เป๋าฮวนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง
ความหมายของเฟิงหานชวนก็คือ ทั้งคู่นอนกอดกัน?
นี่…ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ใช่สามีภรรยากัน แบบนี้จะใกล้ชิดกันเกินไปหน่อยไหม?
แต่ว่าในหัวของเป๋าฮวนความคิดตีกันไปหมด บางทีการนอนกอดกันจะสามารถเบนจุดสนใจของเฟิงหานชวนได้ ไม่ให้เขาอาการกำเริบ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้
“ก็ได้” เธอตกลงแล้ว
ชายหนุ่มเหมือนจะตะลึง ริมฝีปากบางของเขายิ้มนิดหน่อย ข่มความตื่นเต้นไว้ “ฮวนฮวน คุณยินยอมจริงเหรอ?”
“อืม แค่นอนกอดกันก็ไม่มีอะไรสักหน่อย” เป๋าฮวนพยายามปลอบตัวเอง
จากนั้นเธอยื่นมือออกมากอดเอวหน้าของชายหนุ่มไว้ จากนั้นก็ซุกหน้าในอ้อมกอดของเขา แล้วรีบพูดขึ้น “นอน รีบนอนได้แล้ว”
เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว ก็เหมือนยาที่ดีที่สุดในโลก ล้างความคิดของเฟิงหานชวนจนหมด ราวกับล้างสิ่งสกปรกออกไปหมด
ในตอนที่ทั้งคู่นอนกอดกัน เสียงริงโทนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศแสนดีแบบนี้
“ติ๊งติ๊งติ๊งติ๊งติ๊ง…”
เป๋าฮวนฟังอยู่หลายวินาที เธอเงยหน้าขึ้น เอานิ้วจิ้มหน้าอกของชายหนุ่ม แล้วพูดขึ้น “เฟิงหานชวน เหมือนว่าจะเป็นโทรศัพท์ของคุณ”
เฟิงหานชวนได้ยินแล้ว เพียงแต่เขาไม่อยากปล่อยเป๋าฮวน ดังนั้นจึงไม่ยอมปล่อยมือออกง่าย ๆ
ตอนนี้เขาทำได้เพียงยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนหัวเตียง วางไว้ตรงหน้าแล้วมองดู เป็นสายของผู้ช่วยพิเศษซูอวี่ เป๋าฮวนก็เห็นพร้อมกัน
“คุณรีบรับเถอะ สายของซูอวี่ น่าจะเป็นเรื่องด่วนของบริษัท” เป๋าฮวนคิดแบบนี้
เฟิงหานชวนรับสายทันที ขณะเดียวกันก็กดเปิดลำโพง
“ประธานเฟิงครัง บันทึกการโทรของหลิวหลี่ถงเมื่อสามปีก่อน มีการโทรลึกลับอยู่สองครั้งจริงครับ แสดงว่าเป็นสายจากต่างประเทศ เป็นวันที่คุณนายเสียชีวิตพอดี แต่ด้านเทคโนโลยีบอกว่าไม่แน่ว่าจะเป็นสายจากต่างประเทศ อาจจะถูกซ่อน IP ทางด้านนั้นกำลังสืบหาอยู่ครับ”
การรายงานของซูอวี่ดังก้องในห้องนอนใหญ่ทันที
“สืบต่อไป” เสียงของเฟิงหานชวนดุดันเป็นพิเศษ
“ครับ” ซูอวี่น้อมรับคำสั่ง
จากนั้นเฟิงหานชวนก็วางสายไป โยนโทรศัพท์ไปที่โต๊ะหัวเตียง แล้วยื่นมือมากอดหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด
เป๋าฮวนเอนตัวเข้าอ้อมกอดของเฟิงหานชวน ดวงตาตกตะลึงจนกะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นก็เอ่ยปากพึมพำ “เฟิงหานชวน ฉันรู้สึกว่าคำเรียบของซูอวี่…เรียกผิดหรือเปล่า…”
เมื่อครู่ตอนที่ได้ยินซูอวี่รายงาน แล้วพูดถึงเธอ เรียกเธอว่า “คุณนาย” แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่ภรรยาของเฟิงหานชวนแล้ว
