ตอนที่ 473 เรื่องดี
ฟางเหล่าไม่ค่อยสบายใจ ทว่า ไม่ได้ห้ามไม่ให้องค์รัชทายาทเข้าไปในวัง เพราะขันทีที่ฮ่องเต้ส่งมาเชิญยังรออยู่ที่ด้านนอก จะปล่อยให้เขารอนานไม่ได้
ฟางเหล่าทำเพียงกำชับองค์รัชทายาท “องค์ชาย หากฝ่าบาททรงถามว่าควรจัดการเรื่องนี้เช่นไร องค์ชาย ทรงอย่าลืมแสดงเป็นพี่ชายที่ดีนะพ่ะย่ะค่ะ ตรัสว่าเหลียงอ๋องเลอะเลือน แนะนำฝ่าบาทให้ปิดบังเรื่องนี้เอาไว้เพราะบัดนี้ต้าเหลียงและต้าจิ้นเจรจาสงบศึกกันอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”
“ฟางเหล่าไม่ต้องกังวล เราจำได้” องค์รัชทายาทจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย จากนั้นขึ้นไปบนรถม้าโดยมีเฉวียนอวี๋คอยประคอง
เมื่อองค์รัชทายาทจากไป ฟางเหล่ารีบส่งคนไปสืบสถานการณ์ที่จวนของใต้เท้าหวังเสนาบดีกรมพิธีการทันที
ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่าง ชาวบ้านที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ที่แผงลอยจับกลุ่มนินทาอย่างสนุกสนาน กล่าวว่าเห็นเหลียงอ๋องเสื้อผ้าหลุดรุ่ยเดินออกจากจวนหวังทางประตูข้างโดยมีหนานตูจวิ้นจู่ออกมาส่ง ทั้งสองคนพลอดรักกันหน้าประตูก่อนแยกจากอีกด้วย
“จริงหรือ หนานตูจวิ้นจู่หมั้นหมายกับองค์ชายสี่แห่งต้าเหลียงแล้วมิใช่หรือ”
“หึ ต้าเหลียงถูกองค์หญิงเจิ้นกั๋วรบชนะจนพ่ายแพ้ยับเยินเช่นนั้น กระทั่งแม่ทัพใหญ่อย่างสวินเทียนจางยังเสียชีวิตแล้ว หนานตูจวิ้นจู่จะแต่งงานกับองค์ชายต้าเหลียงได้อย่างไรกัน!”
“นั่นสินะ”
ไม่นาน หลิ่วรั่วฟูก็ฟื้นคืนสติ เมื่อนางเห็นตัวเองในกระจกก็รู้สึกราวกับโลกทั้งใบล่มสลาย ร่างของนางปวดร้าวราวกับถูกคนทำร้ายร่างกาย
สาวใช้ข้างกายสองคนของหลิ่วรั่วฟูฟื้นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของหลิ่วรั่วฟู พวกนางนอนสลบอยู่ใต้หน้าต่างด้านหลังเรือน ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าอย่างตื่นตระหนก ทว่า ยังไม่ทันจะเข้าไปในห้องก็เห็นหวังเหล่าไท่จวินและลูกสะใภ้ทั้งสามของตระกูลหวังเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
เมื่อหวังเหล่าไท่จวินเดินเข้ามาในเรือน นางได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหลิ่วรั่วฟูดังขึ้นไม่หยุด
หวังเหล่าไท่จวินตะลึงงัน รีบสะบัดแขนลูกสะใภ้คนโตออก เอ่ยสั่ง “รีบตามหมอมา!”
สาวใช้ข้างกายของหลิ่วรั่วฟูทั้งสองคนคุกเข่าอยู่หน้าประตูด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นแม้แต่น้อย “คารวะหวังเหล่าไท่จวินเจ้าค่ะ!”
