ตอนที่ 597 กลยุทธ์ทุกข์กาย

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

ใน​ตำหนัก​บูรพา​ ​ทุก​ความรุ่งโรจน์​ ​ทุก​ความตกต่ำ​ ​ล้วน​ขึ้นอยู่กับ​ไท่​จื่อ​เพียงผู้เดียว

การปลด​ไท่​จื่อ​ครั้ง​ที่​แรก​ ​เหล่า​ข้าหลวง​ชุด​เดิม​ถูก​ปลดออก​จาก​ตำแหน่ง​ ​ได้รับ​ผลกระทบ​กัน​ถ้วนหน้า​ ​ฉะนั้น​ตอนนี้​ ​เหล่า​ข้าหลวง​ที่​ปฏิบัติงาน​อยู่​ใน​ตง​กง​ส่วนใหญ่​เป็น​คนงาน​ชุด​ใหม่​ ​จาก​ที่​เห็น​แลดู​เหมือนว่า​คน​เก่า​คนแก่​จะ​มี​แค่​คนเดียว​ ​แม้แต่​ก่อน​เขา​มิได้​เป็น​ที่​โปรดปราน​ ​ทว่า​บัดนี้​กลับกลาย​เป็น​คนสนิท​ของ​ไท่​จื่อ

แต่​ถึง​จะ​เป็น​คนสนิท​ของ​ไท่​จื่อ​ ​แต่​ก็​ใช่​ว่า​ข้าหลวง​ผู้​นั้น​จะ​รู้สึก​ปลาบปลื้ม​ใจ

เพราะ​เขา​ต้อง​ทน​ดู​เพื่อนร่วมงาน​เผชิญ​กับ​ความทุกข์ยาก​ ​เดิมที​หลง​คิด​ว่า​ไท่​จื่อ​ได้​กลับมา​ดำรงตำแหน่ง​คราวนี้​ ​เขา​คงจะ​ได้​ใช้ชีวิต​สุขสงบ​ ​แต่​ไม่​คิด​ว่า​ไท่​จื่อ​ก็​ยังคง​เป็นไท​่​จื่อ​คน​เก่า​ ​ไม่​เปลี่ยนไป​เลย​สักนิด

“​เจ้า​ว่า​ข้า​ควร​ทำ​เช่นไร​ ​เสด็จ​พ่อ​เจ็บไข้​หน​นี้​ ​องค์​ชาย​องค์​อื่นๆ​ ​ได้​เข้าเฝ้า​กัน​หมด​ ​แม้แต่​พระ​ชายา​ของ​ข้า​และ​ไท่​ซุน​ก็​ยัง​ได้​เข้าเฝ้า​ ​มี​เพียงแต่​ข้า​…​”​ ​ไท่​จื่อ​หดหู่​เกิน​จะ​กล่าว​ ​รากผม​เริ่ม​ผุด​ขึ้น​มา​เป็น​สีเงิน

ข้าหลวง​ใคร่ครวญ​ก่อน​จะ​ตอบ​ ​“​ที่​ฝ่า​บาท​ทรง​ไม่​อนุญาต​ให้พระ​องค์​เข้าเฝ้า​อาจ​เป็น​เพราะ​ฝ่า​บาท​ยัง​กริ้ว​อยู่​ ​จาก​ที่​กระหม่อม​เห็น​ ​พระองค์​คง​ต้อง​แสดงถึง​ความจริงใจ​มากกว่า​นี้​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​พระองค์​จะ​ต้อง​แสดงออก​ความกตัญญู​จาก​ใจจริง​ ​ฝ่า​บาท​จึง​จะ​ทรง​ใจอ่อน​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ไท่​จื่อ​กล่าว​อย่าง​ไม่สบอารมณ์​ ​“​จะ​ว่า​ไป​ ​ในเมื่อ​เสด็จ​พ่อ​ไม่​ให้​ข้า​เข้าเฝ้า​ ​แล้ว​ข้า​จะ​แสดง​ความจริงใจ​ได้​อย่างไร​ ​หรือ​ต่อให้​ข้า​แสดง​ ​เสด็จ​พ่อ​ก็​ไม่มีทาง​เห็น​ ​ไม่มีทาง​ได้ยิน​”

