“เรื่องในวันพรุ่งนี้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ แต่ว่าของชิ้นนี้ในตอนนี้เธอจะ……จัดการยังไง?” เชอรีนชี้ไปทางกล่องที่อยู่ในมือของเธอ
วารุณีเม้มปาก “ทิ้งไปเลยละกัน”
“ไม่ลองดูเหรอว่าข้างในคืออะไร?” เชอรีนถาม
วารุณีสีหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็ง “ไม่ต้องแล้ว พัสดุเมื่อวานเป็นของแบบนั้น งั้นของที่อยู่ในพัสดุนี้ ก็ไม่ใช่ของดีอะไรแน่นอน ไม่ดูแล้ว เดี๋ยวจะตกใจอีก”
“เธอก็พูดถูก แต่ว่าฉันก็ยังอยากดู” เชอรีนหัวเราะฮิฮิ
วารุณียักคิ้ว “เธอไม่กลัว?”
“ยังถือว่าโอเคแหละ แต่ว่าคนก็ขี้สงสัยแบบนี้แหละ ถึงแม้ว่าจะกลัว แต่ว่าความสงสัยในใจ ก็อยากจะลองดู” เชอรีนยักไหล่แล้วพูด
วารุณีนำกล่องให้กับเธอ “งั้นเธอดูเลย ดูจบแล้ว บอกฉันด้วยว่าข้างในมีอะไร”
“อื้ม อื้ม” เชอรีนหยิบกล่องมา พยักหน้าติดต่อกัน
วารุณีเห็นเธอจะแกะกล่องแล้ว รีบห้ามเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน เด็กทั้งสองยังอยู่ที่นี่เลย รอให้พวกเราไปก่อนเธอค่อยดู”
“เธอพูดถูก” เชอรีนหยุดการกระทำในมือ
วารุณีจูงมือของเด็กทั้งสอง “งั้นเธอดูเสร็จแล้วค่อยออกมานะ พวกเราไปรอเธอบนรถ”
หลังจากพูดจบ เธอจูงเด็กทั้งสองออกจากห้องพักผ่อน
รออยู่บนรถไปประมาณสองชั่วโมง เชอรีนจึงจะค่อยๆ เดินมาอย่างเชื่องช้า สีหน้าแย่มากๆ
วารุณีหรี่ตาลง ถามด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ทำไม ข้างในเป็นของที่น่ากลัวมากใช่ไหม?”
“ก็ไม่ใช่ เทียบกับเมื่อวานแล้ว ของในกล่องวันนี้ดีกว่าเนอะเลย” เชอรีนปิดประตูแล้วขึ้นไปคุยบนรถ
วารุณีมองเธอ “งั้นข้างในคืออะไรกันแน่”
เชอรีนไม่ได้ตอบ แต่มองดูเด็กทั้งสอง
วารุณีเห็นสถานการณ์แล้ว ปิดหูของไอริณ
สำหรับอารัณ เธอไม่ได้บังคับ
อารัณรู้แล้วว่าเมื่อวานคือศพแมว วันนี้ลองฟังดู ก็ไม่มีความแตกต่างอะไร
อีกอย่างผ่านวันนี้ไปแล้ว เธอเองก็เข้าใจ ความสามารถในการแบกรับของอารัณ เก่งกาจกว่าที่เธอคิด
ดังนั้นอารัณอยากฟังก็ฟังเถอะ
เชอรีนเองก็เข้าใจความหมายของวารุณี ดังนั้นเห็นอารัณไม่ได้ปิดหู ก็ไม่ได้สนใจแล้ว พูดของที่เจอวันนี้ออกมาเลย “คือแมลงสาบกล่องหนึ่ง ยังมีชีวิตอยู่ ฉันเปิดออก พวกมันก็บินออกมาเลย บินเต็มไปทั่ว มีบางตัวถึงขั้นบินมาบนหน้าฉัน เหนียวมาก ทำเอาฉันขยะแขยงมาก”
หลังพูดจบ เธอก็ขยี้มือด้วยความขยะแขยง สีหน้าเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ
วารุณีแค่ฟัง ในสมองก็มีภาพที่เธออธิบายออกมาแล้ว และเริ่มรู้สึกคลื่นไส้จากกระเพาะแล้ว
