บทที่ 510 นกประหลาดอีกตัว
บทที่ 510 นกประหลาดอีกตัว
ผู้เฒ่ามี่ยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าซูอันยอมตกลงอย่างเชื่อฟัง แต่หลังจากที่เขาหันหลังจะเดินจากไป เขากลับหยุดกะทันหัน “มีสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องเตือนเจ้าเอาไว้ก่อน เจ้าต้องไม่เปิดกล่องใบนั้นโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อชีวิตเจ้า!”
เขาเตือนซูอัน “อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”
ซูอันตกใจ “อันตรายขนาดนั้นเชียว!?”
“อย่าเปิดมัน!” ผู้เฒ่ามี่สั่ง
เมื่อพูดจบ ร่างของเขาก็หายไป
ซูอันเงียบไป อะไรจะอยู่ในนั้นกันนะ? จิตใจของมนุษย์เป็นสิ่งที่ชวนฉงน ถ้าผู้เฒ่ามี่ไม่เตือนเขาว่าอย่าเปิดมันเด็ดขาด เขาคงไม่มีความอยากที่จะเปิดดูมันมากยิ่งขึ้นขนาดนี้…
ชายหนุ่มยังจำคำเตือนบนบรรจุภัณฑ์หลอดไฟจากโลกที่แล้ว มันเขียนเตือนไว้ว่า ‘ห้ามรับประทาน’ หากเป็นคนที่ยังมีสติดีอยู่คงไม่มีใครคิดจะเอาหลอดไฟมากินแน่นอน แต่เมื่อเห็นคำเตือนเช่นนี้มันจึงมีบางคนที่คิดสงสัยและลองทำอะไรโง่ ๆ อยู่บ้าง
มีเด็กคนหนึ่งในโรงเรียนของเขาที่เข้าใจชัดเจนว่าเหตุใดจึงไม่สามารถเอาหลอดไฟดวงกลมเข้าปากได้ แต่เขาแค่ไม่สนใจคำเตือน และด้วยความอยากรู้อยากลอง เด็กคนนั้นจึงห่อหลอดไฟไว้ด้วยถุงยางอนามัย เพราะคิดว่ามันจะหล่อลื่นและดึงกลับออกมาง่าย
ในท้ายที่สุด ความเป็นจริงได้สอนบทเรียนอันโหดร้ายแก่เขา นักเรียนและครูทุกคนในโรงเรียนได้เห็นน้ำตาของเขาไหลอาบหน้าขณะที่เขาวิ่งไปห้องพยาบาลพร้อมกับหลอดไฟที่ห่อด้วยถุงยางอนามัยจุกอยู่ในปาก จนถึงทุกวันนี้ ผู้คนก็ยังจำวีรกรรมนี้ของเขาได้และเอ่ยปากทักทุกครั้งที่เจอเขา
แต่ข้าแค่จะขอแง้มดูหน่อยเดียวเองมันคงไม่เป็นอะไรหรอกจริงไหม?
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยสลัดความรู้สึกอันตรายที่ซุ่มซ่อนอยู่ในจิตใจของผู้เฒ่ามี่ได้เลยสักครั้งเวลาเจอกัน ตาเฒ่าคนนี้มีเจตนาแอบแฝงอย่างแน่นอน ซูอันจะปล่อยให้ชายชราควบคุมเขาแบบนี้ต่อไปไม่ได้!
เขาต้องหาทางหลุดพ้น!
แต่เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งของชายชรา ซูอันก็รู้สึกท้อแท้ทันที เว้นแต่ชายหนุ่มจะมียาพิษที่ทรงพลังอย่างน้ำตาสีชาดแห่งมารดรเซียง กลโกงและลูกเล่นทั้งหมดของเขารวมกันคงไม่สามารถช่วยเขาได้
การเพิ่มระดับการบ่มเพาะคืองานที่เร่งด่วนที่สุดของข้า!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูอันจึงตรวจสอบจำนวนคะแนนความโกรธแค้นที่ตัวเองรวบรวมมาได้ทันที
คะแนนทั้งหมดที่เขามีตอนนี้เพียง 71,915 คะแนน!
น้อยมาก!
