ตอนที่ 1055 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (1) / ตอนที่ 1056 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (2)
ตอนที่ 1055 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (1)
เศษเสี้ยวความทรงจำพวกนั้นถูกบีบอัดอยู่ในสมองของเขา ถ้าไม่มีคำใบ้เขาก็ไม่สามารถนึกอะไรออกได้ ความทรงจำพวกนั้นดูเหมือนเป็นของเขาแต่ก็ไม่ใช่ของเขาเสียทีเดียว ความรู้สึกนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าและทำให้เยี่ยซาไม่สามารถกลับมาเป็นตัวเขาเองได้ในทันที
ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นที่เทือกเขาเมฆา ทุกสิ่งที่เขาเห็นมีแต่โลหิต
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นในลานเรือนพัก เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยรีบหายตัวไปทันที
สยงป้ายังคงรู้สึกเป็นกังวลอยู่ และไม่สามารถทนกระวนกระวายไปมากกว่านี้ได้แล้ว เขาลากตัวชิงอวี่มาหาจวินอู๋เสียพร้อมกับเขา ถึงเขาจะลังเลที่จะมารบกวนจวินอู๋เสีย แต่เขาก็รู้สึกว่าอย่างน้อยเขาก็น่าจะมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
สยงป้าเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้องพัก เขาก็เห็นชายหนุ่มที่หล่อเหลามากๆ คนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูห้องของจวินอู๋เสีย!
สยงป้ามีสีหน้าระแวดระวังขึ้นมาทันที เขาถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร เข้ามาในเขตตึกเพลิงพิโรธของข้าทำไม”
หน้าตาของชายหนุ่มผู้นี้หล่อเหลาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่สยงป้าไม่เคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน ตึกเพลิงพิโรธถูกเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด แล้วชายหนุ่มผู้นี้เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร
จวินอู๋เย่าหันไปช้าๆ เขามองชิงอวี่กับสยงป้าที่กระวนกระวายมากแล้วยิ้มพลางพูดว่า “ข้าคือข้ารับใช้ส่วนตัวของคุณชายจวินขอรับ”
“…” สยงป้าเบิกตาโตจ้องมองอีกฝ่าย ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อคำพูดนั้น
บรรยากาศรอบตัวของจวินอู๋เย่าไม่เหมือนข้ารับใช้เลย ขนาดเขาสะกดพลังของตัวเองเอาไว้แล้ว แต่เขาก็ยังทำให้คนรู้สึกถึงอำนาจของเขาได้อย่างชัดเจน
ข้ารับใช้ส่วนตัวแบบนี้ใครจะกล้าจ้างกัน
“โกหก! จวินเสียไม่ได้พาข้ารับใช้ติดตามมาด้วยสักคน! เจ้าเป็นใครกันแน่ แล้วแอบเข้ามาในตึกเพลิงพิโรธของข้าได้อย่างไร” ไม่มีทางที่สยงป้าจะเห็นชายหนุ่มที่ไม่ธรรมดาที่ให้ความรู้สึกไม่ธรรมดาคนนี้เป็นข้ารับใช้ของใครได้ นอกจากนั้นไม่มีใครในตึกรู้ถึงการมาของเขาเลย แค่เรื่องนี้อย่างเดียวก็ทำให้เขาน่าสงสัยมากแล้ว
จวินอู๋เย่ามองสยงป้า ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม
ลำบากจริง จวินอู๋เย่าคิดในใจ จากข้อมูลที่เยี่ยซาให้มา จวินอู๋เย่าพอจะเดาตัวตนของบุรุษสองคนนี้ได้ ถ้าพวกเขาเป็นคนอื่น เขาก็คงฆ่าเสียให้จบไป แต่ดูเหมือนเสี่ยวเสียเอ๋อร์กำลังร่วมมือกับสองคนนี้อยู่ ถ้าเขาฆ่าพวกเขาก็อาจจะตอบคำถามจวินอู๋เสียลำบาก
