ตอนที่ 537 ท่านไม่เข้าใจ

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

“​ข้า​รึ​”​ ​อดีต​ไท่​จื่อ​จ่อ​นิ้ว​ไป​ที่​ปลายจมูก​ตัวเอง​ ​ความยินดี​และ​ความ​กระวนกระวาย​จู่โจม​เข้ามา​พร้อมกัน​ ​“​เหตุใด​ท่าน​พ่อตา​ถึง​คิด​ว่า​ข้ามี​โอกาส​มาก​ที่สุด​ ​ข้า​ทำความ​ผิด​ใหญ่หลวง​ ​เสด็จ​พ่อ​คง​ไม่มีวัน​ให้อภัย​”

เมื่อ​เห็นท่า​ที​ไหล่​ห่อ​คอตก​ของ​อดีต​ไท่​จื่อ​แล้ว​ ​หยาง​ฟู่​ก็​นึก​โกรธ​อยู่​แต่​ใน​ใจ

ช่าง​ไม่มี​หวัง​เลย​จริงๆ​!

“​เหตุ​ไฉน​ท่าน​อ๋อง​ถึง​ไม่​มั่นใจ​ใน​ตัวเอง​เล่า​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​พระองค์​เพียงแค่​สั่ง​สังหาร​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​เพราะ​อารมณ์​ชั่ววูบ​ ​มิค​วร​ต้องโทษ​สถาน​หนัก​ถึง​เพียงนี้​ด้วยซ้ำ​ ​ตอนนี้​เรื่อง​ก็​ผ่าน​ไป​นาน​แล้ว​ ​ความ​กริ้ว​ของ​ฝ่า​บาท​อาจ​ไม่​เหลืออยู่​แล้วก็​เป็นได้​ ​อีกทั้ง​เรื่อง​แต่งตั้ง​ไท่​จื่อ​ก็​เร่งเร้า​เข้ามา​ใกล้​ ​จาก​ที่​กระหม่อม​เห็น​ ​ใน​สายพระ​เนตร​ของ​ฝ่า​บาท​ ​อย่างไร​ท่าน​อ๋อง​ก็​สำคัญ​ที่สุด​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

แววตา​ของ​อดีต​ไท่​จื่อ​ยังคง​เศร้าสร้อย​ ​เขา​สั่นหัว​ ​“​ท่าน​พ่อตา​ ​ท่าน​ไม่เข้าใจ​…​”

หาก​เขา​แค่​ฆ่า​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​ก็ดี​สิ​ ​เพราะ​หาก​เป็น​เช่นนั้น​ ​เสด็จ​พ่อ​คง​ไม่มีทาง​ปลด​เขา​จาก​ตำแหน่ง​ไท่​จื่อ​อย่างแน่นอน​!

ท่าที​ซังกะตาย​อยาก​ของ​อดีต​ไท่​จื่อ​ทำให้​หยาง​ฟู่​ยิ่ง​ร้อนใจ​ ​เขา​จึง​กล่าว​อย่างตรงไปตรงมา​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ ​พ่อตา​และ​ลูกเขย​มิใช่​คนอื่น​คน​ไกล​ ​ดังนั้น​กระหม่อม​ขอก​ล่าว​ตรงๆ​ ​เลย​นะ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​เอา​แค่​ใน​เมืองหลวง​ ​มือ​ของ​บรรดา​ตระกูล​สูงศักดิ์​เปื้อน​เลือด​ตั้ง​เท่าไหร่​ ​ท่าน​อ๋อง​เคย​เห็น​มี​ใคร​ไป​ไล่​จับผิด​หรือไม่​ ​จาก​ที่​กระหม่อม​เห็น​ ​พระองค์​อาจจะ​ไตร่ตรอง​ไม่​ถี่ถ้วน​ ​ถึง​ได้​ให้​คน​ลงมือ​กลาง​ตำหนัก​ใน​งานเลี้ยง​ที่​มี​คน​อยู่​มากมาย​ ​ผล​ที่​ตามมา​ถึง​ได้​ร้ายแรง​เพียงนี้​ ​ฮ่องเต้​จำต้อง​ลงโทษ​พระองค์​สถาน​หนัก​อย่าง​ไม่​อาจ​เลี่ยง​ ​พระองค์​เห็น​หรือไม่​ว่า​ ​ตอน​สั่ง​ปลด​องค์​รัชทายาท​ ​มี​ขุนนาง​ตั้ง​เท่าไหร่​พยายาม​คัดค้าน​ ​เรื่อง​ก็​ผ่าน​ไป​นาน​ขนาด​นี้​แล้ว​ ​อีกทั้ง​ยัง​มีเรื่อง​ที่​จิ้น​อ๋อง​ปองร้าย​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​ ​ฝ่า​บาท​ต้อง​ทรง​รู้สึก​ผิด​อย่างแน่นอน​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

