บทที่ 577 ภรรยา ข้ากลับมาแล้ว
ณ เมืองหลวง จวนอู่โหว
ถังหลี่นั่งอยู่ที่สนามในมือมีจดหมายฉบับหนึ่ง นางอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายเที่ยว จดหมายฉบับนี้ถูกส่งมาให้นางเมื่อเดือนก่อน หากในตอนนี้นางไม่รู้เลยว่าสามีของตนจะเป็นตายร้ายดีประการใด
ถังหลี่มองลายมือบนจดหมาย นางจินตนาการถึงรูปลักษณ์ของสามีตัวเองในตอนที่เขากำลังเขียนจดหมายแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ยังหาตัวเว่ยฉิงไม่พบ สีหน้าของนางก็อ้างว้างและเป็นกังวลมาก หญิงสาวลูบหน้าท้องที่ยื่นออกมาของตัวเอง
สามี ลูกของพวกเรากำลังจะคลอดแล้วนะ รีบกลับมาเถอะ…
ฮูหยินซูเดินมาที่ด้านข้างของถังหลี่ จากนั้นก็คลุมเสื้อคลุมให้แก่นาง
“ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อย่าปล่อยให้ตัวเองหนาวล่ะ” ฮูหยินซูพูดเบาๆ
เมื่อใกล้ถึงวันคลอดนางมาอยู่ข้างๆ ถังหลี่ โดยพักอยู่ที่ห้องข้างๆ ในเวลากลางคืน ถังหลี่มองฮูหยินซูพร้อมกับพยักหน้ารับ
ฮูหยินซูมองจดหมายในมือนางพลางถอนหายใจ นางรู้ว่าถังหลี่กำลังคิดถึงเว่ยฉิงอีกแล้ว
เขาจากไปในตอนฤดูร้อน ทว่ายามนี้ย่างเข้าฤดูใบไม้ร่วงเสียแล้ว นางเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ดี ตอนที่หมอซูจากไปเป็นเวลานาน ฮูหยินซูก็หวาดกลัวเช่นกัน
ไม่นานนักเว่ยจื่ออี้ก็เดินเข้ามา เขาสูงขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้าของเขาดูเข้ารูป ดวงตาเรียวเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่ดูหล่อเหลา เขาเป็นคนพูดเก่ง ขยันเล่าเรื่อง เว่ยจื่ออี้ชอบเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจให้ถังหลี่ฟังทำให้อารมณ์นางดีขึ้นมาก
หลังจากนั้นไม่นานซานเป่าก็เข้ามา นางกะพริบดวงตากลมโตของตัวเองเดินเข้าไปใกล้ถังหลี่ เด็กหญิงฟังพี่ชายเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง จากนั้นจึงได้ปรบมือให้
ในตอนที่พี่รองของนางพูดถึงแม่ทัพหญิง นางหยิบกิ่งไม้บนพื้นขึ้นมาทำเป็นดาบ แสดงท่าทางประกอบร่วมไปกับเรื่องที่เว่ยจื่ออี้เล่า ซานเป่าถือดาบไม้ขนาดเล็ก ท่าทางของนางดูกล้าหาญ ผมหางม้าของซานเป่าปลิวไสวไปกับสายลม
“ข้าเห็นศัตรูหลายสิบคนกำลังล้อมแม่ทัพหญิง”
“พี่รองทำไมมีแค่สิบคนล่ะ น้อยเกินไป” ซานเป่าตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจ
“เอาล่ะๆ มีคนหนึ่งร้อยคนยืนล้อมแม่ทัพหญิง
ซานเป่าเชิดคางขึ้น “ข้าอยากจะปลิดหัวของศัตรูท่ามกลางผู้คนนับหมื่นเหล่านั้น มันคงจะดีมาก” เว่ยจื่ออี้พูดตามทันที
“ข้าเห็นว่าแม่ทัพหญิงคนนั้นถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูนับหมื่น ทหารเหล่านั้นล้วนมีอาวุธครบมือ”
ซานเป่าพอใจ นางเริ่มฟาดฟันด้วยดาบไม้แล้วส่งเสียง “โฮะ โฮะ โฮะ” อย่างจริงจัง
“แม่ทัพหญิงที่แข็งแกร่งคนนั้น ค่อยๆ ล้มทหารกล้าทีละคนทีละคน”
“เฮ้!!”
