“เฟิงหานชวน คุณไร้ยางอาย!” เป๋าฮวนด่าอย่างโกรธเคือง
นับนาทีอะไร เฟิงหานชวนไร้ยางอายเกินไปแล้ว!
“ผมไร้ยางอาย?” เฟิงหานชวนโน้มตัวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นและถามเบาๆ “หน้าผมไม่มีแล้ว
ยังต้องการหน้าอยู่อีกไหม?”
“เอ่อ……” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เป๋าฮวนจู่ๆก็พูดตอบไม่ออก
เฟิงหานคนพูดถูก หน้าของเขาทิ้งหายไปแล้วจริงๆ และเป็นการกระทำของเธอ
“ทำไม พูดไรไม่ออกแล้วหรือ?” เฟิงหานชวนขดริมฝีปากและถามแบบบังคับ
เป๋าฮวนเม้มปาก ยื่นมือออกไปทุบหน้าอกของชายหนุ่มเบาๆ และกระซิบว่า “อัยยะ ฉันทำเพื่อคุณหรอก~”
“เหรอ? เพื่อผมหรือ?” เฟิงหานชวนก้มศีรษะและเอาปลายจมูกเขาแตะกับปลายจมูกของเธอ
ความรู้สึกที่จั๊กจี้ทำให้ใบหน้าของเป๋าฮวนแดงก่ำ และเธอก็รีบอธิบายว่า: “ฉันสร้างข่าวลือเพื่อป้องกันไม่ให้คุณถูกคนอื่นแอบอ้าง~ คุณโกรธหรือเปล่า?”
“ออ ถ้าคุณโกรธถือว่าคุณไม่เห็นความสำคัญของฉัน คุณเห็นหน้าตัวเองสำคัญ เชอะ!”
พูดจบ เป๋าฮวนก็ทำเสียงฮึ่ม
เมื่อเห็นท่าทางหึงหวงของเธอ ปากบูดบึ้งขึ้น เหมือนแมวน้อยตัวหนึ่งที่ทุกข์ทรมาน ทำให้ทนไม่ได้อยากจะเอาใจใส่เธอ
ลูกกระเดือกของเฟิงหานชวนขยับ แล้วกดที่ปากของหญิงสาวโดยตรง
“อืม……” เป๋าฮวนเบิกตากว้างทันที
ที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะ หรือว่าเฟิงหานชวนจะจับเวลาที่นี่เหรอ?
เธอยื่นมือออกไปผลักชายหนุ่ม เฟิงหานชวนปล่อยเธอและยิ้ม แล้วพูดว่า: “ไม่ต้องกังวล แค่จูบจุ๊บเดียว”
“โอ้” เป๋าฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที กระพริบตาสองสามครั้ง ไม่ทันตั้งสติ “ฉันก็นึกว่า……”
“คุณนึกว่าอะไร? ผมจะจับเวลาที่นี่?” เฟิงหานชวนอดหัวเราะไม่ได้
เป๋าฮวนหน้าแดง พยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม”
“ผมไม่ได้วิปริตขนาดนั้น” หน้าผากของเฟิงหานชวนเข้มขึ้น เขาจะทำอย่างนั้นกับเป๋าฮวนในที่แบบนี้ได้อย่างไร
“คุณเป็น” เป๋าฮวนพูดยืนยัน
เฟิงหานชวน:?
“ฮวนฮวน คุณพูดให้ชัดเจนว่าผมเป็นยังไง?” เดิมทีเขาต้องการปล่อยหญิงสาว แต่เขาก็โอบเอวบางของเธอทันที
“อ๊ะ!” เป๋าฮวนอุทานออกมาและรีบพูดว่า “คุณเป็น! คุณเป็นคนวิปริต ถ้าคุณไม่ได้วิปริต คุณก็จะไม่อยู่หน้ากระจก…..”
เป๋าฮวนไม่มีหน้าจะพูดถึงคำต่อไปอีก
ใบหน้าเล็กของหญิงสาวนั้นแดงแล้ว แดงมาก ราวกับว่าเลือดจะไหลออกมาได้
เมื่อมองดูท่าทางเช่นนี้ของเธอ เฟิงหานชวนมีความรู้สึกอยากจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำจริงๆ จากนั้น……
แต่ว่า เขาจะไม่ทำเช่นนี้
เขาจะไม่ปฏิบัติต่อฮวนฮวนแบบนั้นในที่สาธารณะ เพราะเธอไม่ใช่เครื่องมือทางกายภาพของเขา แต่เป็นผู้หญิงที่อยากพะเน้าพันออยู่ในหัวใจของเขา
“นั่นมันอยู่ที่ห้องเปลี่ยนเสื่อผ้าของเรา เป็นสถานที่ที่เป็นของเรา แม้แต่กระจกบานน้้นก็เป็นของเรา” เฟิงหานชวนยกมือขึ้นช่วยหญิงสาวปัดผมที่ยุ่งและอธิบายว่า: “ถ้าตอนนี้ผมคุณเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะแบบนี้แล้วจับเวลา อย่างนั้นผมถึงจะเป็นคนวิปริต”
ทันใดนั้นเป๋าฮวนก็ตะลึง
สำหรับเธอแล้วฟังที่เฟิงหานชวนพูดก็มีเหตุผล
ถ้าเขาไม่สนใจจริงๆ เขาอาจจะพาเธอเข้าไปในห้องน้ำแล้วจริงๆ แต่เขาไม่ทำ
ดังนั้นเขาเป็นห่วงความคิดของเธอ
ส่วนกระจกในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน ถือซะว่าเขาเล่นสนุกไม่ว่าเขาวิปริตแล้ว
“รับทราบค่ะ” เธอทำท่าพยักหน้า
“เข้าใจแล้วจริงๆหรือ?” เฟิงหานชวนกังวลว่าเธอจะเข้าใจผิดในตัวเขา อย่างไรก็ตามในด้านนี้เขาเคยเสียเปรียบมามากแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะความเข้าใจผิด ทั้งสองก็จะไม่แยกจากกันเป็นเวลานานถึงสามปี
“เข้าใจ เข้าใจแล้ว” เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มและพูดอย่างจริงใจว่า: “คราวนี้ฉันเข้าใจแล้วจริงๆ”
เฟิงหานชวนถอนหายใจอย่างโล่งอกและพูดอย่างพึงพอใจว่า: “เพียงแค่คุณไม่เข้าใจผมผิดก็พอแล้ว”
“อาหาน เป็นการลงโทษฉันที่ใส่ร้ายคุณ พวกเรา……” เป๋าฮวนยื่นลิ้นออกมา เขย่งปลายเท้า กระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น ว่า: “จับเวลาในห้องน้ำตอนกลางคืนได้”