หยาง​ฟู่​ปล่อย​ถ้อยคำ​พรั่งพรู​ ​แต่ทว่า​อดีต​ไท่​จื่อ​ยังคง​ตอบสนอง​เช่น​เดิม​ ​“​ท่าน​ไม่เข้าใจ​…​”

หยาง​ฟู่​อยาก​จะ​ขยุ้ม​หัว​อดีต​ไท่​จื่อ​ดู​สักที​ ​เขา​คิดในใจ​ว่า​หาก​ลูกเขย​ของ​เขา​คน​นี้​เป็น​สามัญชน​ ​เขา​คง​บ้องหู​ไป​ตั้ง​นาน​แล้ว

ไม่เข้าใจ​ ​ไม่เข้าใจ​ ​แล้ว​บอก​ไม่ได้​หรือ​อย่างไร​ว่า​ไม่เข้าใจ​ตรงไหน​!

เขา​สูด​ลมหายใจ​เข้า​ปอด​พยายาม​สงบสติอารมณ์​ ​หยาง​ฟู่​เอ่ย​ถาม​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ทรง​กังวล​เรื่อง​ใด​อยู่​หรือ​ ​กระหม่อม​มีศักดิ์​เป็น​พ่อตา​ของ​พระองค์​ ​อย่างไร​เสีย​ ​กระหม่อม​ก็​อยู่​ฝ่าย​เดียว​กับ​พระองค์​ ​หาก​มีเรื่อง​ใด​กังวล​พระทัย​อยู่​ก็​บอก​กระหม่อม​มาตรง​ๆ​ ​ได้​เลย​ ​มิจำ​เป็น​ต้อง​ปิดบัง​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

อดีต​ไท่​จื่อ​จดจ้อง​ไป​ที่​ใบหน้า​ของ​หยาง​ฟู่​ ​กัดฟัน​พลาง​เอ่ย​ ​“​ในเมื่อ​ท่าน​พ่อตา​กล่าว​เช่นนี้​ ​งั้น​ข้า​ก็​จะ​บอก​ความจริง​!​”

“​ความจริง​?​”​ ​หยาง​ฟู่​ฉงน​ ​แต่​ก็​พยายาม​รวบรวม​สติ​ให้​มั่น​ ​“​เชิญ​ท่าน​อ๋อง​ตรัส​เถิด​ ​ว่าความ​จริง​ที่ว่า​เป็น​เช่นไร​”

“​ความจริง​แล้ว​…​ ​ข้า​ไม่ได้​เป็น​คน​สั่ง​ฆ่า​อันจ​วิ​้​นอ​๋​อง​!​”

“​ว่า​อย่างไร​นะ​”​ ​หยาง​ฟู่​ผงะ​ไป​ทันใด

“​ข้ามิ​ได้​รู้จัก​กับ​องครักษ์​จิน​อู๋​ที่​เป็น​มือสังหาร​ผู้​นั้น​”

“​อะไร​นะ​”​ ​หยาง​ฟู่​ตกตะลึง​พร้อม​เอื้อมมือ​ไป​บีบ​มือ​อดีต​ไท่​จื่อ​ ​“​ในเมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ​เหตุใด​ฝ่า​บาท​ถึง​ลงโทษ​ท่าน​อ๋อง​ได้​ ​หึ​…​ที่แท้​ก็​เพราะ​ตาแก่​อย่าง​เจิน​ซื่อ​เฉิง​ตัดสินคดี​ผิด​ล่ะ​ซิท​่า​”

อดีต​ไท่​จื่อ​ถอนหายใจ​ออกมา​ ​“​ผิด​แล้ว​ท่าน​พ่อตา​ ​ตาแก่​อย่าง​เจิน​ซื่อ​เฉิง​ช่ำชอง​ใน​การ​ไข​คดี​ยิ่งนัก​!​ ​แต่​ที่​เสด็จ​พ่อ​ใช้​ชื่อ​ของ​ข้า​ปิดบัง​ชื่อ​คน​บงการ​ที่แท้​จริง​ก็​เพื่อ​ว่า​…​ ​เพื่อ​ว่า​…​”

หัวใจ​ของ​หยาง​ฟู่​แทบ​หยุด​เต้น​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ว่า​ต่อ​ซิ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​!​”

