บทที่ 584 ความเสียใจคืออะไร?
“เจ้า……”
“ทำไม? ไม่อยากให้? เช่นนั้นก็เอายาถอนพิษอ้วกออกมาให้ข้า” ถังมู่หวั่นเสียงเย็นชา หว่างคิ้วแสดงความไม่พอใจ
“หึ!” คนตระกูลใหญ่โตไม่ยินยอม
บังคับซื้อบังคับขาย？
เขาอยากอ้วกออกมาคืนให้นาง แต่ว่า หลังจากที่ยาถอนพิษนั่นลงท้องแล้ว เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่าตัวเองไม่ได้ปรารถนาอยากดื่มเลือดมากขนาดนั้นแล้ว
ตะลึงงันไปตรงนั้น!
“เป็นยาถอนพิษจริงๆ?”
“ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้สึกได้แล้วหรือ? ยังจะต้องถามอีก?”
มองดูแต่ละการกระทำแต่ละคำพูดของถังมู่หวั่น เย่หลีเฉินยิ้มเจื่อนๆออกมาอย่างอธิบายไม่ได้
นี่ถึงจะเป็นหลานเยาเยานี่!
ชอบกิน ชอบทรัพย์สิน วิชาการรักษาล้ำเลิศ
ขณะที่ถังมู่หวั่นมองมาทางเขา เขาหัวเราะเล็กน้อย เปิดปากอย่างลำบาก
“เจ้าสามารถกลับมาได้ดีจริงๆ” แม้ว่าจะเป็นเพียงจิตวิญญาณ ก็ดี
ถังมู่หวั่นเพียงยกมุมปากขึ้น สีหน้าค่อนข้างเศร้าเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีเรื่องในใจที่ยากจะเอ่ย สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นถอนหายใจ
“ทำไมเจ้าไม่ดีใจ?” เขาถาม
“ไม่ใช่ทุกคนที่ล้วนมีความคิดเหมือนท่าน แม้เผชิญลมฝน แม้ว่าจะจารึกในความทรงจำสลักไว้ที่กระดูก ท้ายที่สุดหนีไม่พ้นคนตายไฟดับ
ชนเผ่าหยินไห่บนหุบเหวหุบเขาจิ้นดาบที่ร้ายแรงนั้น ประโยคนั้นของเขา ‘เยาเยา รอข้า’
ชื่อที่ลบไม่ออกที่สลักไว้ที่แขน เขาบอกว่าเพื่อทำให้ตัวเองไม่ลืมข้า
ยังมีพิษกู่ถงซินที่จำเป็นต้องให้เลือดหัวใจเลี้ยงบำรุง ก็เหมือนดวงดาวในวันวาน ไม่คงอยู่แล้ว
เหอะ เขาลืมข้าแล้ว…….”
พูดถึงตรงนี้ ดวงตาทั้งสองข้างที่มองจนแทบทะลุนั้นของถังมู่หวั่นแดงเล็กน้อย น้ำตาที่อดกลั้นในเบ้าตาเอ่อล้น สายตาค่อยๆตกไปที่ยืนอยู่ที่ประตู บนร่างของเย่แจ๋หยิ่งที่ผ้าแดงปิดตาทั้งสองข้างไว้……
เขาหรอ! ชายผู้นั้นที่ทำให้นางรู้สึกไกลเกินเอื้อม
นางไม่เชื่อ แม้ว่าเป็นเช่นนี้ สุดท้ายก็ยังไม่ยอมเชื่องั้นหรือ?
เวลานี้!
ร่างกายของเย่แจ๋หยิ่งสั่นเทาเล็กน้อย
คำพูดเหล่านั้น……
ประสบการณ์ที่จดจำไม่เคยลืมเหล่านั้น อุปสรรคที่เคยเผชิญเหล่านั้น เหมือนอยู่ข้างหู ฉีกหัวใจของเขาทีละนิ้วทีละนิ้ว เขาจะลืมได้อย่างไร?
แต่ว่า……
ไม่ควรเป็นเช่นนี้……
เขาหาเจอแล้วไม่ใช่หรือ? ก็อยู่ข้างกายเขานี่…….
เย่แจ๋หยิ่งค่อยๆหันหน้าไปมองหญิงที่ตะลึงงันอยู่ข้างกาย เจ็บปวดในใจอย่างกะทันหัน เพิ่งจะเอามือกุมทรวงอก
“ฟู่ว!”
ถังมู่หวั่นทางนี้ตัวงออย่างกะทันหันทันที กระอักเลือดออกจากปาก
“เจ้า เจ้าเป็นอะไร?”
เย่หลีเฉินตะลึงทันที รีบเอนตัวพยุงนางไว้ แต่ก็พยุงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่กล้าพยุงจริงจัง อย่างไรเสีย ในใจเขามั่นใจแล้วว่าถังมู่หวั่นคือจิตวิญญาณของหลานเยาเยา และหลานเยาเยาคือพระชายาของเสด็จอา เป็นเสด็จอาสะใภ้ของเขา
เขาไม่สามารถเกินเลยได้…….
แต่ถังมู่หวั่นกลับหัวเราะเสียงต่ำออกมา เสียงหัวเราะค่อนข้างโศกเศร้า และปลอดโปร่งเล็กน้อย นางเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ร่างที่ยืนตรงโซเซ มองดูเย่แจ๋หยิ่งด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“ท่านเจ็บหัวใจอีกแล้วใช่หรือไม่? ข้าก็เจ็บ! ท่านเห็นไหม? เพื่อท่าน ข้าก็เพาะเลี้ยงพิษกู่ถงซินให้ตัวเอง”
จากนั้น นางร้องไห้ ตะโกนเสียงดัง :
“เย่แจ๋หยิ่ง เมื่อไหร่ท่านถึงจะสามารถเผชิญหน้ากับข้าตรงๆ?”
พูดพลาง นางก็คุกเข่าลงพื้น กุมหน้า ร้องไห้ร้องห่มอย่างเจ็บปวดเป็นที่สุด
“เจ้า……”
เย่แจ๋หยิ่งเอ่ยเพียงหนึ่งคำ คำพูดด้านหลังไม่ได้พูดออกมาอีก แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หลานเยาเยาค่อยๆดึงสติกลับมา คำพูดเมื่อครู่ของถังมู่หวั่น ขณะที่พวกเขาเข้ามาก็ได้ยินทุกคำ
ในใจของนางสับสน!
ถังมู่หวั่นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเย่แจ๋หยิ่ง ยังรู้คำพูดที่พวกเขาเคยพูดกัน เหมือนดั่งว่าได้เห็นเหตุการณ์เช่นนั้น
นี่ยังไม่นับว่าเท่าไหร่
ที่สำคัญที่สุดก็คือ……
ในร่างกายของถังมู่หวั่นมีพิษกู่ถงซิน เป็นเพราะเย่แจ๋หยิ่งจึงได้เพาะเลี้ยงพิษกู่ถงซิน……
แต่นางล่ะ?
เพื่อเย่แจ๋หยิ่งเคยทำอะไรบ้าง?
เวลานี้ เย่หลีเฉินสีหน้าแปลกประหลาด สุดท้ายเดินมาทางหลานเยาเยาเงียบๆ มาถึงด้านหน้าเขา กล่าวเพียงประโยคเดียว :
“ซ่างกวน ให้พวกเขาพูดคุยกันเถอะ!” จิตใจของเขาหนักหน่วง และต้องการสงบเงียบ
พูดจบ!
ไม่รอหลานเยาเยาตอบ ก็จับแขนของนาง ลากนางเดินออกไปทางด้านนอก หลานเยาเยาก็ไม่ได้ขัดขืน ตามเขาออกไป
คนตระกูลใหญ่โตที่ยังอยู่ที่พื้น เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รีบลุกขึ้น เหมือนวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
ในซอยลึก สถานที่ที่ห่างจากลานไม่ไกล
หลานเยาเยายืนอยู่ตรงข้ามกับเย่หลีเฉิน นางยืนพิงกำแพงที่มีตะไคร้น้ำ สองมือกอดอก แผ่นหลังเกิดความเย็น แต่ยังคงขมวดคิ้วแน่น เพิกเฉยต่อความเย็นที่ด้านหลัง
และเย่หลีเฉินก็ยืนพิงกำแพง เงยหน้ามองดูท้องฟ้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แววตาค่อนข้างโศกสลด
เป็นเวลานาน
เย่หลีเฉินมองดูคนตรงข้ามแวบหนึ่ง ยิ้มเจื่อนๆแล้วกล่าว :
“ซ่างกวน เจ้ากำลังเสียใจหรือ?”
ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่เหมือนปกติของเขา หลานเยาเยาเงยหน้ามองดูเขา นางฉีกยิ้มมุมปาก แต่กลับไม่มีท่าทางยิ้มอ่อนเช่นนั้นได้เหมือนวันปกติ สุดท้ายก็ถอนหายใจ เหมือนกำลังถาม :
“ความเสียใจคือสิ่งใด?”
เดิมทีคิดว่าชินชาแล้ว แต่เมื่อมาเมืองหลวง เมื่อเห็นเย่แจ๋หยิ่ง บาดแผลชนิดนั้น ความเจ็บปวดชนิดนั้น เหมือนดั่งใจทั้งใจถูกลอกออกทั้งเป็น…….
แต่ว่า!
นี่นับอะไรได้อีกล่ะ?
เทียบกับเมื่อครู่ เห็นด้วยตาว่าเย่แจ๋หยิ่งเพียงแค่เพราะได้ยินคำพูดความรักความแค้นในอดีตของพวกเขา เขาก็เจ็บปวดจนทนไม่ได้แล้ว แล้วเห็นถังมู่หวั่นเพาะเลี้ยงพิษกู่ถงซินเพื่อเย่แจ๋หยิ่งอีก ราวกับว่าพวกเขาถึงจะเป็นคนที่เพื่อความรักแล้วยินยอมเสียสละทุกอย่างเพื่ออีกฝ่าย
ย้อนมองตัวเอง……
นางรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร ไม่คู่ควรที่จะยืนข้างกายเย่แจ๋หยิ่งจริงๆ
คิดถึงสิ่งเหล่านี้ นางรู้สึกว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดชนิดนี้คือสิ้นหวังในตัวเองหรือ?
“ความเสียใจคือสิ่งใด?” เย่หลีเฉินพูดคำพูดของนางซ้ำ นิ่งเงียบครู่หนึ่ง พึมพำกับตัวเอง “อาจจะเหมือนดั่งเจ้าที่เพิกเฉย และจิตใจที่หดหู่สิ้นหวังของข้า บางทีอาจจะเหมือนดั่งความเจ็บปวดใจของเสด็จอา และถังมู่หวั่นที่ร่ำไห้น้ำตานอง”
เย่หลีเฉินรู้สึกแปลกประหลาดมาก ยิ้มเจื่อนๆออกมาอย่างอดไม่ได้
“ช่างเถอะ ข้าพูดสิ่งเหล่านี้กับเจ้าทำไม? ข้ากับเจ้าก็ไม่ได้สนิทกันมาก”
เขากับซ่างกวนหนานซู่รวมแล้วเพิ่งพบหน้ากันสองครั้ง พบหน้าครั้งที่สองก็อยากบรรยายอารมณ์จิตใจที่ย่ำแย่ของตัวเอง
แต่ว่า!
ดูเหมือนอารมณ์จิตใจของเขาก็เหมือนจะไม่ดี
เดิมทีคิดว่าซ่างกวนหนานซู่จะไม่พูดจากับเขาอีก ใครจะรู้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะเปิดปากแล้ว เสียงเบามาก หนักแน่นมาก ราวกับว่ายังจะเผยให้เห็นความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุดอีก
“ท่านว่า……ใครเสียใจยิ่งกว่ากัน?”
เย่หลีเฉินอึ้งเล็กน้อย!
ใครเสียใจกว่ากัน?
ความเสียใจสามารถเอามาเทียบกันได้หรือ? สามารถเปรียบเทียบได้ว่าเสียใจหรือว่าเสียใจหรือ?
เขามองดูประตูใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลเปิดอ้าอยู่เล็กน้อยแวบหนึ่ง จิตใจสับสน จากนั้นก็ส่ายศีรษะ
“ไม่รู้ บางทีจะอาจจะเป็นพวกเขาสินะ!”
ได้ยินดังนั้น!
หลานเยาเยาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ค้ำร่างขึ้น ปัดฝุ่นที่ไม่รู้ว่าเปื้อนบนร่างกายเมื่อไหร่เบาๆ จากนั้นก็หมุนตัวจากไป
“เจ้าจะไปไหน?” สายตาของเย่หลีเฉินตกอยู่บนร่างเขา มองดูเงาหลังของนาง อดเป็นห่วงเล็กน้อยไม่ได้
“ไปที่ที่หนึ่ง”
ตอนนี้จิตใจของนางย่ำแย่มาก นางจำเป็นต้องหาเรื่องทำหน่อย ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้นแล้ว นางไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร……
ฉับพลันนั้น!
นางหยุดฝีเท้าลง ยกมือขึ้นช้าๆ สัมผัสที่มุมปากเบาๆ วางไว้ด้านหน้าดวงตา สีแดงเลือดประทับเข้าในดวงตา จากนั้นด้านหน้าก็มืด รู้สึกเพียงร่างกายของตัวเองจมลงไปทันที สูญเสียความรู้สึกในพริบตา
“นี่ ซ่างกวน ซ่างกวนเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม!”
เย่หลีเฉินตกใจทันที รีบสาวเท้าเดินไปทางซ่างกวนหนานซู่ที่ล้มอยู่บนพื้น มาถึงข้างกายเขา กำลังจะโน้มตัวลงไป ระหว่างนั้นก็เห็นเงาคนผู้หนึ่งแฉลบเข้ามา
เขารีบระมัดระวังทันที
เห็นคนผู้หนึ่งหยุดลงตรงหน้า แววตามองดูซ่างกวนหนานซู่ที่ล้มอยู่ที่พื้นนิ่งๆ ไม่หยุดฝีเท้า เมื่อถึงข้างกายของซ่างกวนหนานซู่จึงโน้มตัวไปอุ้มเขาไว้
เย่หลีเฉินโมโหเล็กน้อย :
“เจ้าเป็นใคร? คิดจะทำอะไร?”
บุคคลด้านหน้า รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ใบหน้ามีหนวดเครา ขมวดคิ้วแน่น พลังรัศมีที่แข็งแกร่งม้วนที่ซอยลึก กลิ่นอายที่อันตรายอัดเต็มไปที่เย่หลีเฉิน
รัศมีนี้…….
เย่หลีเฉินเบิกตากว้างทันที ยื่นมือบังข้างหน้า ขณะเอามือลง ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นทำอะไรกับซ่างกวนหนานซู่
เห็นเพียงซ่างกวนหนานซู่ลืมตาขึ้นเล็กน้อย ท่าทางอ่อนแอ นางเปิดปากพึมพำ :
“อาส้ง……”
ส้งเย่นกุยเช็ดคราบเลือดที่มุมปากให้นาง ยิ้มให้นางนิ่งๆ “อยากไปไหนขอรับ?”
เดิมทีนางอยากบอกว่ากลับบ้าน
แต่ว่า นางเอาบ้านมาจากไหนล่ะ!
“สำนักหงอี ไปสำนักหงอีเถอะ!”
พูดจบ หลานเยาเยาก็ยิ้มเงียบๆ ยิ้มนั่นเจ็บปวดกลัดกลุ้มเป็นที่สุด ส้งเย่นกุยทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว เมื่อยกมือขึ้น เข็มเงินเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือแล้ว แทงลงไปที่จุดฝังเข็มบนร่างของนางทันที
“นอนหลับให้ดีสักตื่นขอรับ!” เสียงของเขานุ่มนวล
จากนั้นลุกขึ้น เหลือบมองเย่หลีเฉินแวบหนึ่ง และไม่ได้พูดสักประโยค ลอยขึ้นไปในอากาศ ในเวลาชั่วพริบตา ก็หายไปจากด้านหน้าของเย่หลีเฉิน
คนหายไปแล้ว เสียงที่โกรธเคืองเพิ่งจะดังมา
“นางไม่ควรจะกลับมา”
เย่หลีเฉินตะลึงอยู่นาน คนทั้งคนกำลังสั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น……
เสียงนั่น…….
เป็นเสียงของส้งเย่นกุย……
เช่นนั้นซ่างกวนหนานซู่เป็นใครอีก? เขาเป็นใครกันแน่?