บทที่ 580 นำตัวกุ้ยชุนเจียวไป
บทที่ 580 นำตัวกุ้ยชุนเจียวไป
“โอ้…” เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หัวหน้าสยงก็หยิบไม้ที่น้องชายของเขามอบให้ และในพริบตาเขาเห็นกุ้ยชุนเจียวชำเลืองมองถูหมิ่นอย่างโกรธจัดก่อนที่จะหลับตาแล้วทรุดตัวลงกับพื้น
“บัดซบ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะบ้าขนาดนี้!” ชายคนนั้นเห็นว่ากุ้ยชุนเจียวหยุดเคลื่อนไหวในที่สุด เขาก็โยนไม้ในมือทิ้งแล้วสบถด่า
ตอนนี้มีผู้หญิงสามคนและผู้ชายสามคนอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ นี้ หญิงสองคนอยู่ในอาการหมดสติ
กู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่ที่มุมห้อง ในสถานการณ์นี้ นางช่วยพวกเขาไม่ได้ นางไม่มีความสามารถเลย บางทีเมื่อถึงเวลาคงจะเป็นนางเองที่ต้องเป็นทุกข์
“เถ้าแก่ ตอนนี้เราควรทำอย่างไรต่อไปดี?” หัวหน้าสยงถามถูหมิ่นอย่างเสียขวัญเมื่อเห็นว่ามีคนสองคนนอนอยู่บนพื้น
“เจ้า…” ถูหมิ่นชี้ไปที่หัวหน้าสยงและด่าว่า “ช่วยข้าส่งผู้หญิงคนนี้ลงมาจากภูเขาด้วย! ส่วนเจ้าคอยดูผู้หญิงสองคนนี้ไว้ นอกจากนี้ ผู้หญิงสองคนนี้ข้ายกให้ อยากขายหรืออยากเล่น พวกเจ้าจะทำอะไรก็ได้!”
อะไรนะ? ยกเด็กสาวที่ยังไม่ถึงวัยแต่งงานให้อีกคนหรือ?
ดวงตาของหัวหน้าสยงเป็นประกาย และเขาเหลือบไปที่กู้เสี่ยวหวานที่กำลังก้มตัวอยู่ที่กำแพง และกุ้ยตงเหมยที่นอนสลบอยู่บนพื้น เขาก็น้ำลายไหลและพูดสะเปะสะปะ “โอ้ ขอบคุณเถ้าแก่ ขอบคุณเถ้าแก่!”
หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็สูดน้ำลาย แล้วเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย
ถ้ากู้เสี่ยวหวานมองไม่ผิด ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าสยงมองกู้เสี่ยวหวานอย่างพอใจและลูบส่วนล่างของเขาต่อหน้านางพลางเผยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ
หัวใจของกู้เสี่ยวหวานสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวและมือของนางก็กำแน่นขึ้น
“เจ้าจับตาดูพวกนางสองคนที่นี่ เมื่อข้ากลับมา เราก็เอาไปคนละคน! เข้าใจหรือไม่?” หัวหน้าสยงพูดกับน้องชายก่อนจะออกไป เมื่อเห็นเอ้อร์สยงรับปากแล้วว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวหน้าสยงก็อุ้มกุ้ยชุนเจียวและเดินตามถูหมิ่นออกไป
เอ้อร์สยงรีบตามออกไป และลงกลอนประตูจากข้างนอก
เขาเฝ้าประตูเอาไว้อยู่ด้านนอก
กู้เสี่ยวหวานเดินไปที่หน้าต่าง มองผ่านรอยแยกของประตู นางเห็นชายที่นั่งอยู่ที่ประตูกำลังหลับใหล จึงมีความคิดขึ้นในใจ
กุ้ยตงเหมยยังคงนอนอยู่บนพื้น การล้มเมื่อครู่คงจะกระแทกอย่างรุนแรง
แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะเกลียดกุ้ยตงเหมยอย่างมาก แต่เมื่อคิดว่านางเป็นก็แค่เด็กหญิงตัวเล็ก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ กลัวว่าชีวิตจะจบลง
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่ากุ้ยตงเหมยน่าสงสารมาก นางถูกถูหมิ่นหลอกใช้ และในที่สุดก็ถูกเขาทอดทิ้ง หากนางมีสติในตอนนั้นและรู้ว่าถูหมิ่นได้ยกนางให้โจรลักพาตัวสองคนนั้น ไม่รู้ว่านางจะเสียใจและอยากจะแขวนคอตัวเองหรือไม่!
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้!
สิ่งที่อันตรายที่สุดคือชายที่ชื่อหัวหน้าสยง ก่อนจากไป แววตาลามกเป็นประกายออกมาจากดวงตาของเขา กู้เสี่ยวหวานสามารถมองเห็นได้ชัดเจน ความรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกับถูกงูพิษเลื้อยพันทำให้ผู้คนหวาดกลัว!
