ชิงโม่พยักหน้า：“ใช่ครับ คุณชายลี่ คุณมีภรรยาและลูกแล้ว ภรรยาของคุณคือเจียงหยุนเอ๋อ และคุณมีลูกชายคนหนึ่งชื่อเจียงซิ่งหวี ตอนนี้ภรรยาของคุณก็กำลังตั้งท้องอยู่ด้วย ทุกคนในครอบครัวต่างก็รอคุณกลับไปที่เมืองจิ่งเฉิง ”
ลี่จุนถิงส่ายหัวไปมา：“เป็นไปไม่ได้ ”
ชิงโม่ก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา ：“คุณชายลี่ คุณเชื่อผม ผมไม่โกหกคุณแน่ คุณดูนี่สิ”
ชิงโม่พูดพลางหยิบรูปถ่ายที่อยู่ในกระเป๋าออกมา
ในรูปเป็นภาพครอบครัวสามคนอยู่ริมลำธาร ยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข และชายในภาพดังกล่าวก็คือลี่จุนถิง
เมื่อลี่จุนถิงเห็นรูปภาพนั้นเขาก็ตกตะลึงนิ่งอึ้งไป
มองผู้หญิงในรูปที่ยิ้มอย่างมีความสุข ลี่จุนถิงก็แตะไปที่รูปนั้นโดยไม่รู้ตัว
เมื่อมองเห็นผู้หญิงคนนี้ลี่จุนถิงก็รู้สึกคุ้นเคย และรู้สึกเศร้าไปด้วย แต่เขาก็มั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยปรากฏในภาพความจำของเขามาก่อน
ชิงโม่มองไปที่ดวงตาของลี่จุนถิงราวกับจะหวั่นไหวเล็กน้อย หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเมื่อลี่จุนถิงเห็นรูปนี้แล้วจะพอนึกอะไรขึ้นมาได้บ้าง
“เป็นไปไม่ได้”ลี่จุนถิงไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองมีครอบครัวอยู่แล้ว เลยส่งคืนรูปภาพให้ชิงโม่
“คุณชายลี่ รูปภาพใบนี้เป็นหลักฐานยืนยัน” ชิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“งั้นตามที่คุณบอกที่ซูซานบอกว่าเธอเป็นคู่หมั้นของผม มันก็เป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ ? ”ลี่จุนถิงเอ่ยถามเสียงเข้ม
ลี่จุนถิงจำได้ว่าหลังจากที่เขาฟื้นจากอาการบาดเจ็บ คนที่เขาเห็นคนแรกก็คือซูซาน ในช่วงเวลาที่เขารู้สึกเหงาและเดียวดาย เขาก็เปิดใจยอมรับให้กับซูซานโดยไม่รู้ตัว
และในตอนนี้ที่บ้านของซูซานทุกคนต่างก็ปฏิบัติตัวกับเขาเป็นอย่างดี เคารพนับถือเขา เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดนี้ซูซานกำลังโกหกเขาอยู่
ชิงโม่พยักหน้า：“คุณชายลี่ คุณซูซานเธอโกหกคุณจริงๆ ทะเบียนสมรสของคุณกับ คุณนายอยู่ที่เมืองจิ่งเฉิง หากคุณไม่เชื่อก็กลับไปดูได้”
“คุณคงไม่ได้คิดจะหลอกผมให้ไปที่เมืองจิ่งเฉิงหรอกนะ คุณมีแผนร้ายอะไรหรือเปล่า ? ”ลี่จุนถิงนึกสงสัยในตัวชิงโม่ขึ้นมา
หากให้เขาเลือกที่จะต้องเชื่อในสิ่งที่ชิงโม่พูด เขายอมเชื่อในสิ่งที่ซูซานพูดมากกว่า
