ตอนที่ 591 สารภาพผิด

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

ความเคลื่อนไหว​ของ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ทำให้​ดวงตา​ของ​ไท่​จื่อ​หรี่​ลง​พร้อมกับ​ยก​สอง​มือขึ้น​ป้อง​ศีรษะ

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เพียงแต่​ลูบ​ที่​ทับ​กระดาษ​หยก​ขาว​เย็นเฉียบ​ ​แต่ทว่า​หัวใจ​ของ​เขา​เย็นเยือก​ยิ่งกว่า

ไอ้​สัน​ขวาน​นี่​มัน​แกล้ง​จริง​ด้วย​!

ที่ตั้ง​ใจ​ว่า​จะ​สั่งสอน​ให้​เป็น​คน​ใหม่​ ​ให้​เป็น​คน​สุขุม​มั่นคง​ ​ทั้งหมด​แล้ว​เป็น​เพียง​เรื่อง​หลอกลวง​ที่​ไอ้​ลูก​ตัวดี​เล่น​ละคร​ตบตา​เพื่อให้​ตัวเอง​พ้น​โทษ

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​จ้องมอง​ด้วย​สายตา​เย็นชา​ ​ความโกรธ​ปะทุ​หนัก​เข้าขั้น​ ​ที่​ทับ​กระดาษ​หยก​ขาว​ใหม่เอี่ยม​อ่อง​เตรียม​พุ่ง​ทะยาน​ออกจาก​ฝ่ามือ

แม้​ไท่​จื่อ​จะ​คิด​วิธี​เอาตัวรอด​โดย​แกล้ง​ความจำเสื่อม​ ​และ​แสดง​ได้​สม​บทบาท​มา​หลาย​วัน​ ​แต่​เมื่อ​ตก​อยู่​ใน​สถานการณ์​อันตราย​เช่นนี้​ ​ปฏิกิริยา​ตอบสนอง​โดยสัญชาตญาณ​ก็​จะ​ถูก​เผยอ​อก​มาทัน​ที

ไท่​จื่อ​ขาอ่อน​ทรุด​เข่า​ลง​แทบ​พื้น​ ​ปาก​พร่ำ​ร้อง​อย่าง​คน​เสียสติ​ ​“​เสด็จ​พ่อ​ ​ลูก​ผิด​ไป​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

ที่​ทับ​กระดาษ​หยก​ขาว​ลอย​ฉิว​ไป​ไกล​จาก​ร่าง​ของ​ไท่​จื่อ​ ​และ​กระแทก​เข้ากับ​ฝาผนัง​ข้าง​ประตู​ก่อน​จะ​กระเด็น​ลงพื้น​ ​เสียง​วัตถุ​กระทบ​กัน​ดังลั่น​ ​ทำเอา​หลู่​อ๋อง​ที่​เพิ่ง​เดิน​มาถึง​หน้า​ประตู​พลอย​ขวัญเสีย​ไป​ด้วย

คราวนี้​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​มิได้​เอา​ที่​ทับ​กระดาษ​ฟาด​ไท่​จื่อ​อีกแล้ว​ ​ความผิดหวัง​พอง​ฟู​เต็มอก​ ​ครั้น​จะ​ให้​ลงโทษ​ยัง​ไร้​เรี่ยวแรง

ไท่​จื่อ​สารภาพผิด​ออกมา​เอง​ ​แต่​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​กลับ​รู้สึก​คับ​แน่น​อยู่​ข้างใน

ถ้าเช่นนั้น​อย่า​ได้​เสแสร้ง​แสดงละคร​อีก​เลย​ ​แสร้งทำ​เป็นความ​จำ​เสื่อม​ ​แต่กลับ​ไม่​สามารถ​ยืนหยัด​ได้​ถึงที่สุด​ ​มีเรื่อง​เขย่าขวัญ​เพียง​ครั้ง​เดียว​ก็​เผย​ไต๋​ออกมา​จน​หมดสิ้น​ ​หาก​ยก​แผ่นดิน​ต้า​โจว​ให้​ลูก​ตัวดี​ ​แผ่นดิน​ผืน​นี้​จะ​ไม่​ถึงคราว​อวสาน​หรือ

แลดู​เหมือนว่า​การ​เป็น​ประมุข​อย่าง​สุขสงบ​จะ​เป็นความ​ฝัน​ล้ม​ๆ​ ​แล้ง​ๆ​ ​ของ​เขา​เพียง​คนเดียว

ไท่​จื่อ​รู้สึก​ว่า​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​นิ่งเงียบ​ไม่​ตอบสนอง​จึง​อด​ช้อนตา​ขึ้น​มอง

