“ฉันอยากกิน…….สเต๊กพริกไทยดำและสปาเกตตี พรุ่งนี้เช้าต้องได้กิน”
เป๋าฮวนตอบกลับไปอย่างไม่ลังเลทันที เพราะสเต๊กเนื้อเมื่อเช้าตรู่ถูกทอดสุกไปหน่อย ก็เลยไม่ได้กิน ดังนั้นจึงอยากกินมาก
“ได้สิ พรุ่งนี้ผมจะทำให้คุณกิน” เฟิงหานชวนได้แต่กำมือทั้งสองข้างแน่น ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะตื่นเต้นต่างหาก
“อื้อ” เป๋าฮวนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินไปยังทิศทางของบันได
เฟิงหานชวนรีบลุกขึ้น และเรียกเธอไว้ “ฮวนฮวน คุณจะขึ้นไปตอนนี้เลยเหรอ?”
“คุณจะทำอะไรล่ะ?” เป๋าฮวนหันกลับมา และถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ความหมายของผมก็คือ อยากไปเดินเล่นไหม? ย่อยสักหน่อย?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนนั้นเคร่งขรึมลง แต่ไม่ได้รู้สึกอ้างว้างอีกต่อไป เป็นน้ำเสียงที่ค่อนข้างปกติมาก แต่แฝงไปด้วยความคาดหวัง
“กินอิ่มแล้วก็ต้องย่อยสิ แต่คุณคิดว่าฉันควรเดินเล่นในสภาพนี้เหรอ?” เป๋าฮวนชี้ไปยังชุดกระโปรงที่สวมอยู่บนตัว และพูดว่า : “ฉันจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน”
เฟิงหานชวนกระตุกยิ้มมุมปากทันใด รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า : “ได้สิ ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้”
เขาไม่ได้จะขึ้นไปด้วย เพราะแบบนี้จะทำให้เป๋าฮวนรู้สึกว่าเขาตามตื๊อเกินไป ดังนั้นเขารอเธออยู่ตรงนี้ดีที่สุดแล้ว
“อื้อ” เป๋าฮวนพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปยังทิศทางของบันได
เธอเดินพลางก้มหน้าลงมองชุดกระโปรงผ้าไหมของตัวเอง
ชุดที่เธอสวมเมื่อตอนเช้าคือชุดนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน หลังจากที่ถอดชุดนอนออก เธอก็โยนไปบนพื้น เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ไม่ได้รู้สึกว่าเปลือยเปล่า แต่เธอกำลังสวมชุดกระโปรงอยู่จริง ๆ
อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่าตัวเหนียว ๆ น่าจะเป็นเพราะเฟิงหานชวนช่วยทาตัวก่อนหน้านั้น
เธอคิดพลางกลับไปยังห้องนอนบนชั้นสาม เธอเห็นเสื้อผ้าที่แขวนเรียงรายสวยงามอยู่ในห้องแต่งตัว แต่หลังจากที่เปิดดูอย่างละเอียด เธอกลับอึ้งงันไปเล็กน้อย
เสื้อผ้าเหล่านี้เป็นคอลเลกชันใหม่ของทั้งฤดู ขนาดตัวเหมือนกับเมื่อก่อน เพียงแต่สามปีมานี้เธอโชคดีหน่อยที่ขนาดของเสื้อผ้ายังไม่เปลี่ยน
เป๋าฮวนค่อนข้างขี้เกียจ จึงเลือกชุดกระโปรงคอปกสบาย ๆ จากนั้นก็หยิบรองเท้ากีฬา ก่อนจะลงไปชั้นล่าง
เฟิงหานชวนยังคงรอเธออยู่หน้าบันไดชั้นหนึ่งที่เดิม
เฟิงหานชวนมองไปยังเป๋าฮวนที่กำลังเดินลงมา ผมที่ปล่อยสยายของเธอถูกรวบเป็นหางม้า สวมชุดกระโปรงคอปกระบายอากาศได้ดี ดูทะมัดทะแมงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับเด็กสาวมอปลาย
เขามองอย่างอึ้งงัน
เมื่อเห็นเฟิงหานชวนยืนมองทางตัวเองโดยไม่ไหวติ่งอยู่ตรงนั้น เป๋าฮวนจึงได้แต่ขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด แต่สุดท้ายก็โพล่งออกไปว่า: “คุณมองอะไร!”