ถังหลี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เด็กสองคนนี้ตลกมากทำให้นางคลายความกังวลไปชั่วขณะ เมื่อเห็นมารดายิ้มได้ ซานเป่าก็ขยิบตาให้พี่ชายของนาง เขาขยิบตากลับ
ในตอนเย็นวันนั้นสวี่เจวี๋ยและเว่ยจื่ออั๋งรีบมาหาถังหลี่ ทันทีที่พวกเขาเลิกงาน
แม้ว่าถังหลี่จะไม่พูดอะไรแต่เด็กๆ ย่อมรู้สึกได้ เขารู้ว่าบิดาของพวกเขายังไม่กลับบ้านเป็นเวลานานเกินไปแล้ว ทำให้ท่านแม่เป็นห่วงและเศร้ามาก
พวกเขาจึงมาหาคอยพูดคุยกับนางเสมอ
ถังหลี่จะไม่รู้หรือว่าพวกเขาคิดอะไรกันอยู่?
เจ้าเด็กสี่คนนี่ช่างน่ารักจริงๆ ทำให้ถังหลี่รู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ
“ท่านแม่ เมื่อคืนข้าฝันถึงท่านพ่อด้วย เขาบอกว่าจะกลับมาในไม่ช้านี้แล้ว” ซานเป่าโน้มตัวไปกระซิบที่ใบหูของถังหลี่
ตอนแรกนางคิดว่าซานเป่าแค่อยากปลอบนางเท่านั้น แต่ไม่คาดคิดว่าในวันรุ่งขึ้นนางจะได้รับจดหมายจากสามีจริงๆ มือของหญิงสาวสั่นเทาเมื่อเอื้อมไปรับจดหมาย ฉื่อซื่อเจอสามีของนางแล้ว! เขาปลอดภัยดี!
เมื่อนางเปิดจดหมายอ่านเห็นคำว่า ‘ฮูหยิน’ ดวงตาของนางก็เป็นสีระเรื่อ ถังหลี่รีบอ่านจดหมายอย่างความรวดเร็ว เขาเล่าถึงสถานการณ์ทั้งหมดในช่วงที่หายตัวไป หลังจากที่ตกหน้าผา เขาได้รับการช่วยเหลือจากหมอชราผู้หนึ่ง จากนั้นจึงได้อาศัยอยู่กับเขาเพื่อพักฟื้น
หลังจากที่อาการบาดเจ็บหาย เขาเข้าเมืองไปที่ร้านอาหารหนิงเฟิ่ง ติดต่อกับเถ้าแก่ร้าน แล้วจึงได้ติดต่อฉื่อซื่อและพี่น้องคนอื่นๆ ตอนนี้เว่ยฉิงสบายดีและกำลังเดินทางกลับมายังเมืองหลวง
หลังจากที่ถังหลี่อ่านจนจบ นางก็อ่านซ้ำอีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่าตอนนี้นางไม่ได้กำลังฝันไป เขาจะกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่? ในการเดินทางครั้งนี้ขอให้เว่ยฉิงปลอดภัย อย่าเจอกับอันตรายอีกเลย
หญิงสาวรอการกลับมาของสามีวันแล้ววันเล่า นางคาดหวังอย่างยิ่งว่าในตอนที่ตื่นขึ้นมาจะเห็นเว่ยฉิงนอนอยู่ข้างๆแต่หลังจากผ่านไปห้าวันก่อนที่เว่ยฉิงจะกลับมาถึง ท้องของถังหลี่ก็เจ็บขึ้นมาเสียก่อน
นางกำลังจะคลอด..
