ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)
ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)
เซียถงกําลังกลุมใจคิดเรื่องอื่นอยู กลับมีความรูสึกกังวลที่คลั่งคางมิอาจปลอยวางลงได ไฉนสีหนาการแสดงออกขององคจักรพรรดิตงหลี่ถึงดูไมทุกขรอนอันใดนัก? แลวเหตุใดเยหลีเทียนถึงมีสายตาชั่วรายเชนนั้น? เปนสายตาที่สื่อความหมายวา ทุกอยางลวนอยูในแผนการที่คิดคํานวณมาแลว? แตนางเองก็พึงทราบ ทุกอยางหาไดเปนไปดั่งใจนึกของอีกฝายเสียทีเดียว แตนี่ก็ยังมิไดหลุดนอกกรอบขอบเขตการคิดอานของอีกฝายเชนกัน ดังนั้นแลว อาจมีแผนการใหญอะไรสักอยางเตรียมรอนางไวแลวอยูเปนแน แตกลับมิอาจลวงรูไดเลยวา มันคือสิ่งใด
พลันนั้นเอง เซียถงก็แอบนึกยอนกลับไปยังคํากลาวกอนหนาที่เยหลีเทียนเอยกับนาง เปนตอนที่อีกฝายกําลังขอรองใหนางแปรพักตรอยูกับเขา และนางเลือกที่จะปฏิเสธโดยไมคิด นั่นคือขอความหนึ่งที่ยังคงดังกึกกองอยูในหัว เยหลีเทียนคํารามลั่นดวยความเกรี้ยวโกรธวา
“เซียถง! เจาจะตองเสียใจกับสิ่งที่เลือก!” นึกถึงสายตาที่จองเขม็งมาตอนนั้น นางอดรูสึกสั่นสะทานมิได
แตยามนี้อยูตอหนาไปหลี่หาน นางไมควรนึกถึงชายอีกคนเฉกเชนนี้ จึงฟนสติกลับมาพยักหนาตอบและกลาววา
“ชั่วชีวิตของแมขา ประสบพบเจอแตความลําบากยากเข็ญ ขาหวังเพียง…จะทําใหนางมีความสุขในยามบั้นปลายชีวิตที่เหลือ”
“ขาเขาใจดี หลังจากเรื่องทุกอยางจบลง เราจะพาพอแมและพี่ชายของเจายายไปอาศัยในดินแดนอี้เฉิงดีหรือไม? ไมเพียงแตเจาจะไดพบหนากันไดตลอดเวลาที่คิดถึง แตยามที่เราสองมีลูกกันสักสิบคน ในอนาคตจะไดมีคนคอยชวยเลี้ยงดูแลลูกของพวกเราได…”
เซียถงหัวเราะคิกคักพลางยกกําปนขึ้นชกไปหลี่หานเบาๆทีหนึ่ง “สิบคนเชียว? เห็นขาเปนหมูแลวกระมัง?”
“หากเจาเปนแมหมู ขาก็คือพอหมู คงเปนเรื่องดีมาก หากไดใหกําเนิดเหลาลูกหมูนอยๆ”
กลาวจบ เขาก็โนมศีรษะประทับรอยจูบที่ปลายใบหูของเซียถงทันที สวนนางเองก็คลี่ยิ้มกวาง แตพยายามหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวหนีเล็กนอย เพราะหากตองบรรเลงรักกันบนหลังคาเชนนี้ เกรงวาจะตองกลายเปนเรื่องตลก ถูกลอไปอีกสิบชาต!ิ
หลังคาของบานหลังนี้เองก็หาใชวาแข็งแรงทนทานอันใดนัก ดูยังไงก็หาใชสถานที่เหมาะสม เซียถงเขยือบตัวหนีทันที
“ทานบาแลว ดานหลังมีคนอยูเยอะแยะ”
“ก็ดีแลวมิใชร?ึ หากพวกเราเผลอตกลงมาจะไดมีคนชวยรับ?”
เขาพูดหยอกเลนคําหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตาเชยมองไปโดยรอบ กอนจะสะดุดเขากับตนไมสูงตระหงานยิ่งใหญซึ่งอยูไมไกลนับจากตรงนี้
“เชนนั้นไปที่นั่นกันเถอะ”
ไปหลี่หานกลาวขึ้นขณะโอบเอวกระชับกอดเซียถงแนน กระแสลมปราณโหมปะทุขึ้นจากในกายหนึ่งสวน รัศมีแสงสีเงินประกายลอมรางของทั้งคูเอาไว และเขาก็พาเซียถงเหินทะยานขึ้นสูเวหา บินไปยังตนไมตนดังกลาวอยางวองไว
ซึ่งนี่เปนตนไมอายุเกาแกกวาหลายรอยปแลว
ภายในกอปรไปดวยพุมไมสีเขียวชอุมหนาทึบ หากคิดจะใชหลบซอนตัวยอมไมมีใครสามารถหาพบแนนอน
ไปหลี่หานถอดเสื้อคลุมนอกและปูลงบนกิ่งกานใหญหนาลําหนึ่ง คอยๆโอบอุมรางของเซียถงลงนอนบนนั้นประดุจมหาสมบัติลํ้าคา ใชแขนขางหนึ่งประคองหลังศีรษะของนางเอาไวใชแทนหมอน สวนอีกมือกําลังปลดเปลื้องเสื้อผาแพรพรรณของเซียถงออกมา ทุกกระบวนการลวนแตประณีตเบามือ
แสงจันทรสาดฉายสองผานชองระหวางพุมไมใบเขียวลงมากระทบลําตนที่ทั้งสอง อยูกัน ผิวพรรณทั่วเรือนรางของเซียถงเสมือนเคลือบประกายเพชรที่แวววับ มันดูสวยมากจนใครก็มิอาจละสายตาได
ไปหลี่หานโนมตัวชิดใกล เอยกระซิบขางหูเซียถง นํ้าเสียงอารมณเปยมลมความหึงหวง ตบทายดวยจูบประทับหนักหนวง
“จากนี้ตอไป หามเผยความงามของเจาใหผูใดไดเห็นอีก เจาตองเปนของขาคนเดียวเทานั้น!”
หื้ม? คืออิจฉาอยูร?ึ สอแววหึงหวงตั้งอยูบนเรือสําเภาแลว? แตเดี๋ยวกอน…ก็ใชวาขาอยากทําหรือไม!
“แตนึกไมถึงเลย ศรีภรรยาของขาคนนี้แทจริงแลวยังเตนระบําเกงนัก ลีลาของเจาชางแพรวพราวจนขาใจสั่น คนอะไรทั้งสวยทั้งเกง นี่ขาคนพบมหาสมบัติลํ้าคาในรอบพันปแลวจริงๆ!”
ภายใตรองรอยประทับจูบของเขา ก็มีนํ้าเสียงหวานฉํ่าของเซียถงเล็ดลอด ครางรองขึ้นจากลําคอเบาๆวา
“อยากโดนนางพญาเสือคนนี้ขยํ้าอีกแลวกระมัง?” “นี่ขาจะโดนลาอีกแลวร?ึ หุหุ เชนนั้นยอมเต็มใจ!”
