ตอนที่ 1051 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (1) / ตอนที่ 1052 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (2)
ตอนที่ 1051 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (1)
จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในห้อง จวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ในห้องน้ำหยุดชะงักไปทันที นางยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตายังคงจ้องมองไปที่มือที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำซึ่งยังแช่อยู่ในน้ำเย็นจัดนั่น
มือที่ดูสวยงามสะอาดสะอ้านยื่นมาตรงหน้าจวินอู๋เสีย ข้อมือเรียวแต่แข็งแรง มือใหญ่ที่อบอุ่นนั้นยื่นลงไปในน้ำและดึงเอามือเล็กๆ ของจวินอู๋เสียที่เย็นจัดออกจากน้ำ
มือคู่นั้นเย็นมากจนแทบไม่รู้สึกอะไรแล้ว มันถูกมือใหญ่จับเอาไว้แน่น ความอบอุ่นซึมซาบขับไล่ความเย็นออกไปอย่างช้าๆ
“มันเย็นมากเลยนะ เจ้าไม่รู้สึกเย็นเลยหรือ” บุรุษผู้มีใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบมองใบหน้าเล็กๆ ที่ก้มลงเล็กน้อยนั้นอย่างเคร่งขรึม ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำไปทั้งหน้า
“ไม่เป็นไร” จวินอู๋เสียพูดเสียงเบาและยังก้มหน้าอยู่
“แต่ข้าเย็น”
จวินอู๋เสียไม่ตอบ
วินาทีต่อมานางก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น มือเย็นทั้งคู่วางลงบนหน้าอกอุ่นนั้น มือใหญ่ของเขาจับมือเล็กๆ คู่นั้นแล้วดึงเอาไปซุกไว้ใต้อาภรณ์
ความอบอุ่นที่รู้สึกผ่านปลายนิ้วทำให้จวินอู๋เสียได้สติกลับมาทันที นางเงยหน้าขึ้นและใบหน้าของจวินอู๋เย่าก็สะท้อนอยู่ในดวงตาใสกระจ่างของนาง
จวินอู๋เสียอยากจะดึงมือออกจากหน้าอกของจวินอู๋เย่าตามสัญชาตญาณ แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางไม่มีประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา จวินอู๋เสียไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปล่อยให้มือของนางแนบอยู่บนหน้าอกของเขา
ความอบอุ่นและความเย็นเยียบผสานเข้าด้วยกัน ความร้อนและความเย็นถูกส่งผ่านระหว่างคนทั้งคู่ด้วยอ้อมกอดนั้นทำให้อุณหภูมิกลับเป็นปกติ
“เย็น” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับขมวดคิ้วและอยากจะดึงมือออก มือของนางเย็นมากแค่ไหนนางย่อมรู้ดี
จวินอู๋เย่าก้มหน้าลงมองใบหน้าเล็กๆ สีแดงนั้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง มืออีกข้างของเขาจับใบหน้านั้นอย่างอ่อนโยนและพบว่ามันเย็นเฉียบ ใบหน้าของนางยังคงเปียกอยู่เล็กน้อย น้ำเย็นจัดนั้นได้ทำให้ความอบอุ่นที่ใบหน้าของนางหายไป
“เจ้าเพิ่งรู้ว่ามันเย็นเนี่ยนะ ทำไมเมื่อสักครู่ข้าไม่เห็นเจ้าหลบมันเลย” จวินอู๋เย่าถามจวินอู๋เสียพร้อมกับเลิกคิ้ว
จวินอู๋เสียชะงักนิ่ง นางก้มหน้าลงไม่ยอมพูดอะไร
