บทที่ 577 ข้ายกสาวน้อยผู้นี้ให้เจ้า
บทที่ 577 ข้ายกสาวน้อยผู้นี้ให้เจ้า
หลังจากพูดจบ ก่อนที่หัวหน้าสยงจะได้พูด ถูหมิ่นก็พูดเองว่า “เมื่อเทียบกับโสเภณีในหอนางโลมที่ผ่านผู้ชายมาหลายพันคน นางก็นับว่าดีกว่า”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็พูดกับพี่น้องสองคนนั้น “ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าต้องการแค่สิ่งนี้ และนั่นข้าให้เจ้า! หลังจากเล่นเสร็จแล้ว เจ้าสามารถฆ่าหรือขายนางได้ตามต้องการ!”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ นางเพียงรู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่กระจายจากฝ่าเท้าลามไปทั่วทั้งร่างกายของนาง
ถูหมิ่นผู้นี้น่ากลัวจริง ๆ!
ดวงตาของหัวหน้าสยงเป็นประกาย เมื่อเขาได้ยินว่าถูหมิ่นกำลังจะมอบสาวน้อยผู้นี้ให้เขา
เขามีความสุขมากและจ้องมองตรงไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยสายตาลามกอนาจาร และพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ขอบคุณเถ้าแก่ ขอบคุณเถ้าแก่!”
เขาพึงพอใจมาก กิจการคราวนี้ทำกำไรได้ดีเสียจริง!
ไม่ใช่แค่ได้เงิน แต่ยังได้เด็กสาวที่ยังไม่ถึงวัยแต่งงานอีกด้วย
ถ้าเรื่องนี้จบลงก็ยังสามารถขายให้หอนางโลมและได้รับเงินก้อนโต! เป็นการค้าขายที่ทำกำไรได้ดีจริง ๆ!
หัวหน้าสยงหัวเราะ เดิมทีดวงตาของเขาเล็กอยู่แล้วและตอนนี้ก็หรี่ลงเป็นรอยขีด และมีแววตาลามกในดวงตาเหล่านั้น กู้เสี่ยวหวานรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง
“ถูหมิ่น เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้ ทำเช่นนี้ไม่ได้!” กุ้ยชุนเจียวกรีดร้องเสียงดังเมื่อได้ยินว่าถูหมิ่นต้องการยกกู้เสี่ยวหวานให้กับสองพี่น้องนั่น
กู้เสี่ยวหวานเหลือบมองไปยังกุ้ยชุนเจียวที่กำลังพูดแทนนางและรู้สึกสบายใจเล็กน้อยในใจ โชคดีที่นางไม่ใช่คนที่เห็นคนตกน้ำแล้วไม่ช่วย การที่ตนเองช่วยนางก็ถือว่าไม่เปล่าประโยชน์!
“นางทำลายความดีของเรา ถ้านางไม่พาพ่อแม่ของเจ้ามาที่นี่ บางทีเจ้าอาจจะตกเป็นของข้าแล้ว!” ถูหมิ่นพูดอย่างชั่วร้าย เขาจ้องไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างดุดัน
“ถูหมิ่น อย่าทำเช่นนี้ อย่าทำเช่นนี้!” กุ้ยชุนเจียวกลัวเกินกว่าจะพูดในตอนนี้ นิ้วเรียวของถูหมิ่นลูบไล้ไปมาบนใบหน้าของนางราวกับงู
นั่นเป็นท่าที่นางชอบที่สุดที่ถูหมิ่นทำในอดีต
ถูหมิ่นยื่นนิ้วชี้ออกอย่างนุ่มนวล เขาลูบไล้ไปมาบนใบหน้าของนางทั้งโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ราวกับอุ้งเท้าเล็ก ๆ จับหัวใจนางอย่างอ่อนโยนและบีบมันอย่างนุ่มนวล
เมื่อก่อนนางชอบความรู้สึกนี้มาก แต่คราวนี้เมื่อถูหมิ่นทำเช่นนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกน่าขยะแขยงก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ
หัวหน้าสยงทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงคุยกับถูหมิ่นว่า “ถ้าอย่างนั้น เถ้าแก่ ข้าขอตัวออกไปก่อน ข้าจะพาผู้หญิงคนนี้ออกไป?”
“เดี๋ยวก่อน เจ้ากังวลเรื่องอะไร? ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ก็เป็นของเจ้าแล้ว เจ้าสามารถเล่นได้กับนางได้นานเท่าที่ต้องการ!” ถูหมิ่นรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ในการรักษาคนผู้นี้ไว้ และปล่อยเขาไป
ตราบใดที่เขาไม่ได้พาตัวเองออกไป ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานก็รีบคิดหาวิธีที่จะออกไป
และฉินเย่จือก็รีบจนจะบ้าอยู่แล้ว
หลังจากที่เขาและกู้หนิงผิงมาถึงในเมือง เขาก็บอกกู้หนิงผิงให้ไปหาหลี่ฝานที่ร้านจิ่นฝู
“หนิงผิงรีบไปหาเถ้าแก่หลี่ที่ร้านจิ่นฝู!” ฉินเย่จือระงับความกลัวในใจและพูดอย่างใจเย็น “ไปหาเถ้าแก่หลี่ บอกเขาเรื่องนี้ แล้วให้เขาไปที่โรงเตี๊ยมเหยียนฮวาให้เร็วที่สุดเพื่อดูว่าพวกเขามีผู้หญิงที่ไม่ปรากฏชื่อหรือไม่”
กู้หนิงผิงพยักหน้าอย่างแรงและตอบรับ “อาจารย์จะไปไหน หากข้าพบท่านพี่จะแจ้งให้ท่านทราบได้อย่างไร?”