ไปหลี่หานเปดฉากบรรเลงรัก เริ่มดวยการรุกเขาจูบปากของนางฉับพลัน เซียถงมินอยหนาคอยๆอาปากสอดลิ้นเขาสอดรับ ผสานจังหวะกันอยางลงตัว
เสียงรองครางเสียงดังสนั่นเราใจ เล็ดลอกจากชองระหวางฟนของเซียถงตอเนื่องเปนจังหวะ
ไดยินเชนนั้น ไปหลี่หานยิ่งกระชับกอดแนน และเริ่มบุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรือนรางอันโดดเดนนาดูชมของทั้งสองเบียดเสียดชิดแนน ปราศจากชองวางเวนหางใดๆ เหนือฟาแสงจันทรเงินประกายจรัส มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงใบไมแหงพัดผานสงเสียงกรอบแกรบ…
ไปหลี่หานเปลงเสียงคํารามดังกองอยูในลําคอแผวออน เขาทั้งกอดจูบเซียถงอยางเรารอน
“เซียถง! เซียถง!…” เขารองเรียกชื่อของนางราวกับไมชาตินี้มิตองการแยกจาก
ดั่งปรารถนาสลักชื่อนี้ใหฝงลึกลงในไขกระดูกของเขา
หลังจากนั้นสักครูใหญ ไปหลี่หานก็คอยๆเลื่อนเรียวนิ้วลากลงตํ่า แตะสัมผัสกับจุดซอนเรนใตหวางขาสีขาวผองประดุจหิมะของเซียถง
และแทบจะในทันทีทันใด นางเกิดอาการสั่นกระตุกอยางแรง ชําเลืองหาไปที่ไปหลี่หาน เรือนรางบิดเสียวไปมาพรอมกลาวเสียงกระเสาวา
“นี่ทานอยากทําใหขาหมดแรงจนตายเลยร?ึ” ไปหลี่หานระบายยิ้มออนอยางมีเลศนัย เขากระชับกอดเซียถงอีกครั้ง
“ก็เราไมไดเจอหนากันเสียนาน ยอมตองคิดถึงมากเปนพิเศษ นอกจากนี้ เจาก็สัญญากับขาแลว จะมีลูกใหขาสักสิบคน ดังนั้น หากไมขยันตั้งใจเสียแตเนิ่นๆ เดี๋ยวเจาก็ผิดหวังเอาหรอก”
ทันใดนั้นเอง จูๆเซียถงพลันสัมผัสไดถึง วัตถุของแข็งบางสิ่งคลายแทงเหล็กใหญยาวที่แสนรอนระอุ นาบติดอยูที่บริเวณขาออนของนาง และขณะที่เจาแทงเหล็กยักษนั่นกําลังสอดใสเขามา…
“นายทาน! นายทาน!”
สุมเสียงรองโหวกเหวกจากทางใตตนไมดังขึ้นพลัน! นํ้าเสียงเจือผสมความกระอักกระอวนใจอยูหลายสวน แตอยางไรเหมือนจะมีเรื่องสําคัญมากจริงๆ
“เจาโมซวนคนน!ี้”
ไปหลี่หานรูสึกหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ที่มิไดบรรลุเปาหมายที่ตั้งใจไว
โมซวนเกาหัวแกรกๆ และเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง
“นายทาน! อยูบนนั้นใชหรือไมขอรับ!”
เขาพอจะทราบดี ตอนนี้เปนเวลาสวนตัวระหวางนายทานกับนายหญิง แตเรื่องที่ไดรับรายงานมาครั้งนี้กลับมิอาจลาชาได…
“ทานลงไปกอนเถอะ! เสียงดังปานนั้นเดี๋ยวคนอื่นๆก็แหกันมาหรอก…” เซียถงหนาแดงกํ่า กระซิบเสียงแผวดวยความเขินอาย
ทางดานไปหลี่หานเองก็รูสึกหงุดหงิดงุนงานใจเสียนัก ทําไดแตเพียงบอกวา “ขาขอยึดเสื้อผาของเจาไปกอนแลวกัน อยาหนีไปไหนละ รอขากลับมาไมนาน…”
กลาวจบ ไปหลี่หานก็เดินไลเก็บเสื้อผาชิ้นนอยที่หลุดกระจายบนกิ่งกานตนไมใหญเก็บไวกั นตัว และกระโดดลงจากตนไมโดยไว
เซียถงถึงกับเซียถงกําลังกลุมใจคิดเรื่องอื่นอยู กลับมีความรูสึกกังวลที่คลั่งคางมิอาจปลอยวางลงได ไฉนสีหนาการแสดงออกขององคจักรพรรดิตงหลี่ถึงดูไมทุกขรอนอันใดนัก? แลวเหตุใดเยหลีเทียนถึงมีสายตาชั่วรายเชนนั้น? เปนสายตาที่สื่อความหมายวา ทุกอยางลวนอยูในแผนการที่คิดคํานวณมาแลว? แตนางเองก็พึงทราบ ทุกอยางหาไดเปนไปดั่งใจนึกของอีกฝายเสียทีเดียว แตนี่ก็ยังมิไดหลุดนอกกรอบขอบเขตการคิดอานของอีกฝายเชนกัน ดังนั้นแลว อาจมีแผนการใหญอะไรสักอยางเตรียมรอนางไวแลวอยูเปนแน แตกลับมิอาจลวงรูไดเลยวา มันคือสิ่งใด
