับ อาหารเที่ยงเตรียมพร้อมแล้วยังครับ?”
จู่ ๆ เสียงเย็นชาของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ขัดคำพูดของเธอ
เป๋าฮวนหันหน้ามา ขมวดคิ้วมองไปทางเฟิงหานชวนอย่างไม่เข้าใจ
เธอจะอธิบายกับเฟิงเหลยถิงให้ชัดเจน ทำไมเฟิงหานชวนถึงขัดขวางเธอ?
“อาหารเที่ยง? แน่นอน เจ้าสามนายหิวแล้วเหรอ?” เฟิงเหลยถิงพยักหน้า
“ครับ หิวมาก เธอก็ด้วย” เฟิงหานชวนโอบบ่าของเฉินฮวน แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “มีเรื่องอะไร ทานอาหารเที่ยงเสร็จแล้วค่อยพูดเถอะ”
เฟิงเหลยถิงอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า พูดขึ้น “ตกลง พวกนายหิวกันแล้ว ตอนนี้ไม่คุยแล้ว ไปทานอาหารกันก่อน”
จากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับ พูดสั่งแม่บ้านหลี่ “แม่บ้านหลี่ ไปเตรียมถ้วยตะเกียบ เสิร์ฟอาหารได้!”
แม่บ้านหลี่ที่ยังคงตกใจอยู่ ได้สติขึ้น จีบรีบพูดขึ้น “ค่ะค่ะค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
จากนั้นเธอก็ลากเสี่ยวลี่กับหลิวหลี่ถงเข้าไปด้านใน หลิวหลี่ถงกลับเหมือนกับก้อนหินก้อนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน สีหน้าเหม่อลอยเป็นอย่างมาก
“ยืนอึ้งอะไรอยู่ รีบเข้าไปข้างในกับฉัน!” แม่บ้านหลี่พูดสั่งสอน
วินาทีต่อมา หลิวหลี่ถงตัวกระตุกสองสามครั้ง ตาเหลือก แล้วล้มลงไปกับพื้น