“เยี่ยฝาน?”
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วทันที
เป๋าฮวนนอนอยู่บนตัวเขา นิ้วมือวนรอบหน้าอกเขา แล้วพูดขึ้น “คุณนี่นะ เวลาที่ควรหึงก็ไม่หึง เวลาที่ไม่ควรหึงกลับหึง”
“ฮวนฮวน เขายั่วยวนคุณยังไง?” เฟิงหานชวนถามขึ้น
จากที่เขาดู เมื่อคืนเยี่ยฝานยื่นนามบัตรให้เป๋าฮวน ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกัน หรือว่าจะเป็นก่อนหน้านั้น ก็ยั่วยวนเป๋าฮวนเหรอ?
“ผู้ชายสมัยนี้ไม่ได้ตรงไปตรงมาเหมือนที่คุณคิด” เป๋าฮวนขยับไปข้างหูเขา ยิ้มแล้วบอกเรื่องตอนที่เยี่ยฝานจับมือแล้วส่งซิบให้เธอออกมา
เธอหัวเราะจนตัวสั่น ตั้งใจพูดเย้าแหย่ “สามปีมานี้ คุณไม่รู้หรอกว่ามีผู้ชายส่งซิบให้ฉันเยอะแค่ไหน จับมือ จับบ่า แล้วก็ท่าทางส่งซิบอีกมากมาย”
“ในเมื่อฉันหน้าตาสวย แล้วก็เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเป๋า พวกเขาไม่ใช่แค่สนใจหน้าตาของฉัน แต่สนใจตำแหน่งของตระกูลเป๋าด้วย”
“ดังนั้นครั้งนี้ที่เยี่ยฝานยั่วยวนฉันอย่างโอ่อ่าต่อหน้าคุณ ก็เพื่อตระกูลเป๋าที่อยู่เบื้องหลังฉัน ถ้าฉันไม่ใช่คนของตระกูลเป๋า เขาก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นกับฉัน…”
“อื้อ!”
เป๋าฮวนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกอุดปากไว้
จากนั้นเธอก็ถูกเฟิงหานชวนทับร่างไว้ด้านล่าง อีกอย่างเธอไม่มีแรงดิ้นรน ทำได้แค่ปล่อยไปตามผู้ชายคนนี้
จนกระทั่งท่าทางของเธออ่อนแรง เฟิงหานชวนถึงลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์โทรหาซูอวี่
เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชาเพียงแค่ประโยคเดียว “แย่งโปรเจกต์ใหม่ล่าสุดของเยี่ยซือกรุ๊ปมา ให้คำเตือนกับเยี่ยฝาน”
เป๋าฮวนยังนอนอยู่ เธอกะพริบตา รู้ได้ว่าครั้งนี้เฟิงหานชวนโมโหจริง ๆ แล้ว
เพียงแต่เยี่ยฝานมีความผิด แต่เธอไม่ผิดอะไรเลยนะ!
“อาหาน ฉันหิวจะตายแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ทำไมคุณถึงลงโทษฉัน? ไม่รู้แหละ คุณต้องชดใช้ค่าเสียหายทางจิตใจของฉัน” เป๋าฮวนดิ้นไปดิ้นมา งอแงหาเรื่อง
เฟิงหานชวนก้มหน้าลง จูบหน้าผากของเธอ แล้วถามอย่างอ่อนโยน “คุณจะให้ผมชดใช้ยังไง?”
“คุณชอบเล่นเกมไม่ใช่เหรอ? ร่างกายของผมให้คุณจัดการได้ตามใจชอบ เป็นยังไง?”
เฟิงหานชวนตั้งใจแกล้งเธอ เป๋าฮวนโมโหจนหน้าแดง
“น่าเกลียด! ผู้ชายน่าเกลียดคนนี้!”
เธอรู้ว่าเฟิงหานชวนรู้ดีว่าเกมเล็ก ๆ คืออะไร ยังจะพูดเรื่องเกมกับเธอ ตอนนี้เธอเหนื่อยเพราะเกมนี่จนแทบจะตาย ยังมีแรงเล่นอีก?
“ฮวนฮวน ผมทำอาหารเช้าให้คุณ คุณอยากทานอะไร?” เฟิงหานชวนยิ้มมุมปาก ก้มมาที่แก้มของเธอ
“เชอะ!”
เป๋าฮวนส่งเสียงเสร็จ ก็หันหน้า พลิกตัว หันหลังให้กับชายหนุ่ม
เฟิงหานชวนยิ้มมากกว่าเดิม เขายื่นมือออกมา กอดเอวบางของหญิงสาว แล้วเอาหน้าซุกลำคอของเธอ
“ไอหยาคุณปล่อยนะ จั๊กจี้” เป๋าฮวนยื่นมือออกไปผลักเขา
แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนแรง สำหรับเฟิงหานชวนแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งสิ้น
“งั้นคุณบอกผมว่าอยากกินอะไร?” เฟิงหานชวนถามต่อ “ถ้าไม่พูด ผมจะถือว่าคุณอยากเล่นเกมต่อ”
“ฉันพูดพูดพูด!” เป๋าฮวนรีบข้อร้อง
เธอจะร้องไห้แล้วจริง ๆ น้ำตาคลอเบ้า กัดปาก แล้วพูดอย่างน่าสงสาร “โจ๊กเห็ดหอมแล้วกัน”
“รอผมนะ” ชายหนุ่มลงจากเตียงทันที แล้วรีบลงไปที่ชั้นล่าง
เป๋าฮวนอยากจะลุกจากเตียง แต่ร่างกายเหนื่อยมาก ๆ เธอฝืนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ล้มลงไปอีก เตรียมจะนอนต่อ
เวลานี้เฟิงหานชวนกลับมาอีก เขาเดินมาข้างเตียงแล้วพูด “กำลังตุ๋นโจ๊กแล้ว ผมอุ้มคุณไปอาบน้ำก่อน”
ไม่รอให้เป๋าฮวนตกลง เธอก็ถูกเฟิงหานชวนอุ้มขึ้น เดินไปทางห้องน้ำ
เฟิงหานชวนวางเธอลงบนชักโครก จากนั้นก็ยืนปรับอุณหภูมิน้ำอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ
จากมุมมองของเป๋าฮวน สามารถเห็นหน้าด้านข้างของเฟิงหานชวนที่ตั้งอกตั้งใจ เธออดที่จะเหม่อลอยไม่ได้ เริ่มเพ้อฝันว่าจะได้ใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายคนนี้…