“​พระองค์​ตรัส​ผิด​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​ข้า​พูด​ผิด​ตรงไหน​”​ ​ไท่​จื่อ​ขมวดคิ้ว​ถาม​ข้าหลวง​ผู้​นั้น

ข้าหลวง​เอ่ย​เสียง​เบา​ ​“​ต่อให้​ฝ่า​บาท​มิได้​ทอดพระเนตร​ ​หรือ​มิท​รง​ได้ยิน​ด้วย​พระ​กรรณ​ของ​พระองค์​เอง​ ​แต่​ถึงอย่างไร​ก็​ต้อง​มี​คน​ไปรา​ยงาน​ฝ่า​บาท​อยู่ดี​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​ซึ่ง​นั่น​มิได้​ต่างกัน​เลย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​เช่นนั้น​เจ้า​ก็​ช่วย​คิด​วิธี​หน่อย​ ​เพราะ​ข้า​จะ​ไม่​ปล่อย​ให้​คนอื่น​เข้าเฝ้า​เสด็จ​พ่อ​ ​และ​เหลือ​แต่​ข้า​คนเดียว​อีกแล้ว​”

……

วัน​ถัดมา​ ​เหล่า​องค์​ชาย​ก็​เข้า​วัง​มา​เยี่ยม​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​อย่างเช่น​วันวาน

ไม่นาน​นัก​ ​พาน​ไห่​ก็​เดิน​ออกมา​เชิญ​ทั้งหมด​เข้าไป​ ​และ​เหมือนเดิม​คือ​ยกเว้น​ไท่​จื่อ​เพียง​คนเดียว

หลู่​อ๋อง​ชำเลือง​ไป​ที่​ไท่​จื่อ​แวบ​หนึ่ง​ลอบ​ยิ้ม​ก่อน​จะ​กล่าว​ ​“​พี่​รอง​ ​ในเมื่อ​เสด็จ​พ่อ​มิท​รง​อนุญาต​ให้​พี่​เข้าเฝ้า​ ​พี่​ก็​กลับ​ตำหนัก​ไป​เถิด​”

ไท่​จื่อ​ปราด​สายตา​ดุดัน​ไปหา​หลู่​อ๋อง​ ​ทว่า​มิได้​ตอบโต้

หลู่​อ๋อง​ประหลาดใจ​เล็กน้อย

เอ๋​ ​ไท่​จื่อ​สงบปากสงบคำ​กับ​เขา​เป็น​ด้วย​หรือ

ความเจ็บ​แปลบ​แล่น​มาจาก​เอว​ ​เพราะ​พระ​ชายา​หลู่​อ๋อง​เอื้อมมือ​มา​หยิก​ผู้​เป็น​สามี

“​ท่าน​อ๋อง​ยัง​ไม่​รีบ​เข้าไป​ล่ะ​เพ​คะ​”​ ​ปากของ​พระ​ชายา​หลู่​อ๋อง​เปื้อน​ยิ้ม​ ​ทว่า​ใน​ใจ​มิได้​ยิ้ม​ตาม​ ​นาง​กลับ​รู้สึก​โมโห​เสียมา​กก​ว่า

ปากบอน​เสีย​เหลือเกิน​ ​ยั่วโมโห​ไท่​จื่อ​ไม่​เว้น​วัน​ ​หาก​ไท่​จื่อ​ได้​ขึ้น​ครองราชย์​เมื่อไหร่​ ​พวกเขา​คง​มิได้​ตายดี

หลู่​อ๋อง​ลูบ​จมูก​ ​“​ไป​เถอะ​”

เขา​ว่า​ผิด​แล้ว​ ​มิใช่​ไท่​จื่อ​ที่​รู้จัก​สงบปากสงบคำ​ ​เขา​ต่างหาก​ที่​รู้จัก​สงบปากสงบคำ

