เฟิงหานชวนวางเธอบนผ้านวมที่อ่อนนุ่ม ถามเธอด้วยความกันเอง “ผมได้ยินมาว่าวันนี้คุณถูกรังแก?”
“ถูกรังแก? ถ้างั้นคุณคงได้ยินมาผิดแล้ว คนที่ถูกรังแกไม่ใช่ฉัน” เป๋าฮวนยักไหล่อยากหมดคำพูด
หากใครกล้ารังแกเธอ ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ไหม?
“พวกหล่อนตีกันทำให้คุณบาดเจ็บจะทำยังไง เมื่อไรที่คุณห่างจากผมหนึ่งเมตร ผมก็จะไม่สบายใจ” เฟิงหานชวนพูดตามจริง
ตอนนี้เขาแทบอยากจะให้เป๋าฮวนอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา ไม่ให้เธอหายไปจากระยะสายตาของตัวเอง
“คุณควบคุมได้เยี่ยมมาก ยิ่งไปกว่านั้นฉันมีอามั่วกับอาเหลิ่งอยู่ ใครจะทำร้ายฉัน?” เป๋าฮวนยื่นแขนที่ขาวเรียวกอดผู้ชายตรงหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่เป็นไร”
“และฉันไม่สามารถเอาแต่ตัวติดคุณ แบบนั้นน่าเบื่อแค่ไหน” ”เป๋าฮวนพึมพําเสียงเบา
เฟิงหานชวนได้ยินสีหน้าเข้มขึ้นทันที เสียงก็ต่ำ “อยู่ด้วยกันกับผมมันน่าเบื่อมากเหรอ?”
เป๋าฮวนดูออก เฟิงหานชวนโกรธอยู่ เธอกลั้นยิ้มพูดแกล้ง “ใช่สิ ไม่มีความหมายอะไร อยู่ด้วยกันกับคุณน่าเบื่อมากเลย”
“ฮวนฮวน คุณกวนอยู่ใช่ไหม?” เฟิงหานชวนโน้มตัว มือใหญ่ลูบไปที่เอวของหญิงสาว
“คุณอย่าจี้ คุณอย่าจี้ จั๊กจี้มาก รีบปล่อยมือนะ…” เป๋าฮวนบิดตัวหนี มือเล็กที่ขาวไปปัดมือใหญ่ของชายหนุ่ม
แรงของเฟิงหานชวนเป๋าฮวนจะต้านทานได้ยังไง และร่างเล็กใช้เวลาตอนที่ชายหนุ่มเผลอ รีบพลิกลงจากเตียงจากอีกฝั่ง
เป๋าฮวนพุ่งไปทางระเบียงด้วยเท้าเปล่า รีบปิดประตูไว้
ตอนเฟิงหานชวนวิ่งตามมา โดนปิดไว้ด้านนอกกระจกพอดี เป๋าฮวนยืนอยู่บนระเบียง ยังแลบลิ้นไปทางเขา ทำหน้าทะเล้นหลายอย่าง
“ฮวนฮวน รีบเปิดประตู” เฟิงหานชวนน้ำเสียงจนใจ
“ไม่!” เป๋าฮวนอ้าริมฝีปากแดง ใช้ภาษาใบ้ปฏิเสธ
เฟิงหานชวนยกมือยอมแพ้ทันที “ผมผิดไปแล้ว! รีบเข้ามา อย่าทนหนาวเลย”
“ไม่หนาว” เป๋าฮวนส่ายหน้า
เฟิงหานชวนลงโทษแบบนั้นกับเธอเมื่อครู่ เธอไม่ควรยอมเขาง่ายๆ!
เป๋าฮวนยกมือลูบคาง มองผู้ชายที่ห่างกันเพียงกระจกหนึ่งบาน เธอใช้ความคิด
เธอจะตอบโต้เฟิงหานชวนยังไงดี?
เมื่อกี้เขารังแกเธอแบบนั้น เธอไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่นอน!
มองทั้งสี่ทิศหนึ่งรอบ เห็นระเบียงอีกด้านเป็นสีดำ คิดว่าห้องสูทข้างๆคงไม่มีแขก
เป๋าฮวนแอบยิ้ม ชุดคลุมพาดที่ไหล่ มือวางบนเก้าอี้ หมุนตัวเริ่มเต้นรำ
ระเบียงไม่ใหญ่ไม่เล็ก เหมือนกับเวทีหนึ่งพอดี
แสงไฟส่องแสงระยิบระยับบนร่างของเป๋าฮวน ราวกับเธอเป็นนางฟ้าเต้นรำในยามราตรี และเหมือนมารน้อยที่บำเพ็ญตบะมาพันปี
ไร้เดียงสาและเซ็กซี่พอๆ กัน
ชายหนุ่มที่อยู่อีกด้านของประตูกระจก ลูกกระเดือกลู่ลงนานแล้ว
“ฮวนฮวน” เขายกมือเคาะประตู
เป๋าฮวนหยุดเต้น เดินสง่าไปด้านหน้าประตูกระจก จงใจยิ้มและบิดเอว ใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ
“เฟิงหานชวน คุณมาจับฉันสิ~คุณมาจับฉันสิ” เป๋าฮวนยิ้มตาหยีระหว่างที่พูด และหมุนตัวไปอีกหลายรอบ
ชุดครบหลุดจากแขน หล่นลงพื้นอย่างช้าๆ บนตัวเธอมีเพียงเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นตัวเดียว
เป๋าฮวนพิงที่ราว จงใจมองเฟิงหานชวน แถมยังทำหน้าท้าทาย
วินาทีต่อมาเสียงดัง “แกร๊ก” ประตูถูกเปิดออก
ชายหนุ่มก้าวขาที่เรียวยาว เหยียบเข้าบริเวณระเบียง
เป๋าฮวนเดิมที่มีใบหน้าอวดดี ถูกเติมเต็มไปด้วยความตกใจทันที