ดวงตา​คู่​นั้น​ทำให้​เขา​รู้สึก​เหมือน​ร่าง​ของ​ตัวเอง​ถูก​โยน​ลง​ไป​ใน​ถ้ำ​น้ำแข็ง

แววตา​ของ​เสด็จ​พ่อ​หมายความว่า​อย่างไร

หาก​เทียบ​กับ​ความโมโห​เดือดดาล​ ​แววตา​เช่นนี้​ทำให้​เขา​รู้สึก​หวาดหวั่น​ยิ่งกว่า​…

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ปราด​ตาม​อง​อวี​้​จิ​่น​และ​หลู่​อ๋อง​ที่​ยืน​นิ่ง​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​แวบ​หนึ่ง​ ​แต่​ไม่ได้​ออกปาก​เรียก​พวกเขา​เข้ามา​ ​สายตา​ยังคง​จ้องเขม็ง​ไป​ที่​ไท่​จื่อ​ ​“​เจ้า​คิด​อะไร​ถึง​ได้​แกล้ง​ความจำเสื่อม​”

ไท่​จื่อ​รู้ดี​ว่า​ไม่​อาจ​ปิดบัง​ได้​แล้ว​ ​จึง​กลั้นใจ​ตอบ​ ​“​ลูก​บังเอิญ​…​มี​ความคิด​แวบ​เข้ามา​ใน​หัว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

หลู่​อ๋อง​ดึง​มุม​ปาก​โดยไม่รู้ตัว

บอกว่า​มี​ความคิด​แวบ​เข้ามา​ให้​หัว​ก็ได้​ด้วย​หรือ​ ​ต้อง​จำ​ไป​ใช้​บ้าง​แล้ว​ล่ะ

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​สูด​ลมหายใจ​เข้า​ปอด​พลาง​ชี้นิ้ว​ไป​ที่​ประตู​ ​“​ออก​ไป​”

“​เสด็จ​พ่อ​…​”

“​ข้า​บอก​ให้​เจ้า​ออก​ไป​!​”

ไท่​จื่อ​ได้ยิน​ก็​กลัวหัวหด​ ​กระวีกระวาด​ลุก​ออก​ไป​โดย​ไม่​ส่งเสียง​ใด

ที่​บริเวณ​บันได​หิน​หน้า​ห้อง​ทรงพระ​อักษร​มีสุนั​ขตัว​หนึ่ง​นอน​หมอบ​อยู่​ ​มัน​ชำเลือง​มอง​ไท่​จื่อ​ที่​วิ่ง​พรวด​ออกมา​ด้วย​สีหน้า​ไร้เดียงสา

ทันทีที่​เห็น​เอ้อร​์​หนิว​ ​สีหน้า​ของ​ไท่​จื่อ​ก็​เปลี่ยนไป​ ​ความคิด​ที่​เคย​เห็น​มัน​เป็น​สุนัข​เทพ​แสนรู้​ ​แปรเปลี่ยน​เป็นความ​แค้น​อาฆาต

ต้องโทษ​ไอ้​สัตว์​หน้า​ขน​ตัว​นี้​ ​หาก​ไม่ใช่​เพราะ​มัน​ ​เขา​คง​แกล้ง​ความจำเสื่อม​ต่อไป​โดย​ไม่มีใคร​จับได้

แม้​เอ้อร​์​หนิ​วจะ​เห็น​ว่า​สีหน้า​ของ​ไท่​จื่อ​เปลี่ยนไป​ ​แต่​เจ้า​สุนัข​ตัว​ใหญ่​ยังคง​ทำตัว​เชื่อง​น่าเอ็นดู​ดังเดิม​ ​มัน​ส่าย​หาง​ไปมา​อย่าง​เกียจคร้าน

คน​ประเภท​นี้​ ​มัน​กัด​ทีเดียว​ก็​ตาย​แล้ว​ ​หึ​!

