บทที่572 ยังไม่คิดจะสำนึกผิดอีก
ซูซานร่วมมือกับลี่หยูนห่วนและลี่หุย แค่ต้องการใช้ประโยชน์จากพวกเขาเพื่อให้เข้าถึงลี่จุนถิงแค่นั้น เพียงแค่มีโอกาสได้อยู่ข้างกายลี่จุนถิง ได้มีส่วนช่วยในธุรกิจเขาก็ไม่กลัวลี่จุนถิงไม่หลงรักตน ซูซานเชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเองมาก
ลี่หยูนห่วนและลี่หุยไม่เข้าใจจริงๆ แม้ว่ามีคนคอยช่วยเหลือก็เขาถือเป็นเรื่องที่ดีหรอกแต่ว่าพวกเขาก็ทำด้วยเหตุผลที่ชัดเจน
“ถ้างั้น คุณซูซาน ขอถามหน่อยสิทำไมคุณอยากช่วยพวกเราล่ะ”
ซูซานไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงแก่พวกเขาเลย เพราะเกรงว่าหลังจากบอกความจริงพวกเขาไป พวกเขาอาจจะปฏิเสธขึ้นมา
“เมื่อก่อนฉันมีความแค้นกับลี่จุนถิง บาดหมางกันตอนอยู่ต่างประเทศแหละ เหตุผลที่ชัดๆ เลยคือมันเกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวฉันและความลับของบริษัทพวกเรา ดังนั้นไม่สะดวกที่จะบอกพวกคุณ ขอให้เข้าใจหน่อยนะ”
พวกลี่หุยก็ไม่ได้สืบเรื่องราวเพิ่ม มองแค่ความช่วยเหลือที่ได้มา อีกทั้งซูซานที่สวยขนาดนี้ แน่นอนว่าเมื่อตอนลี่จุนถิงมีความรักอยู่ต่างประเทศ พวกเขาก็ไม่สนใจหรอกแต่ในใจก็เยาะเย้ยลี่จุนถิงอยู่
เวลาผ่านมาไม่ถึงครึ่งปี บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปก็มีความมั่นคงขึ้น กิจกรรมต่างๆ ในบริษัททั้งหมดก็กลับสู่สภาวะปกติ ลี่จุนถิงก็มีเวลาอยู่กับเจียงหยุนเอ๋อมากขึ้น
ลี่จุนถิงไปทำงานทุกวันส่วนเจียงหยุนเอ๋อก็อยู่บ้านเรียนการจัดดอกไม้ วาดรูปและโยคะ เพื่อลี่จุนถิงเลิกงานกลับบ้านทั้งสองคนก็จะศึกษาวิธีการเลี้ยงลูกในหลากหลายรูปแบบ
เนื่องจากแต่ก่อนเจียงหยุนเอ๋ออยากได้ห้องเสื่อทาทามิ ลี่จุนถิงเลยใช้ช่วงเวลาที่ไม่ค่อยยุ่งนี้ หาคนตกแต่งห้องให้
ช่วงนี้ถวนจื่อมีแข่งศิลปะเขียนพู่กันจีน ดังนั้นเลยถือเอาห้องทาทามินี้เป็นห้องฝึกเขียนพู่กันจีนและตามปรกติก็ใช้เป็นห้องอ่านหนังสือรวมกับห้องสันทนาการแค่ชั่วคราว
ทุกๆ คืนทั้งสองคนจะอยู่ที่ห้องเสื่อญี่ปุ่นที่เอาไว้เรียนการเลี้ยงลูกและยังได้อยู่เป็นเพื่อนถวนจื่อฝึกเขียนพู่กันจีนหรือไม่ก็เล่นเกมด้วยกัน ถ้าถวนจื่อเหนื่อยแล้วก็สามารถใช้ชั้นบนพักผ่อนได้
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกวันแบบนี้สบายเหลือเกิน ทุกๆ วันบรรยากาศในบ้านช่างอบอุ่น บางครั้งโม่เสี่ยวฮุ่ยและซูม่านลีก็มาอยู่ด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างเลยเปลี่ยนในทิศทางที่ดีเยี่ยม