ซูอันขมวดคิ้ว เจ็ดหมื่นดูเหมือนมาก แต่การจับรางวัลหนึ่งครั้งต้องใช้หนึ่งร้อยคะแนน และโดยเฉลี่ยแล้วเขาจะได้ผลไม้พลังชี่ เพียงหนึ่งผลทุก ๆ 10 ครั้ง เมื่อคำนวณอย่างนี้ตัวเลขเจ็ดหมื่นนั้นไม่มากเลย
เขารู้ว่าเมื่อเทียบกับช่วงแรก ๆ ที่ได้ระบบคีย์บอร์ดมา อัตราการสะสมคะแนนความโกรธแค้นปัจจุบันนี้ค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกัน อย่างไรก็ตาม ยิ่งระดับการบ่มเพาะของตัวเองสูงเท่าไร ปริมาณของผลไม้พลังชี่ที่เขาต้องใช้เพื่อเลื่อนระดับก็ยิ่งมากขึ้นจนน่ากลัวเท่านั้น
ข้าต้องการวิธีใหม่ในการสะสมคะแนนความโกรธแค้นให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดไปได้พักใหญ่ ๆ ชายหนุ่มก็ไม่สามารถคิดวิธีการที่น่าทึ่งใด ๆ ได้ไม่ว่าเขาจะพยายามเค้นสมองมากแค่ไหนก็ตาม
เขารู้สึกหมดหนทางและไม่มีอะไรทำนอกจากเริ่มสุ่มรางวัล
เนื่องจากเขาอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้ว เขาจึงล้างหน้าสองสามครั้งแล้วกดปุ่ม ‘Enter’
หลังจากมหกรรม ‘ขอบคุณที่ร่วมสนุก!’ จบลง เขาก็ได้รับผลไม้พลังชี่ทั้งหมด 72 ผล ไม่มีทักษะหรือของวิเศษใด ๆ โผล่มาเลย
คิดไว้แล้วเชียว ของดี ๆ จะออกมาง่าย ๆ ได้ยังไง?
แต่แล้วหลังจากที่ชายหนุ่มโยนผลไม้พลังชี่เข้าปากจนหมด เขาสัมผัสได้ถึงพลังชี่ภายในที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายและรวมตัวกันที่อักขระตัวที่เก้าของเขา
ห๊ะ?
ซูอันลุกขึ้นยืนทันที เขาพบว่าอักขระตัวที่เก้าของตัวเองเต็มแล้ว!
ซูอันจำได้ว่าการจะเติมเต็มอักขระตัวที่เก้าต้องใช้ผลไม้พลังชี่ถึง 2584 ผล ก่อนหน้านี้เขากินผลไม้พลังชี่ไปเพียง 320 ผลและเมื่อครู่กินเข้าไปอีก 72 ผลเท่านั้น มันเป็นไปได้ยังไง?
จากนั้นเขานึกออกว่าเขาได้รับบาดเจ็บจนเกือบตายจากการโจมตีของมังกรในหุบเขามังกรซ่อน
แก่นแท้ของวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ อาศัยการถูกทุบตีเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะ!
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ยังไม่สมเหตุสมผล! เมื่อครั้งหมี่ลี่โจมตีเขาจนกระทั่งเกือบจะตาย เขาอาศัย ‘เส้นใยสุขสันต์’ รักษาพลังชีวิตไว้ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาควรตายไปแล้วหลายครั้ง! แต่ทำไมครั้งนี้ผลของการโจมตีของมังกรตัวเดียวจึงมากขนาดนี้?
การโจมตีครั้งที่สองที่ถูกดูดซับโดยจี้ของซางหลิวอี้นับด้วยหรือไม่?
ก่อนหน้านี้เขาเคยใช้เวลาพยายามหาอัตราเพิ่มระดับการบ่มเพาะของ วิชาวัฏจักรหงส์อมตะ แต่วันนี้ชายหนุ่มก็เริ่มสับสนอีกครั้ง สมมติฐานก่อนหน้านี้ของตัวเองถูกล้มล้างทั้งหมด
เฮ้อ…บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่นักคณิตศาสตร์เท่านั้นที่จะเข้าใจได้
ซูอันส่ายหัว เขาเลิกคิดที่จะหาอัตราคำนวณต่อไป
ตอนนี้ มีปัญหาเร่งด่วนมากกว่านั้น เมื่อตอนที่ชายหนุ่มไปถึงจุดสูงสุดของระดับที่สองเขาได้รับทักษะจ้าววายุ แล้วตอนนี้มีทักษะอื่นรอเขาอยู่หรือเปล่า?
ซูอันตรวจสอบตัวเองแล้วค้นพบว่าในอักขระตัวที่เก้าปรากฏเส้นโครงร่างของนกตัวใหญ่ออกมาอย่างคลุมเครือ
“นกตัวใหญ่อีกตัวงั้นเหรอ?” ซูอันทำหน้าแปลก ๆ นี่ข้ามีความสัมพันธ์พิเศษบางอย่างกับพวกนกตัวใหญ่หรือไง?