ไท่​จื่อ​ไม่กล้า​หยุด​ยืน​ตรงนั้น​นานๆ​ ​เขา​รีบ​เดิน​ออกจาก​ตำหนัก

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​มอง​ไป​ที่​อวี​้​จิ​่น​และ​หลู่​อ๋อง​ด้วย​ใบหน้า​ไร้อารมณ์​พลาง​เอ่ย​ ​“​เข้ามา​”

ทั้งสอง​เดิน​เข้ามา

บรรยากาศ​ภายใน​ห้อง​อึดอัด​จน​ทำให้​การ​หายใจ​แต่ละครั้ง​ติดขัด​ขึ้น​เรื่อยๆ

“​เสด็จ​พ่อ​ ​พวก​ลูก​…​”​ ​หลู่​อ๋อง​กล่าว​เสียง​แหบแห้ง

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​กวาดตา​ไป​ทาง​เขา​พลาง​ถาม​เย็นเยียบ​ ​“​ใคร​ใช้​ให้​พวก​เจ้า​ตามมา​”

หลู่​อ๋อง​ ​“​???​”

เขา​หันไป​มอง​อวี​้​จิ​่น​โดยพลัน​พร้อม​ความคิด​ใน​หัว​ ​ก็​โดน​เจ้า​เจ็ด​หลอก​ให้​มา​หน​่ะ​ซิ​!

อวี​้​จิ​่​นก​ล่า​วก​ลบ​เกลื่อน​ ​“​ลูก​เกรง​ว่า​พระองค์​จะ​ทรง​กริ้ว​ ​ถึง​ได้​ตามมา​ด้วย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

หลู่​อ๋อง​ ​“​???​”

ไหน​บอกว่า​เพราะ​เสด็จ​พ่อ​ไม่ได้​เอ่ย​ชื่อ​ ​ก็​เลย​ต้องตาม​มา​ไง​?

ใน​วินาที​นั้น​ ​หลู่​อ๋อง​อยาก​จะ​ควัก​มีด​ออกมา​จ้วง​อวี​้​จิ​่น​ให้​ตาย​ไป​เดี๋ยวนั้น

นัยน์ตา​ลุ่มลึก​ของ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่​ละ​ไป​จาก​อวี​้​จิ​่น​ ​ผ่าน​ไป​หลาย​ชั่ว​อึดใจ​ก่อน​จะ​เอ่ย​ถาม​ ​“​ที่​เจ้า​ว่า​มาก​็​หมายความว่า​เจ้า​รู้​ตั้ง​นาน​แล้ว​ว่า​ไท่​จื่อ​แกล้ง​ความจำเสื่อม​?​”

คำถาม​นี้​ฟัง​ดู​คลุมเครือ​ไป​เสียหน่อย​ ​ฉะนั้น​อวี​้​จิ​่น​จึง​พยายาม​ไม่เอา​ตัวเอง​เข้าไป​เสี่ยง​ ​ชายหนุ่ม​ตอบ​เคร่งขรึม​ ​“​ตอนที่​เห็น​ปฏิกิริยา​ของ​พี่​รอง​ตอนที่​เอ้อร​์​หนิว​เข้าไป​ทักทาย​ ​ลูก​ก็​พอ​จะ​เดา​ได้​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

“​แล้ว​ก่อนหน้า​นั้น​ล่ะ​”

“​ก่อนหน้า​นั้น​หรือ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”​ ​อวี​้​จิ​่น​ปั้นหน้า​ใส​ซื่อ​

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ขมวดคิ้ว​พลาง​บอก​ ​“​เหตุใด​วันนี้​เจ้า​ถึง​พา​เอ้อร​์​หนิว​มา​เยี่ยม​ไท่​จื่อ​”

ตามปกติ​แล้ว​ ​เขา​จะ​ไม่​ถาม​ใน​สิ่ง​ที่​สงสัย​ตรงๆ​ ​โดยเฉพาะ​การ​ถาม​บุตรชาย​ต่อหน้า​บุตรชาย​อีก​คน

แต่​เพราะ​อารมณ์​ใน​ตอนนี้​ปะทุ​จนถึง​ขีดสุด​ ​ฮ่องเต้​จึง​ไม่สน​ใจ​เรื่อง​ใด​อีกแล้ว

เมื่อ​ได้ยิน​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ถาม​เช่นนั้น​ ​หลู่​อ๋อง​ก็​หันไป​มอง​อวี​้​จิ​่น​ด้วย​ความประหลาดใจ

