ตอนที่ 969 กระต่ายหูใหญ่ (1) / ตอนที่ 970 กระต่ายหูใหญ่ (2)
ตอนที่ 969 กระต่ายหูใหญ่ (1)
กระต่ายหูใหญ่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย มันโดนเจ้าพยัคฆ์ตะปบครั้งเดียวก็ลอยกระเด็นออกไป กรงเล็บอันแหลมคมของเจ้าพยัคฆ์ร้ายทิ้งรอยแผลลึกจนถึงกระดูกลงบนตัวของเจ้ากระต่ายถึงสี่รอย เจ้ากระต่ายหูใหญ่ที่ตัวสั่นระริกตกลงมาและกลิ้งไปจนถึงขอบเวทีประลอง ทิ้งรอยโลหิตสีแดงสดยาวเป็นทาง
มันส่งเสียงครางออกมาอย่างน่าสงสาร ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างทำให้มันตัวสั่นอย่างรุนแรง สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของมันมองไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่นอกลานประลอง มันมองเขาอย่างวิงวอนด้วยดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอ เสียงเรียกอย่างอ่อนแรงที่ออกจากปากของมันดูเหมือนกำลังอ้อนวอนให้เจ้านายช่วย
เด็กหนุ่มคนนั้นมองมันอย่างรังเกียจ สายตาที่มองเจ้ากระต่ายหูใหญ่ที่ไร้พิษสงตัวนั้นไม่มีความสงสารหรือเจ็บปวดใจเจือปนอยู่เลย มันมีแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์ เขาหันหลังให้กระต่ายหูใหญ่ตัวนั้นและคุยกับสหายของเขาที่อยู่ข้างๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใส่ใจเลยสักนิดว่าสัตว์วิญญาณของตัวเองกำลังทรมานอยู่บนเวทีประลอง ชีวิตของมันกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย
เจ้ากระต่ายหูใหญ่สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด มันไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายมันถึงไม่ยอมช่วยมัน มันส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสงสารครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เจ้านายมันก็ไม่หันมามองเลยสักครั้ง
เจ้าพยัคฆ์ร้ายเป็นเหมือนผู้ชนะที่แข็งแกร่งเกินไป มันก้าวเท้าช้าๆ มายืนอยู่ข้างหลังกระต่ายหูใหญ่ ตัวอันใหญ่โตของมันทำให้เกิดเงาทะมึนปกคลุมตัวกระต่ายหูใหญ่จนมิด
“กรร!” พยัคฆ์ร้ายตัวนั้นอ้าปากกว้าง เขี้ยวของมันฝังลึกเข้าไปในตัวของกระต่ายหูใหญ่ที่ถูกคาบอยู่ในปาก มันสะบัดหัวอย่างแรงแล้วเหวี่ยงเจ้ากระต่ายลอยไปไกล!
โลหิตสีแดงสาดกระจายไปทั่ว ขณะที่ร่างเล็กๆ ลอยอยู่เหนือขอบเวทีประลองแล้วตกลงมากระแทกที่ด้านล่างเสียงดังตุบ ทั้งตัวของมันเต็มไปด้วยโลหิต และมันหยุดสั่นแล้ว ถึงจะยังเห็นได้ว่าหน้าอกของมันขยับขึ้นลงอยู่อย่างอ่อนแรง แต่ท้องของมัน หลัง และหูถูกคมเขี้ยวของเจ้าพยัคฆ์ร้ายฉีกกระชากไปแล้ว โลหิตไหลออกมานองอยู่บนพื้นไม่หยุด บาดแผลของมันเปิดกว้างจนเห็นกระดูกและเครื่องในของเจ้ากระต่ายได้อย่างชัดเจน
เด็กหนุ่มคนนั้นชำเลืองมองร่างเล็กๆ นั้นอย่างเย็นชาและเฉยเมย เมื่อผู้ตัดสินการประลองประกาศว่าเจ้าพยัคฆ์ร้ายเป็นฝ่ายชนะ ริมฝีปากของเขาก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน เขาถุยน้ำลายใส่เจ้ากระต่ายหูใหญ่ที่กำลังอ่อนแรงลงทุกทีอย่างดูถูกก่อนจะหันหลังจากไปพร้อมกับสหายของเขา