อดีต​ไท่​จื่อ​กลั้นใจ​ตอบ​ ​“​เพื่อ​ว่า​จะ​ปิดบัง​ความผิด​ของ​ข้า​ ​เพราะ​ตอนนั้น​ข้า​อยู่​กับ​หยาง​เฟ​ย.​..​”

เมื่อ​ประโยค​นั้น​ลั่น​ออก​ไป​ ​หยาง​ฟู่​ก็​ทรุดตัว​ลง​กับ​พื้น​ไป​พร้อมกับ​เก้าอี้

บ่าว​รับใช้​ที่​ยืน​ประจำ​อยู่​ด้านนอก​ได้ยิน​เสียง​นั้น​จึง​รีบ​เอ่ย​ถาม​ ​“​ท่าน​อ๋อง​ ​พระองค์​ไม่เป็นไร​ใช่ไหม​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​ข้า​สบายดี​ ​เจ้า​เฝ้า​อยู่​ข้างนอก​นั่นแหละ​!​”​ ​อดีต​ไท่​จื่อ​ตะโกน​ตอบ​ ​พลาง​มอง​หยาง​ฟู่​ที่​ลนลาน​อยู่​ที่​พื้น​ ​พร้อม​ถอนหายใจ​ออกมา​อย่าง​ไม่ทราบ​สาเหตุ

ได้​พูด​ออกมา​ก็ดี​ ​ในที่สุด​แอก​นี้​ก็​มี​คน​ร่วม​แบก​เสียที

หยาง​ฟู่​ที่​พยายาม​ตะเกียกตะกาย​ขึ้น​มา​อยาก​จะ​ร้อง​ออกมา​ให้​ดัง​สุดเสียง

เขา​ทำเวรทำกรรม​อะไร​ไว้​ ​ถึง​ได้​มีบุ​ตร​เขย​เฮงซวย​ขนาด​นี้​!

แต่​ต่อให้​จะ​ผิดหวัง​ ​หรือ​โกรธแค้น​ ​ยาม​ที่อยู่​ต่อหน้า​อดีต​ไท่​จื่อ​ ​หยาง​ฟู่​ก็​ทำได้​เพียง​ทำใจ​ยอมรับ

บน​โลก​นี้​ไม่มี​ผู้ใด​ย้อน​เวลา​กลับ​ไป​ได้​ ​เขา​จะ​พาบุ​ตร​สาว​ที่​แต่งงาน​เข้าไป​อยู่​ใน​ราชวงศ์​แล้ว​กลับมา​ได้​อย่างนั้น​หรือ​ ​สุดท้าย​เขา​คง​ทำได้​เพียง​นั่ง​นิ่ง​อยู่​ใน​เรือ​เส็งเคร็ง​ลำ​นี้​ต่อไป

เวลา​เคลื่อน​ผ่าน​ไป​พักใหญ่​ก่อนที่​หยาง​ฟู่​จะ​ถาม​ขึ้น​ ​“​เรื่อง​นี้​ ​พระ​ชายา​ทรง​ทราบ​ด้วย​หรือไม่​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

อดีต​ไท่​จื่อ​ส่าย​หัว​ ​“​นอกจาก​เสด็จ​พ่อ​ ​เจิน​ซื่อ​เฉิง​และ​อีก​สอง​สาม​คน​ ​ก็​มี​แต่​ท่าน​พ่อตา​เท่านั้น​ที่​รู้​”

หยาง​ฟู่​หาง​ตา​พะเยิบพะยาบ​ ​เขา​หัวเราะ​ใน​ใจ​อย่าง​ขมขื่น​ ​หาก​เป็น​เช่นนี้​ ​ก็​ยัง​นับว่า​โชคดี

“​ท่าน​อ๋อง​ต้อง​จำไว้​ว่า​ ​เรื่อง​นี้​จะ​ให้​ผู้ใด​ทราบ​ไม่ได้​เป็นอันขาด​นะ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​แม้แต่​พระ​ชายา​ก็​บอก​ไม่ได้​”​ ​หยาง​ฟู่​กำชับ​เสียง​เข้ม

นิสัย​บุตรี​ของ​เขา​คน​นี้​ติดจะ​ดื้อรั้น​ ​หาก​รู้​ว่า​สามี​ลอบ​มีชู้​ ​เกรง​ว่า​อาจ​เกิดเรื่อง​เลวร้าย​ตามมา​…