คง​ไม่​หรอก​ ​เจ้า​เจ็ด​ไม่น่า​จะ​อาจหาญ​เพียงนั้น​ ​ใคร​จะ​กล้า​ทำ​กับ​ไท่​จื่อ

อวี​้​จิ​่​นก​ล่าว​ตอบ​ด้วย​สีหน้า​นิ่ง​เรียบ​ ​“​เสด็จ​พ่อ​อาจ​ไม่​ทรง​ทราบ​ ​ที่​งานเลี้ยง​อายุ​ครบ​เดือน​ของ​อา​ฮวน​ ​พี่​รอง​เคย​ออกปาก​ขอ​เอ้อร​์​หนิว​ ​แต่​ตอนนั้น​ลูก​ยัง​ทำใจ​ยก​ให้​ไม่ได้​ ​จึง​มิได้​ตอบรับ​คำขอ​ ​ไม่​คิด​ว่า​หลังจากนั้น​เพียง​ไม่​กี่​วัน​ ​พี่​รอง​จะ​ความจำเสื่อม​ ​เมื่อ​เห็น​ความทุกข์ยาก​ที่​พี่​รอง​ต้อง​ประสบ​ ​ลูก​ก็​นึก​เสียใจ​ใน​ความตระหนี่​ของ​ตัวเอง​ ​วันนี้​ลูก​ถึง​ได้​พา​เอ้อร​์​หนิว​มา​เยี่ยม​พี่​รอง​ที่​วัง​ด้วย​ ​ลูก​เพียงแต่​คิด​ว่า​ ​หาก​พี่​รอง​ชอบ​เอ้อร​์​หนิ​วจ​ริง​ ​ลูก​ก็​จะ​ยก​ให้​ ​แม้ว่า​ลูก​จะ​รู้สึก​หวงแหน​เพียงใด​ ​แต่​ความสัมพันธ์​ฉัน​พี่น้อง​ย่อม​ต้อง​มา​เป็นอัน​ดับ​หนึ่ง​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​…​”

เอ้อร​์​หนิ​วที​่​นอน​หมอบ​อยู่​ที่​บันได​หิน​ด้านนอก​อย่าง​เกียจคร้าน​หูผึ่ง​ขึ้น​ทันใด

เกือบไป​แล้ว​เชียว​!

ภายใน​ห้อง​ ​อวี​้​จิ​่​นอ​ธิ​บาย​เหตุผล​ที่​พา​เอ้อร​์​หนิว​เข้า​วัง​มาด​้ว​ยน​้ำ​เสียง​ราบเรียบ​ ​ก่อน​จะ​กล่าว​ออกมา​อย่าง​รู้สึก​ผิด​ในท้ายที่สุด​ ​“​ลูก​ไม่​คิด​ว่า​เจตนา​ดี​ของ​ลูก​จะ​ส่งผล​ร้าย​ ​ทำให้​พี่​รอง​ตื่นตระหนก​ตกใจ​เช่นนี้​…​”

“​เจตนา​ดีแต่​ส่งผล​ร้าย​?​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เอ่ย​แทรก​ก่อน​จะ​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​เย็นชา​ ​“​หาก​ไม่มี​เอ้อร​์​หนิว​ ​การ​ที่​ไท่​จื่อ​แกล้ง​ความจำเสื่อม​ต่อไป​เป็นเรื่อง​ดี​อย่างนั้น​หรือ​”

เมื่อ​คิด​ตามหลัง​เหตุ​และ​ผล​ ​ความผิด​ของ​ไท่​จื่อ​คือ​หลอกลวง​องค์​จักรพรรดิ

เพียงแต่​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่​คิด​ว่า​ควร​ลงโทษ​สถาน​หนัก​เพียงนั้น

บางครั้ง​ที่​ขาดสติ​นึกคิด​อาจ​ทำให้​ตัดสินใจ​ทำ​บางอย่าง​ ​แต่​บางครั้ง​ก็​ไม่​อาจ​ทำ​เช่นนั้น

เพราะ​การปลด​ไท่​จื่อ​และ​คืน​ตำแหน่ง​ให้​เขา​ ​จะ​สามารถ​ปลด​ครั้ง​ที่สอง​ได้​จริง​หรือ

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​พิศ​มอง​ไป​ที่​อวี​้​จิ​่น​ ​ท่าทาง​ของ​ชายหนุ่ม​แน่วแน่​และ​สงบนิ่ง​ ​เขา​ถึง​ได้​เชื่อ​สิ่ง​ที่​อวี​้​จิ​่​นพูด

การถูก​จ้องมอง​เช่นนี้​ ​แต่​ใบหน้า​ยังคง​นิ่ง​เรียบ​ ​คง​ไม่ได้​ทำ​เรื่อง​ใด​ให้​ตัวเอง​ต้อง​รู้สึก​ละอาย​แก่​ใจ

อีก​อย่าง​ ​แม้แต่​เขา​ยัง​ไม่​เอะใจ​ว่า​ไท่​จื่อ​เสแสร้ง​แกล้งทำ​ ​เจ้า​เจ็ด​ที่​มิได้​สนิทสนม​กับ​ไท่​จื่อ​ก็​คง​ดู​ไม่​ออก​ ​เรื่อง​ที่เกิด​ขึ้น​วันนี้​คง​เป็น​เพียง​เรื่อง​บังเอิญ

