ตอนที่ 1129 หึงหวง (3) / ตอนที่ 1130 หึงหวง (4)
ตอนที่ 1129 หึงหวง (3)
จวินอู๋เย่าอดจินตนาการภาพจวินอู๋เสียในชุดแต่งงานสีแดงยืนเคียงข้างคนอื่นไม่ได้ แค่คิดก็ทำให้เขาอยากระเบิดเจ้าคนที่ยืนข้างนางให้แหลกละเอียดแล้ว
“ข้าไม่ได้จะแต่งงานกับนางจริงๆ” จวินอู๋เสียพูดขณะที่ยังหอบหายใจเล็กน้อย
“อ้อหรือ แล้วมันอย่างไรกันเล่า” จวินอู๋เย่าถาม
“ข้าไม่อยากให้ใครพูดจาดูถูกเหยียดหยามนาง ข้าอยากทำให้นางยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนได้อีกครั้ง และไม่มีใครกล้าพูดดูถูกนางอีก นางจำเป็นต้องได้ศักดิ์ศรีกลับคืนมา และข้าสามารถให้นางได้…หรือจะพูดให้ถูก ‘จวินเสีย’ สามารถให้นางได้” ไม่ว่าจวินอู๋เสียจะซื่อบื้อกับเรื่องพวกนี้แค่ไหน แต่นางก็เข้าใจว่าการแต่งงานคืออะไร ในสายตาของคนอื่นนางคือ ‘จวินเสีย’ ที่เย็นชา ไม่ใช่คุณหนูใหญ่แห่งจวนหลินอ๋องจวินอู๋เสีย
รังสีอำมหิตในแววตาของจวินอู๋เย่าค่อยๆ หายไป นิ้วของเขาลูบผมของจวินอู๋เสีย เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “แล้วอย่างไรต่อ”
จวินอู๋เสียถอนหายใจ ถึงนางจะเกลียดการอธิบายให้คนอื่นฟังมากที่สุด แต่เสียงจากส่วนลึกในหัวใจของนางบอกว่านางจำเป็นต้องอธิบายความตั้งใจทั้งหมดของนางให้จวินอู๋เย่าฟังเพื่อที่เขาจะได้เข้าใจทุกอย่าง ไม่เช่นนั้น…จวินอู๋เย่าคงจะส่งชวีหลิงเย่ว์ลงนรกเดี๋ยวนี้แน่
“จวินเสียต้องเป็นเสาหลักให้ชวีหลิงเย่ว์ นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างนางอยู่ พอนางหลุดพ้นจากการเป็นขี้ปากของชาวบ้านได้แล้ว นางก็จะสามารถยืนหยัดได้อีกครั้ง ข้าเองก็เป็นสตรี ดังนั้นระหว่างเรามันเป็นมากกว่านี้ไม่ได้อยู่แล้ว ข้าแค่อยากปกป้องนางจนกว่านางจะพบคนที่นางรักจริงๆ ในอนาคต นางจะได้เป็นอิสระที่จะไล่ตามความรักของตัวเอง การเข้าพิธีแต่งงานกับสตรีอย่างข้าก็จะไม่ทำให้สามีของนางว่าอะไรนางได้ด้วย”
ความคิดของจวินอู๋เสียนั้นเรียบง่ายอย่างถึงที่สุด นางแค่ต้องการเป็นหลักให้ชวีหลิงเย่ว์เท่านั้น
จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้น “แล้วถ้านางไม่พบบุรุษในฝันเล่า มันจะไม่หมายความว่าเจ้าต้องแต่งงานในนามกับนางต่อไปอย่างนั้นหรือ”
จวินอู๋เสียส่ายหน้า “ข้าคือจวินอู๋เสีย ไม่ใช่จวินเสีย เมื่อถึงเวลาที่ข้าสามารถกลับบ้านได้อย่างเปิดเผย การมีอยู่ของ ‘จวินเสีย’ ก็จะสิ้นสุดลง ถึงตอนนั้นข้าเชื่อว่าชวีหลิงเย่ว์จะแข็งแกร่งพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีข้าอยู่นางก็สามารถเผชิญกับปัญหาต่างๆ ที่เข้ามาได้”
