นวิยาเงียบอยู่หลายวินาที จากนั้นก็ตอบด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก： “ไม่ค่ะ ความรู้สึกของคุณ ไม่เคยอยู่ในกรอบการพิจารณาของฉัน”
แม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ตอนที่ได้ยินคำตอบของเธอ พิชิตรู้สึกว่าหัวใจของตนเอง เหมือนถูกมีดแทง เจ็บจนเขาหายใจไม่ออก สีหน้าซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายหัวเราะเบาๆด้วยความเจ็บปวด “ครับ นวิยา คุณมันไร้หัวใจจริงๆ”
นวิยาเม้มกัดริมฝีปาก “ขอโทษนะคะ ความเป็นจริงเราไม่ควรคบกันตั้งแต่แรก คุณรู้มาโดยตลอดว่าฉันชอบใคร คุณเป็นคนสารภาพรักกับฉัน ดังนั้นการที่คุณถูกฉันทำร้าย คุณเป็นคนรนหาที่เอง”
พิชิตหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ดวงตาของเขาค่อยๆแดงก่ำ “ครับ ผมเป็นคนรนหาที่เอง ใช่ครับ ผมเป็นคนสารภาพรักกับคุณเอง แต่ในเมื่อคุณไม่รักผม ทำไมต้องตอบตกลงด้วย?”
นวิยาหลบตาลง ไม่ได้ตอบ
เพราะอะไร
เพื่อลดความระมัดระวังของนัทธีและวารุณี
วารุณีแคร์มาโดยตลอดเรื่องที่เธอใกล้ชิดกับนัทธี ให้เธอออกห่างจากนัทธี นัทธีเองก็ทำตามคำพูดของวารุณี ดังนั้นเธอจะรับได้ยังไง มีวิธีเดียว ก็คือหาแฟน ให้วารุณีและนัทธีคิดว่าเธอยอมถอดใจแล้วจริงๆ
ประจวบเหมาะตอนนั้นพิชิตมาหาเธอ ดังนั้นเธอจึงรับปากไปก็เท่านั้น
เห็นนวิยาไม่ตอบ ภายในใจของพิชิตก็ยิ่งดูถูกตัวเองมากขึ้น
เขาถอดแว่นลงมาแล้วเช็ดตา “นวิยา คุณรู้ไหม ผมรักคุณมาก ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนดี แต่ผมก็ยังรักคุณ แต่ผมคิดไม่ถึงว่า คุณจะใจร้ายกับผมแบบนี้”
“……ขอโทษ” ภายในใจของนวิยาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
เธอไม่รักเขาก็จริง แต่อย่างน้อยเขาก็ถือเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอ
ดังนั้นเธอเองก็รู้ว่าตนทำผิดต่อเขา แต่นอกจากขอโทษแล้ว เธอไม่มีอะไรที่จะทำได้
“คุณไม่ต้องขอโทษ ผมตกลงเลิกกับคุณ นวิยา เราจบกันแค่นี้เถอะ！”
พูดจบ พิชิตวางสาย
นวิยามองโทรศัพท์ ภายในใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าอย่างแปลกพิลึก รู้สึกเหมือนสูญเสียสิ่งสำคัญไป ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวาย
แต่อย่างรวดเร็ว เธอก็ปรับอารมณ์ของตนเอง ใบหน้าของเธอมีความหนักแน่นที่ไม่เปลี่ยนแปลง
เธอไม่ผิด ถูกต้อง ทุกอย่างที่เธอทำ เธอทำเพื่อตัวเอง ดังนั้นเธอไม่มีวันปิด
ทางด้านนี้ พิชิตคุยโทรศัพท์เสร็จ เดินกลับไปหามารุตกับปาจรีย์ด้วยความหดหู่
ปาจรีย์มองดูสภาพของเขา รู้สึกสงสาร “คุณหมอพิชิต คุณเป็นอะไรไหมคะ?”
พิชิตเหมือนไม่ได้ยิน เขานั่งลงบนเก้าอี้ ก้มหน้าลงไม่พูดไม่จา
ปาจรีย์ยักไหล่
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากสนใจตน เธอก็ไม่พูดแล้ว
เธอไม่ใช่คนที่ชอบตื๊อคนอื่น
อย่างรวดเร็ว นัทธีตรวจเสร็จแล้ว หมอเดินออกมา
มารุตรีบขวางเขาเอาไว้ทันที “หมอครับ ประธานของพวกผมเป็นยังไงบ้างครับ?”