เฟิงหานชวนมีปฏิกิริยาตอบสนองทันที ก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงราบเรียบว่า : “มองคุณไง”
“ฉันทำไม?” เป๋าฮวนหมดคำพูดเข้าไปใหญ่ เธอรู้สึกว่าตัวเองปกติมาก ทำไมต้องมองเธอด้วย
“ไม่ทำไม รู้สึกว่าคุณในตอนนี้ เหมือนเด็กสาวมอปลาย” เฟิงหานชวนพูดบางสิ่งที่อยู่ในใจ
“เอ่อ” ความรู้สึกหมดคำพูดของเป๋าฮวนเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่ง เธอเอียงคอถามกลับไปว่า : “เด็กสาวมอปลาย? คุณรู้ไหมการชมคนอื่นว่าเหมือนเด็กสาวมอปลาย หมายความว่าอย่างไร?”
เฟิงหานชวนเลิกคิ้วสูง ส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าสงสัย
“หาว่าเธอบ้านนอก หาว่าเธอรสนิยมห่วยแตก หาว่าเธอมีตาหามีแววไม่…..”
เฟิงหานชวน : “……คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนี้นะ คุณสวยมาก……”
เขารีบอธิบายด้วยความร้อนใจทันที
เป๋าฮวนมุ่ยปาก ถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็เดินไปยังทางออกของห้องรับแขก เตรียมจะเปลี่ยนรองเท้า
ในตอนนี้เอง ร่างกายของเธอกลับถูกอุ้มกลางอากาศอย่างฉับพลัน เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เฟิงหานชวนอุ้มเธอขึ้นมา และเดินตรงไปยังทิศทางของโซฟา
จากนั้นเธอก็ถูกวางลงบนโซฟา
“เฟิงหานชวน คุณจะทำอะไร!” เป๋าฮวนรู้ว่าแม่บ้านหลี่กำลังล้างจานอยู่ในครัว เธอจึงกดเสียงให้ต่ำลง และตำหนิผู้ชายตรงหน้า
หลังจากที่ถลึงตาใส่เฟิงหานชวนด้วยความสงสัยแล้ว ก็ดุเขาด้วยความโกรธ เขากำลังจะ “ลงโทษ” เธอในห้องรับแขก
เพราะเขาในเมื่อก่อน เป็นผู้ชายนิสัยแบบนี้! เอะอะก็จะ “ลงโทษ” อย่างเดียว ผู้ชายมักพูดติดปากอยู่บ่อย ๆ !
เธอในตอนนั้น ไม่กล้าขัดขืน ทำได้แค่ปล่อยให้เขารังแก
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว!
เพียงแต่ตอนที่เธอกำลังจะสั่งสอนเฟิงหานชวนต่อนั้น เขากลับคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอ ยื่นมือที่เห็นสันนูนของกระดูกออกไปยังขาของเธอ
มือข้างหนึ่งถอดรองเท้าแตะของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ยกข้อเท้าของเธอขึ้น มือที่ถอดรองเท้าแตะของเธอก็ได้หยิบรองเท้ากีฬาขึ้นมา จากนั้นก็สวมใส่รองเท้ากีฬาให้เธออย่างเบามือ
เป๋าฮวนอึ้งงันไป รูม่านตาเบิกกว้างหลายเท่า
เธอไม่ขัดขืน ได้แต่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ช่วยใส่รองเท้าให้กับเธอ ไม่นานก็ใส่รองเท้าเสร็จ
เธอก้มหน้าลงมองอย่างอึ้งงัน มองไปยังรองเท้าที่ใส่เสร็จแล้วทั้งสองข้าง ด้วยสมองที่แทบจะว่างเปล่า
“รองเท้าก็ใส่เสร็จแล้ว ยังไม่ยืนขึ้นอีก อยากให้ผมอุ้มคุณเหรอ?” ทันใดนั้น ผู้ชายที่กำลังโน้มตัวลงมาก็ได้พูดขึ้นด้วยเสียงที่ทุ่มต่ำแต่แฝงไปด้วยการหยอกล้อเล็กน้อย