การที่ดอกไม้บอบบางที่ถูกเก็บรักษาเอาไว้ในเรือนกระจกจะเติบโตแข็งแกร่งขึ้นจนเผชิญกับอุปสรรคขวากหนามทั้งหมดได้นั้นจำเป็นต้องใช้เวลา สิ่งที่จวินอู๋เสียอยากทำก็คือถือร่มคอยบังแดดบังฝนให้ชวีหลิงเย่ว์เพื่อให้นางสามารถผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นไปได้
จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสีย ความโกรธในแววตาของเขาเริ่มจางลง นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียยอมอดทนอธิบายให้เขาฟังมากขนาดนี้ และเมื่อครู่เขาก็รู้สึกได้ว่าเข็มเงินของจวินอู๋เสียกดลงมาที่คอของเขา แต่คราวนี้นางไม่แทงลงมา ตอนที่อารมณ์ของเขาอยู่เหนือการควบคุมเนื่องจากความโกรธจนแทบคลั่ง นางก็ไม่ตอบโต้ นั่นทำให้ความอยากฆ่าในใจเขาค่อยๆ ลดลง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเข็มเงินในมือจวินอู๋เสียคงแทงเข้าไปในคอของเขาแล้ว
“เจ้าจะทำตามแผนของเจ้าก็ได้ แต่ต้องสัญญากับข้าข้อหนึ่ง” จวินอู๋เย่าพูด
“อะไร”
“คนที่เข้าพิธีแต่งงานต้องไม่ใช่เจ้า” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับเคาะนิ้วตรงหว่างคิ้วของจวินอู๋เสีย ถึงเขาจะรู้ว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง แต่เขาก็ยังยอมรับไม่ได้
จวินอู๋เสียกะพริบตาปริบๆ แล้วพูดว่า “ข้าตั้งใจว่าจะให้พี่ฮวารับหน้าที่แทนข้าอยู่แล้ว”
ตอนที่ 1130 หึงหวง (4)
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่เคยแต่งงานมาก่อน แต่นางก็เคยเห็นพิธีแต่งงานในรัฐชี พิธียุ่งยากน่าเบื่อนั่นไม่ใช่สิ่งที่นางจะทนได้
ในเมื่อฮวาเหยาเก่งกาจในด้านการปลอมตัว ถ้าอย่างนั้นหน้าที่นี้ก็เหมาะกับเขาที่สุด
พอได้ยินจวินอู๋เสียพูดเช่นนั้น ดวงตาของจวินอู๋เย่าก็มีรอยยิ้มได้ในที่สุด
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามที่เจ้าต้องการเถอะ” ตราบใดที่ไม่ใช่เสี่ยวเสียเอ๋อร์ยืนใส่ชุดแต่งงานอยู่ตรงนั้น จวินอู๋เย่าก็ไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว และก็ไม่มีอะไรที่คู่ควรให้เขาสนใจด้วย
คนที่จะเข้าพิธีแต่งงานกับจวินอู๋เสียคือเขาคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่ได้
เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ของจวินอู๋เย่ากลับเป็นปกติแล้ว จวินอู๋เสียก็ขมวดคิ้ว มือเล็กทั้งคู่ดันหน้าอกของจวินอู๋เย่าออกไปเล็กน้อย
ตอนนั้นเองจวินอู๋เย่าจึงรู้ตัวว่าแรงที่เขาใช้ไปเมื่อสักครู่ต้องทำให้จวินอู๋เสียเจ็บแน่
“ข้าขอโทษ ข้าสติหลุดไปหน่อย” จวินอู๋เย่ายิ้มและจุมพิตหน้าผากของจวินอู๋เสียพร้อมกับปล่อยนางออกจากอ้อมกอด
จวินอู๋เสียตวัดสายตามองจวินอู๋เย่าแล้วรู้สึกว่าริมฝีปากของตัวเองบวมแดงขึ้นเล็กน้อย สายตาที่มองจวินอู๋เย่าจึงแปลกไปด้วย