พลันนั้นเอง เซียถงก็แอบนึกยอนกลับไปยังคํากลาวกอนหนาที่เยหลีเทียนเอยกับนาง เปนตอนที่อีกฝายกําลังขอรองใหนางแปรพักตรอยูกับเขา และนางเลือกที่จะปฏิเสธโดยไมคิด นั่นคือขอความหนึ่งที่ยังคงดังกึกกองอยูในหัว เยหลีเทียนคํารามลั่นดวยความเกรี้ยวโกรธวา
“เซียถง! เจาจะตองเสียใจกับสิ่งที่เลือก!” นึกถึงสายตาที่จองเขม็งมาตอนนั้น นางอดรูสึกสั่นสะทานมิได
แตยามนี้อยูตอหนาไปหลี่หาน นางไมควรนึกถึงชายอีกคนเฉกเชนนี้ จึงฟนสติกลับมาพยักหนาตอบและกลาววา
“ชั่วชีวิตของแมขา ประสบพบเจอแตความลําบากยากเข็ญ ขาหวังเพียง…จะทําใหนางมีความสุขในยามบั้นปลายชีวิตที่เหลือ”
“ขาเขาใจดี หลังจากเรื่องทุกอยางจบลง เราจะพาพอแมและพี่ชายของเจายายไปอาศัยในดินแดนอี้เฉิงดีหรือไม? ไมเพียงแตเจาจะไดพบหนากันไดตลอดเวลาที่คิดถึง แตยามที่เราสองมีลูกกันสักสิบคน ในอนาคตจะไดมีคนคอยชวยเลี้ยงดูแลลูกของพวกเราได…”
เซียถงหัวเราะคิกคักพลางยกกําปนขึ้นชกไปหลี่หานเบาๆทีหนึ่ง “สิบคนเชียว? เห็นขาเปนหมูแลวกระมัง?”
“หากเจาเปนแมหมู ขาก็คือพอหมู คงเปนเรื่องดีมาก หากไดใหกําเนิดเหลาลูกหมูนอยๆ”
กลาวจบ เขาก็โนมศีรษะประทับรอยจูบที่ปลายใบหูของเซียถงทันที สวนนางเองก็คลี่ยิ้มกวาง แตพยายามหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวหนีเล็กนอย เพราะหากตองบรรเลงรักกันบนหลังคาเชนนี้ เกรงวาจะตองกลายเปนเรื่องตลก ถูกลอไปอีกสิบชาต!ิ
หลังคาของบานหลังนี้เองก็หาใชวาแข็งแรงทนทานอันใดนัก ดูยังไงก็หาใชสถานที่เหมาะสม เซียถงเขยือบตัวหนีทันที
“ทานบาแลว ดานหลังมีคนอยูเยอะแยะ”
“ก็ดีแลวมิใชร?ึ หากพวกเราเผลอตกลงมาจะไดมีคนชวยรับ?”
เขาพูดหยอกเลนคําหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตาเชยมองไปโดยรอบ กอนจะสะดุดเขากับตนไมสูงตระหงานยิ่งใหญซึ่งอยูไมไกลนับจากตรงนี้
“เชนนั้นไปที่นั่นกันเถอะ”
ไปหลี่หานกลาวขึ้นขณะโอบเอวกระชับกอดเซียถงแนน กระแสลมปราณโหมปะทุขึ้นจากในกายหนึ่งสวน รัศมีแสงสีเงินประกายลอมรางของทั้งคูเอาไว และเขาก็พาเซียถงเหินทะยานขึ้นสูเวหา บินไปยังตนไมตนดังกลาวอยางวองไว
ซึ่งนี่เปนตนไมอายุเกาแกกวาหลายรอยปแลว
ภายในกอปรไปดวยพุมไมสีเขียวชอุมหนาทึบ หากคิดจะใชหลบซอนตัวยอมไมมีใครสามารถหาพบแนนอน
ไปหลี่หานถอดเสื้อคลุมนอกและปูลงบนกิ่งกานใหญหนาลําหนึ่ง คอยๆโอบอุมรางของเซียถงลงนอนบนนั้นประดุจมหาสมบัติลํ้าคา ใชแขนขางหนึ่งประคองหลังศีรษะของนางเอาไวใชแทนหมอน สวนอีกมือกําลังปลดเปลื้องเสื้อผาแพรพรรณของเซียถงออกมา ทุกกระบวนการลวนแตประณีตเบามือ
แสงจันทรสาดฉายสองผานชองระหวางพุมไมใบเขียวลงมากระทบลําตนที่ทั้งสอง อยูกัน ผิวพรรณทั่วเรือนรางของเซียถงเสมือนเคลือบประกายเพชรที่แวววับ มันดูสวยมากจนใครก็มิอาจละสายตาได
ไปหลี่หานโนมตัวชิดใกล เอยกระซิบขางหูเซียถง นํ้าเสียงอารมณเปยมลมความหึงหวง ตบทายดวยจูบประทับหนักหนวง
“จากนี้ตอไป หามเผยความงามของเจาใหผูใดไดเห็นอีก เจาตองเปนของขาคนเดียวเทานั้น!”