จวินอู๋เย่าเห็นว่าจวินอู๋เสียมีท่าทางผิดปกติ เขาจากไปพักเดียว พอกลับมาก็เจอเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของเขาทำท่าทางแปลกๆ เสียแล้ว
เมื่อก่อนพอพวกเขาเจอกัน ใบหน้าเล็กๆ นี้จะแดงระเรื่อเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะความเย็นยะเยือกแบบนี้ แต่เป็นเพราะความอบอุ่นต่างหาก แต่คราวนี้ไม่เพียงแต่ผิวหนังของนางที่เย็นจัด แววตาของนางก็ดูหงุดหงิดขุ่นมัว ดวงตาของนางทำให้เขานึกถึงตอนแรกที่เจอกับนางที่มีพิษสงเหมือนกับเม่นตัวน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไป สายตาที่นางมองเขาก็ไม่เย็นชาและเหินห่างอีกแล้ว แล้วทำไมวันนี้มันถึงดูต่างไปเล่า
จวินอู๋เย่ากอดจวินอู๋เสียไว้และใช้ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาขับไล่ความหนาวเย็นออกไปจากตัวนาง จากนั้นเขาก็หันหน้าไปเล็กน้อย สายตาของเขาตวัดมองไปที่เจ้าแมวดำตัวน้อย
เจ้าแมวดำตัวน้อยตัวสั่นทันที มันเห็นว่าแววตาของจวินอู๋เย่านั้นทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวานกับเจ้านายของมัน แต่ทำไมพอมองมาที่มัน สายตาคู่นั้นถึงได้น่าสะพรึงกลัวราวกับจ้าวแห่งปีศาจแบบนี้เล่า
เจ้าแมวดำตัวน้อยเข้าใจทันทีว่าสายตาของจวินอู๋เย่าหมายความว่าอย่างไร เขาจะไม่บังคับให้จวินอู๋เสียบอกเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าตัวมันจะไม่โดน!
เจ้าแมวดำตัวน้อยไม่มีทางเลือก จึงพูดทุกอย่างที่มันรู้ออกมา
“เอ่อ…เมื่อสักครู่…นังแม่มดแก่จุมพิตเจ้านายไปทีหนึ่ง”
ตอนที่ 1052 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (2)
นัยน์ตาของจวินอู๋เย่าลุกโชนด้วยโทสะอย่างรุนแรงทันที!
ถึงเจ้าแมวดำตัวน้อยจะรู้ว่าความโกรธนั้นไม่ได้พุ่งตรงมาที่มัน แต่ก็ยังทำให้มันต้องกลั้นหายใจทันทีที่จวินอู๋เย่ามองมา มันคิดว่ามันจะต้องตายแน่แล้ว!
จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว เขายกมือขึ้นเชยคางของจวินอู๋เสีย แล้วทันใดนั้นสายตาอำมหิตน่าสะพรึงกลัวของเขาก็หายไปไม่เหลือร่องรอย มีเพียงรอยยิ้มจางๆ อยู่บนใบหน้าของเขาเท่านั้น
“ก็แค่นังแม่มดแก่ ถึงอย่างไรเสี่ยวเสียเอ๋อร์ก็เป็นสตรี จุมพิตของสตรีทำให้เจ้าว้าวุ่นใจได้ขนาดนี้เชียวหรือ” จวินอู๋เย่าหยอกล้ออย่างอ่อนโยน
จวินอู๋เสียส่ายหน้า
“ก็ขยะแขยงนี่”
จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรงขนาดนี้ จุมพิตไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับนางอีกแล้ว เนื่องจากทุกครั้งที่จวินอู๋เย่ากับนางพบกัน เขาจะจุมพิตที่หน้าผากนางเสมอ นางไม่รู้สึกอึดอัดหรือกระอักกระอ่วนกับจุมพิตของจวินอู๋เย่าเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติอย่างที่มันควรจะเป็น แต่พอริมฝีปากของชวีซินรุ่ยแตะลงที่ใบหน้าของนาง นางก็รู้สึกขยะแขยงจนแทบจะอาเจียนออกมาตรงนั้น
ความรู้สึกนั้นรุนแรงมากจนอยากฉีกหน้าของตัวเองออกมาเลย
จวินอู๋เย่าถามพร้อมกับหัวเราะ “จุมพิตตรงไหนเล่า”