จวินอู๋เย่ายังคงยิ้ม “เจ็บหรือ อย่างนั้นข้าช่วยนวดให้นะ” พร้อมกับพูด เขายื่นมือมาที่ปากของจวินอู๋เสีย แต่จวินอู๋เสียตีมือคนเจ้าเล่ห์ออกไปทันที
“คราวหน้าข้าจะไม่ยั้งมือไว้แน่” จวินอู๋เสียพยายามปั้นหน้าเคร่งขณะชูเข็มเงินในมือ นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยั้งมือเอาไว้ในวินาทีสุดท้าย
จวินอู๋เย่าหัวเราะแล้วพูดว่า “ได้ ถ้ามีครั้งหน้า ข้าจะยอมให้เสี่ยวเสียเอ๋อร์ทำข้าให้กลายเป็นเม่นเลย ดีหรือไม่”
จวินอู๋เสียพยักหน้าอย่างพอใจแล้วเก็บเข็มเงินของนาง จากนั้นนางตวัดสายตามองจวินอู๋เย่าอีกครั้งแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป
จวินอู๋เสียที่น่าสงสาร นางไม่ได้สังเกตเลยว่าจวินอู๋เย่าไม่ได้สัญญาว่าเขาจะไม่ทำเช่นนั้นอีก เขาตกลงแค่ว่าถ้ามีคราวหน้า เขาจะยอมให้จวินอู๋เสีย ‘ขัดขืน’ แต่โดยดี สำหรับคนอื่นเข็มเงินของจวินอู๋เสียอันตรายถึงตาย แต่สำหรับเทพปีศาจอย่างเขาแล้ว มันไม่ได้ทำให้เจ็บหรือคันเลยสักนิด ต่อให้เขาถูกจิ้มจนกลายเป็นเม่น เขาก็ยังทำรุ่มร่ามกับนางต่อได้!
จวินอู๋เย่ามองตามหลังของจวินอู๋เสียที่เกือบเป็นการ ‘วิ่งหนี’ ความรู้สึกขุ่นมัวในหัวใจก็หายไปจนหมด
จวินอู๋เสียวิ่งขึ้นไปที่ชั้นเจ็ดของหอเมฆาสวรรค์ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ พอนางขึ้นมาถึงชั้นบนสุด ฝีเท้าของนางก็ช้าลง นางเดินช้าๆ ไปที่หน้าห้องของชวีหลิงเย่ว์
อย่างที่คาด พอนางเข้ามาใกล้ประตูที่ปิดสนิท เสียงฝีเท้ารีบร้อนก็ดังขึ้นจากในห้อง แถมยังมีเสียงของตกหรือล้มคว่ำลงมาด้วย
จวินอู๋เสียยืนอยู่ที่ประตูพลางมองดูประตูที่ปิดสนิทนั้น นางรู้ว่าชวีหลิงเย่ว์ที่อยู่ข้างในจะต้องซ่อนตัวอีกแน่
“ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ข้างใน” จวินอู๋เสียพูด
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมาจากข้างในเลย
“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกเจ้า ถึงเจ้าจะไม่ยอมเปิดประตู อย่างไรเจ้าก็ต้องฟังเรื่องนี้” จวินอู๋เสียไม่สนใจว่าประตูข้างหน้านางจะเปิดหรือปิดอยู่
ชวีหลิงเย่ว์นั่งก้มหน้ากอดเข่าพิงเตียงอยู่ข้างในห้อง เสียงของจวินอู๋เสียที่ได้ยินทำให้นางตัวสั่นเล็กน้อย
นางไม่อยากเจอจวินอู๋เสีย ด้วยเพราะนางกลัวและอับอาย…
แม้ว่านางจะมีชีวิตต่อไป แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นยังคงแจ่มชัดในความทรงจำไม่อาจลบเลือน นางไม่จำเป็นต้องได้ยินกับหูของตัวเองนางก็รู้ดีว่าเวลาที่ชาวเมืองพูดถึงนาง คำพูดเหล่านั้นจะไม่น่าฟังและรับไม่ได้มากขนาดไหน