“​ข้า​รู้ดี​”​ ​อดีต​ไท่​จื่อ​จดจ้อง​ไป​ที่​หยาง​ฟู่​ ​“​ท่าน​พ่อตา​ ​ท่าน​ว่า​ข้า​ยัง​มีโอกาส​อยู่​หรือไม่​”

ริมฝีปาก​ของ​หยาง​ฟู่​กระตุก​วูบ​

อดีต​ไท่​จื่อ​ถอนหายใจ​พลาง​บอก​ ​“​ดังนั้น​ข้า​ถึง​ได้​บอกว่า​ ​เจ้า​สาม​ชวด​ไป​แล้ว​ ​คราวนี้​โอกาส​ก็​เป็น​ของ​เจ้า​สี่​…​”

หยาง​ฟู่​มอง​ไป​ที่​หน้าต่าง​แวบ​หนึ่ง

ยาม​ที่​ต้อง​พูด​ความลับ​ ​ก็​ควร​ปิดหน้า​ต่าง​บานประตู​ให้​แน่น​สนิท​ ​ที่​กระจก​หน้าต่าง​สะท้อน​เงา​พุ่ม​ต้นกล้วย​ด้านนอก

ใน​ห้อง​ตำรา​ช่าง​อุดอู้​ ​จิ้ง​หยวน​ถึง​ได้​อุดอู้​เพียงนี้

บุตร​เขย​ของ​เขา​เกิด​มาก​็​ได้​ครองตำแหน่ง​ไท่​จื่อ​ ​ฉะนั้น​แล้ว​ไม่​ควร​ติด​แหง​กอยู​่​ใน​รัง​หนู​เช่นนี้​!

นิ้ว​ของ​หยาง​ฟู่​เคาะ​ลง​บน​โต๊ะ​ ​พลาง​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​หามิได้​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​ท่าน​อ๋อง​ยัง​มีโอกาส​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

อดีต​ไท่​จื่อ​จ้อง​ตรง​ไป​ที่​เขา

“​เดิมที​มี​ขุนนาง​เสนอ​ให้​คืน​ตำแหน่ง​ไท่​ซุน​ ​ฝ่า​บาท​ก็​มิได้​ทรง​คัดค้าน​ ​นั่น​ก็​หมายความว่า​ ​ฝ่า​บาท​ยัง​ไม่​ทรง​หมดหวัง​ใน​ตัว​ท่าน​อ๋อง​…​”

หมดหวัง​?

อดีต​ไท่​จื่อ​รู้สึก​ว่า​คำ​นี้​ช่าง​แสลงหู​ยิ่งนัก​ ​ทว่า​ใน​ช่วงเวลา​เช่นนี้​เขา​เลือก​ที่จะ​ไม่​เก็บ​มา​ใส่ใจ​ ​แต่​รับฟัง​ไป​เงียบๆ

หยาง​ฟู่​เฝ้ามอง​อดีต​ไท่​จื่อ​ที่​กำลัง​รอฟั​งคำ​ชี้แนะ​ ​พลาง​เอ่ย​ ​“​ที่​ท่าน​อ๋อง​บอก​ความจริง​กับ​กระหม่อม​นั้น​ถูกต้อง​แล้ว​ ​เรา​จะ​ได้​คาดคะเน​ความคิด​ของ​ฝ่า​บาท​ได้​อย่างถูกต้อง​ ​แน่​ทีเดียว​ที่​ความผิด​ของ​ท่าน​อ๋อง​มิใช่​เรื่องเล็ก​ ​โรค​ร้ายแรง​ต้อง​ใช้​ยารั​กษา​ที่​มีฤทธิ์​แรง​ดุจ​กัน​ ​หาก​อยาก​ให้​ฝ่า​บาท​เปลี่ยน​พระทัย​ ​ก็​ต้อง​ทำให้​ฝ่า​บาท​เห็น​ความจริงใจ​ของ​ท่าน​อ๋อง​เสียก่อน​…​”

“​แล้ว​ข้า​ต้อง​ทำ​เช่นไร​เสด็จ​พ่อ​ถึง​จะ​เห็น​ความจริงใจ​ของ​ข้า​”

“​รอ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​รอ​?​”

“​ถูกต้อง​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​ทำได้​เพียง​รอคอย​อย่าง​อดทน​ ​โอกาส​ก็​จะ​มาถึง​อย่างแน่นอน​ ​แต่​ถ้าหาก​รอ​แล้ว​ ​โอกาส​ไม่​มา​ ​กระหม่อม​ก็​จะ​สร้าง​โอกาส​นั้น​ขึ้น​มา​เอง​…​”