ลี่จุนถิงมองถวนจื่อด้วยความชอบใจมากที่ฝึกเขียนพู่กันจีนทุกวัน แม้ความทรงจำเมื่อก่อนของตนนั้นยังคิดไม่ออกแต่ในทุกๆ วันเจียงหยุนเอ๋อก็จะพูดคุยกับเขาบ้างนิดหน่อย จนเข้าใจเรื่องราวในอดีตมากขึ้น
เช่น แต่ก่อนถวนจื่อได้เข้าร่วมการแข่งขันศิลปะเขียนพู่กันจีนในระดับประเทศแต่ทว่าความสามารถสู้คนอื่นๆ ไม่ได้เลยไม่ติดสักอันดับ แต่กลับได้รับรางวัลระดับมณฑล และยังถูกอาจารย์ด้านพู่กันจีนระดับโลกคนหนึ่งรับไว้เป็นศิษย์คนโปรด
การแข่งขันครั้งนั้นทำให้ถวนจื่อคาใจมาตลอด เพราะฉะนั้นการแข่งขันพู่กันจีนเด็กระดับประเทศครั้งนี้ ถวนจื่อก็สมัครแข่งขันด้วย เพื่อต้องการจะล้างความอัปยศที่ผ่านมา
ลี่จุนถิงมองดูสีหน้าถวนจื่อซึ่งมีท่าทีที่ไม่ยอมแพ้ เหมือนตัวเองเมื่อตอนเด็กๆ ก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ
อีกสองวันถวนจื่อก็ต้องไปแข่งขันแล้ว แต่เมื่อไม่กี่วันนี้ถวนจื่อขยันฝึกฝนมาก
ในขณะเดียวกัน ชิงโม่มารายงานสถานการณ์กับลี่จุนถิง กล่าวว่าคุณป้าลี่จีถองถูกจับได้เรียบร้อยแล้ว
ได้ยินชื่อลี่จีถองปุ๊บสีหน้าของลี่จุนถิงถึงกับบูดบึ้งทันที จึงให้ชิงโม่พาตนไปพบกับลี่จีถอง
หลังจากลี่จีถองถูกจับได้ ก็โดนลี่จุนถิงขังไว้ในห้องลับที่อยู่ใต้ดิน
เริ่มตั้งแต่ที่ลี่จีถองพลาดจากการลักพาตัวเจียงหยุนเอ๋อก็ถูกคนของลี่จุนถิงตามฆ่ามาตลอด เธอไปขอความช่วยเหลือซูซานแต่ให้เพียงเงินก้อนใหญ่แล้วก็ไล่เธอกลับออกไป
ลี่จีถองต้องหลบๆ ซ่อนๆ ผ่านแต่ละวันช่างยากลำบาก เพราะคนของลี่จุนถิงอยู่ทั่วทุกแห่ง ลี่จีถองก็ไม่กล้าออกไปซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ไม่กล้าซื้อของกินมาเติมลงท้อง
มีวันหนึ่ง เธอหิวจนทนไม่ไหวจริงๆ ก็เลยต้องออกไปซื้ออาหาร พอจะซื้อเสร็จก็ถูกคนของลี่จุนถิงเจอจนได้ ถ้าหากตัวเองไม่ได้เป็นคนวิ่งเร็ว ไม่แน่ลี่จีถองก็อาจจะถูกพวกนั้นจับเอาไว้แล้วก็ได้
ลี่จีถองเข้าไปหลบที่ห้องใต้ดินในเมืองเก่าๆ
ห้องใต้ดินนี้ทั้งชื้นทั้งเหม็น มีเพียงแค่แสงสลัวๆ ตรงทางเข้าในห้องใต้ดินที่ส่องเข้ามา ลี่จีถองก็ยังพยายามที่จะมองที่มือของตัวเอง
ลี่จีถองมองรอบๆ ที่แสนจะมืดสนิท และยังส่งกลิ่นเหม็นตลอด สภาพแวดล้อมมันแย่จริงๆ
ลี่จีถองไออย่างรุนแรงไปสองรอบพร้อมกับขมวดคิ้ว
ตอนนี้ตัวเองมีสภาพแบบนี้ทั้งหมดเป็นเพราะเจียงหยุนเอ๋อ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ!