เมื่อสยงป้าไม่ได้คำตอบจากจวินอู๋เย่า เขาก็พุ่งตัวเข้ามาทันที ตั้งใจว่าจะจับตัวชายหนุ่มผู้นี้อย่างเต็มที่
จวินอู๋เย่ามองสยงป้าที่พุ่งตรงเข้ามาอย่างยิ้มๆ เขายกมือขึ้นจับหมัดที่สยงป้าเหวี่ยงใส่เขาด้วยท่าทีไม่ยี่หระ
“อย่าโจมตีข้าจะดีกว่านะ ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี” จวินอู๋เย่าพูดพลางมองสยงป้า สิ่งเดียวที่เขาอยากทำในตอนนี้ก็คือฆ่าคน นี่เพื่อจวินอู๋เสียคนเดียวเท่านั้น ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่คิดจะระงับความรู้สึกของตัวเองเอาไว้
สยงป้ามองจวินอู๋เย่าอย่างตกใจ เขาชกออกไปเต็มแรง ไม่ได้ออมแรงเอาไว้เลยสักนิด แต่ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้ กลับจับหมัดนั้นเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย เขาสัมผัสไม่ได้เลยว่าชายหนุ่มผู้นี้ใช้พลังวิญญาณออกมา
“ตราบใดที่เจ้าไม่ตาย ข้าว่าก็คงไม่เป็นไรล่ะนะ” จวินอู๋เย่ายังคงยิ้ม แต่คำพูดพวกนั้นเขาไม่ได้พูดกับสยงป้า ทว่าพูดกับตัวเองต่างหาก
สยงป้ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเสียงกระดูกแตกก็ดังขึ้น มือของเขาที่ถูกจวินอู๋เย่าจับเอาไว้ถูกหักอย่างง่ายดายราวกับเป็นแค่ตะเกียบไม้อันเดียว!
ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้สยงป้าเหงื่อตก!
เมื่อชิงอวี่เห็นเช่นนั้นเขาก็รู้สึกตกใจมาก เขาอยากจะพุ่งเข้าไปช่วยสยงป้า แต่สายตาอำมหิตของจวินอู๋เย่าก็ตวัดมองมาที่เขา ทำให้เขายืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่
“ถ้าเจ้าไม่อยากให้เขาตาย ก็จงอยู่เฉยๆ เสีย”
ตอนที่ 1056 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (2)
ชิงอวี่ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเนื่องจากชายหนุ่มตรงหน้าเขารับการโจมตีแบบเต็มแรงของสยงป้าได้อย่างไม่ยากเย็น พลังของตัวเขานั้นด้อยกว่าสยงป้า ถ้าเขาทะเล่อทะล่าพุ่งเข้าไป นอกจากจะช่วยสยงป้าไม่ได้แล้ว ตัวเขาเองก็จะเป็นอันตรายด้วย
“ท่านเป็นใครกันแน่ มาที่ตึกเพลิงพิโรธทำไม ท่านต้องการอะไรจากพวกเราหรือ” ชิงอวี่ถาม เสื้อผ้าของเขาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แม้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาจะไม่ได้ใช้พลังวิญญาณออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ความแข็งแกร่งที่สัมผัสได้นั้นทำให้ชิงอวี่แทบหายใจไม่ออก สิ่งที่ทำให้เขากลัวยิ่งขึ้นก็คือแววตาอำมหิตจากดวงตาเย็นยะเยือกคู่นั้น!
ชิงอวี่ไม่เคยรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน มันรู้สึกราวกับว่าพอถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมอง ความตายก็เข้าครอบคลุมแทนที่ เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดพลันหายไป
เมืองพันอสูรไม่ได้ขาดแคลนยอดฝีมือที่แข็งแกร่ง โดยเฉพาะหลังจากที่ชวีซินรุ่ยกลับมา คนที่มาพร้อมกับนางทุกคนมีพลังวิญญาณขั้นสีม่วง แต่เมื่อชิงอวี่เผชิญหน้ากับคนเหล่านั้น เขาไม่เคยรู้สึกถูกคุกคามรุนแรงอย่างที่รู้สึกในตอนนี้เลย เหมือนเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป แต่เป็นแค่แมลงตัวเล็กๆ ที่คลานหลอบอยู่บนพื้นรอให้ถูกบดขยี้!