“เป่าเจิน…เป่าเจิน!” หวังเหล่าไท่จวินถือไม้เท้าเดินไปด้านในพลางเอ่ยเรียกชื่อเล่นของหลิ่วรั่วฟู
หมัวมัวข้างกายของหวังเหล่าไท่จวินผลักประตูออก สาวเท้าเดินอ้อมฉากกั้นเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นบริเวณลำคอของหลิ่วรั่วฟูซึ่งโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มซึ่งใช้คลุมร่างเอาไว้เต็มไปด้วยรอยแดง นางตกใจจนแทบล้มลงบนพื้น
หวังเหล่าไท่จวินเห็นเหตุการณ์ก็เป็นลมหมดสติทันที
ตระกูลหวังวุ่นวายยกใหญ่ ทว่า กลุ่มของไป๋ชิงเหยียนกลับเดินทางกลับซั่วหยางอย่างไม่รีบร้อน
ต่งถิงเจินซบตักไป๋ชิงเหยียนร้องไห้ไปตลอดทาง เสื้อผ้าของไป๋ชิงเหยียนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของต่งถิงเจิน
หญิงสาวลูบศีรษะต่งถิงเจินเบาๆ เอ่ยปลอบเสียงอ่อนโยน “พอเถิดถิงเจิน เจ้าไม่ควรเสียน้ำตาให้แก่คนที่หลอกใช้เจ้าเช่นนี้ ไปอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ของพี่ พักผ่อนจิตใจที่ซั่วหยาง เมื่อสถานการณ์ที่เมืองหลวงสงบลง หากตระกูลเฉินยังอยากได้เจ้าเป็นสะใภ้ เจ้าควรพิจารณาการแต่งงานครั้งนี้ให้ดี พี่เคยพบเฉินเจาลู่มาก่อน เขาเป็นบุรุษที่ดีคนหนึ่ง!”
ไป๋จิ่นจื้อมองดูต่งถิงเจินที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ลูบไปที่หลังมือของต่งถิงเจินเบาๆ “พี่ถิงเจิน! เป็นเรื่องที่ดีนะเจ้าคะที่พี่หญิงใหญ่รู้เรื่องนี้ก่อน มิเช่นนั้นพี่ถิงเจินต้องเดือดร้อนเพราะเหลียงอ๋องแน่เจ้าค่ะ พี่ถิงเจินควรดีใจถึงจะถูกนะเจ้าคะ”
ต่งถิงเจินได้สติ รีบหยัดกายขึ้น มองไปทางไป๋ชิงเหยียนด้วยน้ำตา กุมมือทั้งสองข้างของไป๋ชิงเหยียน “พี่หญิง ครั้งนี้ขอบพระคุณพี่หญิงมากเจ้าค่ะ พี่หญิงกล่าวเตือนข้ามากขนาดนั้นแต่ข้าก็ยังไม่ได้สติ ลำบากพี่หญิงใช้วิธีนี้ให้ข้าได้เห็นธาตุแท้ของเหลียงอ๋องแล้วเจ้าค่ะ!”
“เราเป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องกล่าวเกรงใจเช่นนี้” ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งถิงเจินยิ้มๆ
ชาติที่แล้ว ต่งถิงเจินก็เดือดร้อนเพราะตระกูลไป๋เช่นเดียวกัน
ชาตินี้นางจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องต่งถิงเจิน ไม่ให้นางมีจุดจบเหมือนชาติที่แล้วเด็ดขาด
ต่งถิงเจินเอนซบอกของไป๋ชิงเหยียนพลางร้องไห้ออกมาอีกครั้ง จนเมื่อขบวนหยุดพักที่โรงเตี๊ยม อารมณ์ของต่งถิงเจินจึงค่อยๆ สงบลง
ไป๋จิ่นจื้ออาศัยจังหวะที่ต่งถิงเจินแต่งตัว ออกไปเดินเล่นแถวๆ บริเวณนั้นกับไป๋ชิงเหยียน
“พี่หญิงใหญ่ เหลียงอ๋องจะเข้าไปฟ้องฮ่องเต้เรื่องที่องค์รัชทายาทใส่ร้ายเขาและหนานตูจวิ้นจู่หรือไม่เจ้าคะ” ไป๋จิ่นจื้อลูบศีรษะตัวเองอย่างไม่ค่อยสบายใจ “หากฮ่องเต้ไม่เชื่อเล่าเจ้าคะ หรือหากทรงเชื่อ องค์รัชทายาทก็จะตกที่นั่งลำบาก เหลียงอ๋องก็จะได้อำนาจไปสิเจ้าคะ!”
