บทที่ 581 เจ้าเคยไปหาชายขายบริการ?
พริบตานั้นสังเกตได้ว่านางเงียบงัน เย่แจ๋หยิ่งค่อยๆเข้าใกล้นาง น้ำเสียงทุ้มต่ำดึงดูดดังขึ้นข้างหูของนาง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“คนตระกูลใหญ่โตที่รักษาตัวที่โรงหมอหายตัวไปแล้ว เขาเหมือนกับคนตระกูลใหญ่ก่อนหน้านี้ ล้วนได้รับการแพร่เชื้อ กลับเป็นคนผู้เดียวที่ค่อยๆถอนพิษได้โดยไม่ต้องใช้ยาถอนพิษโดยเฉพาะ”
ตอนนี้กลับหายตัวไปแล้ว
แม้ว่าส้งเย่นกุยเป็นคนที่ทำงานไม่เข้าเรื่องเข้าราวผู้หนึ่ง แต่เย่แจ๋หยิ่งก็ส่งคนไปในโรงหมอแล้ว ตามหลักการ คนตระกูลใหญ่ผู้นั้นไม่สามารถหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้
เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก นางจำเป็นต้องไปโรงหมอรอบหนึ่ง
“ข้าไปพร้อมกับเจ้า”
หลานเยาเยามองทางเขา ก็เห็นเย่แจ๋หยิ่งกลัวว่านางจะไม่ยินยอม มือดึงแขนเสื้อนางไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นมองนางนิ่งๆ ราวกับว่านางไม่ตกลง เขาก็จะไม่ปล่อยนางเช่นนั้น
หลานเยาเยาอดยิ้มเจื่อนๆไม่ได้ เดิมทีก็ไม่คิดจะปล่อยเขาไว้ จึงพยักหน้าบอกว่าได้
—
มาถึงโรงหมอ ตอนนี้ส้งเย่นกุยปรากฏอยู่ในสายตาของนางอย่างไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่า กลับห่างกันจนไกลมาก ยังยืนอยู่บนยอดต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่งอีก ประมาณว่าหากนางโต้แย้งกับเขาเขาก็มีแนวโน้มว่าจะจากไป
“…….”
เอาเถอะ!
หลังจากระบบกลายเป็นปีศาจก็เป็นนายท่าน ใครก็ควบคุมไม่ได้แล้ว
ในโรงหมอมีเด็กจัดยาเพิ่มขึ้นสองสามคน พวกเขาล้วนรออยู่ข้างๆ
สีหน้าท่าทางเหมือนกล้ำกลืน แต่กลับยืนอยู่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ
กลับเป็นจื่อซีที่ยืนตาโตรอพวกเขาที่ประตู เมื่อเห็นเจ้านายของตัวเองมา ยังไม่รอให้หลานเยาเยาถาม จื่อซีก็บอกที่มาที่ไปอย่างกระจ่างแจ้งก่อนแล้ว
วันนี้ คนตระกูลใหญ่ในห้องคนไข้เกิดอาการไม่พอใจ บอกว่าอาหารจืดชืดไร้รสชาติ อยากกินอาหารอันโอชะ จากนั้นก็กระทำแบบนี้ สุดท้ายก็คิดถึงผู้หญิงแล้ว
ฮูหยินภรรยารองในจวน แม้จะมาเยี่ยมเขา แต่ก็อยู่ห่างไกลมาก ไม่กล้าเข้าใกล้เขา ยังอ้างช่วงระยะการรักษาไม่สามารถเข้าห้องได้เป็นเหตุผล ปฏิเสธที่จะมีความสุขกับเขา
หลังจากฟังจบ
หลานเยาเยาขมวดคิ้ว
อีกคนที่ทำให้คนไม่วางใจ
ด้วยเหตุนี้ นางให้คนพาภรรยาน้อยใหญ่ของคนตระกูลใหญ่ อีกทั้งเชิญคนทั้งหมดที่ได้มาเยี่ยมคนตระกูลใหญ่ที่โรงหมอเข้ามา