เพราะ​ไท่​จื่อ​ก็​ยัง​เป็นไท​่​จื่อ​ ​หาก​วันใด​ได้​ขึ้น​ครองราชย์​ต่อ​จาก​ฮ่องเต้​ ​ต่อให้​เขา​จะ​รู้สึก​ขัดหู​ขัดตา​เพียงใด​คง​ทำได้​เพียง​อดทน​เอาไว้

ถ้าเช่นนั้น​…​ ​หลู่​อ๋อง​ชะงัก​ฝีเท้า​ ​มีแสง​วาบ​ผ่าน​แววตา

หรือ​ควร​หา​จังหวะ​กำจัด​ไท่​จื่อ​!

เป็นครั้งแรก​ที่​มี​ความคิด​เช่นนี้​ผุด​ขึ้น​ใน​สมอง​ของ​หลู่​อ๋อง

เมื่อ​ทุกคน​เยี่ยม​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เป็น​ที่​เรียบร้อย​แล้วก็​รู้สึก​ประหลาดใจ​เมื่อ​เห็น​ไท่​จื่อ​คุกเข่า​อยู่​ที่​บันได​หิน​หน้า​ตำหนัก

“​น้อง​รอง​ ​นี่​เจ้า​กำลัง​…​”

ไท่​จื่อ​ช้อนตา​ขึ้น​มอง​ฉิน​อ๋อง​ที่​เอ่ยปาก​เป็น​คน​แรก​ ​“​ข้า​ทำให้​เสด็จ​พ่อ​กริ้ว​ ​ข้า​จะ​คุกเข่า​อยู่​ที่นี่​จนกว่า​เสด็จ​พ่อ​จะ​ทรง​ยกโทษให้​ ​และ​ข้า​จะ​คุกเข่า​เช่นนี้​เพื่อ​ขอพร​ให้​เสด็จ​พ่อ​หาย​ประชวร​โดยเร็ว​”

สายตา​ทุกคน​เปลี่ยนไป​ใน​ทันใด

นี่​ไท่​จื่อ​คิดได้​แล้ว​หรือ

คนที​่​ไม่​อยาก​อยู่​ใน​วัง​หลวง​นานๆ​ ​อย่าง​ฉิน​อ๋อง​กล่าว​อย่าง​สุภาพ​ ​“​น้อง​รอง​ถนอม​ร่างกาย​ไว้​เถิด​ ​พื้น​เย็น​เพียงนี้​”

“​จริง​ด้วย​ ​พี่​รอง​ ​คุกเข่า​นานๆ​ ​จะ​เจ็บ​เข่า​เอา​นะ​”​ ​ฉี​อ๋อง​แสดง​ความห่วงใย

“​ขอบใจ​ทุกคน​มาก​ที่​เป็นห่วง​ข้า​ ​หาก​การ​ทำ​เช่นนี้​จะ​ทำให้​เสด็จ​พ่อ​หายโกรธ​ ​และ​ร่างกาย​กลับมา​แข็งแรง​เหมือนเดิม​ ​เรื่อง​แค่นี้​ไม่​นับว่า​หนักหนา​”​ ​ไท่​จื่อ​กล่าว​เคร่งขรึม

ที่​บริเวณ​หน้า​ประตู​นอก​พระราชวัง​ ​หลู่​อ๋อง​ถอดถอน​หายใจ​ ​“​น่าเสียดาย​เหลือเกิน​ ​อด​รอชม​เรื่อง​สนุก​เลย​”

พระ​ชายา​หลู่​อ๋อง​กลอกตา​ใส่​ผู้​เป็น​สามี​ ​“​รอดู​เรื่อง​สนุก​อะไร​เล่า​ ​รีบ​กลับกัน​จวน​กัน​เถิด​เพ​คะ​”

