บทที่ 594 ฆ่านาง
บทที่ 594 ฆ่านาง
ความเกลียดชังสุมอยู่ในใจกู้ซินเถา!
หลังจากคืนนั้นที่ตระกูลเจียงพรากทุกอย่างไป ไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่ทั้งเครื่องประดับ ของเก่าแก่ แจกัน ภาพตัวอักษร และภาพวาดที่สวยงามเหล่านั้น
ทุกสิ่งที่เจียงหย่วนซื้อมาให้ตัวเองถูกนำกลับไป
ดังนั้นตอนนี้ นางทำได้แค่สวมเสื้อผ้าที่ซื้อมาด้วยเงินเพียงหนึ่งตำลึง ผ้าเช็ดหน้าราคาสามเหรียญ และปิ่นปักผมสีเงินราคาถูก ไม่รู้ว่าภายนอกนางโทรมลงแค่ไหน
และเด็กสาวหลายคนที่เคยคบหากัน เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านของนางก็เลิกติดต่อนางทันที
กู้ซินเถาริเริ่มเพื่อค้นหาพวกนาง และพวกนางก็เอาแต่หลบหน้า
ไม่ต้องเอ่ยถึงความเกลียดชังในใจของกู้ซินเถาเลย!
มันเหมือนกับการตกจากสวรรค์ลงสู่นรก และผู้กระทำความผิดทั้งหมดคือกุ้ยตงเหมยบ้านั่น!
ถ้านางคืนผ้าเช็ดหน้าให้ตนเองในตอนนั้น คงจะไม่มีเรื่องเกิดขึ้นในภายหลังมากเช่นนี้!
เหอะ ๆ นี่มันเป็นวัฏจักรของเหตุและผล ดูสิ ผลกรรมกำลังจะตามทัน! กู้ซินเถาหัวเราะเยาะ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความปีติยินดี!
“ไม่รู้!” ซุนซื่อส่ายศีรษะ “อย่างไรก็ตาม ฟังจากชายคนนั้นแล้ว แสดงว่ากุ้ยชุนเจียวเคยมีความสัมพันธ์กับเขามาก่อน!”
กู้ซินเถาพูด “มีความสัมพันธ์กับชายหนุ่มคนนั้นหรือ?” ดวงตาของกู้ซินเถาเป็นประกาย และพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ข้าจะไปถามเขา!”
ซุนซื่อยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ มองดูกู้ซินเถาเดินไปยังห้องขังที่กุ้ยสวิ้นเหอและชายหนุ่มผู้นั้นถูกคุมตัว
ต่อมาซุนซื่อก็ได้ยินเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้ายของกุ้ยสวิ้นเหอ “ถูหมิ่น หุบปาก หุบปากเดี๋ยวนี้!”
จากนั้นเสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็ดังขึ้น “ฮ่า ๆ ทำไมข้าต้องหุบปาก ปากก็เป็นปากของข้า ข้ากำลังจะตาย ข้าจะนำเรื่องนี้เข้าโลงไปด้วยได้อย่างไร? สาวน้อย ข้าจะบอกทุกอย่างตั้งแต่แรก! เจ้าต้องฟังให้ดีล่ะ!”
เมื่อกู้ซินเถากลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าไม่อาจควบคุมได้
“ซินเถา เจ้าได้ยินอะไรมาใช่หรือไม่?” เมื่อเห็นท่าทางพึงพอใจของกู้ซินเถา นางจึงรีบเอ่ยถามด้วยความดีใจ
“ท่านแม่ ข่าวดี… ข่าวดี…” กู้ซินเถาระงับความสุขและความตื่นเต้นในใจของนาง และกระซิบสองสามคำข้างหูของซุนซื่อ เมื่อซุนซื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของนางก็เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา
“จริงหรือ?” มือของซุนซื่อสั่นสะท้าน ข่าวดีมากะทันหันเช่นนี้ ตนจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร!
“มันเป็นเรื่องจริง ถูหมิ่นผู้นั้นพูดเอง!”
กู้ซินเถาระงับความตื่นเต้นในใจ คลี่รอยยิ้มพึงพอใจออกมา
กู้เสี่ยวหวาน เจ้ารอให้ชื่อเสียงของเจ้าถูกทำลายได้เลย!
ซุนซื่อสนทนากับกู้ซินเถาอย่างลิงโลด จากนั้นกู้ซินเถาก็ออกไปด้วยใบหน้าตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด
ใบหน้าของซุนซื่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อมองไปยังรอบ ๆ ห้องขังที่เมื่อก่อนดูน่าขยะแขยง แต่คราวนี้แม้แต่กองฟางที่สกปรกนี้ก็ให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป
กู้ซินเถาตื่นเต้นจนทนไม่ไหว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบอกว่ากู้เสี่ยวหวานก็โดนลักพาตัวไป กู้ซินเถาไม่อาจบอกได้ว่านางตื่นเต้นเพียงใด
กู้เสี่ยวหวานเองก็ถูกลักพาตัวไปเช่นกัน
ใครเล่าจะรู้บ้างว่า ตอนโดนลักพาตัวเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง บางทีร่างกายของนางอาจจะไม่บริสุทธิ์แล้วก็ได้!