ถามทีละคน
แรกเริ่มพวกเขาปิดปากไม่พูด สีหน้าท่าทีแต่ละคนไม่ได้ทำอะไรผิด
หลานเยาเยายืนด้านหน้าพวกเขาทั้งกลุ่ม เดินกลับไปกลับมา
เวลาแบบนี้ เดิมทีบนร่างของนางก็มีกลิ่นอายเย่อหยิ่งบีบคั้นคน สีหน้าก็เย็นชาค่อนข้างหมองหม่น ยิ่งบวกกับอ๋องเย่ที่นั่งอยู่ด้านข้างเหมือนยมราช เย็นยะเยือกจนทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนว่าตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งเช่นนั้น
สีหน้าท่าทางที่เหมือนไม่ได้ทำผิดของพวกเขา ค่อยๆเปลี่ยนเป็นซีดขาว
หลานเยาเยายืนอยู่ด้านหน้าผู้หนึ่งในนั้น คนนั้นเป็นเพื่อนเสเพลผู้หนึ่งของคนตระกูลใหญ่โต เดิมเขาก็ขี้ขลาด ตอนนี้คุณชายซ่างกวนอยู่ด้านหน้าเขา ใจของเขาสั่นขึ้นมาทันที
“ไม่พูดใช่ไหม? ได้ ข้าจะบอกพวกเจ้า แม้ว่าพิษของเขาถอนไปพอประมาณแล้ว แต่พฤติกรรมของเขา ถึงตอนนี้ยังค่อนข้างแปลกประหลาดเล็กน้อย
อย่างเช่น แม้ว่าตอนนี้จะวางอาหารอันโอชะไว้ข้างหน้าเขา เขาก็จะรู้สึกจืดชืดไร้รสชาติ รู้ไหมว่าทำไม?
เพราะที่เขาอยากดื่มมากที่สุดก็คือเลือด ของกินก็คือมันสมองเนื้อคน ทันทีที่เขาได้สัมผัสเลือดสด แม้ว่าจะไม่กลายเป็นคนโดนมนต์ดำ ก็จะกลายเป็นคนประหลาดที่อยู่โดยพึ่งพาการดื่มเลือดกินเนื้อ
หากโดนเขากัดเข้า จึจึ……”
ด้านหลังหลานเยาเยาพูดไม่หมด แน่นอน ในร่างกายของคนในตระกูลใหญ่ไม่มีสารพิษแล้ว จะไม่แพร่เชื้อคนอื่นเป็นแน่ นางบอกใบ้เช่นนี้ ก็เพื่อให้พวกเขารู้ ความร้ายแรงของเรื่องราว
เห็นเพื่อนเสเพลของคนตระกูลใหญ่เหงื่อผุดที่หน้าผาก เต็มเป็นแผง ขาแข้งก็เริ่มสั่นเทา
นางหัวเราะเบาๆเสียงหนึ่ง แล้วตอกไข่ใส่สี
“ถึงเวลานั้นก็ไม่สามารถควบคุมด้วยข้าเพียงผู้เดียวแล้ว เรื่องราวขยายใหญ่ หากให้ราชสำนักรู้ เพื่อเพิ่มความปลอดภัยให้ราษฎร เขาต้องตายอย่างข้อกังขา และพวกเจ้าเหล่านี้คนที่มีความสัมพันธ์กับพวกเขาเป็นที่สุด ก็อาจจะโดนหางเลขด้วย
แต่ว่า ก็ไม่มีอะไร ก็เพียงแค่เข้าคุก ตัดหัวอะไร บนลานประหารก็แค่ตัดหัว ไม่ได้เรื่องใหญ่เท่าไหร่ ตายไปหลังจากนั้นยี่สิบปีก็เกิดใหม่”
เมื่อคำพูดนี้ออกไป
เพื่อนเสเพลของคนตระกูลใหญ่ คุกเข่าลงพื้นกะทันหัน
ไม่ใช่ว่าเขามีสำนึกมากเท่าไหร่ แค่เป็นเพราะเขาตกใจจนยืนไม่มั่นคง ขาอ่อนคุกเข่าลงในพริบตา
“เหอะ รู้จักกลัวแล้ว? พูดเถอะ! เอาคนออกไปได้อย่างไร? แล้วเอาคนไปไว้ที่ไหนแล้ว?”