ก่อนหน้านี้ฮูหยินซูสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของถังหลี่ นางปวดท้องเป็นพักๆ ซึ่งเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังจะคลอดลูก ฮูหยินซูจึงรีบพยุงถังหลี่ไปที่ห้องให้นอนลง ที่จวนมีเหวินผอมาประจำคอยอยู่ก่อนล่วงหน้าแล้ว ฮูหยินซูรีบเรียกนางเหวินผอและหมอซูมาทันที
นางเหวินคือหมอตำแย
นางจะอยู่ในห้อง ส่วนหมอซูจะนั่งรอให้ความช่วยเหลือที่ด้านนอก
ถังหลี่นอนอยู่บนเตียง นางปวดท้องมาก ที่ด้านนอกประตูมีเสียงดังขึ้น
ทั้งอู่โหวเยว่และฮูหยินอู่มาคอยเฝ้าดูอยู่ด้วย ซานเป่าและตู้เย่ก็เช่นกัน ไม่นานนักฮูหยินกู้และฝางเหมี่ยวก็มาถึง ตามด้วยกู้หวนจิ่น
ฮูหยินกู้เดินเข้าไปจับมือถังหลี่แน่น ในขณะที่คนอื่นถูกกั้นออกไปที่ด้านนอกของประตู
หญิงสาวปวดท้องมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่านางยังคงมองประตูเช่นเดิม สายตาของนางจ้องเขม็งไปที่นั่น
ฮูหยินซูรู้ดีว่าถังหลี่กำลังรอให้เว่ยฉิงกลับมา
ถังถังกำลังจะคลอดแล้ว หวังว่าเว่ยฉิงจะรีบกลับมาให้เร็ว
นางสวดมนต์ภาวนาอยู่ในหัวใจ
หญิงสาวเริ่มเจ็บท้องมากขึ้นเรื่อยๆ นางกะพริบตามองไปทางประตูอย่างรอคอย หวังว่าประตูจะเปิดออกสามีของนางจะยืนอยู่ตรงนั้น คอยมองนางด้วยรอยยิ้มโง่ๆ ของเขา ขนตาของนางชุ่มไปด้วยหยาดน้ำภาพตรงหน้าดูพร่าเลือน
“ฮูหยิน”
ทันใดนั้นเองเสียงที่คุ้นเคยด้านนอกก็ดังขึ้น ถังหลี่เบิกตากว้างทันที นั่นเสียงสามีของนาง! นางไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?!
“ฮูหยินข้ากลับมาแล้ว” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่ภาพลวงตา สามีของนางกลับมาแล้วจริงๆ!
ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“เสี่ยวถัง เขากลับมาแล้ว!” ฮูหยินซูตกใจมากที่เห็นเว่ยฉิงตอนนี้ เขากลับมาทันตอนถังหลี่กำลังคลอดพอดี!
เหมือนปาฏิหาริย์!
ที่ด้านนอกประตู ร่างกายสูงใหญ่ของเว่ยฉิงเต็มไปด้วยฝุ่น ใบหน้าหล่อเหล่าเปรอะเปื้อนมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลทั่วตัว
จากมณฑลจางมู่มาที่เมืองหลวง เขาไม่กล้าที่จะเดินทางโดยถนนสายหลักจึงได้แต่ใช้ทางอ้อมเท่านั้น ซึ่งใช้เวลาในการเดินทางนานกว่าปกติถึงสองเท่า แม้เขาจะไม่ได้หยุดพักเลยก็ตาม เขาอยากกลับมาหาหาภรรยาของเขาให้เร็วที่สุด
ทันทีที่เว่ยฉิงกลับมาที่จวนอู่โหว เขาก็ได้รับข่าวว่าภรรยาของเขากำลังจะคลอดบุตร หัวใจของเว่ยฉิงแทบจะหลุดออกมาจากอก เขารีบวิ่งมาหยุดที่ประตูแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ชายหนุ่มเอาใบหน้าแนบที่ประตูพยายามที่จะมองเข้าไปข้างใน
“ส.. สามี..” เสียงของภรรยาเขาดังขึ้นเรื่อยๆ
“ภรรยา ข้ากลับมาแล้ว..” เว่ยฉิงพูดเบาๆ