“ข้าบอกไปแล้ว ว่าข้าคือข้ารับใช้ส่วนตัวของคุณชายจวิน” จวินอู๋เย่าพูดพลางยักไหล่เล็กน้อย
แต่ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาเลย
ข้ารับใช้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้เนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้!
หลังจากหักมือของสยงป้า สีหน้าของจวินอู๋เย่าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขายังคงดูเหมือนตอนแรกที่สยงป้ากับชิงอวี่เข้ามาพบ มีรอยยิ้มร้ายกาจประดับอยู่บนใบหน้า กระทั่งเส้นโค้งที่มุมปากก็ไม่ได้ลดลงเลย
ชิงอวี่ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แม้แต่สยงป้าก็ยังถูกชายหนุ่มผู้นี้จัดการได้อย่างรวดเร็ว เขาคิดไม่ออกว่าจะมีใครในตึกเพลิงพิโรธสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของชายหนุ่มผู้นี้ได้
ประตูห้องด้านหลังจวินอู๋เย่าเปิดออกช้าๆ
เมื่อประตูเปิดออก จวินอู๋เสียก็เห็นจวินอู๋เย่ากำลังจับหมัดของสยงป้าเอาไว้ และข้อมือของสยงป้าก็งอบิดในมุมแปลกๆ กระดูกสีขาวแทงทะลุเนื้อออกมา
“คุณชายจวิน!” ชิงอวี่เรียกทันทีที่เห็นจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองสยงป้าที่หน้าซีดเผือดแล้วหันไปมองจวินอู๋เย่า
จวินอู๋เย่าปล่อยมือที่จับสยงป้าไว้แทบจะทันที สยงป้าเซถอยหลังไปสองสามก้าว ชิงอวี่รีบก้าวเข้ามารับตัวเขาไว้
“คุณชายจวิน! คนผู้นี้…” ชิงอวี่เริ่มต้นพูด
จวินอู๋เย่าหันไปมองจวินอู๋เสียแล้วพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “เอ่อ…ข้าแค่ล้อเขาเล่นน่ะ”
จวินอู๋เสียมองกระดูกที่หักตรงข้อมือของสยงป้า
ล้อเล่นด้วยการหักกระดูกคนเนี่ยนะ
“คุณชายจวิน ท่านรู้จักเขาหรือ” ชิงอวี่ไม่ใช่คนโง่ ตอนที่จวินอู๋เสียเห็นชายหนุ่มลึกลับผู้นี้ สีหน้าของจวินอู๋เสียไม่ได้มีความตกใจหรืองุนงงอยู่เลย นั่นบอกเขาว่าคนทั้งสองนี้รู้จักกัน
“พาเขาเข้ามา” จวินอู๋เสียพูดพลางมองจวินอู๋เย่าด้วยสายตาเย็นชา ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกของนางหายไปหมดแล้ว
รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของจวินอู๋เย่าค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ “ได้ตามที่ท่านสั่ง” พูดจบเขาก็เอื้อมมือออกไปจะช่วยพยุงสยงป้า
สยงป้าจะกล้าให้ชายหนุ่มผู้นี้แตะต้องตัวเขาอย่างนั้นหรือ ความรู้สึกกลัวในใจทำให้สยงป้าถอยหลังไปโดยไม่ได้ตั้งใจ กระทั่งชิงอวี่ก็มองจวินอู๋เย่าอย่างระวัง
“ไม่ใช่ท่าน” จวินอู๋เสียพูดพลางมองไปที่จวินอู๋เย่า
จวินอู๋เย่ายักไหล่แล้วถอยไปยืนอยู่ด้านข้าง
ชิงอวี่ช่วยพยุงสยงป้าที่หวาดกลัวมากเข้าไปในห้องของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียตวัดสายตามองไปที่จวินอู๋เย่าอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปเช่นกัน