หลานเยาเยามองเขาอย่างเย็นชา ไม่ได้สงสารท่าทางเขาในตอนนี้แม้แต่น้อย
คนผู้นั้นปากสั่น พูดอย่างสั่นเทา :
“วันนี้ข้ามาเยี่ยมเขา เขาบ่นกับข้าหลายเรื่อง ยังบอกว่าตัวเองกินไม่ดีนอนไม่อุ่น อีกทั้งไม่ได้กินเนื้อนานแล้ว ภรรยาน้อยใหญ่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขา อดทนไม่ได้แล้วจริงๆ ดังนั้นวางแผนว่าจะออกไปสูดอากาศ
ด้วยเหตุนี้ เขาเห็นข้าพาเด็กรับใช้ข้างกายมา ก็ต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าของเด็กรับใช้ให้ได้ ให้ข้าพาเขาออกไป เขาบอกว่าจะกลับมาอย่างรวดเร็ว”
ตอนนี้คิดถึงสายตาที่เขาจ้องมองคอและข้อมือของตัวเอง หลังจากนั้นก็เกิดความกลัวอย่างฉับพลัน
เขาคงไม่ได้ไปดื่มเลือดคนแล้วหรอกนะ?
“เขาให้ประโยชน์ต่อเจ้าไม่น้อยสินะ?”
“เหรียญเงินถุงหนึ่ง!” เวลานี้แล้ว คนผู้นั้นไม่กล้าโกหก
“เป็นดังคาด คนล่ะ? เจ้าส่งเขาไปที่ไหนแล้ว?”
เมื่อถามคำนี้ คนผู้นั้นรีบร้อนแล้ว “อันนี้ข้าไม่รู้จริงๆขอรับ เขาออกจากโรงหมอ ก็วิ่งไปแล้ว”
การซักถามจบลงตรงนี้
หลานเยาเยาหมุนตัวแล้วจากไป เย่แจ๋หยิ่งก็รีบลุกขึ้น ตามติดด้านหลัง ออกจากโรงหมอ ก็เห็นเย่แจ๋หยิ่งถามขึ้นอย่างสบายๆ
“เจ้ารู้ว่าคนตระกูลใหญ่ไปที่ไหน?”
“ไม่รู้ แต่ว่า คงอยู่ไม่ไกลจากโรงหมอ” นี่นางสามารถรับรองได้
“สามารถไปหาดูที่หอแดงใกล้ๆโรงหมอได้” เย่แจ๋หยิ่งพูดอย่างจริงจัง
ได้ยินดังนั้น!
หลานเยาเยาหยุดฝีเท้าลง หันกลับมามองเขา
“ทำไมถึงกล่าวเช่นนี้?”
“ผู้ชายไม่ได้กินเนื้อมานาน ภรรยาน้อยใหญ่ก็ไม่ยอมเข้าใกล้อีก เก็บกดถึงที่สุดแล้ว อาจจะไปหาคนอื่น และในเมืองหลวงนี้ที่ไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือหอแดง” เย่แจ๋หยิ่งพูดนิ่งๆ เขารู้สึกว่าไม่ได้บอกใบ้อะไร
หลังจากฟังจบ หลานเยาเยาเข้าใจในพริบตา
“ถูกถูกถูก อ๋องเย่พูดถูกเป็นที่สุด ทำไมข้านึกไม่ถึงนะ! ไป ข้ารู้หอแดงที่อยู่ใกล้โรงหมอที่สุดอยู่ที่ไหน”
พูดพลาง นางก็นำไปก่อน มองข้ามเย่แจ๋หยิ่งที่สีหน้าดำลงไปในพริบตา
จากนั้น ข้อมือของนางก็ถูกคนจับไว้ หยุดยั้งนางเดินไปข้างหน้า
หลานเยาเยาถามอย่าสงสัย :
“ทำไมหรือ?”