ปาจรีย์ยืนอยู่ข้างๆมองดูหมอ
แม้แต่พิชิตที่จมดิ่งอยู่ในความเจ็บปวดของการเลิกรา ก็เงยหน้าขึ้น
หมอถอดแมสก์ “ประธานนัทธีไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ได้รับยาสลบมากเกินไป พวกเราฉีดยาชูกำลังให้เขาแล้ว น่าจะตื่นมาเร็วๆนี้”
“ดีมากเลยครับ” มารุตโล่งอก
ปาจรีย์เองก็ยิ้มแล้ว “ฉันบอกข่าวดีนี้ให้วารุณี”
ได้ยินคำพูดนี้ มารุตเพิ่งนึกขึ้นได้ ยังไม่ได้ถามวารุณี
ดังนั้น เขาจึงรีบถาม： “คุณปาจรีย์ครับ คุณผู้หญิงเป็นอะไรไหมครับ?”
ปาจรีย์กลอกตามองบน “คุณคิดว่ายังไงล่ะคะ ตอนที่วารุณีเห็นรูป เครียดจนกระทบกระเทือนเด็กในท้องแล้วต้องหามส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่ใช่เพราะเชอรีน ไม่แน่ว่าอาจจะเสียลูกไปแล้วก็ได้”
ได้ฟัง มารุตสูดลมหายใจเย็นๆเข้าไป เพิ่งตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงกว่าที่เขาคิด
“แล้วเด็กในท้องของคุณผู้หญิงเป็นอะไรไหมครับ?” มารุตถามอีก
ปาจรีย์ส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไร โชคดีที่ส่งโรงพยาบาลทัน”
“ดีมากเลย” มารุตตบหน้าอก รู้สึกว่าอารมณ์ของตนเอง เหมือนนั่งอยู่บนเครื่องเล่น ขึ้นลง จนแทบจะเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ว
โชคดีที่สุดท้ายทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
ไม่อย่างนั้น ถ้าประธานรู้ว่าคุณผู้หญิงแท้งลูก จะทำเรื่องอะไรลงไปบ้าง ไม่มีใครรู้
นัทธีถูกส่งตัวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
หลังจากปาจรีย์บอกกับวารุณีว่าเขาไม่เป็นอะไร ก็เตรียมที่จะออกจากโรงพยาบาล กลับไปที่บริษัท
เพราะถึงอย่างตอนนี้เธอเป็นคนดูแลบริษัทคนเดียว มีเรื่องหลายอย่างที่เธอต้องทำ
ปาจรีย์ไปได้ไม่นาน นัทธีฟื้นขึ้นมาแล้ว
มารุตพยุงตัวเขาขึ้นมา เอาหมอนหนุนหลังเขา
นัทธีนวดขมับของตนเองที่ยังคงมึนๆ ถามด้วยเสียงเยือกเย็น “ใครวางยาฉัน จับตัวได้รึยัง?”
ในเมื่อมารุตเจอตัวเขา ทั้งยังส่งเขามาที่โรงพยาบาล แสดงว่าต้องรู้ว่าเขาถูกคนวางยา เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่จับตัวคนวางยา
มารุตพยักหน้า “จับได้แล้วครัรบ”
นัทธีหรี่ตาลง “ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร?”
คิดถึงผู้หญิงที่พยายามซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาโมโหจนอยากจะหักคอเธอ
ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนถูกนิรุตติ์วางแผนลอบทำร้าย เขาก็เกลียดการที่มีคนวางยาเขาเป็นที่สุด
ผู้หญิงคนนั้นกล้าทำแบบนี้ ก็ต้องเตรียมใจที่จะถูกเขาแก้แค้น
มารุตหลบตาลงตอบ ：”คือคุณนวิยา”
“อะไรนะ?” นัทธีชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเขา “นายบอกว่าคนที่วางยาฉันคือนวิยา?”
