“ทำไมคุณต้องด่าด้วย?”
เป๋าฮวนรู้สึกไม่มีความสุขในทันที ดวงตาทั้งสองข้างน้ำตาคลอ ท่าทางน่าเอ็นดู
เธอเอื้อมมือไปผลักผู้ชายออกไป แต่ผลักไม่ออก
“ผมไม่ได้ด่าคุณ” เสียงของเฟิงหานชวนนิ่ง และอธิบายว่า: “ผมด่าตัวเอง”
เป๋าฮวนไม่สนใจ ขบริมฝีปาก “โกหก คุณกำลังด่าฉัน คุณคิดว่าฉันใจง่าย ร้อยลิ้นกะลาวน คิดว่าฉันคบคนสองคนในเวลาเดียวกันใช่ไหม?”
“เปล่า ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมด่าตัวเองจริงๆ”
แววตาที่มืดมนของเฟิงหานชวนจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างเขา เขาพูดด้วยเสียงต่ำ: “แค่การแสดงออกเล็กๆของคุณ ก็ทำให้ผมดิ้นรนเกือบตาย ผมกำลังด่าตัวเอง ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าคุณถึงชอบอารมณ์เสีย ทำไมอยู่ต่อหน้าคุณถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้…”
เขายิ่งพูด ยิ่งทำให้ใบหน้าของเป๋าฮวนกลายเป็นสีแดง ยิ่งอยู่ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ
เธอพบว่าตัวเองตกหลุมพรางของเฟิงหานชวนอีกแล้ว!
ทุกครั้ง เธอคิดว่าเธอจะเอาชนะเฟิงหานชวนได้ แต่เฟิงหานชวนก็นำหน้าทุกครั้ง!
ไม่ยุติธรรมเลย!
“หุบปาก รีบหุบปาก” เป๋าฮวนพูดขณะที่ยื่นมือไปปิดปากของผู้ชาย ดวงตาทั้งสองจ้องเขาด้วยความโกรธ
เธอทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกขบขัน อดไม่ได้หัวเราะออกมา
เมื่อเห็นผู้ชายไม่สำนึกผิด แต่ยังหัวเราะ เป๋าฮวนก็ยิ่งอายและโกรธมากขึ้น เธอใช้แรงทั้งหมดของเธอ พลิกตัวและกดผู้ชายให้อยู่ใต้เธอ
เฟิงหานชวนอยู่ในท่าที่นอนตะแคง มิฉะนั้น เป๋าฮวนไม่มีแรงมากพอที่จะพลิกเขาได้
เขานอนลงโดยดี ต้องการดูว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะเล่นกลอะไร!
เป๋าฮวนมองไปที่ผู้ชาย ริมฝีปากที่โค้งงอ รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง
เธอไม่ได้ทำอะไร รีบลุกจากเตียงทันที แม้แต่รองเท้ายังไม่ทันใส่ ก็ออกจากห้องนอนและวิ่งลงไปชั้นล่าง
เฟิงหานชวนได้สติ รีบลุกขึ้นนั่ง ตามลงไป
เมื่อเขาตามไปถึงชั้นสอง เขาเห็นเป๋าฮวนเข้าไปในห้องของจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่ง เขารีบวิ่งตามไปโดยไม่ได้คิด
“อามั่ว ขอยืมกุญแจมือหน่อย ฉันจำได้ว่านายชอบพกกุญแจมือติดตัวไม่ใช่เหรอ?” เสียงที่ละเอียดอ่อนของผู้หญิงดังขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงของเป๋าฮวน เฟิงหานชวนก็หยุดที่ประตูทันที
“คุณหนูใหญ่ คุณจะเอากุญแจมือไปทำอะไร?” จิงมั่วถามอย่างสงสัย
“เล่นเกม!” เป๋าฮวนตอบด้วยรอยยิ้ม
จิ่งเหลิ่งงุนงงและถามด้วยความสงสัย: “คุณหนูใหญ่ กุญแจมือจะเอาไปเล่นเกมอะไร? หรือว่าจะเป็นเกมแบบที่ระหว่างสามีภรรยา… คุณหนูใหญ่ มีรสนิยมแบบนี้เหรอ?”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ทำไมนายถึงคิดเรื่องแบบนั้น? ตั้งสติหน่อย!” เป๋าฮวนไอ แสร้งทำเป็นว่าจริงจัง
จิ่งเหลิ่งขดริมฝีปากและพึมพำอย่างลับๆ:“นอกจากเกมแบบนั้น กุญแจมือจะเอาไปทำเรื่องอะไรได้อีก…”
ในเวลานี้ จิ่งมั่วได้มอบกุญแจมือให้กับเป๋าฮวน
หลังจากที่เป๋าฮวนได้รับมัน เธอก็หันหลังกลับอย่างมีความสุข แต่เฟิงหานชวนรีบกลับไปที่ห้องนอนชั้นสามก่อนแล้ว
เป๋าฮวนกระโดดโลดเต้นขึ้นมาถึงชั้นสาม ถึงประตูห้องนอนก็รีบวิ่งเข้าไปในเฟิงหานชวน เธอยกมือขึ้นอย่างมีความสุข เขย่ากุญแจมือในมือของเธอ
จากนั้นเธอมองเฟิงหานชวยด้วยรอยยิ้มและถามว่า: “เล่นเกมไหม?”