“เขาเพียงแค่เรียกคุ้นเคยแล้ว คุณคงไม่โทษเขานะ?” เฟิงหานชวนกอดเป๋าฮวนแน่นยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับกลัวว่าเธอจะโมโห กลัวว่าเธอจะหนีไป
เป๋าฮวนส่ายหน้า พูดขึ้น “ไม่เป็นไร ก็แค่ครั้งหน้า คุณอธิบายกับเขาหน่อยเถอะ”
เพียงแต่เมื่อเธอพูดประโยคนี้จบ เฟิงหานชวนกลับเงียบไป
เขาไม่ได้ตอบรับเธอ เพราะว่านี่คือการยอมรับของเขา
เป็นเขาที่ให้ซูอวี่เรียกเธอว่า “คุณนาย”
ในสายตาของเขา เธอเป็นภรรยาของเขามาโดยตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเลยสักนิด
“อ่อใช่ ดูท่าน่าจะมีเบาะแสแล้ว คงจะใกล้หาคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว” เป๋าฮวนไม่ได้สนใจว่าเฟิงหานชวนตอบรับหรือไม่ แล้วพูดต่อ
ครั้งนี้ เป็นเฟิงหานชวนที่เอ่ยขึ้น “อืม ใกล้แล้ว ใกล้หาคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว”
“เขาทำให้พวกเราต้องแยกกันสามปี ผมไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่”
ประโยคหลังนั้น เขาพูดเสียงต่ำ แต่กลับเคร่งขรึมเป็นพิเศษ ทำให้คนรู้สึกตัวสั่น
แม้แต่เป๋าฮวนที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ก็ยังรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอถามขึ้น “คุณวางแผนจะ…ลงโทษเขายังไง?”
“ดูสถานการณ์ก่อน” เฟิงหานชวนไม่ได้ตอบหญิงสาวในอ้อมกอด
เรื่องบางเรื่อง โหดร้ายเกินไป เขาไม่อยากจะให้เธอรู้
เขาไม่อยากทำให้หู ทำให้ความคิด ทุก ๆ อย่างของเธอต้องแปดเปื้อน
ทุกอย่างของเธอ ควรจะบริสุทธิ์
“ก็ได้” เมื่อเห็นเฟิงหานชวนไม่พูด เป๋าฮวนก็ไม่ได้จี้ถามอีก
โดยสรุปคือถ้าจับคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้ก็ดี จะปล่อยเขาไปไม่ได้อีกแล้ว
ในไม่ช้า ภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบมากอีกครั้ง
มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ประสานกัน
เป๋าฮวนง่วงแล้ว จึงค่อย ๆ หลับไป ส่วนเฟิงหานชวนก็สังเกตได้ว่าสาวในอ้อมกอดหลับสนิท เหมือนกับมีความรู้สึกปลอดภัยแล้ว จึงหลับตาลง
…
ตื่นจากการนอนหลับที่แสนสบาย ก็เช้าแล้ว
ในตอนที่เป๋าฮวนลืมตาขึ้น ตัวเองยังนอนอยู่ในผ้าห่ม ผ้าห่มห่มตัวไว้อย่างดี เพียงแต่คนที่อยู่ด้านข้างไม่เจอแล้ว
หือ?
เธอจำได้ว่า ตัวเองกับเฟิงหานชวนนอนกอดกัน เฟิงหานชวนล่ะ?
หรือว่า…เขาอาการกำเริบแล้ว?
เป๋าฮวนรีบลุกขึ้นในทันที เธอเลิกผ้าห่มออก พุ่งตัวเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำไม่มีคน เธอก็พุ่งเข้าไปในห้องแต่งตัว ห้องแต่งตัวก็ไม่มีคน
เธอเหลือบมองไปที่ระเบียง ก็ไม่มีคน เธอรีบลงไปด้านล่าง เดินลงชั้นล่างไปด้วยเรียกไปด้วย “เฟิงหานชวน คุณอยู่ไหน! เฟิงหานชวน คุณไปไหน!”
