“อยาก”
ตอบออกมาโดยที่แทบจะไม่ต้องคิด
เขาจะไม่อยากได้ยังไง เขาอยาก อยากมาก ๆ!
เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าเป๋าฮวนจะเป็นฝ่ายรุกขนาดนี้ ยอมที่จะเกิดลูกให้เขา
“ฮวนฮวน คุณยินยอมที่จะมีลูกจริงเหรอ?” เฟิงหานชวนยืนยันกับเธอ
“ฉันพูดแล้วนี่ ว่าเป็นเกมสร้างลูก” เป๋าฮวนกลอกตา ท่าทางเหมือนจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์ เหมือนกับตอบคำถามแต่ก็ไม่ตอบ เหมือนกับใช่แต่ก็ไม่ใช่
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “เกมเล็ก ๆ ที่คุณพูด น่าจะเป็นเกมประเภทนั้นที่ผมคิดใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ไม่ใช่!” เป๋าฮวนส่ายหน้า แถมยังโบกมือ รีบปฏิเสธ
“งั้นคือ?” เฟิงหานชวนงงในทันที
“คุณรอก่อน ฉันให้คุณดูวิดีโอตอนหนึ่ง” เป๋าฮวนปล่อยเขา รีบเดินไปข้างโต๊ะน้ำชา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็เดินกลับมาด้านหน้าเฟิงหานชวน
เธอก้มหน้า จิ้มลงที่โทรศัพท์สองสามครั้ง จากนั้นก็กดเลือกวิดีโอที่ถ่ายที่โรงแรมในวันนั้น ส่งให้เฟิงหานชวนดู
เฟิงหานชวนดูอยู่ครู่หนึ่ง เขาหน้าเขียวนิดหน่อย มุมปากกระตุก “ฮวนฮวน คุณหมายความว่า…เล่นเกมประเภทนี้?”
เขาเขินอายเล็กน้อย ทำไมตอนนี้เป๋าฮวนถึงชอบแบบนี้แล้วนะ?
“อืม ครั้งที่แล้วฉันใช้เข็มขัดใยไหม ถูกคุณดิ้นหลุดไปได้ ครั้งนี้ฉันจะใช้กุญแจมือคล้องมือของคุณ ดีไหม?” เป๋าฮวนกะพริบตา มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา ท่าทางเต็มไปด้วยความรอคอย
เฟิงหานชวนมุมปากกระตุกยิ่งกว่าเดิม
“ฮวนฮวน ที่บ้านไม่มีกุญแจมือ” เขาสงบจิตใจลง พยายามเกลี้ยกล่อมผู้หญิงคนนี้
นี่มันนิสัยแปลกประหลาดอะไร?
หรือว่าตอนนี้ฮวนฮวนชอบที่ตัวเองเป็นผู้ควบคุมเหรอ?