เป๋าฮวนได้สติกลับมา จากนั้นก็รีบยืนขึ้นทันที เธอเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า จ้องมองไปทางเขาโดยไม่กะพริบตา
เธอเห็นมุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกยิ้มเล็กน้อย ราวกับว่าเรื่องเมื่อสักครู่น่าตลกอย่างไรอย่างนั้น
แต่เธอไม่ได้รู้สึกดี เขาเป็นบุตรสวรรค์ผู้หยิ่งผยอง ไม่ใช่คนใช้ที่จะต้องช่วยใส่รองเท้าให้เธอ
เป๋าฮวนรู้สึกว่าความกดดันในใจเพิ่มขึ้น เฟิงหานชวนดีกับเธอมาก ดีจนเธอต้านทานหัวใจตัวเองไม่ไหวแล้ว
“เฟิงหานชวน คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ คุณไม่ควรทำแบบนี้” น้ำเสียงของเธอร้อนใจมาก และโกรธยิ่งกว่าเดิมด้วย
มุมปากยกยิ้มของเฟิงหานชวนหายไป เขามองไปยังผู้หญิงตรงหน้า ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ : “ฮวนฮวน คุณไม่ชอบแบบนี้ใช่ไหม?”
เขาดีกับเธอมาก เธอต้องชอบมากอย่างแน่นอน เมื่อเธอก็ชอบ ถ้าเปลี่ยนเป็นฮวนฮวนในอดีต ต้องเขินและซาบซึ้งในตัวเขาไปแล้ว
แต่ตอนนี้ เธอกลับโกรธ
“ฉันมีมือ ฉันใส่เองได้ อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่คนใช้ของฉันด้วย” เมื่อเป๋าฮวนพูดจบประโยคนี้ ก็หมุนตัวและตรงไปยังทางออกของห้องรับแขกทันที
เฟิงหานชวนถูกสั่งสอนจนหยุดชะงักอยู่ที่เดิมไปชั่วขณะ สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดไร้เรี่ยวแรง
เป๋าฮวนเดินไปยังประตูใหญ่ แต่เมื่อหันกลับมา ก็พบกว่าเฟิงหานชวนไม่ได้ตามมา จึงคิดว่าเขาต้องโกรธอย่างแน่นอน
เขาดีกับเธอมากขนาดนั้น แต่เธอไม่ได้ซาบซึ้งใจเลยสักนิด แถมยังสั่งสอนเขาไปอีกหนึ่งฉาก ถ้าเป็นคนทั่วไปย่อมโกรธเป็นธรรมดาอยู่แล้ว！
แต่โกรธก็ดี โกรธแล้วจะได้ไม่ต้องดีกับเธอแบบนี้อีก เป๋าฮวนคิดอยู่เงียบ ๆ
เพราะเฟิงหานชวนดีกับเธอมาก เธอจึงรู้สึกกดดันมาก และหนักใจอยู่ในใจหลายเท่า
เมื่อ 3 ปีก่อน เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนวางยาในคืนนั้น แต่ถ้าไม่ใช่เพราะความดื้อรั้นของเขา เธอคงได้ไปหาคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย…….
อีกทั้งเขาก็ปกปิดเรื่องในคืนนั้นกับเธอมาตลอด เห็น ๆ อยู่ว่าเขารู้ คนในตระกูลเฟิงก็รู้ แต่เธอเหมือนคนโง่
เธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาร่วมมือกับหลิ่วเยว่เอ่อร์และหลิวหลี่ถงมี ต่อมาก็เธอก็แกล้งฆ่าตัวตาย หนีไปจากเขา ดังนั้นเธอจึงได้พูดว่าเขาหลอกเธอ เธอเองก็หลอกเขา ทั้งสองคนจึงสูญเสียกันทั้งคู่
เป๋าฮวนคิดเรื่องเหล่านี้พลางหันกลับไปด้านหน้า และเดินตรงต่อไป
“ฮวนฮวน”
ในตอนนี้เอง เสียงที่มีแรงดึงดูดของผู้ชายก็ดังขึ้นจากด้านหลัง