เมื่อเฟิงหานชวนยืนขึ้นเขาสูงกว่าเป๋า เขาก้มลงมอง เป๋าฮวนสวมกระโปรงรัดรูป เผยให้เห็นสรีระ
เดิมทีสีหน้าก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่ดีเข้าไปอีก
เมื่อเห็นใบหน้าที่บึ้งตึงของเขา แถมยังไม่ตอบตัวเอง เป๋าฮวนก็ขดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ “ไม่เล่นก็ไม่เล่น!”
เธออุตส่ายืมกุญแจมือมา แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมเล่นกับเธอ!
วินาทีต่อมา ข้อมือของเธอถูกคว้าไว้ จากนั้นทั้งตัวก็ถูกลากเข้าไปในห้อง ประตูปิดลง และเธอถูกกดแนบประตู
ใจของเป๋าฮวนกระวนกระวายทันที มองไปที่ผู้ชายตรงหน้า เธอถามว่า: “เฟิงหานชวน คุณจะทำอะไร? ไม่เล่นไม่ใช่เหรอ???”
“ฮวนฮวน ปกติคุณอยู่บ้านตระกูลเป๋า คุณก็ไม่ระวังแบบนี้เหรอ?” เฟิงหานชวนดูหงุดหงิดเล็กน้อย
“ไม่ระวังอะไร?” เป๋าฮวนสับสน
“คุณสวมชุดแค่นี้เข้าไปในห้องนอนของผู้ชายสองคน?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนบึ้งตึง
เป๋าฮวนก้มลงมอง ตัวเองก็สวมปกติดี มันก็ไม่ได้โป๊ไม่ได้อะไรเลย แถมกระโปรงยังยาวถึงหัวเข่า ไม่สั้นเลยสักนิด
มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?
แบบนี้เรียกว่าสวมแค่นี้? กระโปรงตัวนี้ใส่เดินตามถนนยังปกติเลย
“อาหาน คุณหัวโบราณเกินไปหรือเปล่า? นี่ถือว่าเยอะแล้ว คุณไม่เคยเห็นคนอื่นสวมเอวลอย โชว์สะดือเดินตามถนนเหรอ? คุณไม่เคยเห็นผู้หญิงสวมบิกินี่ในสระว่ายน้ำเหรอ?” เป๋าฮวนมองผู้ชายที่หน้าตาบูดบึ้ง
ใบหน้าของเฟิงหานชวนบึ้งตึง และมุมปากของเขากระตุกอย่างต่อเนื่อง
ในวินาทีต่อมา เขาอุ้มผู้หญิงขึ้นโดยตรง โยนเธอลงบนผ้าห่ม แล้วห่อตัวเธอ
“ฮวนฮวน ต่อไปห้ามสวมชุดแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายคนอื่นอีก ผมไม่อนุญาต!” น้ำเสียงของเขาผสมด้วยความระคายเคืองและน้ำเสียงบังคับ
เป๋าฮวนรู้สึกไม่มีความสุขในทันที
เธอควรจะเป็นผู้นำในความสัมพันธ์นี้! ผู้นำ! ผู้นำ!
ทำไมเฟิงหานชวนถึงออกคำสั่งกับเธออีกแล้ว?
รู้สึกเสียใจขึ้นมาที่ยอมคืนดีกับเฟิงหานชวน
เธอเบือนหน้าหนี ไม่มองผู้ชาย หน้าเธอเย็นชา และเธอดูอารมณ์เสียมาก
เฟิงหานชวนปล่อยมือของเธอ ปล่อยเธอ ตระหนักถึงการกระทำของเขา กล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว: “ฮวนฮวน ผมขอโทษ ผมไม่ควรพูดแบบนั้น”
“เฟิงหานชวน ฉันไม่ชอบที่คุณออกคำสั่งกับฉัน” เป๋าฮวนลุกขึ้นนั่ง ยังคงไม่มองเขา เพียงบ่นพึมพำ
เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว เมื่อกี้เขาโกรธมากไป เลยทำอะไรไม่ได้คิด
เป๋าฮวนในตอนนี้ไม่ใช่เฉินฮวนฮวนที่นุ่มนวล ตอนนี้เป๋าฮวนเป็นคุณหนูที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว
“ฮวนฮวน เมื่อกี้ผมหุนหันพลันแล่นเกินไป ผมขอโทษ…” เฟิงหานชวนกล่าวขอโทษอีกครั้งด้วยความจริงใจ เอื้อมมือไปสัมผัสมือเล็กๆของผู้หญิง
วินาทีต่อมา มือของเขาก็กระเด็นออก เป๋าฮวนหันศีรษะและจ้องมองมาที่เขา
“ฮวนฮวน ต่อไปผมจะไม่ยุ่งอีกไม่ว่าคุณจะสวมอะไร” แม้ว่าเฟิงหานชวนไม่อยากให้เป๋าฮวนสวมมัน แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงกัดฟันยอมเท่านั้น
เป๋าฮวนยังคงจ้องมาที่เขา แล้วพูดว่า: “เอามือไขว้ไว้ข้างหลัง”
เฟิงหานชวนไม่ถามอะไรมาก แค่ทำตาม หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกถึงความเย็นจากข้อมือของเขา
เมื่อหันไปมอง เป๋าฮวนใส่กุญแจมือที่มือของเขาทั้งสองข้าง ติดไว้กับหัวเตียง มือทั้งสองไม่สามารถขยับได้
เป๋าฮวนเข้าใกล้หลังของผู้ชาย ค่อยๆขึ้นมาที่คอของเขา ก้มศีรษะลงและกัดไหล่อย่างแรง: “ใครให้คุณออกคำสั่งกับฉัน ฉันไม่ใช่สาวใช้ของคุณ ฉันจะลงโทษคุณ”