แต่ในฐานะผู้ชาย อันที่จริงเขาไม่ค่อยชอบเกมแบบนี้
ประการแรกเขาไม่มีนิสัยแปลกประหลาดแบบนี้ ประการที่สองในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายร่างกายกำยำ เขาไม่ชอบรสชาติของการถูกควบคุม
เขาไม่ต้องการทำลายความสนใจของเป๋าฮวน ดังนั้นจึงโกหกว่าไม่มีกุญแจมือ อันที่จริงในตู้นิรภัยน่าจะมีกุญแจมืออยู่
“อาหาน ที่จิ่งมั่วมี” เป๋าฮวนเบิกตากลมโต ตอบอย่าจริงจัง
เฟิงหานชวนพูดไม่ออกชั่วขณะ “…”
“ดังนั้น คุณยินยอมไหม? อาหาน” เป๋าฮวนขยับปาก ตั้งใจถามเขา
“ฮวนฮวน เรื่องเมื่อคืนเป็นผมที่ไม่ดีเอง คืนนี้พวกเรารีบพักผ่อน ดีไหม? ร่างกายสำคัญ วันนี้พักก่อน พรุ่งนี้เล่นเป็นเพื่อนคุณ” เฟิงหานชวนพูดกล่อมหญิงสาวตรงหน้า
อันที่จริงไม่ใช่ว่าเขาไม่ยินยอม แต่เมื่อคิดถึงความเหนื่อยล้าของเป๋าฮวนเมื่อคืน แถมยังมีเรื่องฆาตกรนั่นอีก เขาหวังว่าวันนี้เธอจะบำรุงรักษาร่างกายสักหน่อย
ในเมื่อเป๋าฮวนยอมรับเขาแล้ว เขาคิดว่าเรื่องที่เกิดลูก ก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น
“อื้อ…คุณพูดอย่างมีเหตุผลนะ วันนี้เหนื่อยนิดหน่อยแล้วจริง ๆ” เดิมทีเป๋าฮวนไม่รู้อะไร ในหัวคิดแต่จะลงโทษเฟิงหานชวน แต่เมื่อเฟิงหานชวนทักขึ้นมาแบบนี้ เธอก็เริ่มหาวแล้ว
เธอปล่อยชายหนุ่มตรงหน้า แล้วหมุนตัว เดินไปทางข้างเตียง จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่มทันที
เรื่องที่จะลงโทษเฟิงหานชวนไม่รีบร้อน รอให้จับฆาตกรคนนั้นได้ก่อน เธอก็สามารถสงบจิตใจได้ แล้วค่อยเล่นสนุกกับเฟิงหานชวน
ให้เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกของเธอ
หึหึ~
คิดได้ถึงตรงนี้ เป๋าฮวนอมยิ้ม แล้วรีบหลับตาลง
เมื่อเห็นเป๋าฮวนนอนลง เฟิงหานชวนยิ้มอ่อน ๆ แล้วส่ายหน้า จากนั้นก็เดินไปที่อีกด้านหนึ่งของเตียงนอนใหญ่ หลังจากที่เข้าไปในผ้าห่ม เขายื่นมือออกไปกอดเอวของเธอไว้
เป๋าฮวนไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้เฟิงหานชวนกอดตัวเอง ไม่ช้า เธอก็เข้าสู่ความฝัน
ในความฝัน เธอรู้สึกเหมือนจริงมาก ๆ เธอวิ่งอยู่บนถนน เหมือนจะวิ่งไปทางคฤหาสน์นั่น
ในคฤหาสน์ไม่มีคน เธอวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสามอย่างรวดเร็ว จากนั้นเปิดประตูห้องออก ก็เห็นเฟิงหานชวนกอดหลีซืออวิ๋นอยู่ ทั้งสองกอดกันแน่น หลีซืออวิ๋นมองมาทางเดิน แล้วกอดเฟิงหานชวนอย่างลำพองใจ จากนั้นก็จูบเฟิงหานชวน
เฟิงหานชวนเหมือนกับมองไม่เห็นเธอ ก็กอดจูบกับหลีซืออวิ๋น
“กรี๊ด…”
เสียงกรีดร้องดังขึ้น ทำลายความสงบเงียบยามเช้า
เป๋าฮวนลุกขึ้นนั่งอย่างแรง สีหน้าซีดขาว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ หายใจอย่างแรง
เฟิงหานชวนก็ถูกทำให้ตกใจตื่น เขารีบลุกขึ้นนั่ง โอบบ่าของเธอไว้ แล้วรีบถามขึ้น “ฮวนฮวน คุณเป็นอะไร? ฝันร้ายเหรอ? ฝันถึงฆาตกรคนนั้นใช่ไหม?”