“องค์รัชทายาทเป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆ ขอเพียงทำจริงย่อมมีหลักฐานหลงเหลืออยู่ แค่ฮ่องเต้ทรงสืบก็จะรู้ทันที องค์รัชทายาททรงหวาดกลัวฮ่องเต้มาก ไม่ต้องรอให้ฮ่องเต้สืบ องค์รัชทายาทก็คงสารภาพทุกอย่างอย่างหมดเปลือก”
“ทว่า จุดประสงค์หลักขององค์รัชทายาทคือทำให้ฮ่องเต้ประจักษ์ว่าเหลียงอ๋องไม่ได้อ่อนแอดั่งที่แสดงให้เห็นภายนอก ต้องการให้ฮ่องเต้เห็นว่าเหลียงอ๋องต้องการใช้การแต่งงานเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจทางทหาร ที่สำคัญองค์รัชทายาทไม่ใช่คนโง่ หากปล่อยให้เหลียงอ๋องแต่งงานกับหลิ่วรั่วฟูย่อมไม่เป็นผลดีต่อตนเอง ดังนั้นฮ่องเต้จะคิดไม่ได้อย่างนั้นหรือ ฮ่องเต้ไม่ทรงลงโทษองค์รัชทายาทหรอก”
ไป๋ชิงเหยียนหันไปมองไป๋จิ่นจื้อที่มีสีหน้าอยากรู้ “หากเจ้าอยากรู้ เมื่อข่าวจากเมืองหลวงส่งมา เจ้าอยู่ฟังด้วยก็แล้วกัน”
“เจ้าค่ะ!” ไป๋จิ่นจื้อรับคำอย่างดีใจ
ขณะนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นไปตามที่ไป๋ชิงเหยียนคาดการณ์ไว้
องค์รัชทายาทกลัวบารมีของฮ่องเต้จึงคุกเข่าสารภาพเรื่องทุกอย่างออกมาอย่างหมดเปลือก
รวมถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้ที่ปรึกษาแนะนำให้เขาพุ่งเป้าไปที่เกาอี้จวิ้นจู่ ทว่า เขากลัวว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วจะเดือดดาลจนตีขาเหลียงอ๋องหัก เขาจึงเลือกหนานตูจวิ้นจู่แทน
องค์รัชทายาทกล่าวว่าตนแค่อยากให้ฮ่องเต้เห็นว่าเหลียงอ๋องอยากได้อำนาจทางทหาร ฮ่องเต้จะได้ระวังตัวมากกว่านี้ กลัวว่าฮ่องเต้จะหน้ามืดตามัวถูกเหลียงอ๋องหลอกเพราะคิดว่าเขาเป็นโอรสจึงคิดแผนนี้ขึ้นมา
เดิมทีฮ่องเต้ต้องการปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ ทว่า เมื่อว่าราชการตอนเช้าเสร็จ เรื่องระหว่างเหลียงอ๋องและหลิ่วรั่วฟูแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว
จวนเสนาบดีกรมพิธีการวุ่นวายกันยกใหญ่ บ่าวรับใช้เดินเข้าออกจวนอย่างอลหม่านราวกับข้าศึกบุกโจมตี
จวนหวังอยู่ในการควบคุมดูแลของหวังเหล่าไท่จวิน บัดนี้หวังเหล่าไท่จวินเป็นลมหมดสติ สะใภ้ใหญ่สั่งให้ทุกคนปิดปากให้สนิท ทว่า บารมีของนางไม่มากเท่าหวังเหล่าไท่จวิน ข่าวจึงหลุดรอดออกไปจากจวนหวังจนได้
เสนาบดีกรมพิธีการใต้เท้าหวังรีบเข้าไปขอพบเหลียงอ๋องในวังหลวง สารภาพกับฮ่องเต้ว่าหลิ่วรั่วฟูเสียบริสุทธิ์แล้ว
ฮ่องเต้ไม่ทันตั้งตัว ข่าวของเหลียงอ๋องและหนานตูจวิ้นจู่แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้วอย่างนั้นหรือ
ยังไม่ทันได้สติ คณะทูตของต้าเหลียงมาขอเข้าเฝ้า ฮ่องเต้โมโหจนปวดศีรษะอีกครั้ง
เมื่อใต้เท้าหวังจากไป ฮ่องเต้เขวี้ยงถ้วยชาใส่องค์รัชทายาทอย่างโมโห “ดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าทำลงไป!”
“เสด็จพ่อ! ลูกไม่ได้ป่าวประกาศเรื่องนี้นะพ่ะย่ะค่ะ หากเรื่องถูกเปิดโปง…ไม่เป็นผลดีต่อแคว้นเราสักนิดพ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทคุกเข่าลงตรงหน้าฮ่องเต้ “ลูกแค่อยากให้เสด็จพ่อเห็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเหลียงอ๋อง ไม่ได้อยากให้เหลียงอ๋องแต่งงานกับหนานตูจวิ้นจู่หลิ่วรั่วฟูพ่ะย่ะค่ะ!”