“คุณชายลี่ นอกจากรูปภาพนี้ผมยังมีหลักฐานอื่น”ชิงโม่พูดจบก็หยิบนิตยสารและหนังสือพิมพ์ออกมาจากกระเป๋า “หนังสือพิมพ์พวกนี้ล้วนมีข่าวที่เกี่ยวข้องกับคุณทั้งสิ้น ทุกอย่างยืนยันได้ว่าคุณอาศัยอยู่ที่เมืองจิ่งเฉิง และยังมีนี่ อันนี้ และนี่คือหนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์ข่าวคุณกับตระกูลส้งประกาศแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ และคุณเองก็ยินยอมที่จะแต่งงานกับคุณส้งหวั่นหวั่น เพียงเพราะคุณอยากให้เป็นของขวัญกับคุณนายกลับกลายเป็นว่าทำให้ท่านปู่ลี่ไม่พอใจมาก และก็มีเสียงคัดค้านจากคนในครอบครัว”
ชิงโม่ต้องการจะใช้เรื่องในอดีตระหว่างเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงมากระตุ้นความจำเขา
เพราะในใจของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อเป็นคนที่สำคัญที่สุด
ลี่จุนถิงขมวดคิ้ว และไม่พูดอะไร
มองไปที่หนังสือพิมพ์เหล่านี้ล้วนเขียนถึงเรื่องราวของเขาจริงๆ หากมีคนที่ชื่อนามสกุลเดียวกันกับเขา แต่หน้าตาก็ไม่ควรจะเหมือนกันอย่างกับแกะแบบนี้ แต่ลี่จุนถิงก็ยังคงสงสัยว่าชิงโม่อาจจะสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมาก็เป็นได้
เมื่อชิงโม่เห็นว่าลี่จุนถิงไม่ได้พูดอะไร เขาก็พูดต่อไปว่า ：“แล้วยังมีนี่อีก นี่คือรูปภาพชีวิตประจำวันของคุณกับคุณนาย ในนั้นยังมีอีกมาก และตอนนี้สถานการณ์ในบริษัทก็ย่ำแย่มาก ลูกนอกสมรสของพ่อคุณกับลูกพี่ลูกน้องของคุณกำลังคว้านซื้อหุ้นของบริษัท และคุณปู่ของคุณก็ป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมองจนต้องเข้าโรงพยาบาล พ่อแม่ของคุณก็หย่าร้างกัน ตอนนี้ที่บริษัทมีภรรยาคุณกับพี่สาวของคุณดูแลบริหารอยู่ แต่ยังไงพวกเธอก็เป็นผู้หญิงทั้งคู่และประสบการณ์ก็ยังน้อยอยู่มาก ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านแย่มาก ”
เมื่อชิงโม่ พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม ลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วตาม
น้ำเสียงของชิงโม่จริงจัง ：“คุณชายลี่ หากคุณยังจำไม่ได้ และหากคุณยังกลับไปไม่ได้ ไม่รู้จริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่แน่ว่าที่คุณทุ่มเททำงานหนักเพื่อบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปมาโดนตลอดถึงคราวนี้คงได้พังทลายไปแน่ ”
นี่ไม่ได้เจตนาพูดเพื่อให้ตกใจ ชิงโม่ได้ยินซู่จี้งยี้พูดว่า บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปดูภายนอกอาจจะไม่มีปัญหาอะไร มีเพียงหุ้นที่ร่วงลง แต่ลับหลังก็ถูกลี่หยูนห่วนกับลี่หุยทำมันจนเละเทะไปหมด
ลี่จุนถิงยังคงขบคิดกับคำพูดของชิงโม่ว่าเรื่องราวที่พูดมานั้นจะจริงเท็จแค่ไหน
ชิงโม่คิดว่าตอนนี้ควรให้เวลากับลี่จุนถิงได้คิด และทบทวนทุกอย่างช้าๆ
หากลี่จุนถิงยังจำอะไรไม่ได้ เขาคงต้องใช้แผนใหม่เพื่อรับมือ
“คุณชายลี่ คุณก็ลองนึกดูนะครับ หากคุณนึกอะไรออก ก็ติดต่อผมมาได้ ผมพร้อมจะพาคุณกลับไป” ชิงโม่พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ก่อนไปก็ยังมองไปที่ลี่จุนถิงอย่างมีนัยที่ต้องการสื่อ