แต่พอเขาหันกลับไป ทันใดนั้นเขาก็พบเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขา อีกฝ่ายจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบซึ่งทำให้เขาประหลาดใจและตกใจมาก
“เจ้ายังต้องการมันอยู่หรือไม่” จวินอู๋เสียถามเสียงเย็น นางมองไปที่กระต่ายหูใหญ่ที่เกือบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว
เด็กหนุ่มคนนั้นเดาะลิ้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาด้วยสายตาแปลกๆ แล้วพูดว่า “ต้องการบ้าอะไร มันตายแล้ว”
น้ำเสียงไม่แยแสไม่สนใจนั้นดูเหมือนกำลังพูดถึงขยะชิ้นหนึ่งที่ถูกโยนทิ้ง
จวินอู๋เสียหรี่ตาลง เมื่อสัตว์วิญญาณตายหรือบาดเจ็บหนักจนเกินรักษา เจ้านายจะได้รับอนุญาตให้ยอมแพ้ได้ อาการบาดเจ็บของกระต่ายหูใหญ่นั้นทุกคนก็เห็นอยู่ว่าไม่ต่างกับตายไปแล้ว ไม่มีใครเชื่อว่าเจ้าตัวจ้อยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้จะยังสามารถช่วยได้อยู่
แม้แต่ตอนที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูดออกมาอย่างไร้หัวใจก็ไม่มีใครว่ากล่าวตักเตือนแม้แต่น้อย
จวินอู๋เสียไม่เสียเวลากับเด็กหนุ่มคนนั้นอีกต่อไป แต่นางเดินไปที่เจ้ากระต่ายหูใหญ่แทนและอุ้มร่างเล็กๆ นั้นขึ้นมาจากแอ่งโลหิตอย่างระมัดระวัง
เด็กหนุ่มคนนั้นมองการกระทำของจวินอู๋เสียอย่างงุนงง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มประหลาดคนนั้นถึงได้แสดงความสนใจกระต่ายหูใหญ่ที่ใกล้ตายมากขนาดนั้น และอุ้มมันขึ้นมาโดยไม่รังเกียจโลหิตที่เปื้อนเต็มไปหมดเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มคนนั้นคิดเอาเองว่าจวินอู๋เสียถ้าไม่บ้าก็โง่
เขามองจวินอู๋เสียอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกไปจากลานประลองสัตว์วิญญาณพร้อมกับสหายของเขา
ตอนที่ 970 กระต่ายหูใหญ่ (2)
ชิงอวี่วิ่งกลับเข้ามา เขาไม่เห็นจวินอู๋เสียตรงจุดที่เขาทิ้งเด็กหนุ่มเอาไว้เมื่อครู่ และตอนนี้เขาก็เห็นจวินอู๋เสียกำลังเดินตรงมาที่เขาพร้อมกับอุ้มกระต่ายหูใหญ่ที่กำลังจะตายมาด้วย ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ
“นี่เป็นตัวเดียวกับตัวเมื่อสักครู่หรือขอรับ” เมื่อเห็นกระต่ายหูใหญ่ที่มีโลหิตเต็มตัวไปหมด ชิงอวี่ก็ถามจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ
จวินอู๋เสียพยักหน้า
“บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ท่านคิดว่ามันจะยังรอดหรือขอรับ” ชิงอวี่ถามอย่างสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพของเจ้ากระต่ายหูใหญ่ตัวนั้น
สัตว์วิญญาณที่ไม่มีพลังโจมตีเลยสักนิดแบบนี้ตามปกติแล้วไม่เคยมาให้เห็นในลานประลองสัตว์วิญญาณเลย
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไร แค่อุ้มเจ้ากระต่ายหูใหญ่กลับไปยังที่นั่งของนางแล้วนั่งลง เมื่อผู้คนรอบๆ เห็นการกระทำของจวินอู๋เสีย พวกเขาก็พากันมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียจึงทำเช่นนี้