อีก​ด้าน​หนึ่ง​ ​เหล่า​ฉิน​ตวัด​แส้​ม้า​ ​และ​รถม้า​ของ​จวน​เยี​่​ยน​อ๋อง​ก็​เคลื่อนตัว​ออก​ไป

ภายใน​รถม้า​ ​อวี​้​จิ​่​นก​ล่าว​เสียด​เย้ย​ ​“​นึกไม่ถึง​เลย​ว่า​ไท่​จื่อ​จะ​งัด​กลยุทธ์​ทรมาน​กาย​ออกมา​ใช้​ ​ความสามารถ​เหลือล้น​จริงๆ​”

เจียง​ซื่อ​เอนหลัง​พิง​หมอนอิง​ ​พลาง​กล่าว​เนิบนาบ​ ​“​การ​ใช้​กลยุทธ์​ทรมาน​กาย​มิได้​ซับซ้อน​ ​เพียงแต่​เป็นการ​เดิมพัน​ว่า​ ​คนที​่​ต้อง​รับมือ​กับ​กลยุทธ์​เช่นนั้น​จะ​ใจอ่อน​หรือไม่​”

“​เจ้า​ว่า​เสด็จ​พ่อ​จะ​ทรง​ใจอ่อน​หรือไม่​”

“​เดา​ยาก​”

เนื่องจาก​นาง​กลับมา​เกิด​ใหม่​ ​ทำให้​หลาย​เรื่อง​เปลี่ยนไป​ไม่​เหมือน​เก่า​ ​ฉะนั้น​นาง​จึง​ไม่​อาจ​แน่ใจ​ได้​ว่าการ​ปลด​ไท่​จื่อ​ครั้ง​ที่สอง​จะ​เกิดขึ้น​เมื่อใด

“​เช่นนั้น​คง​ต้อง​รอดู​กันต​่อ​ไป​ ​ใจอ่อน​เป็นการ​แสดงออก​ว่า​เสด็จ​พ่อ​ยัง​อาทร​ความสัมพันธ์​ระหว่าง​บิดา​กับ​บุตรชาย​คน​นี้​ ​แต่​มิได้​หมายความว่า​จะ​ยอมให้​ไท่​จื่อ​ขึ้น​ครองราชย์​ต่อ​”​ ​อวี​้​จิ​่​นก​ล่าว​เสียง​เรียบ

ในเมื่อ​เรื่อง​ทั้งหมด​ดำเนิน​มา​จนถึง​ขั้น​นี้​แล้ว​ ​ฮ่องเต้​ยัง​ไม่มีความคิด​จะ​ปลด​ไท่​จื่อ​ ​นั่น​คง​เป็น​คราว​อวสาน​ของ​แผ่นดิน​ต้า​โจว​เป็นแน่แท้

……

ภายใน​ตำหนัก​หย่าง​ซิน​ ​พาน​ไห่​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​ฝ่า​บาท​ ​ไท่​จื่อ​ยัง​คุกเข่า​อยู่​ที่​ด้านนอก​อยู่​เลย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​ก็​ให้​คุกเข่า​ต่อไป​!​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​กล่าว​อย่าง​เดือดดาล

พาน​ไห่​ไม่กล้า​พูดมาก​ ​ได้​แต่​ยืน​นิ่ง​อยู่​ข้างๆ

เหล่า​องค์​ชาย​มา​เข้าเฝ้า​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ตั้งแต่​เช้า​ ​บัดนี้​เริ่ม​ใกล้​จะเข้า​ยาม​อู่​เต็มที​ ​ไท่​จื่อ​ที่​กำลัง​คุกเข่า​อยู่​ที่​บันได​หิน​เริ่ม​หน้ามืด​ตาลาย​ ​ใน​ใจ​ก่น​ด่า​ข้าหลวง​สาดเสียเทเสีย

ไอ้เวร​ตะไล​นั่น​แนะนำ​บ้า​อะไร​ ​เขา​คุกเข่า​จน​ตัว​ตาย​ ​เสด็จ​พ่อ​ยัง​ไม่เห็น​เลย​!