ลำแสง​เรียว​เล็ก​ใน​ห้อง​ตำรา​ค่อยๆ​ ​มืด​ลง

ใน​เรือน​หลัก​ ​หยาง​หมู่​ไป​เยี่ยม​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​แล้วจึง​มานั​่ง​สนทนา​กับ​พระ​ชายา​จิ้ง​อ๋อง​ใน​ห้อง​ที่​ปิด​สนิท

“​กราบกราน​ฟ้า​ดิน​ที่​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​มิได้​เป็น​อะไร​ร้ายแรง​”​ ​หยาง​หมู่​ยก​สิบ​นิ้ว​ขึ้น​ประนม

พระ​ชายา​จิ้ง​อ๋อง​หัวเราะ​ ​“​ท่าน​แม่​ผิด​แล้ว​ ​มิใช่​กราบกราน​ฟ้า​ดิน​ ​แต่​ต้อง​ขอบคุณ​เยี​่​ยน​อ๋อง​เสียมา​กก​ว่า​”

“​ต่อให้​เจ้า​จะ​ว่า​เช่นนั้น​ ​แต่​อย่างไร​ก็​เพราะ​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​วาสนา​ดี​ ​ถึง​ได้​มีชีวิตรอด​กลับมา​ ​ข้า​ได้ยิน​มา​ว่า​ ​ฝ่า​บาท​และ​ฮองเฮา​ทรงพระ​ราช​ทาน​ของกำนัล​มา​ให้​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​มากมาย​ ​อีกทั้ง​ยัง​ตรัส​ว่า​รอ​ให้​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​แข็งแรง​หาย​ดี​แล้ว​ ​ให้​เข้าไป​พัก​อยู่​ที่​วัง​สัก​ระยะ​ ​เป็นความ​จริง​หรือไม่​”

“อื​้ม​ ​เพียงแต่​ลูก​ปฏิเสธ​ไป​แล้ว​”​ ​พระ​ชายา​จิ้ง​อ๋อง​กล่าว​เนิบนาบ

หยาง​หมู่​ประหลาดใจ​ ​“​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​มีโอกาส​ได้​กลับ​ไป​พัก​ที่​วัง​หลวง​ ​มิใช่​เรื่อง​ดี​หรอก​หรือ​ ​เหตุใด​พระ​ชายา​ถึง​ได้​ปฏิเสธ​เช่นนั้น​…​”

พระ​ชายา​จิ้ง​อ๋อง​ตัดบท​ผู้​เป็นมา​รดา​ ​“​ลูก​เข้าใจ​ความหมาย​ของ​ท่าน​แม่​ ​เพียงแต่​ลูก​ไม่​อยาก​ให้​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​ต้อง​ตก​อยู่​ใน​คลื่น​ลมพายุ​เช่นนั้น​อีกแล้ว​ ​ตอนนี้​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​มีศักดิ์​เป็น​เพียง​ซื่อ​จื่อ​ ​สถานะ​มิได้​ต่าง​ไป​จาก​ซื่อ​จื่อ​ของ​องค์​ชาย​องค์​อื่นๆ​ ​การ​ทำตัว​ข้ามหน้าข้ามตา​คง​มิใช่​เรื่อง​ดีนัก​”

“​เจ้า​เนี่ยนะ​…​”​ ​หยาง​หมู่​อยาก​จะ​โน้มน้าว​ต่อ​ ​ทว่า​สุดท้าย​กลับ​พูด​ได้​เพียง​ ​“​ท่าน​ปู่​ของ​เจ้า​ก็​ชรา​เสีย​จน​ผม​ขาวโพลน​หมด​หัว​แล้ว​…​”

พระ​ชายา​จิ้ง​อ๋อง​มิได้​สะทกสะท้าน​ ​นาง​กล่าว​เสียง​เรียบ​ ​“​ท่าน​ปู่​อายุ​เกิน​หกสิบ​แล้ว​ ​การ​จะ​มี​ผม​ขาว​ก็​เป็นเรื่อง​ธรรมดา​”

นาง​เคย​เกือบจะ​สูญเสีย​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​ไป​​​ ​จากนี้​ไม่ว่า​ใคร​ก็​ไม่​สามารถ​กดดัน​นาง​ได้​อีกแล้ว

นาง​อยาก​เฝ้าดู​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​เติบโต​ขึ้น​ ​จน​เขา​ได้​ออกเรือน​ ​มีลูก​เต็ม​บ้าน​ ​มี​หลาน​เต็ม​เมือง​เท่านั้น

ส่วน​เรื่อง​อื่น​ ​ไสหัวไป​ให้​ไกล​จาก​นาง​!