ร่างกายของจ้าววายุเป็นสีขาวเหมือนหิมะ มีขนหางสีแดง แต่ร่างของนกตัวใหญ่ตัวนี้เป็นสีฟ้าครามและดูเหมือนห่าน มันแตกต่างจากรูปลักษณ์อันโอ่อ่าของจ้าววายุ นกตัวนี้ดู…น่ารักกว่ามาก!
อย่างไรก็ตาม สายตาที่หยิ่งทรนงและไม่ยอมอ่อนข้อของมันบอกเขาว่าจริง ๆ แล้วมันไม่ได้น่ารักอย่างที่ตามองเห็น
ที่ด้านล่างของรูปนกตัวใหญ่นี้มีตัวอักษรตัวเล็ก ๆ เขียนกำกับอยู่ : ‘นกเป็ดน้ำสีคราม’
นกเป็ดน้ำสีคราม… เป็นบุตรอีกตัวหนึ่งในเก้าตัวของหงส์อมตะ ซูอัน เคยสงสัยเมื่อเขาเห็นจ้าววายุเป็นครั้งแรก ในที่สุดข้อสงสัยของตัวเองก็ได้รับการยืนยัน
ว่าแต่ไอ้เจ้านกเป็ดน้ำนี้จะทำอะไรได้?
หลังจากประสบการณ์กับจ้าววายุก่อนหน้านี้ เขาโคจรพลังชี่ไปยังอักขระที่มีรูปนกเป็ดน้ำสีครามจาหรือกอยู่ เมื่อพลังชี่ของเขาปกคลุมทั้งหมด ดวงตาของนกเป็ดน้ำสีครามก็ส่องประกาย จากนั้นร่างมายาของนกเป็ดน้ำสีครามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
ซูอันรู้สึกราวกับว่าน้ำในอ่างของเขาให้ความรู้สึกที่สบายเพิ่มขึ้นมาก จากนั้นจู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้น แล้วก็ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองจมลงไปในอ่าง
เขาค้นพบด้วยความตกใจว่าตัวเองสามารถหายใจใต้น้ำได้เหมือนหายใจปกติบนบก! เขายังรู้สึกว่า ตราบใดที่ชายหนุ่มมีพลังชี่มากพอที่จะหล่อเลี้ยงนกเป็ดน้ำสีคราม เขาก็สามารถอยู่ใต้น้ำได้นานเท่าใดก็ได้ตามที่ต้องการ
ซูอันรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง การต่อสู้หลายครั้งของเขาลงเอยด้วยการตกลงไปในน้ำ แม้จะรู้วิธีว่ายน้ำ แต่ก็ยังไม่สะดวกนัก แต่ด้วยทักษะนี้ เขาสามารถเปลี่ยนแม่น้ำ ทะเล หรือมหาสมุทรให้กลายเป็นชัยภูมิที่ได้เปรียบของตัวเองได้!
อีกความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเขา เนื่องจากเขาสามารถใช้จ้าววายุพุ่งไปข้างหน้าได้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเพ่งจิตในคำสั่งเดียวกันกับ นกเป็ดน้ำสีคราม?
เขาใช้นกเป็ดน้ำสีครามในลักษณะเดียวกับที่เขาใช้จ้าววายุ โดยเพ่งจิตไปทางประตู ทันใดนั้นน้ำในอ่างทั้งหมดก็ถาโถมเข้าหาประตูราวกับคลื่นยักษ์
ประตูถูกน้ำพังทลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แม้แต่กำแพงรอบ ๆ ก็ยังเต็มไปด้วยรูราวกับถูกลูกดอกนับสิบเจาะ!
แต่ก่อนที่ซูอันจะทันได้รู้สึกตื่นเต้นใด ๆ เขาก็ได้เห็นฉู่ฮวนเจายืนเนื้อตัวเปียกโชกอยู่ไม่ไกลจากประตูที่พังทลาย นางยืนนิ่งอึ้งราวกับเพิ่งได้เห็นบางสิ่งที่ไม่นางเคยคิดว่าจะได้เห็น
ซูอันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฮวนเจา เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” โชคดีที่ประตูและผนังดูดซับแรงกระแทกได้เกือบทั้งหมด จึงช่วยลดอันตรายต่อนางได้
“ข้า…สบายดี…” ฉู่ฮวนเจาตอบโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นนางก็หลับตาแล้วกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก แก้มของนางเป็นสีแดงสดทันที “พี่เขย ท่านมันโรคจิต!”