บทที่ 581 หนี
บทที่ 581 หนี
ครั้นเยี่ยมหลินซือเสร็จแล้ว เจี่ยงเถิงก็มุ่งหน้ากลับจวนทันที
เจี่ยงฉีรออยู่ในจวน รู้ว่าเขาไปทำสิ่งใด ไม่เพียงแต่จะไม่มีสีหน้าโกรธเคืองแล้ว ยังมีชีวิตชีวามากอีกด้วย
“ได้อยู่กับอาซือเป็นอย่างไรบ้าง”
สำหรับหลินซือแล้ว เจี่ยงฉีพอใจในเด็กคนนี้มาก สิ่งที่นางชอบมากที่สุดคือความเป็นธรรมชาติและความร่าเริงของหลินซือ ทุกครั้งที่เจอนางก็มักรู้สึกว่าตัวเองเหมือนดูอ่อนเยาว์ลงไปมากมิปาน
“ดีมาก ข้าสบายใจมาก ท่านแม่รู้หรือไม่ขอรับว่าข้าไปที่ใดมา?”
“เจ้าคือลูกชายของข้า เหตุใดจะไม่รู้เล่า อาซือเป็นเด็กดี เจ้าต้องดีกับนางมาก ๆ มิเช่นนั้นอย่าว่าแต่ท่านอาซูของเจ้า ข้าเองก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้า เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วขอรับ ท่านแม่โปรดวางใจ” การปกป้องที่เจี่ยงฉีมีต่อหลินซือ ไม่เพียงแต่จะไม่ทำให้เจี่ยงเถิงหึงหวงแล้ว ตรงกันข้ามยังดีใจมากกว่าเดิมอีกด้วย
คืนนี้ ทุกคนต่างนอนหลับฝันหวาน
เช้าตรู่วันถัดมา เกิดเสียงเอะอะโวยวายขึ้นที่จวนเหยา เหตุผลง่าย ๆ คือเหยาเอ้อหลางหายตัวไป
จากการบอกกล่าวของคนเฝ้าประตู เมื่อคืนคุณชายยังนอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้อง ทุกคนต่างก็เห็น แต่เช้าวันนี้พวกเขากำลังจะเข้าไปดูแลและอาบน้ำให้เหยาเอ้อหลาง แต่ปรากฏว่าเจ้าตัวหายตัวไปแล้ว
ไม่เพียงแต่หายตัวไปเท่านั้น แม้แต่เงินชมเชยให้แก่ข้ารับใช้ในจวนก็ยังหายไปด้วย
ตอนนี้เหยาเฉาไปออกราชกิจตั้งแต่เช้าตรู่ สะใภ้รองเหยาจึงหมดหนทาง ทำได้แค่ส่งคนออกไปตามหาอย่างต่อเนื่อง หวังว่าจะเจอตัวเหยาเอ้อหลางก่อนที่เหยาเฉาจะกลับมา
มิเช่นนั้นอารมณ์ของสองพ่อลูกคู่นี้ คาดว่าคงได้ระเบิดลงยกใหญ่เป็นแน่
แต่แล้วมันก็ไม่เป็นไปตามใจปรารถนา ในตอนที่เหยาเฉากลับมาถึง ทุกคนในจวนเหยาแทบจะหมดแรง แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เจอแม้แต่วี่แววของเหยาเอ้อหลาง
“อาเฉา ทำอย่างไรดี เอ้อหลางหายตัวไปแล้ว”
“หายไปก็หายไปสิ เจ้าจะร้อนใจทำไม เช้าตรู่วันนี้ใครเป็นคนพบว่าคุณชายหายตัวไป?”
“รายงานนายท่าน คือข้าน้อยเองขอรับ”
เด็กรับใช้คนหนึ่งยืนขึ้น เหยาเฉาเห็นแล้วรู้สึกคุ้นตา จนมั่นใจว่านี่คือคนในเรือนของเหยาเอ้อหลาง
“เจ้าบอกข้ามาสิว่าเรื่องราวมันเป็นมาอย่างไร”
“ขอรับ รายงานนายท่าน เช้าตรู่วันนี้หลังจากที่ข้าน้อยเตรียมน้ำอาบเรียบร้อยกำลังจะเข้าไปอาบน้ำให้กับคุณชาย ใครจะไปรู้เล่าว่าหลังจากเข้าไปจะพบว่าคุณชายไม่อยู่ในห้อง แม้แต่เตียงนอนก็ยังถูกพับเก็บ ไม่มีความอุ่นหลงเหลืออยู่ คุณชายน่าจะออกไปแล้วพักใหญ่”
“นายท่านอย่าเพิ่งโมโห เหล่าข้าน้อยเฝ้าระวังอย่างเต็มที่ ไม่กล้ามองข้ามแม้แต่น้อย ระหว่างที่ทุกคนกำลังพักผ่อนเพียงครู่เดียวนั้น ใครจะไปรู้เล่าว่าคุณชายจะหายตัวไป จากนั้นเราก็ไม่สนใจเรื่องตัวเองอีกเลย อย่าเกรี้ยวโกรธเลยขอรับ!”