“ไม่ใช่…” เสียงของเป๋าฮวนอ่อนแรง เธอส่ายหน้าเบา ๆ
“ไม่ใช่? งั้นฝันถึงอะไร? สีหน้าของคุณดูกลัวมาก ฮวนฮวนบอกผมมา ตกลงเป็นอะไร?” สองมือของเฟิงหานชวนประคองใบหน้าของเป๋าฮวน สีหน้าเป็นกังวลอย่างมาก
เป๋าฮวนสูดลมหายใจเข้าลึก จับมือของเฟิงหานชวนออก จากนั้นก็นอนลงบนที่นอนนิ่ม ดวงตาสองข้างกะพริบตามองเพดาน
“ฉันฝันเห็นคุณ” เป๋าฮวนเบ้ปาก สีหน้าไม่ดีเป็นอย่างมาก
“ฝันเห็นผมเหรอ?” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจ เอนกายลงข้างตัวเธอ เสียงทุ้มต่ำและอ่อนโยน
เป๋าฮวนยังคงมองเพดานอยู่ อารมณ์สับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้า เธอพูดพึมพำ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงฝันแบบนั้น…”
“ฮวนฮวน บอกผมมา ตกลงว่าฝันอะไร ทำให้คุณกลัวขนาดนี้?” เฟิงหานชวนเป็นห่วงมากจริง ๆ เขาเข้าใกล้เป๋าฮวน จูบลงบนหน้าผากของเธอ ยกมือเช็ดเหงื่อของเธอ
ถึงแม้ว่าเป๋าฮวนจะรู้สึกตื่นในตอนนี้ รู้ว่านี่คือความฝัน ก็ยังคงรู้สึกหวาดผวาอยู่
เธอค่อย ๆ เคลื่อนย้ายสายตาจากเพดาน มามองที่ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า จากนั้นถอนหายใจ ค่อย ๆ พูดขึ้น “คุณไม่มีทางทำแบบนี้”
“ฮวนฮวน คุณกำลังพูดอะไร? ในฝัน ผมทำอะไรคุณ?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว สีหน้ากังวลมาก ๆ
สีหน้าของหญิงสาวซีดขาว ทำให้เขาเป็นกังวลที่สุด
“ฉันฝันเห็นคุณกับหลีซืออวิ๋น…” เป๋าฮวนพูดเสียงเบา “พวกคุณสองคนอยู่ในห้องนอน”
ไม่รอให้เป๋าฮวนพูดต่อ เฟิงหานชวนเหมือนกับเดาอะไรได้ เขากอดเธอไว้ในทันที แล้วพูดปลอบอย่างอ่อนโยน “ไม่มีทาง ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่มีทางแน่นอน”
“ฮวนฮวน ในสายตาของผมมีเพียงคุณคนเดียว ไม่มีทางพัวพันกับผู้หญิงคนไหนทั้งสิ้น ไม่มีทางแน่นอน”
น้ำเสียงที่แน่วแน่ของเขา ทำให้จิตใจของเป๋าฮวนค่อย ๆ สงบลง เป๋าฮวนพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดเขา และพูดพึมพำเสียงเบา “ถ้าหากคุณกล้าทำแบบนั้น ฉันจะให้คุณเป็นขันที”
“ไม่มีทางเป็นไปได้ ฮวนฮวน ไม่มีทาง” เฟิงหานชวนปล่อยเธอ ดวงตาจ้องมองไปที่เธอ เขาเห็นว่าดวงตาของเธอเปียกเล็กน้อย
เขาก้มหน้าลง จูบดวงตาคู่นั้นของเธอ จากนั้นก็ถามเสียงเบา “ในฝัน คุณเสียใจมากใช่ไหม?”
“อืม” เป๋าฮวนพยักหน้าอีกครั้งโดยไม่ต้องคิด
เสียงของเธอสะอื้นนิดหน่อย ดวงตาคู่นั้นที่เปียกปอน ดูแล้วน่าสงสารที่สุด
“ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้แน่นอน ผมรักคุณเพียงแค่คนเดียว” เฟิงหานชวนก้มหน้า ครองริมฝีปากขาวของหญิงสาวอย่างเสน่หา
เป๋าฮวนโอบคอของเขา แล้วตอบรับจูบนี้…