ลี่จุนถิงนั่งอยู่ในห้องเป็นเวลานาน จากนั้นพนักงานก็เข้ามาแจ้งเตือนเพื่อให้เขาออกจากห้อง เขาถึงเพิ่งจะเดินออกไป
ลี่จุนถิงออกจากห้างทันที เดิมทีเขามาที่นี่เพื่อต้องการที่จะซื้อของขวัญให้ซูซาน แต่เพราะคำพูดของชิงโม่ทำให้เขาหมดอารมณ์
ระหว่างทางกลับไป ในสมองของลี่จุนถิงมีแต่ภาพของตัวเองกับเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่ออยู่เต็มไปหมด
พอถึงบ้าน ซูซานก็รอเขาอยู่นานแล้ว
“จุนถิง ทำไมคุณเพิ่งกลับมาตอนนี้ คุณไปไหนมาค่ะ?”เมื่อซูซานเห็นลี่จุนถิงเดินเข้ามา ก็รีบทักเขาทันที
กลับมาจากข้างนอก เธอเอาขนมมาฝากลี่จุนถิง แต่กลับได้ยินคนใช้รายงานว่า ลี่จุนถิงออกไปแล้ว
ซูซานถามว่าทำไมถึงไม่มีใครตามไปด้วย คนใช้บอกว่าลี่จุนถิงไม่ยอมให้ตามไป
พอไม่รู้ว่าลี่จุนถิงไปไหน ซูซานทำได้เพียงนั่งรออยู่ที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ
แต่เมื่อเห็นว่าลี่จุนถิงกลับมาแล้ว ซูซานก็โล่งใจ เพราะ……ลี่จุนถิงไม่ใช่คนที่เธอจะกักขังเอาไว้ได้ เธอจึงเป็นกังวลอยู่ตลอด
“ผมไปเดินห้างมา” ตอนนี้สภาพของลี่จุนถิงค่อนข้างจิตตก แล้วเขาก็ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะตอบคำถามของซูซาน
ซูซานขมวดคิ้วแล้วพูดว่า ： “คุณไปเดินห้าง? ไปซื้อเสื้อผ้าเหรอคะ ? ให้คนใช้เอามาให้คุณก็ได้ จำเป็นที่คุณจะต้องไปด้วยตัวเองเลยเหรอ ”
ลี่จุนถิงเพียงแค่ยกยิ้มเท่านั้น
ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะบอกซูซานว่าเขาต้องการไปซื้อของขวัญให้เธอ
“คุณเป็นอะไรไป ? ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นคะ？” เมื่อซูซานเห็นลี่จุนถิงเหมือนไม่สบอารมณ์ และไม่สนใจเธอเหมือนแต่ก่อน
ลี่จุนถิงเดินไปที่ห้องรับแขกแล้วนั่งลง แต่สายตาเขากลับจ้องมองที่ซูซานอยู่ตลอด
ซูซานมองไปยังดวงตาของลี่จุนถิง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกแล้วถามไปว่า ：“คุณมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ทำไมค่ะ ? มีอะไรติดที่หน้าของฉันงั้นเหรอ ?
“คุณเป็นคู่หมั้นของผมจริงๆ เหรอ? ”ลี่จุนถิงหรี่ตามอง
ในใจของซูซานสั่นไหว อาการประหลาดใจไม่ได้ปรากฏบนใบหน้าของเธอ ：“แน่นอนสิคะ”
“ไหนคุณเล่าสิว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ?”ลี่จุนถิงก็เพิ่งตระหนักได้ว่า ตัวเองแทบไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับซูซานเลย
“พวกเราเป็นคู่รักที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรารู้จักกันที่ต่างจังหวัด ตอนนั้นคุณย่าพาฉันไปเที่ยวที่นั่น”
ซูซานโกหก และแต่งเรื่องขึ้นมา
แต่ภายในใจก็กลับรู้สึกหวั่นๆ