ทว่าวารุณีก็ไม่ได้สนใจความรังเกียจพวกนี้ รีบหันไปทางอารัณ อยากดูว่าเจ้าหนุ่มนี้รู้สึกคลื่นไส้หรือเปล่า
เหนือความคาดคิดของเธอ นอกจากอารัณจะขมวดคิ้วแล้ว ไม่ได้มีการตอบสนองที่รุนแรงใดๆ
ดูเหมือนว่า การแบกรับในใจของเขา น่าจะดีกว่าที่เธอคิดไว้
“หลังจากนั้นล่ะ จัดการกับแมลงสาบพวกนั้นยังไง” วารุณีสูดหายใจลึก กดทับความไม่สบายในใจลงไป ถามอีกครั้ง
เชอรีนหยิบน้ำเย็นออกมาจากตู้เย็นในรถแล้วเปิดออก ดื่มไปครึ่งขวดในอึกหนึ่ง จึงคลายความคลื่นไส้นั้นลงไปแล้วตอบกลับ “ในตอนที่แมลงสาบพวกนั้นบินออก ฉันก็ตะโกนออกเสียงแล้ว จากนั้นก็มีพนักงานเข้ามาดู เห็นห้องพักผ่อนมีแมลงสาบ สีหน้าแย่ไปหมดเลย จากนั้นก็ให้ฉันจับแมลงสาบพวกนั้นให้หมด จึงจะปล่อยฉันออกมา”
“ก็ว่าทำไมนานขนาดนี้เธอจึงจะออกมา” วารุณีพยักหน้า เข้าใจแล้ว
เชอรีนนวดขมับ “ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่อยากเจอแมลงสาบที่น่าขยะแขยงแบบนี้แล้ว ต่อจากนี้เห็นตัวหนึ่งฉันจะเหยียบตายตัวหนึ่ง”
“โทษทีนะเชอรีน ลำบากเธอแล้ว” วารุณีวางมือลงบนมือของเธอ พูดด้วยความเกรงใจ
เชอรีนหัวเราะ “นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอซะน้อย เธอขอโทษอะไร เธอก็บอกแล้วว่าไม่ดู ฉันจะดูเอง ดังนั้นฉันเป็นคนรนหาเอง โทษคนอื่นไม่ได้”
“อย่างไรก็ตาม ของพวกนั้นก็มุ่งมาทางฉัน เธอตกใจสองครั้งติดต่อกัน และเป็นเพราะฉัน” วารุณีถอนหายใจ
เชอรีนตบไหล่ของเธอ “พอแล้ว ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”
วารุณียิ้มที่มุมปาก อึ้มไปคำหนึ่ง
หลังจากกลับไปแล้ว เธอก็ส่งข้อความหานัทธี ในเรื่องพัสดุชิ้นที่สอง
พอถึงกลางคืน นัทธีโทรมาแล้ว “ตามสถานการณ์ในวันนี้ มีความเป็นไปได้ที่นวิยาจะส่งพัสดุให้เธอในวันพรุ่งนี้ อีกอย่างคงจะส่งไปที่ห้องโถงการแข่งขัน พอถึงเวลาเธอไม่ต้องรับแล้ว”
“ฉันรู้ ฉันเองก็คิดแบบนี้ แต่ว่าฉันไม่เข้าใจ เธอทำแบบนี้มีเป้าหมายอะไรกันแน่? ครั้งนี้ส่งศพของแมว ครั้งที่สองแมลงสาบ ถึงแม้ว่าทั้งสองครั้งนี้จะน่ากลัว แต่กลับเป็นวิธีที่ไม่ได้ทันสมัย แค่ทำให้คนตกใจ ไม่ก่อให้เกิดอันตรายใดๆ ต่อผู้คนอย่างแท้จริง ฉันถึงขั้นสงสัยว่าวิธีการที่ไม่ค่อยฉลาดแบบนี้ เหมือนไม่ใช่นวิยาเป็นคนทำ” วารุณีพิงอยู่บนหัวเตียงแล้วพูด
วิธีการที่นวิยาใช้กับเธอก่อนหน้านี้ ต่างก็มุ่งตรงมาทางชีวิตของเธอ หรือทำลายอาชีพของเธอทิ้ง ดังนั้งพัสดุทั้งสองครั้งนี้เทียบกับวิธีการก่อนหน้านี้ของนวิยาแล้ว แตกต่างราวกับฟ้ากับดิน ไม่เหมือนว่าเป็นแผนร้าย แต่กลับเหมือนเป็นการกลั่นแกล้ง ดังนั้นเธอจึงพูดว่าไม่เหมือนวิธีของนวิยา
ทว่าหากไม่ใช่นวิยา จะเป็นใครล่ะ
“หรือนี่อาจจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น ไม่แน่เธอกำลังวางแผนร้ายที่ใหญ่กว่านี้อยู่” นัทธีก้มหน้าลงทำการเดา
วารุณีพยักหน้า “ก็ได้แต่คิดแบบนี้แล้ว”
“ดังนั้นช่วงเวลานี้ เธอต้องระวังความปลอดภัย ฉันบอกกับบอดี้การ์ดแล้ว ให้พวกเขาปกป้องเธอกับลูกทั้งสองอย่างแนบชิด ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ปกป้องในระยะใกล้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบแบบนี้ แต่ว่าเพื่อตัวเองกับลูก อดทนหน่อย” นัทธีพูดอย่างจริงจัง
การปกป้องระยะไกลถึงแม้จะดี แต่ว่าหากเกิดอันตรายที่เร่งด่วน ใช่ว่าบอดี้การ์ดจะมาได้ทัน
ปกป้องอย่างแนบชิด ก็ทำให้เขาวางใจกว่า
วารุณีรู้ถึงความเป็นห่วงของนัทธี จึงไม่ได้ปฏิเสธการตัดสินใจเองของเขา อื้มไปคำหนึ่ง ตอบตกลงแล้ว “โอเค ฉันรู้แล้ว”
เห็นเธอไม่ได้คัดค้าน นัทธียกคางขึ้นขึ้นอย่างพอใจ “งั้นก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันออกไปทำข้างนอก อีกสองวันน่าจะไปหาเธอ”
“ดีมากเลย อารัณกับไอริณรู้แล้ว ต้องดีใจมากแน่ๆ” วารุณียิ้มตอบ
ได้ยินเด็กทั้งสองแล้ว ระหว่างคิ้วของนัทธีก็ดูอ่อนโยนขึ้นมา “พวกเขาล่ะ?”
“หลับแล้ว” วารุณีตอบกลับ
“ใช่เหรอ?” นัยน์ตาของนัทธีมีความเสียใจผ่านไป
วารุณีฟังออกแล้ว ยิ้มแล้วยิ้ม “หรือว่าฉันเรียกพวกเขาตื่น มาพูดคุยกับนาย?”
“ไม่แล้ว ให้พวกเขาหลับเถอะ รอสองวันเจอกันค่อยคุยก็ได้” นัทธีปฏิเสธคำเสนอของเธอ
วารุณีก็ไม่ได้อยากเรียกเด็กทั้งสองตื่นขึ้นมาจริงๆ
ไม่ว่ายังไงแล้วการหลับของเด็กสำคัญมากๆ ดังนั้นได้ยินคำปฏิเสธของเขาแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร ตัวเองพูดคุยกับเขาไปนานมาก
นานถึงขั้นเธอหาว อาการง่วงเริ่มเข้ามา จึงจะวางสายนี้ลง
วันที่สอง วารุณีและเชอรีนพาเด็กทั้งสองและบอดี้การ์ดสองสามคนไปที่ห้องโถงการแข่งขัน ได้รับสายตาจากผู้คนไม่น้อยเลย
เชอรีนได้ใจยืดอกตัวตรง รับรู้ความแปลกใจและแววตาที่อิจฉาของคนพวกนั้น
วารุณีเห็นแบบนี้แล้ว รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยน้อย ทว่าก็ไม่ได้ห้ามเธอ ปล่อยเธอไป
ในห้องพักผ่อน วารุณีพาเด็กทั้งสองเข้าไป “อารัณ ไอริณ พวกหนูเล่นอยู่ข้างในนี้ อย่างวิ่งไปมั่ว หม่ามี๊แข่งขันเสร็จก็จะมารับพวกหนู ได้ยินไหม?”
“ได้ยินครับ” เด็กทั้งสองพยักหน้า
“เด็กดีมาก” วารุณีจูบพวกเขาไปคนละที จากนั้นก็มองไปทางอารัณ “อารัณ มีเรื่องอะไรโทรหาหม่ามี๊ หรือหาคุณลุงบอดี้การ์ดมาช่วย ห้ามขัดการเอง หนูรู้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น หม่ามี๊ต้องเสียใจแน่ๆ”