แต่มันก็ไม่มีทางเลือก ข้างนอกมีแต่คนของลี่จุนถิง เดิมทีเธอก็ออกไปไม่ได้ ทำได้แค่ซ่อนตัวไปวันๆ
อาหารของลี่จีถองได้กินไปหมดแล้ว คิดถึงตอนซื้อของครั้งก่อนที่ตัวเองสามารถหนีออกมา ครั้งนี้ก็ต้องทำได้อีกแน่นอน
แต่คาดไม่ถึงว่าตัวเองเพิ่งจะเดินเข้าไปในซูเปอร์มาเก็ตกลับถูกคนของลี่จุนถิงเจอเข้าให้ หลังจากออกมาจากซูเปอร์มาเก็ตก็โดนตีจนสลบ พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว
เมื่อลี่จุนถิงเดินเข้ามา มองเห็นสภาพของลี่จีถองที่มีลักษณะน่าอนาถใจ ทั้งตัวถูกจับมัดให้นอนลงบนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล
คำสั่งของลี่จุนถิงเดิมนั้น หลังจากที่จับลี่จีถองได้ ต้องจัดการทุบตีเธอซะก่อน
ลี่จุนถิงไม่เคยมีความปรานีต่อลี่จีถอง สำหรับการอยากจะกำจัดลี่จีถองหลายครั้งนั้น ตบเธอครั้งเดียวมันไม่มีทางชดเชยที่เธอเคยทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า ลี่จีถองก็เป็นนักโทษหลบหนีคนหนึ่ง
พอลี่จุนถิงเข้ามา ลี่จีถองก็ยังไม่ได้สติ ดังนั้นลี่จุนถิงจึงสั่งให้คนเอาน้ำมาสาดใส่
ลี่จีถองลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นลี่จุนถิง เย้ยหยันอย่างอ่อนแรงใส่ลี่จุนถิง
“ลี่จุนถิง ทำไมคุณไม่ตายไปอยู่ข้างนอกนั่นซะเลยล่ะ”
ลี่จุนถิงไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย แต่กลับก้มลงไปมองเธอ และหันตัวกลับไม่ไกลจากเก้าอี้พร้อมเอ่ยปากพูดกับลี่จีถองว่า :
“คุณเป็นคุณหนูของตระกูลลี่ที่น่าเกรงขาม แต่ตอนนี้มีสภาพแบบนี้ซะแล้ว ไม่รักษาเกียรติของตระกูลลี่เลยจริงๆ นะ”
หลังจากลี่จีถองฟังคำพูดนี้แล้ว ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันหยามเกียรติของตระกูลลี่เหรอ ฉันสภาพแบบตอนนี้เนี่ยนะ เป็นแบบนี้ก็เพราะคุณนี่ ไม่ใช่ภรรยาที่ดีของคุณแบบเจียงหยุนเอ๋อซะหน่อย ถ้าหากไม่ใช่เธอ ฉันจะมาอยู่ในสภาพแบบนี้ไหมล่ะ”
“หึ ฉันเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองแหละ เจียงหยุนเอ๋อเป็นทุกอย่างสำหรับฉัน ฉันจะบอกให้ฟังเลยนะ ให้คุณได้รับมือฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ คุณขอผู้หญิงสำส่อนแต่งงานซะแล้ว ผู้หญิงอย่างมันก็พาคุณสารเลวไปด้วยอีกคน ตอนนี้ก็ยังจะให้เด็กที่น่ารังเกียจเกิดขึ้นมาอีกคน ฉันจะสาปแช่งเธอ ฉันจะสาปแช่งเธอ ฮ่าๆ……”
พอลี่จุนถิงได้ยินลี่จีถองด่าประจานเจียงหยุนเอ๋อก็โกรธจนยั้งอารมณ์ไม่ได้จึงตวาดออกไป เสียงของเขาคล้ายฟ้าที่ผ่าลงมาเสียงดังสนั่นติดต่อกันยาวๆ
“ถึงตอนนี้คุณก็ยังจะไม่สำนึกผิดอีก”
ลี่จีถองไม่สนใจเขา ด่าทอเจียงหยุนเอ๋อไม่หยุด ลี่จุนถิงเหลืออดเหลือทนแล้วเดินไปเหยียบเท้าลี่จีถอง
หลังจากนั้นก็เหยียบลงบนตัวเธอด้วยแววตาที่วาวโรจน์
“ความอดทนของฉันที่มีต่อคุณมันหมดแล้ว ฉันจะจัดการคุณ เพราะคุณทำเรื่องเลวร้ายต่อหยุนเอ๋อ ความสัมพันธ์ที่มีต่อหยุนเอ๋อของคุณไม่เหลืออีกแล้ว”