เมื่อกู้ซินเถาคิดว่าร่างกายของกู้เสี่ยวหวานอาจจะไม่บริสุทธิ์แล้ว ถ้านำเรื่องนี้ไปบอกกับฉินเย่จือ เขาจะยังคงอยู่กับคนสกปรกเช่นนี้อีกหรือไม่?
สามารถจินตนาการด้วยนิ้วเท้าได้เลยว่า ฉินเย่จือจะไม่มีวันอยู่กับนางแน่นอน
หน้าตาน่าเกลียดไม่พอ แถมยังเป็นรองเท้าที่พังอีก!
ฉินเย่จือจะโง่ขนาดนั้นหรือไม่?
กู้ซินเถาไม่อาจซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าได้
เมื่อนึกถึงชื่อเสียงที่พังทลายของกู้เสี่ยวหวานและถูกถ่มน้ำลายใส่ หัวใจของนางก็ลิงโลดด้วยความตื่นเต้น
เมื่อมองดูซุนซื่ออีกครั้ง นางก็แสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจ
ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย
เรื่องของครอบครัวกุ้ยเป็นสิ่งที่ดี!
ซุนซื่อยิ้มจนมองไม่เห็นดวงตา เมื่อเห็นนางยิ้มอย่างมีความสุข กู้ซินเถาก็รีบเอ่ยถาม “ท่านแม่ ท่านมีแผนดี ๆ ในใจหรือไม่?”
ซุนซื่อยิ้มอย่างเย็นชาและหัวเราะออกมา ในสถานที่ที่มืดสลัวและเย็นชื้นเช่นนี้มันช่างน่ากลัว กู้ซินเถาไม่คิดว่าซุนซื่อจะยิ้มเช่นนี้ และหัวใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ
นางหดตัวลงเล็กน้อย
“ท่านแม่…” กู้ซินเถารู้สึกไม่พอใจ!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในห้องขังนี้ ซุนซื่ออยู่ในที่มืดและมองไม่เห็นแสงอาทิตย์ตลอดทั้งวัน ใบหน้าของนางซีดเซียว ผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่นทำให้นางดูน่ากลัว
กู้ซินเถามองไปยังซุนซื่อที่กำลังยิ้มอย่างน่าสยดสยอง
ใบหน้าซีดเซียวของซุนซื่อประกอบกับเสียงหัวเราะที่ดูมืดมน ทำให้กู้ซินเถารู้สึกขาแข้งอ่อนแรง
นางมองดูซุนซื่อด้วยหน้าขาวซีด
“ซินเถา โอกาสของเรามาถึงแล้ว!” หลังจากซุนซื่อหัวเราะเสร็จ นางก็เอนตัวเข้าไปข้างหูของกู้ซินเถาและกระซิบเบา ๆ ว่า “กู้เสี่ยวหวาน เด็กเวรนั่นทำให้เราทุกข์ทรมาน เราต้องเอาคืนนางกลับเป็นสองเท่า!”
เมื่อได้ยินว่าซุนซื่อจะไปเอาคืนกู้เสี่ยวหวาน กู้ซินเถาก็ขยับเข้าไปใกล้ผู้เป็นแม่ “ท่านแม่จะทำอย่างไร?” ดวงตาของนางสดใสและเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“มานี่ รีบกลับไปหาพ่อของเจ้า…” หลังจากนั้นซุนซื่อก็เอนตัวเข้าไปใกล้หูของกู้ซินเถาและบอกกู้ซินเถาถึงแผนการทั้งหมด
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของนางก็สั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น หากเป็นเช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานไม่ตายก็จะถูกปอกลอก
เมื่อถึงเวลานั้น หากนางตายไป ครอบครัวของนางจะกระจัดกระจาย และหากครอบครัวของนางจะกระจัดกระจาย จากนั้นฉินเย่จือ…
ถ้าฉินเย่จือไร้บ้าน เมื่อถึงเวลานั้น นางจะไปรับเขา?
เขาจะต้องไปกับนางอย่างแน่นอน!
กู้ซินเถากำผ้าเช็ดหน้าของนางด้วยความตื่นเต้น ตื่นเต้นจนไม่สามารถพูดออกมาได้ “ท่านแม่ ไม่ต้องห่วง เมื่อข้ากลับไป ข้าจะคุยกับท่านพ่อ…”
จากนั้นออกจากห้องขังไปอย่างตื่นเต้น
เมื่อเดินไปที่ทางออก นางก็ยังคงได้ยินเสียงด่าทอของกุ้ยสวิ้นเหอและถูหมิ่น จึงได้แต่เยาะเย้ยในใจ
เรื่องของครอบครัวกุ้ยจบลงแล้ว ด้วยการโจมตีครั้งใหญ่ นางไม่จำเป็นต้องไปชำระบัญชีแค้นกับกุ้ยตงเหมย แม้ว่านางจะเคยเสียเปรียบกุ้ยตงเหมยก็ตาม