ใครจะรู้ เย่แจ๋หยิ่งสีหน้าครุ่นคิดกล่าวอย่างอึมครึมประโยคหนึ่ง :
“เจ้าเคยไปหาชายขายบริการ?”
“ท่านรู้ได้อย่างไร?” นางก็ไปหาชายขายบริการสนทนาเรื่องสถานการณ์ ด้วยเหตุนี้จึงเพิ่มอีกประโยค “ไม่เพียงชายขายบริการ ข้ายังไปหาหญิงขายบริการด้วยล่ะ!”
เมื่อคำพูดนี้ออกไป
“ได้ ดีเป็นที่สุด” เย่แจ๋หยิ่งกัดฟันทันที โมโห โกรธจนหน้าเขียวแล้ว
มือใหญ่ที่จับข้อมือนางไว้ รีบเพิ่มแรงขึ้นทันที ดึงนางแล้วลากไปที่อื่น
“เอ๊ะ? ทำอะไรหรือ? ไม่ใช่ไปหอแดงหรือ? ไม่ถูกทาง”
ไม่พูดยังดี พูดปุ๊บเย่แจ๋หยิ่งก็โกรธขึ้นมา ข้อมือก็ไม่ดึงแล้ว อุ้มคนขึ้นมาทันที เคลื่อนกำลังภายใน ก็เตรียมเหาะไปแล้ว
“เดี๋ยวก่อน ท่านเดือดดาลขนาดนั้นทำไม?” เห็นเย่แจ๋หยิ่งไม่สนใจนาง หลานเยาเยาคิดร้อยรอบก็ไม่เข้าใจ “ก็แค่ไปหาชายขายบริการหญิงขายบริการสอบถามข่าวคราวน่ะ! เรื่องราวของเมืองหลวงเปลี่ยนแปลงเป็นพันหมื่น ความสัมพันธ์ของคนหอแดงซับซ้อน ลูกค้าที่ไปๆมาๆโดยทั่วไปล้วนเป็นขุนนางระดับสูง ดังนั้นข่าวคราวในหอแดงมากมาย รู้จักคนเยอะ มาเมืองหลวง ไม่ไปเดินเล่นที่หอแดงจะได้อย่างไร?”
ได้ยินดังนั้น!
ฝีเท้าของเย่แจ๋หยิ่งชะงัก เหมือนกับว่าไม่เชื่อเล็กน้อย
“เพียงแค่สอบถามข่าวสาร? ไม่ได้ทำอย่างอื่น?”
“นอกจากสอบถามข่าวสาร ข้ายังจะสามารถทำอะไรได้อีก? ภายนอกข้าสุขุม หล่อเหลาสง่างาม บวกกับโฉมหน้าของข้า แน่นอนว่าข้าต้องรักษาความบริสุทธิ์ของร่างกาย” แม้ว่าบางคราวจะมีบีบใบหน้าของชายขายบริการ แต่หลังจากสัมผัสถูกใบหน้าที่มีแต่แป้ง นางก็ไม่สัมผัสชายขายบริการอีกแม่แต่ปลายนิ้ว
เหมือนว่าหลังจากที่พูดเช่นนี้แล้ว สีหน้าของเย่แจ๋หยิ่งนุ่มอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่ยังอึมครึมอยู่ ในเวลาไม่กี่วินาทีสั้นๆ ก็สว่างสดใสแล้ว
ชายผู้นี้เปลี่ยนสีหน้ายังเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก?