บทที่ 561 นางพญาแมลงยักษ์
บทที่ 561 นางพญาแมลงยักษ์
จิตวิญญาณของนางพญาถูกเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานบีบไว้ในกำมือจนหยุดเคลื่อนไหว
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของมันยังคงพยายามส่งสัญญาณสุดท้ายออกมาด้วยคลื่นความถี่ยาว
ต่อมาเหล่าองครักษ์รอบตัวที่รอดชีวิตจากเงื้อมมือของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน จู่ ๆ ก็ยอมพ่ายแพ้ที่จะปกป้องนางพญาเอาดื้อ ๆ
พวกมันกระจัดกระจายออกไปโดยไม่คิดหันหลังกลับมามองเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน ขณะที่กำลังหลบหนี เปลือกแข็งสีทองบนร่างกายหลุดออก แล้วเปลือกแข็งใหม่ที่แข็งแกร่งกว่างอกขึ้นแทนที่ ร่างกายส่วนล่างอวบอ้วนขึ้น ทั้งยังมีเขาบิดเบี้ยวคล้ายมงกุฎอยู่บนศีรษะ
มันกลายร่างเป็นนางพญาองค์ใหม่อย่างรวดเร็ว…
“ไม่มีลูกเล่นอื่นแล้วหรือไง?”
เทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานตกตะลึงครู่หนึ่ง แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว มือนั้นคว้าอดีตจิตวิญญาณของนางพญาแมลงเอาไว้ ก่อนจะกวัดแกว่งดาบและหอกด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เมื่อดาบและหอกชี้ออกไป ลำแสงสีทองนับไม่ถ้วนถูกปลดปล่อยออกจากคมดาบสังหาร ผู้ที่พยายามหลบหนีในทุกทิศทางถูกบดขยี้จนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยทันที
อย่างไรก็ตาม แมลงองครักษ์เหล่านี้ก็ยังมีจำนวนมาก และดูเหมือนว่าพวกมันจะใช้แมลงต่ำต้อยตัวอื่นเป็นเกราะป้องกัน แต่อย่างไรก็มีเพียงจำนวนน้อยที่หนีรอดไปได้
เทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานก้าวไปด้านหน้า หันศีรษะมองไปยังนางพญาแมลงที่อยู่ด้านหลัง และไม่ได้ไล่ล่าติดตาม แต่เขาใช้ฝ่ามือที่ของผู้ก่อตั้งปกคลุมท้องฟ้าทั้งผืนเอาไว้ ก่อนจะปิดกั้นเส้นทางของแมลงองครักษ์ทั้งสองสามตัวที่พยายามหลบหนีฝ่ามือกว้าง
“จับได้แล้ว!”
พลังงานไร้ลักษณ์ระเบิดออกจากฝ่ามือบดขยี้แมลงทั้งหมด ยกเว้นนางพญาตัวเดิม
เทพเจ้ายักษ์ผู้ก่อตั้งถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในขณะนั้นเองก็พบว่าฝูงแมลงที่ถูกทิ้งโดยนางพญาเมื่อครู่นี้ได้หลบหนีกระจัดกระจายออกไป และแมลงพิเศษก็เริ่มกลายพันธุ์กลายเป็นนางพญาตัวต่อไป
แน่นอนว่าอัตราการกลายพันธุ์ของพวกมันต่ำกว่าองครักษ์ส่วนตัวของนางพญาตัวก่อนหน้านี้มาก แต่หากปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปเช่นนี้ หลังจากผ่านไปไม่กี่ปี เป็นไปได้สูงที่พวกมันเหล่านี้จะกลายเป็นนางพญาตัวใหม่
“ถึงเวลาจบเรื่องนี้แล้ว”
ร่างของไป๋ชิวหรานพุ่งทะยานออกจากหุ่นกลเทพเจ้ายักษ์ ก่อนจะปลดปล่อยปราณกระบี่ไร้สิ้นสุดออก
“แมลงเช่นพวกเจ้าจะไปได้สักเท่าไหร่เชียว?”
ปราณกระบี่สีขาวพิสุทธิ์นับไม่ถ้วนเปรียบเสมือนกระสุนยุทธภัณฑ์ที่แม่นยำที่สุดในโลก มันวาดเส้นทางการบินภายในห้วงความว่างเปล่าก่อนจะสับฟันร่างกายของแมลงพิเศษทุกตัวอย่างแม่นยำ
อย่างไรก็ตาม แมลงก็ยังคงหลบหนีอย่างต่อเนื่อง ในระหว่างการหลบหนี ท้องของแมลงบางตัวขยายใหญ่ และอวัยวะสืบพันธุ์ที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นมา ก่อนที่ไข่พิเศษจะเริ่มผสมกันอยู่ภายในร่างกายของมัน
“ยังไม่จบอีก?!”
ไป๋ชิวหรานเริ่มขุ่นเคือง เขาเรียกวารีสารทกระจ่างฟ้าออกมาพร้อมกับเหวี่ยงมันออกไปอย่างรุนแรง! ก่อนจะสังหารแมลงมากมายนับไม่ถ้วนในกระบวนท่าเดียว แมลงเหล่านั้นร่วงหล่นสู่สายธารแห่งความว่างเปล่าและถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที อย่างไรก็ตาม… พวกมันมีจำนวนมากเกินไป จนเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทางภายในห้วงความว่างเปล่า คราวนี้ไป๋ชิวหรานไม่อาจกวาดสายตามองทั้งหมดได้และจำเป็นต้องปล่อยให้แมลงจำนวนมากหนีไปอย่างอับจนปัญญา
“หนีเก่งนักนะ!”
ไป๋ชิวหรานถอนหายใจออกอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเผชิญหน้ากับแมลงที่บินหลบหนีเข้าสู่โลกวัตถุไร้นาม
เขาจัดการควบคุมเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานเพื่อจัดการกับจิตวิญญาณของนางพญาแมลง
“ยังไงก็สามารถจับกุมอดีตนางพญาตัวนี้ได้ ก็ไม่เลวนัก”
…
“โอ้ ร่างกายของแมลงพวกนี้… มีโครงสร้างเช่นนี้นี่เอง”
ไป๋ชิวหรานกลับมาที่แนวปราการป้องกันของชาวนครสรวงสวรรค์อย่างเงียบ ๆ และเขาบังเอิญเห็นว่าจื้อเซียนกำลังยุ่งวุ่นวายกับซากศพของแมลง
แขนหุ่นกลของมันมีใบมีดคมปลาบติดเอาไว้และกำลังผ่าลำตัวของแมลงยักษ์สีดำตรงหน้า เมือกสีน้ำเงินทะลักออกมาพร้อมส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ทั้งยังมีสิ่งแปลกปลอมออกมาจากรอยฉีกขาด ของเหลวที่ไหลออกมีฤทธิ์กัดกร่อนสูง เมื่อฝ่ามือของหุ่นกลจื้อเซียนสัมผัสก็จะมีไอความร้อนพวยพุ่งออกมา
แต่จื้อเซียนไม่คิดสนใจเรื่องเหล่านั้น เขายิ่งเปิดแผลให้กว้างขึ้นและพยายามจะมุดศีรษะเข้าไปด้านใน!
เจียงหลานและหลีจิ่นเหยายืนอยู่ด้านข้างมองดูการกระทำของเขาด้วยสีหน้าขยะแขยง แม้แต่เจียงหลานที่ชื่นชอบแมลงมีพิษก็ยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นการกระทำของจื้อเซียน
“เจ้ามันน่ารังเกียจ!!”
ไป๋ชิวหรานเดินตรงเข้าไปพร้อมเหวี่ยงขาเตะจื้อเซียน
ศีรษะของจื้อเซียนหลุดออกจากช่องท้องของแมลงทันที! เมือกสีน้ำเงินเคลือบใบหน้าของเขาเอาไว้ เวลานี้เขากลิ้งหลุน ๆ ไปกับพื้นหลายตลบ
จากนั้นยืดตัวขึ้นโดยไม่สนว่าศีรษะของตนโดนกัดกร่อนไปมากเพียงใดแล้วกล่าวถาม
“ฮ่าฮ่า ตาเฒ่าไป๋ กลับมาแล้วหรือ? แมลงพวกนั้นล่ะอยู่ที่ใด?”
“ข้าขับไล่มันไปแล้ว!”
ไป๋ชิวหรานถอนหายใจ
“เจ้าล้มเหลวในการสังหารพวกมันให้สิ้นซาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งสามรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“มันยากมาก…”
หลีจิ่นเหยาพึมพำ
“แม้แต่อาวุโสชิวหรานยังไม่สามารถกวาดล้างแมลงเหล่านั้นได้หมดสิ้น จากการค้นพบของมหาเทพหุ่นกล แมลงเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ตราบใดที่บุคคลสำคัญถูกจับกุม ส่วนที่เหลือจะสูญสลายไปหรือไม่?”
“พวกเราทุกคนคาดเดาผิดแล้ว มันเป็นเพียงแมลงกลุ่มเล็ก ๆ”
ไป๋ชิวหรานกล่าวตอบ
“ระหว่างไล่ล่า ข้าจับกุมนางพญาของพวกมันได้… หรือจะเรียกว่าอดีตนางพญาก็ได้ สิ่งนี้ทำให้เหล่าองครักษ์ของพวกมันเริ่มวิวัฒนาการร่างกายเป็นนางพญาแมลงทันที หลังจากที่ข้าสังหารพวกมันหมดสิ้นแล้ว เหล่าแมลงพิเศษก็เริ่มวิวัฒนาการเป็นนางพญาแมลงอีกครั้ง ข้าจึงสังหารพวกมันอีก แล้วจากนั้นแมลงธรรมดาบางตัวก็เริ่มกลายพันธุ์ ฟักไข่ และเพาะพันธุ์แมลงพิเศษออกมาจากร่างกายของพวกมัน… จำนวนของแมลงพวกนี้มากเกินกว่าจะจินตนาการ และพวกมันวิ่งหนีไปทุกทิศทางจึงไม่อาจไล่จับได้ นอกจากว่าข้าจะทำลายสายธารแห่งความว่างเปล่าและโลกวัตถุใกล้เคียงนับไม่ถ้วนเพื่อจัดการมัน เช่นนี้จึงต้องยอมให้มันหนีไปอย่างช่วยไม่ได้”
“อย่ากล่าวโทษตนเองเลย”
หลังจากรับฟังคำพูดของไป๋ชิวหรานแล้ว เจียงหลานเตะบ่าของเขาเบา ๆ
“ท่านพยายามเต็มที่แล้ว”
“ไม่ว่ายังไง…”
ไป๋ชิวหรานทอดสายตาออกไปพร้อมกล่าวว่า
“ข้าก็สามารถจับอดีตนางพญาไว้ได้! ซึ่งมันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการค้นคว้า แมลงเหล่านั้นถูกทำลายโดยพวกเรา และโลกที่ด้านล่างของสายธารแห่งความว่างเปล่าถูกกลืนกินโดยพวกมัน น่าจะมีศัตรูตามธรรมชาติของพวกมันอยู่ภายในห้วงความว่างเปล่าที่ไกลออกไป เป็นไปไม่ได้ที่มันจะกลับมาในระยะเวลาสั้น ๆ เรายังพอมีเวลาศึกษา หวังว่ามหาเทพหุ่นกลจะสามารถหาทางกำจัดแมลงพวกนี้ได้ในเร็ววัน”
“เพราะมีวิธีชัดเจนที่แมลงเหล่านี้สามารถสื่อสารถึงกันได้ นั่นย่อมหมายความว่าพวกเราจะสามารถกำจัดพวกมันทั้งหมดได้เช่นกัน”
เจียงหลานครุ่นคิด
“ข้าศึกษาแมลงมาแล้วมากมาย มันยากมากที่จะจับสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้ที่กระจัดกระจายตัวออกไป แต่ตราบใดที่เราเข้าใจวิธีการสื่อสารของพวกมัน มันก็จะง่ายขึ้นหากต้องการจับกุม”
“อืม… นั่นคือสิ่งสำคัญ”
ไป๋ชิวหรานพยักหน้า
“เพื่อไม่ให้เสียเวลา ข้าจะส่งแมลงตัวนี้ให้กับมหาเทพหุ่นกลโดยเร็วที่สุด”
“ข้าไปด้วย!”
จื้อเซียนได้ยินเช่นนั้นรีบกล่าวแทรกขึ้นมา
“ไปด้วย! ให้ข้าไปด้วยเถิด! ให้ข้าดูว่านางพญาแมลงหน้าตาเป็นอย่างไร”