โอ้ย​เจ็บ​ๆ​ๆ​…

ไท่​จื่อ​อยาก​ลุก​ใจจะขาด​ ​เพียงแต่​หวนนึก​ถึง​ความหวาดหวั่น​พรั่นพรึง​ตลอด​หลาย​วันที่​ผ่าน​มาก​็​ได้​แต่​กัดฟัน​คุกเข่า​ต่อไป

จะ​มาต​กม​้า​ตาย​ตอนนี้​ไม่ได้​ ​หาก​ทน​ต่อ​อีกหน่อย​ ​เสด็จ​พ่อ​อาจ​ให้​เข้าเฝ้า​ก็ได้​ ​หาก​เสด็จ​พ่อ​เห็น​บุตรชาย​น่าสงสาร​จะ​ต้องใจ​อ่อน​อย่างแน่นอน​ ​ตั้งแต่​เล็ก​จน​โต​ ​เขา​ทำให้​เสด็จ​พ่อ​กริ้ว​ตั้ง​ไม่รู้​กี่​ครั้ง​ ​แต่​สุดท้าย​เสด็จ​พ่อ​ก็​ทรง​ใจอ่อน​ทุกครั้ง​ไป​…

ไท่​จื่อ​หลับ​หู​หลับตา​เชื่อ​เช่นนั้น​ ​ภาพ​เบื้องหน้า​มืด​ลง​ก่อนที่​ร่าง​จะ​ล้ม​กอง​บน​พื้น

ขันที​รี่​เข้าไป​รายงาน​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้

“​ไท่​จื่อ​เป็นลม​ไป​แล้ว​งั้น​รึ​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เหลือบมอง​นาฬิกาทราย​โดยพลัน

เพิ่งจะ​เข้ายา​มอู​่​ก็​เป็นลม​ล้มพับ​ไป​แล้ว​ ​หาก​เป็น​เจ้า​ห้า​หรือ​เจ้า​เจ็ด​ ​ให้​คุกเข่า​ยัน​ฟ้า​มืด​ยัง​ไป​เป็น​อะไร​เลย

เมื่อ​คิด​เช่นนั้น​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ก็​เกรี้ยว​โกรธ​หนัก​กว่า​เดิม

“​พา​ไท่​จื่อ​กลับ​ไป​ที่​ตง​กง​!​”

ไท่​จื่อ​ฟื้น​ขึ้น​มาก​่อน​จะ​พบ​ว่า​ตัวเอง​อยู่​ที่​ตำหนัก​บูรพา​เรียบร้อย​แล้ว​ ​เขา​ผุด​ลุกขึ้น​นั่ง​ ​“​เหตุใด​ข้า​ถึง​มา​อยู่​ที่นี่​”

ขันที​นาย​หนึ่ง​ตอบ​ ​“​พระองค์​ทรง​เป็นลม​ไป​ที่​หน้า​ตำหนัก​หย่าง​ซิน​ ​ฝ่า​บาท​จึง​มี​รับสั่ง​ให้​พาพระ​องค์​มาที​่​นี่​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

“​หมายความว่า​ ​เสด็จ​พ่อ​มิได้​ออกมา​ดู​ข้า​อย่างนั้น​หรือ​”​ ​ไท่​จื่อ​รำพึง

ขันที​ไม่กล้า​ส่งเสียง

“​แล้ว​พระ​ชายา​ล่ะ​”​ ​ไท่​จื่อ​เพิ่ง​นึก​ขึ้น​ได้​

“​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​กำลัง​ต้ม​ข้าวต้ม​อยู่​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ใบหน้า​ของ​ไท่​จื่อ​คล้ำ​หม่น​ลง​ทันใด