จนกระทั่งเธอเดินมาถึงชั้นหนึ่ง ก็หยุดฝีเท้าลง
เฟิงหานชวนยืนอยู่ที่ปากบันไดของชั้นหนึ่ง ใบหน้ายิ้มอ่อน กำลังมองเธออยู่
“เฟิงหานชวน นายไม่ได้อาการกำเริบใช่ไหม?” เฟิงหานชวนรีบเดินไปข้างหน้าเขา แล้วถามขึ้นอย่างใจร้อน
“ตื่นมาแต่เช้าก็เป็นกังวลอาการป่วยของผม?” เฟิงหานชวนยิ้มพึงพอใจ
เป๋าฮวนมองดูเขาอยู่ครู่หนึ่ง เฟิงหานชวนท่าทางดูปกติดี เธอแอบถอนหายใจ
“คุณตื่นเช้าจัง รีบจะไปทำงานที่บริษัทเหรอ? เหมือนว่าคุณจะไม่ได้ไปจัดการธุระที่บริษัทหลายวันแล้วใช่ไหม? งั้นคุณรีบไปเถอะ ฉันเรียกรถกลับโรงแรมเอง วันนี้ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว” เป๋าฮวนพูดเยอะแยะมากมาย เธอรีบพูดออกมาก่อน ก็เพื่อให้เฟิงหานชวนได้เตรียมใจ
เมื่อคืนนอนที่นี่แค่คืนเดียวก็พอแล้ว เธอรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ เธอจึงเตรียมตัวกลับไปอยู่ที่โรงแรม
“สำหรับอาการป่วยของคุณ อีกไม่กี่วันฉันจะไปเมืองเหิงซื่อแล้ว จะอยู่เป็นเพื่อนคุณไม่ได้แล้ว คุณกินยาเองเถอะ” เป๋าฮวนพูดเสียงเบา แต่ในใจกลับรู้สึกผิด
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองใจดำไปหน่อย ในเมื่อเฟิงหานชวนก็คือคนป่วยคนหนึ่ง
เมื่อคืนพวกเขานอนด้วยกัน เป็นการนอนที่บริสุทธิ์มาก ๆ เฟิงหานชวนจึงอาการไม่กำเริบ
“ก่อนที่จะไปเมืองเหิงซื่อ พักอยู่ที่นี่ ได้ไหม?” เฟิงหานชวนยื่นมือมาจับมือเล็กของเป๋าฮวน
เป๋าฮวนตะลึง รู้สึกว่าฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มเย็นชุ่ม จึงพูดอย่างทนไม่ได้ “ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณแล้ว ฉันอยู่ที่นี่ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”
“แต่ว่าฮวนฮวน ตอนนี้พวกเราคือเพื่อนนอนกัน ดังนั้นคุณสามารถอยู่ที่นี่ได้” เฟิงหานชวนหัวเราะเบา ๆ อ้าแขนออกกอดเธอไว้
เป๋าฮวนถลึงตาโต “???”
บ้าอะไร!
จู่ ๆ ภาพก็เปลี่ยนไป!
ทั้ง ๆ ที่กำลังคุยเรื่องจริงจังกัน ผลกลายเป็นว่าเปลี่ยนเรื่องในทันที
“ฮวนฮวน ทำไมถึงไม่พูด? หรือว่าเขินเหรอ?” เฟิงหานชวนไม่ได้หยุด แต่ยังคงถามต่อไป
เขารู้ว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจะถอยไม่ได้ และจะต้องรุกไปข้างหน้า
“ฉัน…” เป๋าฮวนเอ่ยปาก ด้านหน้าของเธอพร่ามัว เธอพูดติด ๆ ขัด ๆ “เหมือนฉันจำได้ว่าฉันพูดว่า ฉันแค่ล้อเล่นนะ…”
“คุณไม่ได้ล้อเล่น ผมตกลงแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเราก็คือความสัมพันธ์แบบนั้น” เฟิงหานชวนปล่อยเธอออก สองมือจับบ่าเรียวบางของเธอ แล้วมองเธออย่างจริงจัง
เป๋าฮวนรู้สึกในหัวสมองยุ่งวุ่นวายไปหมด
วินาทีต่อมา ชายหนุ่มก้มหน้าลง จูบลงบนริมฝีปากของเธอ