จวินอู๋เสียชี้ไปที่แก้มของนาง
โดยไม่รอให้นางดึงมือออก จวินอู๋เย่าก็ก้มหน้าลงไปตรงที่นางชี้อยู่และจุมพิตอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ริมฝีปากนุ่มและอบอุ่นสัมผัสที่แก้มและปลายนิ้วของนาง
“ยังขยะแขยงอยู่หรือไม่” จวินอู๋เย่าถามแล้วส่งยิ้มกว้างสดใสให้จวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ขณะมองรอยยิ้มอันคุ้นเคยและปลอบประโลมของจวินอู๋เย่า ความรู้สึกขยะแขยงหายไปทันที กลับรู้สึกตัวอ่อนปวกเปียกแทน
นางส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไร
จวินอู๋เย่าจับใบหน้าเล็กๆ ของนางแล้วยิ้มล้อเลียนพร้อมกับถามว่า “ไม่รังเกียจจุมพิตของข้าใช่หรือไม่”
จวินอู๋เสียคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง
จวินอู๋เย่าระเบิดเสียงหัวเราะอย่างปลื้มอกปลื้มใจออกมาทันที พร้อมกับกอดจวินอู๋เสียไว้แน่น
“ถ้าไม่ขยะแขยง อย่างนั้นข้าจะจุมพิตเจ้าอีก ให้เจ้าลืมจุมพิตก่อนหน้านี้ไปเลย” ว่าแล้วจวินอู๋เย่าก็ฉวยโอกาสจุมพิตจวินอู๋เสียเบาๆ ไปอีกสองสามครั้ง
จวินอู๋เสียยังคงหน้าแดงก่ำ แต่มันไม่เย็นอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มันกลับอุ่นเล็กน้อยแทน
ความรู้สึกจางๆ ในใจนางก่อนหน้านี้รุนแรงขึ้น นางไม่คิดว่าจะทนความหนาวเย็นไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ นางก็รู้สึกปรารถนาอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของจวินอู๋เย่าและไม่อยากผละออกจากอ้อมกอดนี้เลย
เป็นไปได้หรือไม่ว่า…ความเย็นจากน้ำที่เย็นยะเยือกนั่นเพิ่งจะส่งมาถึงนาง
จวินอู๋เสียพยายามคิดหาเหตุผลอย่างหนัก
“ข้าเห็นข้อความที่เยี่ยซาส่งมาให้” จู่ๆ จวินอู๋เย่าก็พูดขึ้น
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าอย่างสับสน นางรู้ว่าบางครั้งเยี่ยซาก็จะส่งข่าวให้จวินอู๋เย่ารู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของพวกนางด้วยอสรพิษทมิฬ แต่…นางแทบจะไม่ได้ข่าวจากจวินอู๋เย่าเลย
นางไม่รู้ว่าในแต่ละวันจวินอู๋เย่าทำอะไรบ้าง เมื่อก่อนนางก็ไม่สนใจหรอก แต่ตอนนี้…นางรู้สึกอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้ว
“เขาบอกว่าเจ้าคิดถึงข้า” เสียงของจวินอู๋เย่าแหบเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำสนิทมองตรงไปที่จวินอู๋เสียโดยไม่ยอมละสายตา เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของนางและเห็นเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ในนั้น
ไม่มีคนอื่นอยู่ในดวงตาของนาง มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
จวินอู๋เสียอ้าปากแต่ก็พูดอะไรไม่ออก นางทำได้แค่พยักหน้ายอมรับอย่างเงียบๆ
นัยน์ตาสีดำสนิทของจวินอู๋เย่าเป็นประกายขึ้นมาทันที ในนัยน์ตาสีดำคู่นั้นมีประกายสีม่วงปรากฏขึ้น
“ท่าน…ไปอยู่ที่ไหนมา” จวินอู๋เสียถามขึ้น นางมองจวินอู๋เย่าด้วยสายตาจริงจัง