จวินอู๋เสียวางกระต่ายหูใหญ่ลงบนตัก ดวงตาของมันปิดสนิท มันไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่อีกแล้ว การทอดทิ้งของเจ้านายและอาการบาดเจ็บสาหัสของมันทำให้มันหมดกำลังใจ มันแค่นอนรอความตายอยู่เงียบๆ
จวินอู๋เสียดึงเอาเข็มเงินออกมาโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็หยิบเอาด้ายออกมาจากถุงเอกภพของนางหนึ่งม้วน นางร้อยด้ายเข้าที่เข็มแต่ไม่ได้ใช้มันทันที แต่หยิบเอาขวดบรรจุโอสถวิเศษออกมาและเทของเหลวสีเขียวใสเหมือนหยกลงบนบาดแผลของเจ้ากระต่ายหูใหญ่
พอของเหลวสีเขียวถูกเทออกมา กลิ่นหอมจางๆ ก็กระจายไปในอากาศ กลิ่นของมันสดชื่นมาก ทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆ จวินอู๋เสียถูกดึงดูดด้วยกลิ่นหอมนั้นทันที ต่างพากันหันหน้าไปทางกลิ่นนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขามองการกระทำของจวินอู๋เสียด้วยความไม่เข้าใจ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าของเหลวสีเขียวนั้นคืออะไร แต่จากกลิ่นของมัน พวกเขาก็เดาได้ว่ามันต้องเป็นยาทาแผลชนิดหนึ่ง
แต่…
การใช้ยาทาแผลกับสัตว์วิญญาณระดับต่ำอย่างนั้นมันช่างเสียของจริงๆ
ไม่มีใครเห็นด้วยกับการกระทำของจวินอู๋เสีย ทุกคนรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
น้ำยาโอสถเย็นๆ ไหลลงไปในบาดแผลของเจ้ากระต่ายหูใหญ่ ทำให้มันบรรเทาความเจ็บปวดลงเล็กน้อย
เจ้ากระต่ายหูใหญ่ที่กำลังรอคอยความตายอยู่ๆ ก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดในร่างได้หายไป มันลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรงและเห็นใบหน้าจริงจังของจวินอู๋เสีย ไม่รู้ว่าทำไมแต่คนผู้นี้ทำให้มันรู้สึกปลอดภัยมากยิ่งกว่าเจ้านายของมันเสียอีก ดูเหมือนเจ้ากระต่ายหูใหญ่จะรู้สึกได้ว่าจวินอู๋เสียอยากช่วยมัน มันพยายามอย่างหนักก่อนจะแลบลิ้นเล็กๆ ที่เปื้อนโลหิตออกมาเลียหลังมือของจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน
จวินอู๋เสียมองกระต่ายหูใหญ่ที่กำลังมองมาที่นางอย่างอ่อนแรง นางพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกลัว ข้าจะรักษาเจ้าเอง”
ไม่รู้ว่ากระต่ายหูใหญ่ตัวนั้นเข้าใจคำพูดของจวินอู๋เสียหรือไม่ หรือมันหมดแรงแล้ว ดวงตาของมันจึงปิดลงอีกครั้ง
น้ำยาโอสถที่จวินอู๋เสียใช้เมื่อครู่คือโอสถระงับปวดชนิดหนึ่ง มันจะทำให้เจ้ากระต่ายหูใหญ่ไม่ต้องทนทรมานกับความเจ็บปวดอีก ขณะเดียวกันมันก็ทำให้โลหิตหยุดไหลด้วย
หลังจากนางแน่ใจว่าประสาทรับรู้ความเจ็บปวดของเจ้ากระต่ายชาไปแล้ว จวินอู๋เสียก็เช็ดเข็มเงินด้วยยาฆ่าเชื้ออย่างละเอียดและเริ่มลงมือเย็บแผลของเจ้ากระต่ายหูใหญ่
นางทำงานเงียบๆ โดยไม่สนใจเสียงเชียร์และเสียงโห่ร้องที่ดังลั่นลานประลอง นางปิดกั้นตัวเองจากโลกและจมอยู่แต่ในโลกของตัวเอง
ชิงอวี่อยากจะเกลี้ยกล่อมให้จวินอู๋เสียล้มเลิกเสีย เนื่องจากบาดแผลบนตัวเจ้ากระต่ายหูใหญ่สาหัสมากจนไม่น่ามีใครสามารถรักษาได้อีก แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าจริงจังที่แทบจะไม่ค่อยเห็นบนใบหน้าเย็นชาเฉยเมยของจวินอู๋เสีย ชิงอวี่ก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