“เจ้าไม่ต้องแจ้งข้า! ถ้าเจอพี่สาวแล้วให้กลับบ้านทันที!” ฉินเย่จือพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ข้าจะไปที่หมู่บ้านเหมย เจ้าอยู่ตามหานางในเมืองหลิวเจียแห่งนี้ หากจะต้องพลิกเมืองหลิวเจียนี้เพื่อค้นหานาง เจ้าก็ต้องทำ!”
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วยาม ใบหน้าของฉินเย่จือก็ซีดและดูเหมือนน้ำหนักจะลดลงเล็กน้อย
กู้หนิงผิงพ่นลมหายใจและวิ่งไปที่ร้านจิ่นฝูทันที
ฉินเย่จือมองไปยังร่างที่กำลังจะจากไป หมัดของเขากำแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเดือดดาล
เขาประมาทเกินไป เดิมทีเขาคิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในสถานที่เล็ก ๆ เช่นนี้ เขาจึงสามารถปกป้องความปลอดภัยของกู้เสี่ยวหวานได้ แต่เขาคิดผิด และคิดผิดไปมาก
เขาไม่คาดคิดว่าในภูเขาลึก กู้เสี่ยวหวานจะถูกลักพาตัวไป
ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบไปตามหานางให้พบ!
ทุกช่วงเวลาที่ผ่านไป กู้เสี่ยวหวานอาจเข้าใกล้อันตรายมากขึ้น
ฉินเย่จือรีบไปที่ท่าเรือโดยไม่หยุดเร่งฝีเท้า
เขาไม่แน่ใจว่ากู้เสี่ยวหวานถูกถูหมิ่นลักพาตัวไปหรือไม่ แต่แม้แต่กุ้ยชุนเจียวก็ถูกลักพาตัวไปด้วยเช่นกัน
เมื่อฉินเย่จือมาถึงท่าเรือ เขาเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงท่าเทียบเรือ มือกุมที่ด้านหลังศีรษะและด่าว่า “ไอ้เวรนั่นขโมยเรือของข้าไป! แถมยังทุบตีข้าจนสลบไปอีก หากข้าเจอเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”
เมื่อฉินเย่จือได้ยินคำพูดของชายคนนั้น เขาก็รีบวิ่งไปทันที มือของเขาพลันคว้าคอเสื้อของชายผู้นั้น และเอ่ยถามอย่างฉุนเฉียวว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าถูกทำร้ายจนหมดสติ? และถูกปล้นเรือไปหรือ?”
คนพายเรือก่นด่าอย่างหัวเสีย และเมื่อเห็นคนแปลกหน้ามาคว้าคอเสื้อและยกตัวขึ้นโดยคิดว่าตนเป็นคนไม่ดี เขาจึงกลัวและขอร้องว่า “อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า! ข้าเป็นคนดี ข้าเป็นคนดี!”
“เจ้าบอกว่าเรือของเจ้าถูกขโมยไปใช่หรือไม่?” ฉินเย่จือต้องการคำตอบนี้อย่างยิ่ง หากเป็นเช่นนี้จริง เป็นไปได้มากว่าคนที่ปล้นเรือจะเป็นคนพากู้เสี่ยวหวานไป
เมื่อคนพายเรือเห็นชายผู้นั้นเอ่ยถามและไม่ได้ทำร้ายเขา เขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเอามือออกจากใบหน้า และเมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของฉินเย่จือ หัวใจของเขาสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าคนผู้นี้ดูคุ้นเคยมาก
“หืม? เจ้าไม่ใช่…” หลังจากมองอีกครั้ง คนพายเรือก็จำฉินเย่จือได้ และอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น แม้ว่าฉินเย่จือจะยังจับคอเสื้อของเขาอยู่ก็ตาม
ฉินเย่จือกำลังรีบร้อน คราวนี้เมื่อเขาได้ยินคำพูดของคนพายเรือ เขาก็มองเข้าไปใกล้ ๆ ปรากฎว่าเป็นคนพายเรือในตอนที่พวกเขาไปที่หมู่บ้านเหมยเพื่อช่วยกุ้ยชุนเจียว!
“นายน้อย ช่างบังเอิญเหลือเกิน!” คนพายเรือทักทายด้วยรอยยิ้ม
ฉินเย่จือปล่อยคอเสื้อของชายผู้นั้น เมื่อคนพายเรือถูกฉินเย่จือปล่อยคอเสื้อ เขาก็ยืนไม่อยู่และล้มลงก้นกระแทกพื้น