มารุตพยักหน้า “ใช่ครับ”
นัทธีเม้มปาก “ไม่ใช่เธอ คนที่วางยา คือผุ้หญิงอีกคน นวิยามาทันเวลาแล้วไล่ผู้หญิงคนนั้นไป ไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉัน……”
“ไม่ใช่ครับ คนที่วางยาคือคุณนวิยา ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่นกต่อของคุณนวิยาเท่านั้น” มารุตพูดแทรก
รูม่านตาของนัทธีหดเล็ก ใบหน้าของเขาเยือกเย็น “นายพูดว่าอะไรนะ นายบอกว่าเป็นนกต่ออย่างนั้นเหรอ?”
“ถูกต้องครับ” มารุตเทน้ำให้เขา แล้วพูดอธิบายช้าๆ：”ความเป็นจริงแล้วเรื่องทั้งหมด เป็นแผนการของคุณนวิยา คนที่วางยาตัวจริง คือคุณนวิยา คุณนวิยาให้ผู้หญิงคนนั้น แกล้งทำเป็นบอกท่านประธานว่าเป็นคนวางยา แล้วให้ผู้หญิงคนนั้นพาท่านประธานไปที่ห้องรับรอง หลังจากนั้น……”
“หลังจากนั้นนวิยาก็โผล่ออกมา แกล้งทำเป็นเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคิดร้าย ไล่ผู้หญิงคนนั้นไป แล้วพยุงฉันเข้าไปที่ห้องรับรอง?” นัทธีพูดต่อ
มารุตยื่นน้ำให้เขา “ใช่ครับ แบบนี้ ท่านประธานไม่เพียงแต่ไม่สงสัยว่าคนที่วางยาคือคุณนวิยา แล้วยังขอบคุณคุณนวิยาที่โผล่มาช่วยคุณหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นคุณนวิยาก็พยุงท่านประธานเข้าไปในห้อง แล้วใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงปลอมเป็นคุณผู้หญิงเพื่อยั่วยวนท่านประธาน มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับท่านประธาน”
เมื่อถึงเวลา นวิยาก็สามารถบอกกับคนนอกว่าตนเองช่วยประธาน แต่กลับถูกประธานคิดว่าเธอเป็นคุณผู้หญิงแล้วทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ
หลังจากนั้นท่านประธาน ก็ต้องกลายเป็นแพะรับบาปข่มขืนนวิยา แล้วต้องรับผิดชอบนวิยา
ทั้งหมดนี้ถึงแม้มารุตจะไม่ได้พูดออกมา แต่นัทธีก็คิดได้แล้วเหมือนกัน
ชั่วขณะหนึ่ง แรงกดดันรอบตัวนัทธีลดลง นัยน์ตาของเขาฉายเจตนาฆ่าที่ทำให้คนหวาดกลัว
“แล้วยังไงต่อ?” นัทธีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
เขาไม่เชื่อว่าเรื่องจะเรียบง่ายแค่นี้
มารุตได้ฟัง จึงรีบพูดต่อ： “คุณนวิยาทำแบบนี้ จุดประสงค์ก็คืออยากจะฉวยโอกาสนี้ขึ้นเป็นภรรยาของท่านประธาน ดังนั้นเธอเชิญนักข่าวมากมาย เตรียมที่จะบุกเข้าไปในห้องรับรอง เปิดเผยเรื่องระหว่างท่านประธานกับเธอ แบบนี้ท่านประธานจะได้กลายเป็นคนผิดที่ข่มขืนเธอ ต้องรับผิดชอบเธอ”
พูดถึงตรงนี้ เขารู้สึกกลัวขึ้นมา
ตอนนั้น เขากับปาจรีย์เพิ่งพาประธานนัทธีเข้าไปในรถ เตรียมที่จะไปโรงพยาบาล เห็นนักข่าวกลุ่มใหญ่บุกเข้าไปในโรงแรมด้วยความรีบร้อน ทั้งยังพูดอีกว่าบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปนอกใจ
เขากับปาจรีย์เข้าใจทุกอย่างทันที นวิยาต้องเป็นคนเชิญนักข่าวพวกนี้มาแน่นอน
ดังนั้นเขารู้สึกโชคดีมาก ที่พาท่านประธานออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ข่าวเกี่ยวกับท่านประธานนอกใจไปคบนวิยา ต้องว่อนไปทั่วโซเชี่ยล ปิดยังไงก็ปิดไม่ได้