แม้แต่​โชค​ก็​ไม่​เข้าข้าง​ไท​จื่อ​…​ ​เมื่อ​เกิด​ความคิด​เช่นนี้​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ก็​ผิดหวัง​เหลือเกิน​จะ​กล่าว

เมื่อ​ไม่ได้​ติดใจ​กับ​คำตอบ​ของ​อวี​้​จิ​่น​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ก็​ไม่​อยาก​กล่าว​สิ่งใด​ให้​มากความ​ ​เขา​ยกมือ​ขึ้น​พลาง​บอก​ ​“​เอาล่ะ​ ​พวก​เจ้า​ออกจาก​วัง​ไป​ได้​แล้ว​”

ขณะที่​ก้าว​เท้า​ออกจาก​ประตู​วัง​ ​หลู่​อ๋อง​ก็​ยกมือ​ขึ้น​ปาดเหงื่อ​เย็นเยือก​บน​หน้าผาก​ ​พลาง​กล่าวลอยๆ​ ​“​ข้า​หลง​คิด​ว่าวั​นนี​้​เสด็จ​พ่อ​จะ​แบะ​หัว​ไท่​จื่อ​เสียอีก​”

ต่อให้​เขา​จะ​ไม่​ชอบ​ไท่​จื่อ​เพียงใด​ ​แต่​การ​เห็น​เสด็จ​พ่อ​ทุบตี​ไท่​จื่อ​จนตาย​ก็​ทำให้​เขา​อด​หวั่นใจ​ไม่ได้

เขา​ต่าง​ก็​เป็น​โอรส​ของ​ฮ่องเต้​ ​หาก​ฮ่องเต้​กล้า​ลงมือ​กับ​ไท่​จื่อ​ ​พวกเขา​ก็​คง​พบจุดจบ​ไม่​ต่างกัน

เมื่อ​เห็นท่า​ที​สุขุม​ของ​อวี​้​จิ​่น​ ​หลู่​อ๋อง​จึง​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​เจ้า​เจ็ด​ ​เรื่อง​วันนี้​เจ้า​มิได้​จงใจ​จริงๆ​ ​งั้น​หรือ​”

อวี​้​จิ​่น​หัวเราะ​ ​“​พี่​ห้า​ก็​พูดจา​น่าขัน​ ​ข้า​จะ​ไปรู​้​ได้​อย่างไร​ว่า​ไท่​จื่อ​แกล้ง​ความจำเสื่อม​ ​อีก​อย่าง​ข้า​หรือ​จะ​รู้​ว่า​หาก​ไท่​จื่อ​เห็น​เอ้อร​์​หนิว​แล้ว​จะ​แสดงอาการ​เช่นนั้น​ออกมา​ ​ข้ามี​ตา​ทิพย์​เห็น​อนาคต​ที่ไหน​กัน​ ​วันนี้​ข้า​ตั้งใจ​จะ​ยก​เอ้อร​์​หนิว​ให้​ไท่​จื่อ​จริงๆ​”

หลู่​อ๋อง​เกา​หัว​ ​เขา​เชื่อ​อย่าง​สุดใจ​ ​“​ก็​จริง​ของ​เจ้า​ ​แม้​ไม่มี​ตา​ทิพย์​ ​หาก​เจ้า​จงใจ​ ​ตอนที่​เสด็จ​พ่อ​ตรัส​ถาม​ ​เจ้า​คง​แสดง​พิรุธ​ออก​ไป​แล้ว​”

ใน​มุมกลับ​กัน​ ​หาก​เขา​เป็น​อวี​้​จิ​่น​ ​เขา​คง​ลิ้น​พัน​กัน​รัว​ ​ไม่​สามารถ​ตอบ​เสียง​ราบเรียบ​อย่าง​อวี​้​จิ​่น

อวี​้​จิ​่น​หัวเราะ​ใน​ใจ​ ​ใคร​เป็น​คน​ออกกฎ​ว่า​ ​ถ้า​พูดโกหก​แล้ว​ต้อง​แสดง​พิรุธ​เสมอไป​ ​เขา​มิได้​เป็น​คน​เช่นนั้น​เสียหน่อย

เอ้อร​์​หนิ​วที​่​เดินตาม​หลัง​ทั้งสอง​จ้องเขม็ง​ไป​ที่​บั้นท้าย​ของ​เจ้านาย​ ​แววตา​ขับ​ประกาย​ลุ่มลึก​ ​จะ​ยก​มัน​ให้​คนอื่น​อย่างนั้น​หรือ