เหยาเฉาเห็นท่าทางของเด็กรับใช้ คาดว่าพวกเขาคงจะหวาดกลัวโดยแท้จริง
เสี่ยวเว่ยเดินตามอยู่ด้านหลัง หางตางเหลือบมองไปยังกำแพงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “พี่รอง ท่านอย่าร้อนใจไปเลย สีหน้าดุดันเพียงนั้นไม่กลัวเขาตกใจหรือไร”
เหยาเฉาจนปัญญา เขาแกล้งทำเป็นโกรธ แต่คงจะเสแสร้งต่อหน้าของเสี่ยวเว่ยไม่ได้
เหยาเฉาเองก็จนปัญญา “แปดส่วน นิสัยของเอ้อหลางก็เหมือนกับเจ้านั้นแหละ”
น้ำเสียงของเขาไร้ซึ่งความขุ่นเคือง
เสี่ยวเว่ยพ่นลมหายใจออกมาหนึ่งเสียง “ข้าไม่ชอบ”
เหยาเฉานวดขมับ แล้วหันไปพูดกับข้ารับใช้ว่า “เด็ก ๆ รีบนำเรื่องไปรายงานต่อชั้นศาลว่าจวนเหยาถูกโจรขึ้นบ้าน ขโมยเงินของจวนเหยาไป ให้โรงศาลอนุญาตให้ข้าประกาศจับเหยาเอ้อหลางโดยมีเงินรางวัลเป็นการตอบแทน”
“ขอรับ” หลังจากรับคำสั่ง ก็วิ่งไปรายงานชั้นศาลทันที
การเคลื่อนไหวของโรงศาลเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน คนในตระกูลเหยาเพิ่งจะมารายงานได้ไม่นาน ทางศาลก็ปิดประกาศทันที ดึงดูดผู้คนเข้ามาดูมากมาย
หลังจากที่เหยาเอ้อหลางออกมา ก็ไม่ได้ไปไหน ความจริงแล้วยังเดินเตร่อยู่ในเมือง
ว่ากันว่าที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ดูท่าจะสมเหตุสมผลในระดับหนึ่ง
ครั้นเห็นทุกคนดูคึกคัก เหยาเอ้อหลางก็ย่อมเข้าไปดูด้วยธรรมดา
แต่ครั้นเห็นเนื้อหาประกาศ เขาก็ยิ้มไม่ออก
คาดไม่ถึงว่าบิดาของตัวเองจะเด็ดเดี่ยวเพียงนี้ ปิดประกายประกาศออกหมายจับตัวเขาจริง ๆ
เหยาเอ้อหลางรีบวิ่งไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านน้อยที่สุด แต่ไม่ลืมที่จะปิดหน้าปิดตาตัวเอง หลีกเลี่ยงไม่ให้มีคนรู้จักเห็นหน้า
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกไปเองหรืออย่างไร ตลอดทางที่เดินมาเหยาเอ้อหลางมักรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามเขาตลอด
แต่ครั้นหันกลับไปด้านหลังกลับไม่มีผู้ใด คิดว่าเขาคงคิดมากไปเอง แต่สุดท้ายยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึงโรงเตี๊ยมก็ถูกใครบางคนตีสลบไปเสียก่อน
ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เหยาเอ้อหลางก็พบว่าตัวเองเหมือนกลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคยแล้ว
เมื่อหันกลับไปมองก็พบกับเหยาเฉาที่จ้องเขม็งเขาด้วยความโกรธ จึงรีบหลับตาลงอีกครั้ง
“หลับตาทำไม กล้าหนีออกไป ตอนนี้กลับไม่กล้าสบตากับข้ารึ?”
ครั้นเห็นเหยาเอ้อหลางไม่มีท่าทีจองหองอวดดีอีกแล้ว เหยาเฉาก็ยิ่งโกรธเคือง
“ท่านพ่อ ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ ข้ากลับมาได้อย่างไร?”
…………………………………………………………………………………………………………………………