หื้ม? คืออิจฉาอยูร?ึ สอแววหึงหวงตั้งอยูบนเรือสําเภาแลว? แตเดี๋ยวกอน…ก็ใชวาขาอยากทําหรือไม!
“แตนึกไมถึงเลย ศรีภรรยาของขาคนนี้แทจริงแลวยังเตนระบําเกงนัก ลีลาของเจาชางแพรวพราวจนขาใจสั่น คนอะไรทั้งสวยทั้งเกง นี่ขาคนพบมหาสมบัติลํ้าคาในรอบพันปแลวจริงๆ!”
ภายใตรองรอยประทับจูบของเขา ก็มีนํ้าเสียงหวานฉํ่าของเซียถงเล็ดลอด ครางรองขึ้นจากลําคอเบาๆวา
“อยากโดนนางพญาเสือคนนี้ขยํ้าอีกแลวกระมัง?” “นี่ขาจะโดนลาอีกแลวร?ึ หุหุ เชนนั้นยอมเต็มใจ!”
ไปหลี่หานเปดฉากบรรเลงรัก เริ่มดวยการรุกเขาจูบปากของนางฉับพลัน เซียถงมินอยหนาคอยๆอาปากสอดลิ้นเขาสอดรับ ผสานจังหวะกันอยางลงตัว
เสียงรองครางเสียงดังสนั่นเราใจ เล็ดลอกจากชองระหวางฟนของเซียถงตอเนื่องเปนจังหวะ
ไดยินเชนนั้น ไปหลี่หานยิ่งกระชับกอดแนน และเริ่มบุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรือนรางอันโดดเดนนาดูชมของทั้งสองเบียดเสียดชิดแนน ปราศจากชองวางเวนหางใดๆ เหนือฟาแสงจันทรเงินประกายจรัส มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงใบไมแหงพัดผานสงเสียงกรอบแกรบ…
ไปหลี่หานเปลงเสียงคํารามดังกองอยูในลําคอแผวออน เขาทั้งกอดจูบเซียถงอยางเรารอน
“เซียถง! เซียถง!…” เขารองเรียกชื่อของนางราวกับไมชาตินี้มิตองการแยกจาก
ดั่งปรารถนาสลักชื่อนี้ใหฝงลึกลงในไขกระดูกของเขา
หลังจากนั้นสักครูใหญ ไปหลี่หานก็คอยๆเลื่อนเรียวนิ้วลากลงตํ่า แตะสัมผัสกับจุดซอนเรนใตหวางขาสีขาวผองประดุจหิมะของเซียถง
และแทบจะในทันทีทันใด นางเกิดอาการสั่นกระตุกอยางแรง ชําเลืองหาไปที่ไปหลี่หาน เรือนรางบิดเสียวไปมาพรอมกลาวเสียงกระเสาวา
“นี่ทานอยากทําใหขาหมดแรงจนตายเลยร?ึ” ไปหลี่หานระบายยิ้มออนอยางมีเลศนัย เขากระชับกอดเซียถงอีกครั้ง
“ก็เราไมไดเจอหนากันเสียนาน ยอมตองคิดถึงมากเปนพิเศษ นอกจากนี้ เจาก็สัญญากับขาแลว จะมีลูกใหขาสักสิบคน ดังนั้น หากไมขยันตั้งใจเสียแตเนิ่นๆ เดี๋ยวเจาก็ผิดหวังเอาหรอก”
ทันใดนั้นเอง จูๆเซียถงพลันสัมผัสไดถึง วัตถุของแข็งบางสิ่งคลายแทงเหล็กใหญยาวที่แสนรอนระอุ นาบติดอยูที่บริเวณขาออนของนาง และขณะที่เจาแทงเหล็กยักษนั่นกําลังสอดใสเขามา…
“นายทาน! นายทาน!”