หัวหน้าสยงตามถูหมิ่นออกไป กุ้ยชุนเจียวก็อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี
กู้เสี่ยวหวานยังคิดหาทางออกไม่ได้ และนางก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย
ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะหลบหนี กู้เสี่ยวหวานรีบไปปลุกกุ้ยตงเหมยที่หมดสติ
“กุ้ยตงเหมย กุ้ยตงเหมย ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว!” กู้เสี่ยวหวานเขย่ากุ้ยตงเหมยและกระซิบอย่างกังวล
กุ้ยตงเหมยยังคงเวียนหัวอยู่ในขณะนี้ นางลูบหัวซึ่งเจ็บจากการล้มและเอ่ยถามอย่างงุนงง “อืม… ข้าอยู่ที่ไหน?”
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว “อะไรนะ? เจ้ากับถูหมิ่นมาที่นี่เพื่อดูเรื่องตลกของพี่สาวเจ้ากับข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?”
กุ้ยตงเหมยที่คงยังมึนงงได้ตื่นขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของกู้เสี่ยวหวาน และมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยความไม่เชื่อ
เมื่อมองไปรอบ ๆ นางก็พูดตะกุกตะกัก “เจ้า… เจ้า… เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ข้า… ทำไมข้าถึงยังอยู่ที่นี่?”
“ว่าอย่างไรนะ? เจ้ายังรอให้ถูหมิ่นพาเจ้ากลับบ้านและดูแลเจ้าเหมือนเป็นแขกอยู่อีกอย่างนั้นหรือ?” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างเย็นชาและประชดประชัน
“เจ้า… เจ้า… เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” กุ้ยตงเหมยรู้สึกไม่ดีทันทีที่ได้ยิน
เมื่อมองไปรอบ ๆ นางก็ไม่เห็นร่างของถูหมิ่น!
“ถูหมิ่นล่ะ? ถูหมิ่นไปไหน? แล้วกุ้ยชุนเจียวล่ะ? กุ้ยชุนเจียวอยู่ที่ไหน?” กุ้ยตงเหมยเอ่ยถามด้วยความตกใจ
ในห้องเล็ก ๆ นี้ ตอนนี้เหลือเพียงนางและกู้เสี่ยวหวานสองคน แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ? คนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมด?
ทำไมนางยังอยู่ในห้องเล็ก ๆ นี้?
ทำไมถูหมิ่นไม่พานางไปด้วย?
“เจ้ายังหวังให้ถูหมิ่นพาเจ้ากลับไปอีกหรือ?” กู้เสี่ยวหวานเห็นท่าทางตะลึงงันของกุ้ยตงเหมยและเยาะเย้ย “เจ้าเลิกคิดเสียเถอะ! ถูหมิ่นได้ยกเจ้าให้กับโจรลักพาตัวสองพี่น้องนั่นแล้ว! ”
“อะไรนะ?” กุ้ยตงเหมยอ้าปากกว้างและกำลังจะตะโกน กู้เสี่ยวหวานกลัวว่าเสียงนางจะไปปลุกเอ้อร์สยงที่อยู่ข้างนอกประตู นางจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปิดปากและพูดอย่างดุดันว่า “กุ้ยตงเหมย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็จะไม่ถูกลักพาตัวมาไว้ที่นี่ ข้าขอเตือนเจ้าไว้นะ ถ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ อย่ากรีดร้อง! และทำตามที่ข้าบอก!”
กุ้ยตงเหมยรู้ว่าถ้านางตกไปอยู่ในมือของสองพี่น้องนั่น มีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือต้องตาย
ดังนั้นนางจึงพยักหน้าตอบตกลง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความสยดสยองราวกับจะบอกกู้เสี่ยวหวานว่านางจะทำในสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานบอกทุกอย่าง
กู้เสี่ยวหวานปล่อยมือของนาง
หลังจากขยิบตา ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น “เจ้าเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?” เสียงนั้นดูตื่นตระหนกราวกับว่ามีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น และปลุกเอ้อร์สยงที่เฝ้าประตูอยู่ข้างนอกให้ตื่นขึ้น
ทันทีที่เอ้อร์สยงได้ยินเสียงร้องโหยหวนของกู้เสี่ยวหวาน เขาก็รีบลุกขึ้นและเอ่ยถามจากภายนอกว่า “เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลงกล กู้เสี่ยวหวานก็วิ่งไปที่ประตูและตะโกนอย่างกังวลว่า “พี่ชาย ผู้หญิงคนนี้มีเลือดออกมาก นางเลือดออกมาก เลือดเต็มไปหมดเลย! นางไม่ขยับ นางตายแล้วใช่หรือไม่? นางตายแล้วใช่หรือไม่?”
กู้เสี่ยวหวานดูหวาดกลัวชี้ไปที่กุ้ยตงเหมยที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นหลังประตูและกรีดร้อง
“อะไรนะ?” เอ้อร์สยงลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน
ถ้าผู้หญิงคนนี้ตาย เมื่อพี่ใหญ่กลับมาจะไม่ฆ่าตนเองให้ตายเลยหรือ?
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
แผนการของกู้เสี่ยวหวานจะสำเร็จหรือไม่คะเนี่ย
ไหหม่า (海馬)