ไม่ต้อง​ถาม​ก็​รู้​ว่า​ข้าวต้ม​นั่น​ทำให้​เสด็จ​พ่อ

หลาย​วันที่​ผ่าน​มา​ ​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ลงมือ​ปรุง​ข้าวต้ม​เอง​เพื่อนำ​ไป​ถวาย​ที่​ตำหนัก​หย่าง​ซิน​ ​ต่อให้​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่​เสวย​ ​แต่​ก็​ทรง​รับ​ไว้​ ​ซึ่ง​ถือว่า​เป็นการ​ยอมรับ​น้ำใจ​ของ​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ

ไท่​จื่อ​ยิ่ง​คิด​ก็​ยิ่ง​โกรธ​ดั่ง​เพลิงกัลป์

พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ประจบประแจง​เสด็จ​พ่อ​เพียงนี้​ ​เพราะ​คิด​ว่า​เขา​ไร้ประโยชน์​งั้น​หรือ​ ​เขา​แค่​ต้อง​รอ​ให้​เสด็จ​พ่อ​เปลี่ยน​พระทัย​ ​หาก​ได้​เป็น​กษัตริย์​เมื่อไหร่​ ​เขา​จะ​ปลด​หญิง​ชั่ว​นาง​นี้​ให้​รู้แล้วรู้รอด​!

ไม่ได้​การ​ล่ะ​ ​พรุ่งนี้​ต้อง​ไป​คุกเข่า​อีก​รอบ​!

แม้วั​นนี​้​คุกเข่า​จน​เป็นลม​ล้มพับ​ไป​ ​แต่​ถ้า​พรุ่งนี้​ไป​อีก​ ​เสด็จ​พ่อ​จะ​ต้อง​ออกมา​ดูใจ​เขา​อย่างแน่นอน

ไท่​จื่อ​ตัดสินใจ​แน่วแน่​ ​แต่​เมื่อ​ลูบ​หัวเข่า​บวม​แดง​แล้วก็​อด​ลังเล​ไม่ได้

เริ่ม​เข้าสู่​ช่วง​ปลาย​ฤดูใบไม้ร่วง​ ​บันได​หิน​เย็นเยียบ​จับ​ขั้ว​หัวใจ​ ​ถ้า​ไป​นั่งคุกเข่า​อยู่​ตรงนั้น​นานๆ​ ​จะ​ทำให้​ง่อยเปลี้ยเสียขา​หรือเปล่า

เมื่อ​คิด​ดังนั้น​ ​ไท่​จื่อ​ก็​เรียก​นางใน​ที่​ ​‘​สนทนา​’​ ​เก่ง​เป็น​ที่สุด​เข้ามา​ ​“​เจ้า​เย็บปักถักร้อย​เป็น​หรือไม่​”

นางใน​ผงกศีรษะ​รับ​ ​“​เป็น​เพ​คะ​”

ไท่​จื่อ​ทำท่า​เหมือน​จะ​คุกเข่า​ลง​ ​“​ทำ​นวม​รอง​เข่า​ให้​ข้า​คู่​หนึ่ง​”

“​หะ​?​”​ ​นางใน​ตะลึง

ไท่​จื่อ​ปั้นหน้า​นิ่ง​ ​“​ตกลง​ทำได้​หรือไม่​ได้​”

นางใน​รีบ​ตอบ​ทันควัน​ ​“​ทำได้​เพ​คะ​ ​ไม่ทราบ​ว่า​พระองค์​อยากได้​แบบ​ไหน​หรือ​เพ​คะ​…​”

“​เอา​แค่​หนา​ๆ​ ​ก็​พอ​”​ ​ไท่​จื่อ​นึกถึง​บันได​หิน​เย็นเยือก​จึง​รู้สึก​ว่ายิ​่ง​หนายิ​่​งดี​ ​แต่​ก็​กลัว​ว่า​คนอื่น​จะ​สังเกตเห็น​จึง​กล่าว​เสริม​ ​“​แบบ​ที่​ใส่​เสื้อคลุม​ทับ​แล้ว​มองไม่เห็น​ ​เข้าใจ​หรือเปล่า​”

นางใน​พยักหน้า​ด้วย​อาการ​งงงัน​ ​“​เข้าใจ​แล้ว​เพ​คะ​”​