สุมเสียงรองโหวกเหวกจากทางใตตนไมดังขึ้นพลัน! นํ้าเสียงเจือผสมความกระอักกระอวนใจอยูหลายสวน แตอยางไรเหมือนจะมีเรื่องสําคัญมากจริงๆ
“เจาโมซวนคนน!ี้”
ไปหลี่หานรูสึกหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ที่มิไดบรรลุเปาหมายที่ตั้งใจไว
โมซวนเกาหัวแกรกๆ และเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง
“นายทาน! อยูบนนั้นใชหรือไมขอรับ!”
เขาพอจะทราบดี ตอนนี้เปนเวลาสวนตัวระหวางนายทานกับนายหญิง แตเรื่องที่ไดรับรายงานมาครั้งนี้กลับมิอาจลาชาได…
“ทานลงไปกอนเถอะ! เสียงดังปานนั้นเดี๋ยวคนอื่นๆก็แหกันมาหรอก…” เซียถงหนาแดงกํ่า กระซิบเสียงแผวดวยความเขินอาย
ทางดานไปหลี่หานเองก็รูสึกหงุดหงิดงุนงานใจเสียนัก ทําไดแตเพียงบอกวา “ขาขอยึดเสื้อผาของเจาไปกอนแลวกัน อยาหนีไปไหนละ รอขากลับมาไมนาน…”
กลาวจบ ไปหลี่หานก็เดินไลเก็บเสื้อผาชิ้นนอยที่หลุดกระจายบนกิ่งกานตนไมใหญเก็บไวกั นตัว และกระโดดลงจากตนไมโดยไว
เซียถงถึงกับตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไมคิดเลยวา ไปหลี่หานจะใจเหี้ยมไดปานน!ี้ หมอนี่กลัวขาแอบชิงหนีไปกอน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใชกลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางปองกันไว! นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แตเสื้อคลุมนอกของไปหลี่หานที่ปูใหนั่งอยูตัวหนึ่ง ไมรูเลยวาตอนนี้ควรหัวเราะหรือรองไหด!ี
โมซวนกําลังจะอาปากตะโกนเรียกอีกครั้ง แตก็พลันเห็นเงารางของไปหลี่หานกระโจนลงมา พรอมเสียงที่เปลงถามอยางไมคอยสบอารมณนักวา
“มีอะไรรีบวามา?”
มุมปากโมซวนกระตุกอยางแรง ปรากฏวา เขาเพิ่งจะทําลายความสุขในคํ่าคืนนี้ของนายทานและนายหญิงลงไป! แตตอนนี้กลับไมมีเวลามากแลวเชนกัน จึงรีบโพลงกลาวขึ้นวา
“มีขาวดวนจากอี้เฉิงขอรับ!”ตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไมคิดเลยวา ไปหลี่หานจะใจเหี้ยมไดปานน!ี้ หมอนี่กลัวขาแอบชิงหนีไปกอน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใชกลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางปองกันไว! นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แตเสื้อคลุมนอกของไปหลี่หานที่ปูใหนั่งอยูตัวหนึ่ง ไมรูเลยวาตอนนี้ควรหัวเราะหรือรองไหด!ี
โมซวนกําลังจะอาปากตะโกนเรียกอีกครั้ง แตก็พลันเห็นเงารางของไปหลี่หานกระโจนลงมา พรอมเสียงที่เปลงถามอยางไมคอยสบอารมณนักวา
“มีอะไรรีบวามา?”
มุมปากโมซวนกระตุกอยางแรง ปรากฏวา เขาเพิ่งจะทําลายความสุขในคํ่าคืนนี้ของนายทานและนายหญิงลงไป! แตตอนนี้กลับไมมีเวลามากแลวเชนกัน จึงรีบโพลงกลาวขึ้นวา
“มีขาวดวนจากอี้เฉิงขอรับ!”